Het ervaren van onvoorstelbaar geluk

Met gemengde gevoelens denk ik de laatste tijd regelmatig terug aan vroegere tijden. Het zal wel door de leeftijd komen, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat sommige herinneringen je verwarmen met vervlogen geluk, andere laten tranen over je wangen biggelen. Zal de laatste zijn om dat te ontkennen. Maar deze week kwam er met een donderslag een herinnering naar boven die ik heel ver had weggestopt.

Het is een normale dag op de zaak. We schrijven eind jaren negentig. Ineens word ik me bewust van mijn rinkelende telefoon. Het gesprek dat volgde wens ik niemand toe.
"Hallo, spreek ik met de vader van Sharon Struik?" Het is iemand van de speciale school in Hilversum waar Sharon al geruime tijd naar toe gaat. "Ja, dat klopt," reageer ik verbaasd.
"Ja, ik bel u even om te vertellen dat Sharon een ongelukje heeft gehad in het zwembad tijdens het schoolzwemmen." Mijn aandacht is nu volledig gefocust op het gesprek. "Maar, " vervolgt de persoon, "u hoeft zich geen zorgen te maken hoor, ze is gereanimeerd." Ik voel het bloed uit mijn hoofd wegstromen als de woorden, zo eventjes uitgesproken, tot me doordringen. Later ben ik blij dat ze mij hebben gebeld. Wil staat als eerste contact maar deze konden ze even (gelukkig)  niet bereiken. Verdwaasd luister ik hoe de persoon aan de andere kant verteld dat Sharon met ambulance is afgevoerd naar het ziekenhuis.
Ik breng mijn leidinggevende op de hoogte en ren naar de auto. De rit naar het ziekenhuis in Hilversum kan ik me niet eens meer herinneren. Eenmaal aangekomen en aangemeld word ik naar de intensive care gebracht. Daar lag ons meisje, heel stil en lijkbleek. Mensen die haar kennen als een spraakwaterval en vrolijk kind moeten zich kunnen voorstellen hoe dat voelde. Een vloek ontglipte aan mijn lippen. In haar vuistjes had ze een beertje geklemd, vastbesloten dat nooit meer los te laten. Later hoorde ik dat dat een zogenaamd troostbeertje was, dat kinderen toen in een ambulance kregen.
Men is nog even bezig met Sharon. Iemand van school neemt me apart en verteld wat er gebeurd is.

Tijdens het vrij zwemmen en spelen, dat altijd tijdens de laatste les van het seizoen plaatsvond, bleek Sharon even aan de aandacht te zijn ontsnapt. Ze kon niet zwemmen en had gelukkig een kurken bandje om. Ook was ze de gehele tijd bij het kinderbadje geweest. Het hoe en waarom zullen we nooit weten, maar een badmeester en schooljuf zagen haar ineens op haar buik in het diepe water drijven. Haar gezicht onder water en drijvende gehouden door het zwembandje. Men weet niet hoe lang ze daar heeft gedreven. Een badmeester en een aanwezige bouwvakker hebben haar beide gereanimeerd in afwachting van de gewaarschuwde ambulance. Wat volgde heb ik zojuist verteld.

Eenmaal op de hoogte gebracht, neemt een zuster me mee naar de afdelingsbalie. Daar krijg ik de gelegenheid om op mijn gemak, voor zo ver daar nog sprake van was, Wil te bellen. Rustig breng ik haar op de hoogte om haar niet in paniek te brengen. Uiteraard komt ook zij direct naar het ziekenhuis. Ik hang op en wordt aangesproken door een arts die het gesprek had gevolgd. "Complimenten hoe u dit gesprek heeft gevoerd, kunt u niet hier komen werken?" probeert hij me op te beuren. Nadat Wil is gearriveerd wordt besloten dat Sharon nog een nachtje ter observatie zal blijven. Wil blijft bij haar. Met bonkend hart rij ik naar huis.

De volgende ochtend loop ik de gang in naar de afdeling waar Sharon wordt verpleegd. "Papa," schalt het door de gang. Een meisje rent op me af. Ik slaak een zucht van verlichting, we hebben ons meisje terug, Goddank.

Al deze emoties en gedachten borrelen op na het bericht dat deze week in Rhenen een 9-jarig meisje, ook tijdens het schoolzwemmen, is overleden. Wij hadden geluk maar o, wat leef ik intens mee met de ouders van dit kind. Rust zacht Salam.