Hoe onze huidige maatschappij is ingesteld op mensen met een beperking... niet dus!

Tja, hoe zal ik dit nou eens netjes gaan vertellen? Weet je wat, ik begin gewoon...

Zoals wellicht bekend heeft onze dochter Sharon een verstandelijke beperking. De kanjer is nu 23 jaar oud maar heeft het IQ van een 4 á 5 jarige, met hier en daar een uitschieter. De laatste tijd word ik bestookt met goedbedoelde adviezen om maar tóch te gaan stemmen tijdens deze ronde gemeenteraadsverkiezingen. Eén van de onderwerpen die daarvoor in stelling wordt gebracht is het feit, dat per 1 januari 2015 een hoop zaken door Den Haag, die er zelf niet meer uitkomen, over de schutting bij de gemeentes zal worden gegooid. Waaronder dus ook de zorg. En dat baart juist mij zorgen. En, zoals het volgende duidelijk zal maken, niet geheel onterecht.

Val maar over me heen, maar ik weet dus deze keer echt niet waarop te stemmen. Het hoe en waarom doet nu even niet ter zake, het is tenslotte mijn keuze. Blijven er drie gezinsleden over die wel gebruik kunnen maken van dat stemrecht. Mijn lieve eega, zoon én dochter. Want, ook al kan Sharon niet lezen of schrijven, weet ze amper welke dag het is, volgens de wet is ze stemgerechtigd. En daar wil ze gebruik van maken.
Liefdevol en met het nodige leedvermaak, wetende wat er zou gaan komen, neemt zoon Thomas de jongedame mee naar het stemlokaal. Daar ontvouwd zich het volgende tafereel.

Hij loopt naar de tafel en overlegd drie ID kaarten en laat de volmacht van mijn vrouw zien. "Ja," legt hij begripvol uit, "die volmacht is van mijn moeder, maar mijn zusje hier is een ander geval." Hij legt uit dat Sharon niet kan lezen of schrijven, geen volmacht kan ondertekenen maar wél van haar stemrecht gebruik wil maken. Het wordt stil in het lokaal. Verbijsterd kijken de dames en heren achter de tafel elkaar aan. "Maar zoiets hebben we nog nooit aan de hand gehad, ik moet hier over bellen...." Dat gebeurd.
Inwendig gniffelend hoort Thomas het gesprek aan en bespeurd enige wanhoop, hoe te handelen?

"Kan ze op de volmacht geen kruisje zetten," proberen ze nog. Het is aan Thomas om ze duidelijk te maken dat dat toch echt niet rechtsgeldig is. Men doet nog een poging de zaak op te lossen.
Een dame wil van achter de tafel uit komen om met Sharon te gaan stemmen. Geduldig legt Thomas uit dat dat niet werkt. Sharon kan namelijk aan haar niet duidelijk maken op wie ze wil stemmen. Iets wat Thomas wel weet, omdat ze het daar thuis over gehad hebben. De nieuwe omgeving en de situatie maakt Sharon echter onzeker.
"Maar als ze dat niet kan duidelijk maken, hoe weten wij dan dat het haar keuze is....", wordt er nog geopperd. Thomas legt uit dat ze het daar over gehad hebben en dat Sharon best wel weet op wie ze wil stemmen, maar nu door de situatie stil valt. Uiteindelijk krijgt hij toestemming om met Sharon het stemhokje te betreden zodat Sharon van haar stemrecht gebruik kan maken.

Uiteindelijk blijkt dit slechts een komisch voorbeeld van hoe onze maatschappij, waar men de mond vol heeft over zorg, men persoonsgebonden budgetten wil korten en op thuiszorg wil beknibbelen, is ingesteld op mensen van deze doelgroep. En dan moet ik als vader vertrouwen hebben dat het straks na 1 januari 2015 wel goed gaat komen met onze dochter. Wat denk je zelf....?

Vrijheid van kiesrecht.... je MOET stemmen, want anders...

