Auww.... vaderdag

Afgelopen zondag was het weer eens zo ver, vaderdag. Door de jaren heen is dat verwaterd tot een "oh ja momentje.." meer is het niet meer.
Dit jaar was ik met dochter Sharon de dag er voor naar het Midsummer Festival in de Efteling geweest. Eenmaal thuis gekomen, de klok sloeg 02:30 uur, gauw naar bed. De volgende dag, vaderdag dus, lekker uitgeslapen en bijgekomen van de dag er voor. Terwijl ik me lekker op de bank nestel, vliegen verschillende gedachten door mijn hoofd.

Iedereen die me kent weet van de "papadagen" die ik met dochterlief door breng. Gekscherend hoor ik wel eens reacties als "gaan jullie nou alweer naar dat pretpark?" of "het is zo leuk om jullie verhalen te lezen..." Tot nu weet niemand welke pijn er achter schuil gaat. Vanaf het moment dat we als ouders geconfronteerd werden met het hebben van een kind met een verstandelijke beperking is ons leven een emotionele rollercoaster. Hoe Wil er in staat weet ik niet, dat onderwerp is blijkbaar om de een of andere reden niet makkelijk bespreekbaar. Ik kan dus alleen schrijven over mijn gevoelens als vader. Niet als verantwoording maar ik hou van transparantie zodat anderen daar van kunnen leren.

Ook tijdens dit bezoek aan de Efteling komen we bekenden tegen. Ook nieuwe bekenden en hun dochtertje. Het zet me de dag daarna weer aan het denken. Ik trek veel met Sharon op. Misschien wel ter compensatie van wat we als ouders moeten missen. Dingen die voor anderen zo gewoon zijn, maar mij soms pijn, erg veel pijn doen. Kijk ik bijvoorbeeld naar Thomas, de broer van Sharon dan maakt me dat gelukkig. Hij heeft zijn draai gevonden. Een lieve vriendin, een eigen stulpje en een grote schare vrienden om hem heen. Dan Sharon. Natuurlijk heeft ze "vrienden" maar zo noemt ze iedereen die ze leert kennen. Vriend ben je al heel snel. Maar "de" vriend? Nee, dat kent ze niet. Niet de kalverliefdes, geen vlinders in de buik, geen stiekem eerste kusje, niets van dat alles. Voor anderen misschien moeilijk te beseffen maar het zijn dingen die ik als vader mis. Ze zal ons nooit een kleinkind schenken. Vraag me ook af of ik ooit mijn dochter naar het altaar kan begeleiden.
Het zijn gedachten die me soms overvallen en me diep raken. Ja, ik geniet van de dagen dat ik alleen met haar op pad ben. Maar daar staan de dingen die we als ouders moeten missen tegenover.

Dat is dus de andere kant van onze reisverhaaltjes. Oh, begrijp me goed, ik geniet met volle teugen van haar. Maar het zijn deze dingen die er een emotionele rollercoaster van maken. Enige troost vind ik in het feit dat mijn moeder is overleden voor de geboorte van Thomas en Sharon. Had ze nog geleefd dan had ze beide, en Sharon zeker, helemaal verwend. Het heeft nooit zo mogen zijn. Gelukkig heeft mijn vader de kinderen nog wel kunnen vasthouden en vertroetelen.

Ach, vaderdag, het zet je aan het denken, tenminste... mij wel.  

Klein verlies raakt je ook

Het is al weer wat jaren geleden dat we een telefoontje kregen van mijn zusje. Een goede vriendin van haar, dierenvriend in hart en nieren, was tijdens het uitlaten van haar honden om het leven gekomen. Een van haar honden was door het ijs gezakt en ze probeerde het arme dier te redden. Beide verdronken jammerlijk.

Naast een aantal honden had de dame in kwestie ook nog drie katten thuis zitten. Zwervertjes ooit gered uit de straten in Spanje. Wij overwogen direct om er 1 in huis te halen. Maar ja, waar er 1 kan kunnen er ook 2 zitten. Niet veel later was de gedachte al, maar ze zijn altijd met z'n drieën geweest, die kan je niet uit elkaar halen. En zo werd ons gezin uitgebreid met twee poezen en een kater.

Jarenlang hebben we plezier van het drietal gehad. De schuwste van het stel, de rode Mar, werd de laatste tijd echter steeds magerder en at slecht. Ook had Mar continue last van diarree. Bezoeken aan de dierenarts brachten de laatste 1 1/2 jaar niet aan het licht wat er aan de hand was. Gisteravond gingen vrouw en dochter voor de zoveelste keer met Mar naar de dierenarts. Ze was weer afgevallen. Al was het thuis niet merkbaar, de arts toonde aan dat Mar wel degelijk pijn had en niet zo'n beetje ook. Katten blijken hard voor zichzelf te kunnen zijn.
Het moeilijke besluit waar menig dierenliefhebber voor komt te staan, was aangebroken. Na overleg met de dierenarts werd gekozen voor de voor het beestje beste oplossing.

