Afscheid nemen blijft pijn doen

Langzaam draai ik de Waterlandseweg op. Het werk bij stichting AAP zit er op voor vandaag. Tegen mijn gewoonte in draai ik de radio uit. Mijn gedachten dwalen af en verdomd, er welt een traan op.
Met een vakantie in het vooruitzicht waarvoor alles al is geregeld, slaat het noodlot toe.
Er komt donderdagochtend een einde aan een heel lang tijdperk. Een tijdperk van lief en leed delen met mens' trouwste kameraadje. Begin deze week hebben we op aanraden van de dierenarts het besluit in overweging moeten nemen om Chico, onze laatste hond, te laten inslapen.
Nog even kom ik in opstand, de strijd tussen hart en het verstand brandt weer eens los. Het hart verliest en dat doet me als dierenvriend zo verschrikkelijk pijn.


Chico is een boomertje uit Turkije. Bij het foto's uitzoeken voor een fotocollagelijst van Sharon, kwamen ze weer langs. De foto's van Chico en een kleine Dusty die we als pup kregen. Maar de pup werd groot en uiteindelijk werd Chico de kleinste van de twee. Het werden jarenlang kameraadjes tot het moment dat Dusty binnen korte tijd ons ontviel aan een slopende ziekte die rap bezit nam van zijn lichaam. Chico bleef over. En ja, hij werd wel oud, had veel vochtbulten en liep steeds slechter. Ook gleed hij vaker uit op de plavuizen in de kamer. Maar dat bagatelliseerde je uit liefde en angst voor het onvermijdelijke. Begin deze week nam Wil het besluit om toch eens even de dierenarts te bezoeken. Diagnose.... versleten knieën en spieren in de achterpoten en flank. Wil kreeg pijnstillers mee en het advies om te overwegen Chico zijn welverdiende rust te gunnen. Waar we bang voor waren werd bevestigd door de dierenarts. Chico moest pijn, heel veel pijn hebben.
Was het dan aan ons om dat lijden te verlengen? Pijnstillers OK, maar liepen we dan niet het risico dat Chico door de verminderde pijn de achterflank zou gaan forceren? Het verstand nam de overhand. Daarbij, het komt niet vaak voor dat een dierenarts zo'n advies in overweging geeft. Zeker die van ons niet.


Als verdoofd geef ik toe en Wil belt resoluut om een afspraak te maken. Na jaren van liefde en omdat het de laatste in een lange rij zal worden besluiten we om Chico thuis te laten inslapen. Donderdagochtend om tien uur zal de dierenarts langskomen. De steen op mijn maag zegt anders, maar het wordt tijd om los te laten. Feit is dat we ze gaan missen. Er komt niet meer een andere hond in huis. Zowel Wil als ik zijn opgegroeid in huishoudens waar altijd dieren waren. Voor nu zijn dat in ons geval beide poezen Sheba en Garfield. Mijn gedachten dwalen terug naar mijn jeugdjaren. Ook toen waren er steeds periodes met verschillende honden en wanneer er een ons ontviel hoor ik mijn ouders het nog zeggen. "er komt geen hond meer in  huis!"
Met een glimlach denk ik terug aan de keren dat ik uit school thuis kwam en er weer een nieuw mormeltje in de hondenmand lag. Tja, was zei Bond ook al weer? "Never say never again...."