Soms zit het mee, nu zit het tegen

Mensen die wel eens tegen persoonlijke ontwikkeling aanschuren kennen de term vast wel, "the Flow". Het schijnt een staat te zijn waarbij het lijkt dat alles op rolletjes gaat. Een heerlijke ervaring, zo lang als het duurt. Maar er is ook nog iets anders, een gevoel dat alles niet loopt zoals je dat graag zou willen. Ach, je kent het wel, ying en yang, goed en kwaad die elkaar in evenwicht proberen te houden. Voor mijn gevoel gaat het even bergafwaarts.

Het griepje dat onlangs de kop op stak bleek een hardnekkige variant te zijn. Het kostte zo'n anderhalve week om er van af te komen. De kriebel in de keel en het hoesten zijn nog even gezellig gebleven. Anderhalve week ziek zijn als zelfstandige kost geld, veel geld. Er is namelijk geen achtervang zoals er voor werkenden is. Ach, het hoort er allemaal bij.

Vervolgens kijk je uit naar de dag dat je gezin weer wat groter wordt. Er komt een hond, en wat voor een! Een schat van een hond. Maar ook dan slaat het broertje (of is het zusje) van "the Flow" toe. Tijdens een proefwandeling bleek dat we de 48 kg spiermassa niet in bedwang konden houden. Dat rechtvaardigde het besluit om er van af te zien. Dat deed pijn. Maar het kan erger.

Het is vrijdagochtend. Met de naweeën van de hardnekkige griep nog in mijn lijf schudt Wil me wakker. "Weet je dat Edwin overleden is?" Nee, natuurlijk weet ik dat niet. Edwin is een 48-jarige vent in de kracht van zijn leven die samen met Aline in Duitsland is gaan wonen. Het contact is door de afstand wat minder, maar is altijd gebleven. Verdoofd pak ik de telefoon van Wil over. Versuft lees ik de tekst die Aline op Facebook plaatste. Het is echt zo. De dreun komt hard aan.
De dreun wordt ondragelijk en zorgt voor een slapeloze nacht wanneer ik later hoor wat er heeft plaatsgevonden. Zoiets gun je je ergste vijand nog niet, laat staan een vriend die je al jaren kent. Zo onwezenlijk..... het doet me ook weer beseffen dat het iedere dag over kan zijn. Dat is niet negatief, dat is realiteit. Ik besluit dat dat de les is die ik uit dit verhaal moet halen. Leef elke dag alsof het je laatste is.

Morgen, woensdag, vertrekken Wil en ik naar Duitsland om op gepaste wijze afscheid van Edwin te nemen. Ik heb het er nu al moeilijk mee. Het is alsof de geschiedenis zich herhaalt. ( blog uit 2009 ).

De laatste tijd ben ik toch al zo verdoofd. Volgende maand stemmen. Mijn God, waarop...?
Alles wat ik hier over geschreven heb komt wederom uit. Belofte na belofte worden via media verspreid door mensen die ik allang niet meer vertrouw. Politici die preken voor eigen parochie.
Natuurlijk, nu hebben ze ons weer nodig om in dat warme pluche plaats te kunnen nemen. Om vervolgens na de verkiezingen alle beloftes weer in te trekken. "Nee, dat heeft u verkeerd begrepen", "Zo heb ik dat nooit bedoelt". Ach, zo herkenbaar. En weet je wat ik zo erg vind, veel mensen trappen er steeds weer in. Ik weet het oprecht niet. Maar je wordt er steeds op gewezen "je MOET stemmen hoor". "Anders gaat je stem naar de grootste partij". Ach, het wordt tijd dat ik dit negatieve gevoel weer van me af ga schudden.

Daar begin ik dit weekend weer mee, maar dat horen jullie later. Voor nu laat ik mijn gedachten nog even de vrije loop. Verhip, nu doe ik het toch, "go with the flow". Ook al stroomt deze even de verkeerde kant op. Klets ik uit mijn nek of is dit herkenbaar?