Na afscheid te hebben genomen werd dochter Sharon de kamer uit geleid. Met haar kinderlijke begripsvermogen, ze heeft een ernstige ontwikkelingsachterstand, was het niet wenselijk om in haar bijzijn de laatste injectie toe te brengen. Wetende dat Mar geen pijn meer zou hebben en naar de kattenhemel zou gaan, accepteerde ze het.

Bij het hele gebeuren ben ik niet aanwezig geweest. Op datzelfde moment bezocht ik een netwerkbijeenkomst op Stadslandgoed De Kemphaan. Vlak voor het begin van de bijeenkomst kreeg ik het telefoontje dat we vanaf nu 1 poes minder hadden.
Vreemd genoeg deed dat telefoontje me meer dan ik liet blijken. Die avond dwaalden mijn gedachten nog vaak naar een klein rood diertje dat langzaam maar zeker gewend geraakt was aan een huisgezin in Almere, na jarenlang de ontberingen van het Spaanse straatleven te hebben overleefd. En ook bij een grote kerel komt er dan een brok in de keel en welt er een klein traantje op.

Mar het gaat je goed beestje. Bedankt voor de jaren dat je ons leven verrijkt hebt.

De impact van opgelicht worden

Waarschuwing vooraf. Dit is een heel open en eerlijk persoonlijk relaas. Heb je daar geen behoefte aan, wat ik kan begrijpen, sla dit verhaal dan over.

In de zomer van 2021 is mijzelf overkomen waar ik zo vaak mensen voor waarschuw. Via internet opgelicht worden. Afgezien van het feit dat het juist mij overkomt, ondanks het zo alert zijn, maakt dat ik me extra schuldig voel. Het financiële verlies en de schaamte is gigantisch. We zijn een jaar verder en het gaat beter. Overigens ook de reden waarom de nieuwsbrief zo lang uit bleef.

Overleven door familie en vrienden

Voor ik inga op het hoe en waarom, wil ik kwijt dat ik zo blij ben met mijn gezin, familie en vrienden. Oplossen kunnen ze het niet, maar hun steun maakte een hoop goed. De angst voor reacties als “goh, wat stom”, “dat je dáár ingetuind bent” etc bleek ongegrond. Ze bleven gelukkig achter. Een duidend was het “als het juist jou is overkomen, moeten ze wel heel gehaaid zijn geweest.” En dat was ook zo. Het was zeker geen zoon of dochter met het bekende “pap, ik heb een ander nummer en heb geld nodig”.

Ook zijn er twee vriendinnen die heel voorzichtig toestemming vroegen om een crowdfunding te starten. Die staat er aan te komen. Het zal het immense bedrag niet op gaan brengen, maar alles helpt in deze dure tijden. Het geeft mij in ieder geval de kans om wéér te waarschuwen. Het kan niet genoeg gebeuren!

Misbruik van vertrouwen

“Maar Henk, hoe ging het nou in zijn werk?” Tijd om openheid van zaken te geven.

In mei 2021 ben ik via Facebookmessenger in contact gekomen met ene Wendy Yu. Ze bleek een bekende Chinese erfgename, investeerder, beschermvrouw van de kunsten en filantroop. Ze is de oprichter van Yu Holdings en de eerste Aziatische medewerker aan Vogue. Ze vroeg me na wat eerste kennismakingsgesprekken om over te schakelen naar Whatsapp en gaf me haar telefoonnummer +852 5612 3566. Het nummer komt uit Hong Kong. Alles klonk oprecht en er ontstond een chat vriendschap waarbij persoonlijke verhalen werden gedeeld. Ook stuurde Wendy Yu privé foto’s van haar en haar ouders die op dat moment niet op internet te vinden waren. Er was dagelijks contact via de chat. Na enige tijd introduceerde ze me in de wereld van de FOREX handel. Een voor mij compleet nieuwe wereld. Ze vond, als selfmade miljonair en filantroop, dat ik geld nodig had en wilde mij financieel helpen om meer geld te genereren. Ze leerde me hoe ik een account moest aanmaken bij handelsbank ACC-FX.com. Hoewel de site er professioneel uit zag, bleek het later een complete fake bank te zijn.

Omdat het voor mij allemaal compleet nieuw was en er een vertrouwensband was gecreëerd had ik geen argwaan in de handelswijze. We begonnen met haar adviezen te handelen. Er werd winst gemaakt, zo leek het tenminste. Als ik op zeker moment een fout maak en in een transactie 5.000 USD verlies, stort Wendy Yu dat bedrag meteen terug op mijn rekening bij de ACC-FX bank. De bank waarvan ik op dat moment niet besefte dat die fake was. Er wordt hoofdzakelijk gehandeld in goud, een zeer onvoorspelbare markt waar ze me ook voor waarschuwt. Om me te ‘helpen’ stort ze 100.000 USD op mijn account.

