Soms zit het mee, nu zit het tegen

Mensen die wel eens tegen persoonlijke ontwikkeling aanschuren kennen de term vast wel, "the Flow". Het schijnt een staat te zijn waarbij het lijkt dat alles op rolletjes gaat. Een heerlijke ervaring, zo lang als het duurt. Maar er is ook nog iets anders, een gevoel dat alles niet loopt zoals je dat graag zou willen. Ach, je kent het wel, ying en yang, goed en kwaad die elkaar in evenwicht proberen te houden. Voor mijn gevoel gaat het even bergafwaarts.

Het griepje dat onlangs de kop op stak bleek een hardnekkige variant te zijn. Het kostte zo'n anderhalve week om er van af te komen. De kriebel in de keel en het hoesten zijn nog even gezellig gebleven. Anderhalve week ziek zijn als zelfstandige kost geld, veel geld. Er is namelijk geen achtervang zoals er voor werkenden is. Ach, het hoort er allemaal bij.

Vervolgens kijk je uit naar de dag dat je gezin weer wat groter wordt. Er komt een hond, en wat voor een! Een schat van een hond. Maar ook dan slaat het broertje (of is het zusje) van "the Flow" toe. Tijdens een proefwandeling bleek dat we de 48 kg spiermassa niet in bedwang konden houden. Dat rechtvaardigde het besluit om er van af te zien. Dat deed pijn. Maar het kan erger.

Het is vrijdagochtend. Met de naweeën van de hardnekkige griep nog in mijn lijf schudt Wil me wakker. "Weet je dat Edwin overleden is?" Nee, natuurlijk weet ik dat niet. Edwin is een 48-jarige vent in de kracht van zijn leven die samen met Aline in Duitsland is gaan wonen. Het contact is door de afstand wat minder, maar is altijd gebleven. Verdoofd pak ik de telefoon van Wil over. Versuft lees ik de tekst die Aline op Facebook plaatste. Het is echt zo. De dreun komt hard aan.
De dreun wordt ondragelijk en zorgt voor een slapeloze nacht wanneer ik later hoor wat er heeft plaatsgevonden. Zoiets gun je je ergste vijand nog niet, laat staan een vriend die je al jaren kent. Zo onwezenlijk..... het doet me ook weer beseffen dat het iedere dag over kan zijn. Dat is niet negatief, dat is realiteit. Ik besluit dat dat de les is die ik uit dit verhaal moet halen. Leef elke dag alsof het je laatste is.

Morgen, woensdag, vertrekken Wil en ik naar Duitsland om op gepaste wijze afscheid van Edwin te nemen. Ik heb het er nu al moeilijk mee. Het is alsof de geschiedenis zich herhaalt. ( blog uit 2009 ).

De laatste tijd ben ik toch al zo verdoofd. Volgende maand stemmen. Mijn God, waarop...?
Alles wat ik hier over geschreven heb komt wederom uit. Belofte na belofte worden via media verspreid door mensen die ik allang niet meer vertrouw. Politici die preken voor eigen parochie.
Natuurlijk, nu hebben ze ons weer nodig om in dat warme pluche plaats te kunnen nemen. Om vervolgens na de verkiezingen alle beloftes weer in te trekken. "Nee, dat heeft u verkeerd begrepen", "Zo heb ik dat nooit bedoelt". Ach, zo herkenbaar. En weet je wat ik zo erg vind, veel mensen trappen er steeds weer in. Ik weet het oprecht niet. Maar je wordt er steeds op gewezen "je MOET stemmen hoor". "Anders gaat je stem naar de grootste partij". Ach, het wordt tijd dat ik dit negatieve gevoel weer van me af ga schudden.

Daar begin ik dit weekend weer mee, maar dat horen jullie later. Voor nu laat ik mijn gedachten nog even de vrije loop. Verhip, nu doe ik het toch, "go with the flow". Ook al stroomt deze even de verkeerde kant op. Klets ik uit mijn nek of is dit herkenbaar?