Nog maar een paar dagen en dan zijn we er weer voor vier jaar van verlost. Het stemmen voor een nieuwe gemeenteraad trekt momenteel volle zalen zullen we maar zeggen. Wat een volk zeggenschap moet geven blijkt in de praktijk voor een meervoudige tweedeling te zorgen. Politiek, het blijkt een noodzakelijk kwaad waar je niet aan kunt ontkomen blijkbaar.

Ook wanneer je er eerlijk voor uit komt dat je werkelijk van geen een partij warm wordt en mogelijk niet zal gaan stemmen, zijn de rapen gaar. De vrijheid van het niet-stemmen wordt eenieder ontnomen blijkbaar. Hoezo vrijheid...?
Denkt men nu heus dat wat je ook gaat stemmen, er een merkbare verandering zal gaan plaatsvinden in dit land? Kom op nou, jullie zijn toch verstandiger hoop ik...

Ten eerste de poppenkast van de campagnes. Werkelijk alles wordt uit de kast getrokken om maar op te vallen. De ludieke video's met zingende en kwelende toekomstige raadsleden vliegen om je oren. Vaak met teksten waar een doorgewinterde carnavalsliefhebber kromme tenen van krijgt. Nou, dat wil wat zeggen hoor. Persoonlijk kan ik nou niet zeggen dat er ook maar één campagne uit is gesprongen en me aan het twijfelen heeft gebracht. En dan die beloftes.... de een na de ander beloofd gouden bergen.

En dan zijn er als tweede de onontkoombare debatten. Werkelijk elke zichzelf respecterende organisatie blijkt ze te organiseren. Maar leuk dat dat is joh. Partijen die het, door wat voor omstandigheden dan ook, laten afweten worden ter plekke afgebrand. Zal wel iets met respect te maken te hebben.
En dan de bekende tweespalt. Ik herinner je er even aan dat we onze volksvertegenwoordigers gaan benoemen. Bij sommige oubollige stellingen moet men kiezen, je bent voor of je bent tegen. Vaak blijken de voorstemmers er nog een partijgevoel opwekkend sausje met beloftes overheen te gieten die men echter nooit zal kunnen waarmaken. De tegenstemmers, dus tegen wat WIJ zouden willen, weten met opgeheven vingertje duidelijk te maken waarom we zo dom zijn om dat te willen. Nou, het antwoord is simpel, omdat JULLIE ons dienen te vertegenwoordigen, en dan kies ik zeker geen partij die mij op voorhand vermanend in de hoek zet.

Deze gemeenteraadsverkiezingen zijn extra belangrijk laat men ons weten. De bobo's van de landelijke politiek hebben van dit land namelijk zo'n zooitje gemaakt, dat ze maar gauw hebben besloten om de puinhoop die zorg heet over de schutting bij de buren te gooien. Die buren, onze gemeente, moet het maar oplossen maar wel met een fiks smallere beurs. En dat zou, zo laten diverse politici weten, juist heel goed zijn voor ons!

Ik hou van simpele dingen. Dus let even op.
Ik als vader (lees landelijke politiek), koop altijd een brood voor laten we voor het gemak zeggen €5,00. Per 1januari 2015 zal ik mijn zoon (lees de gemeente) voor dezelfde boodschap sturen, maar geef hem maar €2,50 mee. Denk je dat hij met dat brood thuis zal komen?
Onzin, zegt Den Haag... met minder geld moet je hetzelfde kunnen.... ik val stil.

Kortom, u begrijpt het al, ik ga dit keer niet stemmen. Om de doodeenvoudige reden dat ik geen partij gevonden heb die ik het waard vind mij te gaan vertegenwoordigen. Let maar eens op of je vanaf de 20e nog groepjes gemeenteraadsleden op straat tegen komt om te polsen wat ze van U zouden moeten doen. Nee, dan zitten ze weer voor vier jaar in het pluche om onze belangen te behartigen..... zeggen ze.

