Auww.... vaderdag

Afgelopen zondag was het weer eens zo ver, vaderdag. Door de jaren heen is dat verwaterd tot een "oh ja momentje.." meer is het niet meer.
Dit jaar was ik met dochter Sharon de dag er voor naar het Midsummer Festival in de Efteling geweest. Eenmaal thuis gekomen, de klok sloeg 02:30 uur, gauw naar bed. De volgende dag, vaderdag dus, lekker uitgeslapen en bijgekomen van de dag er voor. Terwijl ik me lekker op de bank nestel, vliegen verschillende gedachten door mijn hoofd.

Iedereen die me kent weet van de "papadagen" die ik met dochterlief door breng. Gekscherend hoor ik wel eens reacties als "gaan jullie nou alweer naar dat pretpark?" of "het is zo leuk om jullie verhalen te lezen..." Tot nu weet niemand welke pijn er achter schuil gaat. Vanaf het moment dat we als ouders geconfronteerd werden met het hebben van een kind met een verstandelijke beperking is ons leven een emotionele rollercoaster. Hoe Wil er in staat weet ik niet, dat onderwerp is blijkbaar om de een of andere reden niet makkelijk bespreekbaar. Ik kan dus alleen schrijven over mijn gevoelens als vader. Niet als verantwoording maar ik hou van transparantie zodat anderen daar van kunnen leren.

Ook tijdens dit bezoek aan de Efteling komen we bekenden tegen. Ook nieuwe bekenden en hun dochtertje. Het zet me de dag daarna weer aan het denken. Ik trek veel met Sharon op. Misschien wel ter compensatie van wat we als ouders moeten missen. Dingen die voor anderen zo gewoon zijn, maar mij soms pijn, erg veel pijn doen. Kijk ik bijvoorbeeld naar Thomas, de broer van Sharon dan maakt me dat gelukkig. Hij heeft zijn draai gevonden. Een lieve vriendin, een eigen stulpje en een grote schare vrienden om hem heen. Dan Sharon. Natuurlijk heeft ze "vrienden" maar zo noemt ze iedereen die ze leert kennen. Vriend ben je al heel snel. Maar "de" vriend? Nee, dat kent ze niet. Niet de kalverliefdes, geen vlinders in de buik, geen stiekem eerste kusje, niets van dat alles. Voor anderen misschien moeilijk te beseffen maar het zijn dingen die ik als vader mis. Ze zal ons nooit een kleinkind schenken. Vraag me ook af of ik ooit mijn dochter naar het altaar kan begeleiden.
Het zijn gedachten die me soms overvallen en me diep raken. Ja, ik geniet van de dagen dat ik alleen met haar op pad ben. Maar daar staan de dingen die we als ouders moeten missen tegenover.

Dat is dus de andere kant van onze reisverhaaltjes. Oh, begrijp me goed, ik geniet met volle teugen van haar. Maar het zijn deze dingen die er een emotionele rollercoaster van maken. Enige troost vind ik in het feit dat mijn moeder is overleden voor de geboorte van Thomas en Sharon. Had ze nog geleefd dan had ze beide, en Sharon zeker, helemaal verwend. Het heeft nooit zo mogen zijn. Gelukkig heeft mijn vader de kinderen nog wel kunnen vasthouden en vertroetelen.

Ach, vaderdag, het zet je aan het denken, tenminste... mij wel.  

De lijfeigenen van het leerlingenvervoer

Veel lezers die mij goed kennen weten van de verhalen over de avonturen die ik samen met Sharon, onze dochter beleef. Door het hebben van een dochter met een verstandelijke beperking rolde Wil, mijn vrouw en uiteraard moeder van Sharon, lang geleden in het leerlingenvervoer. Een baan die haar hart heeft gestolen.

Onder het eten gingen de verhalen over 'haar' kinderen over tafel. Ze kende haar pappenheimers van haver tot gort. Is ook niet zo vreemd na 19 jaar werkzaam te zijn bij het leerlingenvervoer van leerlingen die speciaal onderwijs volgden. Haar eerste werkgever was de grootste vervoerder in Almere. Na enige tijd kwamen we in contact met een procedure die nu mijn bloed laat koken. Het gaat over het feit dat chauffeurs op dit vervoer iedere 3 jaar peentjes zweten of ze nog wel een baan hebben. Hoe werkt dat dan?

