Door mijn werk als huis-aan-huis PC-hulp kom ik bij veel mensen over de vloer. Als je dat jarenlang doet gaan je dingen opvallen. Wat me bijvoorbeeld op is gevallen is dat er bij mensen die het niet breed hebben, vaak een frituurlucht in huis hangt. Nee, ik zeg niet dat mensen die veel frituren allemaal arm zijn.
Waar ik heel alert op ben, is verborgen armoede. Je weet wel, de mensen die de buitenwereld niet willen laten weten dat het ze minder gaat dan anderen. Dat gaat me elke keer aan het hart. Als ondernemer heb ik, om zelf te kunnen overleven, een uurtarief vastgesteld. Kom ik door observaties en de gesprekken tijdens het bezoek er achter dat men écht in de problemen zit, krijg ik het niet over mijn hart het standaard tarief te vragen.
Ja, ik weet het. Dat moet ik niet doen. Maar als ik hoor dat men het, vaak met kinderen, van zo'n 40 á 50 euro in de week moet doen, kan ik met geen mogelijkheid het standaard tarief vragen. Dat ligt namelijk op 50 euro per uur. In gedachten kan ik sommige reacties al horen. "Dan moeten ze je maar niet inhuren". Maar zo makkelijk is dat niet.
Soms is internet (lees sociale media) nog het weinige contact met de omgeving. Door schaamte of stomweg geldgebrek raakt men al gauw in een sociaal isolement. Of de PC of laptop is noodzakelijk om te kunnen solliciteren of de digitale post van de instanties en overheid ontvangen. Dat zijn dan zaken die bij mij door mijn hoofd spoken.
Gevolg is dat er regelmatig te weinig inkomsten zijn en we zelf maandelijks moeten interen vanuit het spaarpotje. Dat levert best wel de nodige stress op. Dat wordt op Facebook gelardeerd met de nodige humor. Voor mij de manier om te overleven. Het zelf doen en de vrijheid die je hebt zijn me veel waard. Vandaar dat de gedachte aan een vaste baan als een knipperlichtje door mijn hoofd gaat. Wel-doen, niet-doen...? Dat weinig bedrijven op een 60-plusser zitten te wachten, dat besef ik ook wel.
Maar heb ik dan geen plezier in wat ik doe? Natuurlijk! Niets mooiers dan een systeem op te leveren dat weer prima loopt. Een extra warm gevoel geeft het, wanneer je tijdens het oplossen van een probleem ook nog de nodige hints en tips kon meegeven. Voor veel mensen gaat er dan een wereld open. "Kan dat ook...?" is iets dat ik vaak hoor. Of "nooit geweten dat dat bestaat". Het levert die kostbare momenten op die het leven als zelfstandige zo waardevol maakt. Vaak kom ik dan met een glimlach op mijn gezicht thuis. Waarbij dan, als ik de deur open, de lucht van frituur mijn neusvleugels doet trillen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten