In vuur en vlam staan

Het is prettig om te schrijven. Je kan je gevoelens kwijt zonder je te realiseren dat anderen over je schouder kunnen meelezen. En in de meeste levens gebeurd meer dan voldoende om bijna dagelijks te kunnen bloggen. Maar dat doe ik maar even niet. Waar ik een beetje bang voor begin te worden, is dat blogs dezelfde kant op gaan als berichten op Social Media. Ik noem het "je-ei-kwijt-syndroom".
Papier was al geduldig, een toetsenbord is dat nog een graadje erger.

Maar laat ik beginnen met wat me de laatste tijd bezig houdt, het in vuur en vlam staan. Vaak wordt het gebruikt in de positieve vorm, ergens heel enthousiast voor worden. De laatste tijd voel ik me ook in vuur en vlam staan, zo erg dat het brand van binnen. Zelfs pijn begint te doen.

Velen weten dat ik gek ben van rollercoasters, heerlijk die wind, de G-krachten en je overgeven aan iets waarvan je weet dat het relatief veilig is en toch angst inboezemt. De rollercoaster van gevoelens die ik de laatste tijd ervaar, daar wordt ik pas echt bang van. Noem me een controlfreak, misschien ben ik dat ook wel. De laatste tijd verlies ik schijnbaar alle controle op alles om me heen. En dat laat een vuurzee van binnen ontstaan. Krachten van buitenaf beuken op me in. Het steeds meer knellende ondernemerschap, het niet kunnen benoemen wat ik nou echt wil de rest van mijn leven, de commoties rondom onze dochter Sharon... het gaat maar door. En steeds vaker slipt het touw waarmee ik alles onder controle hou door mijn vingers. Een heftige en harde vloek galmt door mijn hoofd. IK WIL DIT NIET!

Sharon staat op het punt uit te gaan vliegen. Iedere ouder zou daar blij, nee, zelfs trots op zijn. Het doet mij alleen pijn. Het weggeven van vertrouwen, de geborgenheid, de bescherming.... Het blijkt de meest enge rollercoaster te zijn die ik ooit van mijn leven heb bereden. Ik hou me groot door te denken, "het komt wel goed". Maar diep, heel diep van binnen brand het vuur even feller.

En dan het gevoel van machteloosheid. het overgeleverd zijn aan "professionals". Er zijn hele goede, ik weet het. Maar waarom krijg ik te maken met het uitschot?
Na jarenlang zelf gestrest te zijn geweest door jarenlange terreur van het UWV, het leverde me zelfs het stempel "depressief" op van de huisarts, slaan die "professionals" nu in opdracht van de mongolen in Den Haag hun klauwen uit naar mijn dochter.

In een aangetekende brief wordt iemand die zelf afhankelijk is van Wajong en PGB en het IQ van een 4 á 5 jarige heeft op kantoor ontboden voor een gesprek van twee uur. Er stond niet in hun administratie dat Sharon zelf zorg zou hebben verleend. Iets of iemand had ze dat ingefluisterd. Mijn God, afgezien van haar vissenkom, haar konijnen en kitten is Sharon niet eens in staat voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een ander. Wat een gotspe.

Foutje of niet, ik pik dit niet meer. Het geduld is op. Wij hebben als ouders nooit gevraagd om een kind met een beperking. Wij hebben nooit gesjoemeld met PGB of andere uitkering van onze dochter. Maar worden nu wel in de meute meegezogen naar beneden. Alsof we, net als velen met ons in Nederland, nog niet genoeg zorgen hebben over onze familieleden met een beperking. Om een citaat uit een bekende film te gebruiken: "Houdt het dan nooit op!?"

Over het algemeen ben ik sterk en kan ik veel, heel veel hebben. Maar er speelt momenteel zo veel tegelijk dat zelfs ik het niet meer aan kan, lijkt wel. En dat is killing voor een controlfreak.
Ik bespeur een beweging die nog onbenoemd is, maar langzaam aan groeit. De radicalisering van verontruste ouders. En geloof me, voor een ouder die vecht voor zijn kind zal uiteindelijk iedereen moeten wijken. Ik, als ouder, ben er klaar voor.... zijn de professionals van Nederland dat ook?