Onder het eten gingen de verhalen over 'haar' kinderen over tafel. Ze kende haar pappenheimers van haver tot gort. Is ook niet zo vreemd na 19 jaar werkzaam te zijn bij het leerlingenvervoer van leerlingen die speciaal onderwijs volgden. Haar eerste werkgever was de grootste vervoerder in Almere. Na enige tijd kwamen we in contact met een procedure die nu mijn bloed laat koken. Het gaat over het feit dat chauffeurs op dit vervoer iedere 3 jaar peentjes zweten of ze nog wel een baan hebben. Hoe werkt dat dan?
Leerlingenvervoer is onderverdeeld in regio's. Iedere 3 jaar volgt er een door Brussel opgelegde aanbesteding. Het kan dus zo zijn dat een maatschappij die lagere vergoedingen vraagt, de regio kan overnemen. De enige 'bescherming' die de chauffeurs dan hebben is dat de nieuwe vervoerder verplicht is om 75% van de mensen in dienst te nemen met hetzelfde contract dat ze hadden. Voor 25% breken dan onzekere tijden aan. Heeft men geluk dan kan men bij de oude werkgever blijven en krijgt andere ritten toebedeeld. Maar ook vallen er mensen uit, wat rest is de WW en het eeuwig durende solliciteren.
Ook ons gezin ontkwam niet aan die onzekerheid. De eerste werkgever raakte de regio kwijt aan een nieuwe speler in Almere. In eerste instantie werd ook Wil uitgenodigd voor een gesprek. Of het door de inmiddels 19-jarige loopbaan of het 91 uur maandcontract was, geen idee, maar ze werd niet aangenomen. Vreemd genoeg zag ik later (en zelfs nu nog!) vacatures op de site van die werkgever staan voor dezelfde regio. Conclusie, Wil werd ze dus te duur. Maar kan iemand me dit uitleggen, een vervoerder moet bepaalde ritten rijden. Wat maakt het dan uit of dat door 1 chauffeur met een meerurencontract gereden wordt, of meerdere chauffeurs met o-uren contracten of minder urencontracten? De hoeveelheid ritten blijft toch hetzelfde?
Waar we bang voor waren gebeurde. Omdat Wil door ervaring en inzet altijd een zeer goede band had met de ouders, kwam haar al snel ter ore dat de ritten gesplitst werden. Dus in de ochtend en de middag een andere chauffeur. De doelgroep waar deze kinderen onder vallen is hier niet bij gebaat, integendeel zelfs. Maar alles voor het geld hé...
Geluk bij een ongeluk, toen de aanbesteding werd ingezet had Wil al een gesprek bij een andere vervoerder. Dat werd haar redding. Ze kon daar aan de slag.
En dan valt er een brief op de mat. De regio waar haar ritten onder vallen zijn verbeurd aan weer een nieuwe vervoerder. Navraag bij collega's leert dat Wil de enige is die die brief heeft ontvangen!
Weer in de molen, weer de onzekerheid. De uitnodiging voor een gesprek volgde snel. Niet echt in de buurt maar even buiten de polder. Samen gaan we het avontuur weer aan. Daar aangekomen, na een rit van bijna een uur, is de ontvangst hartelijk. Een van de werknemers in de kleine kantoortuin zingt kinderliedjes, een ander laat boeren. Een kopje koffie werd niet aangeboden. Tja, zal wel zo gaan daar.
Na het gesprek gaat Wil de deur uit met de belofte dat ze per 1 augustus kan beginnen. En inderdaad, de dag daarna valt het te ondertekenen contract in de mailbox. Na de overeenkomst van drie A4'tjes te hebben doorgenomen slaat de schrik om m'n hart. Wat een wurgcontract. Voor onbepaalde tijd, dat wel. Wil neemt contact op met de bond. De dame die ze aan de lijn krijgt laat na het horen van de naam van de vervoerder een term vallen die ik hier niet zal herhalen. Erg bemoedigend dus.
De details van de overeenkomst laat ik nog even voor wat het is. Het contract ligt nu ter beoordeling bij de bond.
Terwijl ik dit wil afsluiten gaat de telefoon. Het is Wil die onderweg is naar een van 'haar' kinderen. Ze heeft toch even contact gehad met haar (nog) huidige werkgever. Die laat weten geen werk meer voor haar te hebben. Het is dus met recht slikken of stikken. Slaat ze het aanbod af, is het werkweigering en dus geen uitkering.
Ik haal mijn kristallen bol uit de lade en poets haar even op. Ik voorzie dat de nieuwe werkgever er snel achter zal komen dat de 91 uur die ze moeten aanbieden wel erg veel is. Gelukkig voor hen hebben ze zoveel stokken in het contract staan om Wil er uit te meppen dat dat wel snel zal gaan gebeuren. Maar dan heeft ze nog de bescherming van de WW. Zitten we daar op te wachten? Nee natuurlijk niet, maar zo gaat men tegenwoordig om met betrokken oudere chauffeurs.
Ik vind het een schande, maar zal wel de enige zijn.... Oh, en Wil is uiteraard beschikbaar voor een leuke baan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten