Al eerder werd me verteld dat ik vaker zou moeten gaan schrijven. Blijk aardig venijnig tussen de regels door te kunnen schrijven met hier een daar een glimlach. Wanneer het echter om onze dochter gaat, schrijf ik zelfs op de regels venijnig. Allemaal om te voorkomen dat we doordraaien en wellicht ter ondersteuning van vele, vele lotgenoten. Besloten om wekelijks een blog online te zetten. Ieder nieuw blog zal vrijdagmiddag precies om 12:00 uur online komen.
Gelukkig hoef ik het waarom van deze serie blogs niet uit te leggen. Alle ouders met een "speciaal" kind, een kind met beperking, weten waar ik het over heb. Maar begrijpen we het ook? Willen we het eigenlijk wel begrijpen? De hele santenkraam is in gang gezet omdat er een vermoeden was van fraude met de PGB's. Let wel... een vermoeden!
Vingers wijzen naar de budgethouders, naar ons dus, maar feiten die boven tafel zijn gekomen wijzen er op dat, wanneer er al sprake zóu zijn van fraude, de vingers eigenlijk naar de zorg verlenende instanties zouden moeten wijzen. Is het dan niet vreemd dat met de invoering van het trekkingsrecht, de facturen van diezelfde zorg verlenende instanties eerst moeten worden gecontroleerd en dat deze controle dient te worden uitgevoerd door.... diezelfde voormalige budgethouders die gefraudeerd zouden hebben. Met de nadruk op "zouden hebben"?
Dat gebrek aan betrokkenheid van instanties begon al jaren geleden. Neem bijvoorbeeld het schoolvervoer. Speciaal onderwijs was er (nog) niet in Almere dus moesten veel kinderen uitwijken naar Lelystad of Hilversum. In ons geval werd dat Hilversum. Maar leerlingenvervoer kost geld, veel geld. Vandaar dat wij als ouders jaarlijks een stapel A4'tjes toegezonden kregen om de situatie van ons kind te kunnen beoordelen.
Als simpele ziel dacht ik toen al dat men dat af zou kunnen met 1 A4'tje met de simpele vraag, "is er in de situatie van uw zoon/dochter iets gewijzigd ten opzichte van vorig jaar"? Maar nee, ouders werden gedwongen zich pagina na pagina door de hernieuwde aanvraag heen te worstelen, Meerdere jaren achtereen heb ik me moeten bedwingen om niet op die formulieren te schrijven, "onze dochter, behept met een beperking bij u bekend, is op wonderbaarlijke wijze genezen en studeert nu aan de UvA om dierenarts te worden." Het kostte me de grootste moeite, maar ik kon me ieder jaar nog inhouden.
De jaren verstreken, wij werden ouder, dochter werd ouder. En daarmee leek het onbegrip van de moderne samenleving (lees Den Haag) met de dag te groeien. Maar daarover volgende week.
Oh, reageren mag, graag zelfs. Ik verneem graag hoe het jullie is vergaan in de huidige "samen"leving.
Ik heb gelukkig geen kind met een beperking kan mij dus niet geheel in de situatie verplaatsen. Wat ik wel weet is dat bij de invoering van het PGB er ineens zal van zorgbureautjes ontstonden die of zorg leverden of ondersteuning bij de aanvraag en/of afhandeling van het PGB. Mensen (en ik ken ze) werden van verzorgende ineens bestuurslid van een zorgaanbieder. Het kon blijkbaar (of het was nodig). Let wel ik beschuldig helemaal niemand van het plegen van fraude, wel zeg ik dat de hele regeling erg fraudegevoelig is. En waarom zou je de kat het spek opbinden?
BeantwoordenVerwijderen