Wat armoede, neus, feiten, vis en parkeren met elkaar gemeen hebben

Het is woensdagochtend. Het winterzonnetje staat aan de hemel en weet de lucht te verwarmen tot boven de 15 graden. Ongekend voor de maand maart. Voorzichtig draai ik de parkeerplaats van het stadhuis op om even later de Burgerzaal te betreden. De werkgroep Armoede Almeere organiseert deze ochtend een armoedeconferentie.
Ik groet de vele bekenden die ook in de zaal aanwezig zijn. De opkomst is indrukwekkend. Tijdens het eerste gedeelte van de conferentie stellen de dames van de werkgroep zich voor. Wat direct opvalt is dat het alleenstaande vrouwen zijn, soms met, soms zonder kinderen. Ze hebben het zichtbaar moeilijk tijdens het voorstellen. Langzaam dringt het besef door waarom....
Om vol in de spotlights voor een zaal te gaan staan is voor veel mensen normaal gesproken al moeilijk. Om daarbij toe te geven dat je het zwaar, heel zwaar hebt maakt het extra moeilijk en er vallen dan ook de nodige stiltes tijdens het voorstellen. Het dringt langzaam tot me door, maar dan word ik overspoelt door een golf van respect. Deze dames, met verschillende achtergronden maar in dezelfde situatie zijn de schaamte voorbij. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze arm zijn. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze, ondanks de moed der wanhoop, hulp nodig hebben. Tijdens een van de verhalen verteld een lid van de werkgroep dat ze soms wel 8 euro aan het einde van de maand overhoudt.
Ongemakkelijk zit ik op mijn stoel. Nog niet zo lang geleden was de situatie waar deze dames in zitten ook mijn voorland. Langdurig werkloos, geen uitzicht op een baan, het einde van de periode WW in zicht, brrrr.... als ik er nog aan denk.
Vandaar het gevoel van diep respect, je moet het maar durven, wetende dat de hele wereld over je heen zal vallen. Zelf wil ik op Social Media nog wel eens stellingen poneren, niet zo zeer omdat ik ze meen, maar meer om eens te zien wat de reacties zijn. En die zijn schrikbarend!
Over armoede in Nederland heeft men vaak een uitgesproken mening, "eigen schuld", "luie donders zijn het", "kijk, maar ze blijven wel roken..." en meer van die dooddoeners. Het ligt dan op het puntje van mijn tong om het uit te schreeuwen, "dat kan wel zo zijn, maar ze hebben NU hulp nodig...!"
Zeker als er kinderen in het spel zijn, knijpt mijn hart zich samen. De meeste mensen die zo hard reageren beseffen blijkbaar niet dat het IEDEREEN, ook hen, kan overkomen. Nee, ik gun het ze niet, maar soms...
Na afloop loop ik nog even terug naar de inschrijvingstafel. Achter mijn naam schrijf ik "wil graag actief de werkgroep helpen". Tja, de aard van het beestje.. Met een voldaan gevoel verlaat ik de zaal.
Bij de parkeerautomaat aangekomen word ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Vriendelijk laat het schermpje me weten dat ik voor deze ochtend "slechts" €5,50 hoef af te rekenen. Een blik in mijn portemonnee laat me schrikken, ik ontwaar een briefje van €5,00 en een van €50,00 en te weinig muntgeld. Ik besluit een broodje te halen en het briefje van €50,00 te wisselen. Maar het geluk lacht me toe. Op het Stadhuisplein is het een drukte van belang, markt! Het idee van een broodje laat ik varen en begeef me naar de visboer voor een lekkerbekje. Op advies van een goede vriend die ik in de hal van het stadhuis was tegengekomen, draai ik me om en ontwaar een kraampje met bara's..... heerlijk!
Voldaan loop ik in het zonnetje terug naar de parkeerautomaat. De meterstand is inmiddels opgelopen tot €7,00. Ineens moet ik terug denken aan de conferentie. Wat ik  nu even moet afrekenen is bijna het bedrag dat een mevrouw in Almere, buiten haar schuld, soms aan het einde van de maand over houdt. Ongemakkelijk rijdt ik het terrein af. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld en wij kunnen daar wat aan doen. Doe je mee zonder te (ver)oordelen?