Leerlingenvervoer is onderverdeeld in regio's. Iedere 3 jaar volgt er een door Brussel opgelegde aanbesteding. Het kan dus zo zijn dat een maatschappij die lagere vergoedingen vraagt, de regio kan overnemen. De enige 'bescherming' die de chauffeurs dan hebben is dat de nieuwe vervoerder verplicht is om 75% van de mensen in dienst te nemen met hetzelfde contract dat ze hadden. Voor 25% breken dan onzekere tijden aan. Heeft men geluk dan kan men bij de oude werkgever blijven en krijgt andere ritten toebedeeld. Maar ook vallen er mensen uit, wat rest is de WW en het eeuwig durende solliciteren.

Ook ons gezin ontkwam niet aan die onzekerheid. De eerste werkgever raakte de regio kwijt aan een nieuwe speler in Almere. In eerste instantie werd ook Wil uitgenodigd voor een gesprek. Of het door de inmiddels 19-jarige loopbaan of het 91 uur maandcontract was, geen idee, maar ze werd niet aangenomen. Vreemd genoeg zag ik later (en zelfs nu nog!) vacatures op de site van die werkgever staan voor dezelfde regio. Conclusie, Wil werd ze dus te duur. Maar kan iemand me dit uitleggen, een vervoerder moet bepaalde ritten rijden. Wat maakt het dan uit of dat door 1 chauffeur met een meerurencontract gereden wordt, of meerdere chauffeurs met o-uren contracten of minder urencontracten? De hoeveelheid ritten blijft toch hetzelfde?
Waar we bang voor waren gebeurde. Omdat Wil door ervaring en inzet altijd een zeer goede band had met de ouders, kwam haar al snel ter ore dat de ritten gesplitst werden. Dus in de ochtend en de middag een andere chauffeur. De doelgroep waar deze kinderen onder vallen is hier niet bij gebaat, integendeel zelfs. Maar alles voor het geld hé...

Geluk bij een ongeluk, toen de aanbesteding werd ingezet had Wil al een gesprek bij een andere vervoerder. Dat werd haar redding. Ze kon daar aan de slag.
En dan valt er een brief op de mat. De regio waar haar ritten onder vallen zijn verbeurd aan weer een nieuwe vervoerder. Navraag bij collega's leert dat Wil de enige is die die brief heeft ontvangen!
Weer in de molen, weer de onzekerheid. De uitnodiging voor een gesprek volgde snel. Niet echt in de buurt maar even buiten de polder. Samen gaan we het avontuur weer aan. Daar aangekomen, na een rit van bijna een uur, is de ontvangst hartelijk. Een van de werknemers in de kleine kantoortuin zingt kinderliedjes, een ander laat boeren. Een kopje koffie werd niet aangeboden. Tja, zal wel zo gaan daar.

Na het gesprek gaat Wil de deur uit met de belofte dat ze per 1 augustus kan beginnen. En inderdaad, de dag daarna valt het te ondertekenen contract in de mailbox. Na de overeenkomst van drie A4'tjes te hebben doorgenomen slaat de schrik om m'n hart. Wat een wurgcontract. Voor onbepaalde tijd, dat wel. Wil neemt contact op met de bond. De dame die ze aan de lijn krijgt laat na het horen van de naam van de vervoerder een term vallen die ik hier niet zal herhalen. Erg bemoedigend dus.
De details van de overeenkomst laat ik nog even voor wat het is. Het contract ligt nu ter beoordeling bij de bond.

Terwijl ik dit wil afsluiten gaat de telefoon. Het is Wil die onderweg is naar een van 'haar' kinderen. Ze heeft toch even contact gehad met haar (nog) huidige werkgever. Die laat weten geen werk meer voor haar te hebben. Het is dus met recht slikken of stikken. Slaat ze het aanbod af, is het werkweigering en dus geen uitkering.

Ik haal mijn kristallen bol uit de lade en poets haar even op. Ik voorzie dat de nieuwe werkgever er snel achter zal komen dat de 91 uur die ze moeten aanbieden wel erg veel is. Gelukkig voor hen hebben ze zoveel stokken in het contract staan om Wil er uit te meppen dat dat wel snel zal gaan gebeuren. Maar dan heeft ze nog de bescherming van de WW. Zitten we daar op te wachten? Nee natuurlijk niet, maar zo gaat men tegenwoordig om met betrokken oudere chauffeurs.
Ik vind het een schande, maar zal wel de enige zijn....  Oh, en Wil is uiteraard beschikbaar voor een leuke baan!