Op het moment dat ik vraag hoe ik een opname kon doen, veranderde de toon van het gesprek ineens en bleef ze hameren op meer stortingen. Mails naar acc@acc-fx.com worden niet meer beantwoord. Op 12-07-2021 rond 09:00 ging haar Whatsapp-account op zwart. Op dat moment zou er een bedrag van 204.068,10 USD op mijn account staan, als dat een echt account zou zijn geweest.

The day after

De klap en het besef dat het allemaal een scam was, is zoals ik al zei groot. Professioneel als ze zijn weten deze figuren een vertrouwensband op te bouwen. Ook door de stortingen lijkt het alsof ze het meent. Nu weet ik dat ik niet met Wendy Yu gesproken heb. Ja, ze bestaat echt, maar haar naam en reputatie wordt misbruikt.

Je schreeuwt om hulp. Maar hulp en steun van officiële instanties kan je vergeten. Dat stelt niets, maar dan ook niets voor. Eerst uiteraard aangifte bij de politie. Door de corona Lock down gebeurd dat telefonisch. Om te tekenen moet ik wel even naar het bureau komen. De dienstdoende agent leest het door. “Goh, wat een bedrag hé..” is de enige reactie. Een dag later krijg ik bericht van de afdeling. “Het ging via het buitenland, we hebben geen namen dus nee, sorry… we kunnen niets.”
Tot zo ver de gendarme in Nederland.

Je meldt het bij de Fraudehelpdesk, ACM en FIOD. Die nemen het als kennisgeving aan en dat is het. Daar sta je dan. Het vertrouwen in dat soort instanties en de mensheid is in een klap verdwenen.

Het ging zo gewiekst dat je volgens instructies zelf geld hebt overgemaakt naar de criminelen. Dus zegt de bank, “ja, spijtig, maar u heeft het zelf overgemaakt dus kunnen we daar niets aan doen.”

Kortom, de ouderdomsvoorziening die we dachten te hebben door de verkoop van het huis in Almere is verdampt. Het is momenteel iedere maand met de hakken over de sloot. Een gevoel dat we kennen, maar wat oh zo pijn doet. Te meer omdat je dacht alles voor elkaar te hebben. Dit soort onmenselijke criminelen hebben geen idee wat ze iemand aan doen. En er is niemand die ze blijkbaar een strobreed in de weg legt.

Tot zo ver. Dank voor het lezen als je het helemaal tot hier hebt gered. Mij lucht het weer even op.

Kijk in godsnaam uit op internet. Het is zo’n mooi medium maar inmiddels zo gevaarlijk als je even niet op let.

Er komt hulp

En dan komt het moment dat vrienden ingrijpen. Stichting WeetHoeJeLeeft start een crowdfundinsactie om het leed wat te verzachten. Oh, wat ben ik ze dankbaar. 

Link naar de Crowdfunding op WhyDonate

Genieten met een hoofdletter G

Het is iets na elf uur op zondagmorgen wanneer Sharon en ik in de auto stappen. Vandaag gaan we voor de eerste keer naar de Winter Efteling 2019. Winter Efteling staat garant voor een extra portie nostalgie, herinneringen en lekker eten. Een uurtje later rijden we de parkeerplaats op. Het is rustig. We kunnen vlak bij de ingang onze auto achterlaten op parkeerlaan Fakir 2. Niet veel later lopen we het Huis van de Vijf Zintuigen in.

De eerste stop is dit keer het winkeltje bij de ingang. Het is de laatste dag dat abonneehouders extra korting krijgen op souvenirs. Dat laat Sharon zich niet twee keer zeggen. Ze slaat haar slag en loopt met 4 knuffels en een fleece plaid met paddenstoelen naar de kassa. Het hertje en een elfje uit Droomvlucht, twee Kerstberen (1 voor mama) en een warm fleece plaid, ook voor mama, verdwijnen in de tas. We maken gebruik van de souvenirservice zodat we niet de hele dag met knuffels door het park hoeven te lopen. De service houdt in dat je bij vertrek de tas kan ophalen bij het uitgiftepunt van de kindertrekkarretjes. Hiermee ontloop je de drukte in de winkel aan het einde van de dag.

Dan snelt Sharon naar het plein. Ze heeft een prinses en Roodkapje gespot. Dat wordt weer foto's maken. Omdat het (nog) rustig is hebben beide dames tijd om met Sharon te kletsen. Die geniet weer zichtbaar. Ik bedank de jongedames en we lopen door. Sharon draait zich nog even om om te zwaaien. 

Onderonsje met prinses en Roodkapje

We lopen langs de ingang van Fabula, de nieuwe 4D film. Volgende maand moet deze open gaan. Nu wordt de ingang aan het zicht onttrokken door hekken. Dan maar richting Symbolica. De favoriete attractie van Sharon aan het begin van de dag. Maar niet voordat ze op de foto is gegaan met haar grote vriend Pardoes. Ze wil weer de Muziektoer doen, maar ik kan haar overhalen de Juwelentoer te kiezen. Met een wachtrij van nog geen 25 minuten is het goed te doen.

Pardoes op de foto met Pardoes