Het grote missen begon 35 jaar geleden

C.M. Struik-Hendriks 12-09-1926 | 22-01-1982

Vandaag is het op de kop af 35 jaar geleden. De dag na de 22e verjaardag van Wil, mijn vrouw. Mama had een paar dagen in het ziekenhuis gelegen met een veel te hoge bloeddruk. Omdat ze zich wat beter voelde en ze op de verjaardag van Wil wilde zijn, vroeg ze of ze eerder het ziekenhuis uit mocht. Dat werd toegestaan. Tijdens de verjaardag in ons huisje in Almere zat ze wat in gedachten en stilletjes in een stoel. Maar ze was er wel.

De dag er na, dus nu op de kop af 35 jaar geleden, zaten Wil en ik samen met nog een collega en zijn vrouw, op visite bij een andere collega in de Bijlmermeer, nu Amsterdam Zuid-Oost. Het was gezellig en de tijd vloog om. Wat later op de avond bekroop me een raar gevoel. Ik kreeg een dwingende behoefte om even naar huis te bellen om te vragen hoe het met mama ging. Ik zonderde me wat af en belde naar huis. Het was niet de stem van mijn moeder die ik hoorde, ook papa nam niet op. De stem aan de andere kant van de lijn herkende ik als die van een tante, een zus van mama, die zelden op visite was. "Hoe gaat het met mama," vroeg ik haar. Het was even stil aan de andere kant van de lijn... en toen: "kom maar gauw naar huis Henk...." meer niet.

Ik onderbreek het gesprek met de collega's en snel trekken Wil en ik onze jas aan. Hoe ik van de Bijlmermeer naar de Stolwijkstraat ben gereden weet ik niet meer, het ging in een waas aan me voorbij. Thuis aangekomen tref ik in de huiskamer iedereen met betraande ogen aan. Mijn grootste vrees werd bewaarheid. Die avond stierf mijn moeder thuis op 55-jarige leeftijd, één dag na de verjaardag van Wil die ze nog zo graag had bezocht. Het is cliché maar ik mis haar nog elke dag. Nooit meer haar armen om me heen, nooit meer haar stem horen. Raar, maar nu als 60-jarige is het gemis nog steeds groot zo niet groter geworden.

Later hoor ik wat er die dag is voorgevallen. En weer kookt mijn bloed als ik het terughaal in mijn herinnering. De nacht na de verjaardag van Wil is ze een paar keer uit bed gekomen. Ook gevallen vertelde mijn vader. Die dag werd ze steeds stiller. Mijn vader vertrouwde het niet en belde de huisarts. Dezelfde huisarts die wist dat ze net uit het ziekenhuis ontslagen was na de behandeling voor hoge bloeddruk. Vol ongeloof hoor ik het mijn vader zeggen: "Geef haar maar een aspirientje," had de huisarts gezegd. Hij weigerde te komen. Geïrriteerd belt mijn vader een andere arts. Deze springt op haar fiets en snelt naar ons huis. Ze onderzoekt mama en vertrouwt het niet. Ze belt om een ambulance. Als de ambulance de straat in komt rijden, blaast mama haar laatste adem uit na naar haar buik te hebben gegrepen. Door de hoge bloeddruk is een grote ader in haar buikholte, weet niet meer zeker of het de aorta was,  verzwakt en nu gesprongen.

Als ik dit schrijf komt alles weer boven. Het besef dat ik zelf nu ouder ben dan haar, maakt dat ik me steeds meer bezig hou met het komende einde. Ik realiseer me dat ieder dag een geschenk is waar je vol op van moet genieten. Het kan zo maar over zijn. Ik schud de herinnering weer van me af en sta op vanachter de computer. Even mijn vrouw en dochter knuffelen.....

Zij die wij liefhebben en verloren, zijn niet meer waar zij waren, maar altijd waar wij zijn.