Een warm plekje op het kille internet

Internet is een raar fenomeen. Nog geen dertig jaar oud is het vrijwel niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Maar er zijn ook nog steeds mensen die een afkeer van internet hebben.

Eng, ze zien alles van je, onpersoonlijk, geen sociale contacten, het zijn enkele opmerkingen die je dan hoort. Door een trieste gebeurtenis moest ik hier ineens aan denken. Een nieuw blog werd geboren.

Al deze meningen ten spijt vertoef ik dagelijks vele uren op het wereld wijde web. Het is een deel van mijn leven geworden en ik moet zeggen, het bevalt me prima zo. Is internet zo eng en onpersoonlijk? Ik ervaar dat niet zo, sterker nog, de meeste contacten die ik in het echte leven heb zijn onstaan vanuit de bits & bytes op internet!

Als pretparkliefhebber, dat al op jonge leeftijd tijdens vele bezoeken aan de Efteling begon, ben ik deel gaan uitmaken van een groep mensen die zich verzameld hebben op een internet forum. Dat forum heet toepasselijk Themepark en is een virtuele ontmoetingsplek voor gelijkgestemden. Door allerlei omstandigheden ben ik niet dagelijks meer op Themepark, dat gaat zo met hobbies en interesses, ze faden wat uit.

Wat Themepark zo bijzonder maakt, zijn de leden van het forum, de Themeparkers. Omdat je natuurlijk veel kunt kletsen over een pretpark, maar het pas leuk is om echt de sfeer te proeven, zijn er regelmatig bijeenkomsten, de meetings.
Na me enkele jaren geleden te hebben ingeschreven, zou ik samen met mijn zoon Thomas naar onze eerste meeting gaan. Mijn verwachting was, dat ik in een groep jongeren terecht zou komen. Ikzelf was toen 45+ Tot mijn verbazing was de gemiddelde leeftijd tijdens die meeting zo'n 25 á 30 jaar.

Vrijwel direct werd je opgenomen en onstonden de eerste contacten. Die werden na wat meer meetings te hebben bezocht steeds intensiever en talrijker. Niet dat je elkaar dagelijks zag, maar via internet waren de gesprekken nét even anders dan daarvoor.
De andere kant was niet meer anoniem, je kende de persoon achter het andere toetsenbord.

Inmiddels heeft mijn zoon andere interesses en is zijn rol overgenomen door zijn zus, die nu alweer uitkijkt naar het begin van het pretparken seizoen, het zonnetje schijnt immers weer!
Het rare van Themeparkers is dat ze vrijwel allemaal vertrouwen schenken én krijgen. Sharon, die een ernstige ontwikkelingsachterstand heeft, ze is lichamelijk 18 maar in haar bolletje zo'n 5 á 6 jaar, is gek op háár Tiemparkers.. zoals ze dat noemt.
En dat is wederzijds. Aan het begin van een meeting pak ik een pen en schrijf met grote cijfers m'n 06 nummer op haar arm. Waarom?
Omdat dat vaak het enige moment van een meeting is dat ik haar zie. Ze heeft voor de gewoonte om aan het begin van een meeting een Themeparker uit te kiezen en daar loopt ze dan ook de hele dag mee door zo'n park. Vaak tot ergernis van mij, haar vader. Maar ach, het is háár dag.

Haar allereerste keer in een achtbaan, wat voor haar een overwinning was, gebeurde niet in het bijzijn van papa, nee Fred had die eer gekregen. Beide genoten volop van haar enthousiasme.
Maar er zijn andere kanten aan het leven, dat kwam deze week met een donderslag bij heldere hemel.

Een graag geziene figuur op de meetings was Sebastiaan. Een rustige jongen die nooit in de belangstelling stond maar er altijd was. In persoonlijke gesprekken liet hij zich, nadat het vertrouwen er was, helemaal gaan en vertelde openlijk over zijn hobbels in het leven.
Toch had hij de gave zo'n gesprek altijd lachend en positief af te sluiten. Helaas moet ik over hem vertellen in de verleden tijd. Sebastiaan is niet meer.

Afgelopen week keek ik weer eens na lange tijd op Themepark en werd getroffen door één zinnetje: "Sebastiaan is overleden" Met ongeloof opende ik het topic. Dat kon niet waar zijn!
Het was waar. Op weg naar huis is hij door een 21-jarige vrachtwagenbestuurder die mogelijk door rood is gereden in volle vaart in de flank gereden. Van het autootje waar hij zo trots op was , was niets meer over. Sebastiaan is ter plaatse overleden en vandaag hebben we afscheid van hem genomen, 30-jaar oud.

Vanuit heel het land waren ze gekomen de Themeparkers. Dit keer niet voor een gezellig samenzijn maar om afscheid te nemen van een "familielid", want zo voelt het.
De dienst was indrukwekkend. het is niet niks om een vader en moeder hun kind te zien wegbrengen. Of een opa die met verstikte stem praat over zijn Sebastiaan die hij nog had leren lopen....

Dan besef je ineens dat dat allemaal tot stand is gekomen door een forum op internet, dat onpersoonlijke enge intimiderende internet. Wat kan een mens zich vergissen. Zeker is dat datzelfde Themapark forum voor velen het warmste plekje op dat kille internet is, wát ze ook zeggen.

De volgende keer weer meer over de vroegere automatisering, maar nu moest ik dit even kwijt.

Opgedragen aan Sebastiaan Sijs, rust zacht man.