Het is woensdagochtend. Het winterzonnetje staat aan de hemel en weet de lucht te verwarmen tot boven de 15 graden. Ongekend voor de maand maart. Voorzichtig draai ik de parkeerplaats van het stadhuis op om even later de Burgerzaal te betreden. De werkgroep Armoede Almeere organiseert deze ochtend een armoedeconferentie.
Ik groet de vele bekenden die ook in de zaal aanwezig zijn. De opkomst is indrukwekkend. Tijdens het eerste gedeelte van de conferentie stellen de dames van de werkgroep zich voor. Wat direct opvalt is dat het alleenstaande vrouwen zijn, soms met, soms zonder kinderen. Ze hebben het zichtbaar moeilijk tijdens het voorstellen. Langzaam dringt het besef door waarom....
Om vol in de spotlights voor een zaal te gaan staan is voor veel mensen normaal gesproken al moeilijk. Om daarbij toe te geven dat je het zwaar, heel zwaar hebt maakt het extra moeilijk en er vallen dan ook de nodige stiltes tijdens het voorstellen. Het dringt langzaam tot me door, maar dan word ik overspoelt door een golf van respect. Deze dames, met verschillende achtergronden maar in dezelfde situatie zijn de schaamte voorbij. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze arm zijn. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze, ondanks de moed der wanhoop, hulp nodig hebben. Tijdens een van de verhalen verteld een lid van de werkgroep dat ze soms wel 8 euro aan het einde van de maand overhoudt.
Ongemakkelijk zit ik op mijn stoel. Nog niet zo lang geleden was de situatie waar deze dames in zitten ook mijn voorland. Langdurig werkloos, geen uitzicht op een baan, het einde van de periode WW in zicht, brrrr.... als ik er nog aan denk.
Vandaar het gevoel van diep respect, je moet het maar durven, wetende dat de hele wereld over je heen zal vallen. Zelf wil ik op Social Media nog wel eens stellingen poneren, niet zo zeer omdat ik ze meen, maar meer om eens te zien wat de reacties zijn. En die zijn schrikbarend!
Over armoede in Nederland heeft men vaak een uitgesproken mening, "eigen schuld", "luie donders zijn het", "kijk, maar ze blijven wel roken..." en meer van die dooddoeners. Het ligt dan op het puntje van mijn tong om het uit te schreeuwen, "dat kan wel zo zijn, maar ze hebben NU hulp nodig...!"
Zeker als er kinderen in het spel zijn, knijpt mijn hart zich samen. De meeste mensen die zo hard reageren beseffen blijkbaar niet dat het IEDEREEN, ook hen, kan overkomen. Nee, ik gun het ze niet, maar soms...
Na afloop loop ik nog even terug naar de inschrijvingstafel. Achter mijn naam schrijf ik "wil graag actief de werkgroep helpen". Tja, de aard van het beestje.. Met een voldaan gevoel verlaat ik de zaal.
Bij de parkeerautomaat aangekomen word ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Vriendelijk laat het schermpje me weten dat ik voor deze ochtend "slechts" €5,50 hoef af te rekenen. Een blik in mijn portemonnee laat me schrikken, ik ontwaar een briefje van €5,00 en een van €50,00 en te weinig muntgeld. Ik besluit een broodje te halen en het briefje van €50,00 te wisselen. Maar het geluk lacht me toe. Op het Stadhuisplein is het een drukte van belang, markt! Het idee van een broodje laat ik varen en begeef me naar de visboer voor een lekkerbekje. Op advies van een goede vriend die ik in de hal van het stadhuis was tegengekomen, draai ik me om en ontwaar een kraampje met bara's..... heerlijk!
Voldaan loop ik in het zonnetje terug naar de parkeerautomaat. De meterstand is inmiddels opgelopen tot €7,00. Ineens moet ik terug denken aan de conferentie. Wat ik nu even moet afrekenen is bijna het bedrag dat een mevrouw in Almere, buiten haar schuld, soms aan het einde van de maand over houdt. Ongemakkelijk rijdt ik het terrein af. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld en wij kunnen daar wat aan doen. Doe je mee zonder te (ver)oordelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten