Met mijn vorige blog heb ik nogal een aantal mensen laten schrikken. Dat was niet mijn bedoeling, wel om het een en ander van me af te schrijven. Een aantal liefdevolle reacties en bruikbare tips volgden, waarvoor dank.
Inmiddels ben ik herstellende van een flinke verkoudheid. Even bewust rustiger aan gedaan om te herstellen. Dat gaf me ook de mogelijkheid de situatie van een andere kant te bekijken. Niet dat het daarmee is opgelost, dat van verre. Maar het lange traject naar betere tijden is ingezet. Het is me eerder gelukt dus waarom zou dat nu niet meer lukken? Zelfvertrouwen kwijtraken is erg, je hoop verliezen is erger. Een van de tips was het proces naar betere tijden te beschrijven zodat het mogelijk tot inspiratie kan dienen voor anderen. Die tip kwam aan. Mensen die het geen zier doet kunnen nu stoppen met lezen.
He, je bent er nog? Fijn, dan kan ik nog wat tegen je aan praten. Er zijn een paar dingen die je nog van me moet weten. Zo ben ik bijvoorbeeld niet gelovig. Maar spiritueel, hell yeahh!!!!
En ach, maakt het wat uit? Dat er een hogere intelligentie zou zijn die alles stuurt, wie weet. Dan mag de een dat God, Allah of simpelweg Natuur of het Universum noemen. Het tegendeel is nooit bewezen, over de andere kant ben ik nog niet zo zeker. Het lijkt wel in de aard van de mens te liggen om iets pas te "geloven" als het bewezen is, maar dan is het toch geen "geloven" meer?
Neem als voorbeeld eens het boek "The Secret". Gelezen? Wat vond je er van?
De essentie van dat boek is, dat als je wat nodig hebt, je dat "slechts" hoeft te vragen aan het Universum. Of het werkt? Ik weet het niet, wat ik echter wel inmiddels weet is dat er geen toeval bestaat. Naar mijn mening gebeurd alles met een reden. Het leven is net een grote puzzel waarbij iedere keer, bij elke gebeurtenis stukjes op hun plaats vallen. Als dat gebeurd voel je dat in het diepst van je ziel. Dat kan snel gebeuren, soms na enige tijd die kan oplopen tot jaren. Maar als dat ene stukje op zijn plek ligt voel je en "weet" je dat. Is dat meetbaar? Nee, maar maakt dat wat uit?
Jij en ik hoeven niemand te overtuigen dat we dat ervaren, als je dat gevoel hebt is dat een gift. De gift van het accepteren.
Even terug naar de essentie van "The Secret" in combinatie met mijn ervaring met toeval. De zwartste periode in mijn leven, na een zeer onverwacht ontslag en langdurige periode van werkloosheid, was al aangebroken. Dochter Sharon, die door een beperking niet kan lezen en het voorstellingsvermogen van een kind had en heeft, kwam met een plaatje uit een tijdschrift. Het was een aankondiging voor de musical Tarzan die in het theater van Scheveningen speelde. "Pap," vroeg ze met haar allerliefste stemmetje, "ik wil naar Tarzan". Niet zo vreemd want de jongedame is gek van muziek, zingen en Disney. Mijn woorden zoekend leg ik haar uit dat papa niet meer werkt en dat er nog maar weinig centjes zijn. We kunnen dus niet naar Tarzan. Met haar onschuldige blik keek ze me even aan en ging toen verder bladeren in het blad. Oh wat deed dat even pijn.
Een paar dagen daarna ben ik wat aan het surfen op het internet en kom terecht op de pagina van de postcodeloterij. Verveeld bekijk ik de uitslagen en zie ineens onze postcode staan met een nummer erachter. Mijn blik dwaalt naar rechts. Vol ongeloof lees ik de prijs, twee toegangskaarten voor de musical Tarzan. Met een glimlach op mijn gezicht wend ik mijn blik even naar boven. "Bedankt," mompel ik. Uiteindelijk besloten we om zoon en dochter af te zetten bij het theater en hebben Wil en ik gedurende de voorstelling genoten van de boulevard en de Pier. Het gezichtje van Sharon toen ze later die avond de schouwburg uit kwam vergeet ik nooit meer. Ook zoonlief had een smile van oor tot oor.
In diezelfde zwarte periode vond er nog iets "toevallig" plaats. Eerste prioriteit was de maandelijkse betaling van de hypotheek. Ons huis daar wilde ik echt niet uit buiten mijn schuld om. Dan komt er een maand waarop ik, als we op de helft zitten, moet vrezen dat we het deze keer niet gaan redden. De dag erna valt er een blauwe envelop op de mat. Hoe en waar weet ik niet meer, maar we sprongen een gat in de lucht. We kregen een aanzienlijk bedrag terug van de belasting. Is het toeval?
Wie zal het zeggen, ik twijfel daar aan. Vandaar dat ik weet dat het dal weer is bereikt en ik me weer kan opmaken voor de klim naar boven, de lange weg terug...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten