Zelfbescherming of ongebreidelde irritatie?

Zo'n vijftien jaar geleden maakte ik kennis met Facebook, destijds een van de populairste platforms op het gebied van sociale media. En wat was het in het begin leuk!

Ik legde contact met veel bekenden en deelde volop foto's en verhalen. Later kwamen daar mensen bij met wie ik in het echte leven nog nooit een ontmoeting had gehad, maar met wie ik wel een klik had. In rap tempo volgden andere sociale media.

Toen ik nog in Almere woonde, startte ik een buurtgroep op Facebook. Deze groeide uit tot meer dan 3.500 leden. Uiteindelijk droeg ik het beheer van deze groep over.

Na mijn verhuizing naar het Friese Warns begon het weer te kriebelen. Dit keer richtte ik een dorpsgroep op, die eveneens groeide naar een respectabel aantal van 1.220 leden. Die aantallen zijn in verhouding logisch: de Almeerse wijk Tussen de Vaarten-Noord telde zo'n 16.000 inwoners, terwijl Warns de 750 nauwelijks overstijgt.

In de loop der jaren veranderde de sfeer op Facebook. Vooral de laatste tijd begon ik me er steeds meer aan te storen. Wanneer je de hoofdpagina opende, moest je je eerst door een reeks advertenties worstelen, gevolgd door 'vermakelijke' video's (aldus de makers), om dan eindelijk een bericht van een bekende tegen te komen. Ook de oplichtingspraktijken via Messenger en WhatsApp, beide onderdeel van moederbedrijf META, zijn bekend. Hoewel de technologie om dit tegen te gaan ongetwijfeld aanwezig is, gebeurde het niet. Sterker nog, Facebook besloot enige tijd geleden berichten te laten screenen door kunstmatige intelligentie (nou ja, intelligent?).

Na een brand in het dorp, waarbij goede kennissen van ons betrokken waren, plaatste ik een foto van de bewoonster die haar hond omhelsde. Het dier had in de nacht van de brand alarm geslagen, waardoor ze tijdig wakker waren geworden en veilig het brandende huis konden verlaten. Wat gebeurde er direct daarna? Het bericht werd door de kunstmatige 'domheid' van Facebook bestempeld als 'dierenmishandeling', met een ban van enkele dagen tot gevolg. Mijn bloed kookte.

Het plezier dat ik aan Facebook beleefde, nam zienderogen af. Tot ik onlangs via Messenger een bericht van een dorpsgenote ontving. Het bericht meldde een vermeende samenwerking tussen de Postcodeloterij en Facebook, waarbij je kon deelnemen en zij al €700.000 zou hebben ontvangen. Het was overduidelijk een geval van een gehackt account en een poging tot oplichting. Ik maakte een screenshot en deelde dit ter waarschuwing in de dorpsgroep. En wat gebeurde er?

Inderdaad, ik kreeg een ban van een dag wegens een vermeende poging tot oplichting. Mijn geduld was op. Ik zat echter met een dilemma: de dorpsgroep. Ik kon niet zomaar een groep met 1.220 actieve leden opheffen. Uiteindelijk vond ik een jonge vrouw die het beheer wilde overnemen. Nadat ik het beheer had overgedragen, verliet ik de groep. Daarna ging het snel. Accounts werden opgeheven en apps verdwenen van zowel computer als smartphone. Weg waren Facebook, Messenger, Instagram en LinkedIn. Er daalde een enorme rust over me neer.

Alleen WhatsApp bleef behouden. Helaas zijn (nog) niet veel mensen bereid de overstap te maken naar het veiligere Signal of Telegram. Maar daar kan ik mee leven, ook al is WhatsApp eveneens een product van META.

Dit alles vond enkele dagen geleden plaats. Mis ik het? "Oh, dat hou je nooit vol," en "je komt vast terug," zeiden vrienden, die dachten me te kennen.

Als Schorpioen neem ik echter nooit een genomen beslissing terug. Ik geniet van de herwonnen vrijheid en voel me bevrijd van de ketens van een onbetrouwbaar fenomeen.

Zoals ik al aangaf, dit besluit is persoonlijk en geen advies. Plotseling heb ik veel meer tijd voor mijn ambassadeursschap bij Slachtofferhulp.

Het vlammetje dooft

Onlangs was ik het belerende vingertje van Facebook vrienden op Facebook zo zat, dat ik besloot 48 uur op zwart te gaan. Twee dagen géén Facebook. Maar wat gebeurde er na die twee dagen?

Heb er lang over nagedacht. Tijdens die twee dagen werd er niet om de zoveel minuten op de smartphone gekeken, werd ik rustiger en begon zelfs weer een boek te lezen. Wat een verademing. Via andere kanaal kreeg ik ineens een bericht door dat de Gemeente Almere schaamteloos een club vrijwilligers aan het promoten was die hielpen bij problemen, advies gaven etc. Juist dat wat ik met mijn bedrijf al jaren deed. Eerder de Gemeente al eens aangesproken over de gesubsidieerde broodroof door De Schoor. En nu ging de gemeente het zelf doen? Ik was er klaar mee.
Het vechten tegen rechtsongelijkheid gaat je niet in de koude kleren zitten en zet toch geen zoden aan de dijk, zeker niet in het arrogante Almere.

Als kleine zelfstandige is het zo vrijwel niet meer te doen te overleven. En dat komt hard aan. Uit al mijn berichten valt tussen de regels door te lezen dat we aan het einde van ons Latijn zijn. Er is nog een buffer voor zo'n 4 maanden en dan moet ik mijn bank gaan vertellen dat we de hypotheek waarschijnlijk niet meer kunnen opbrengen. En dan laat de overheid je vallen. Bedankt, u kunt wel gaan.

Het maakte het besluit makkelijker, het vlammetje is nu snel aan het doven. Vrienden en die zich zo noemen, mijn Facebook gaat blijvend op zwart!
Dat is te zeggen, het prive account. Moet het wel aanhouden voor de zakelijke pagina's van Persbureau Almere, PC Prive Support en Open Coffee Almere. Voorlopig blijven WhatsApp, Instagram en Messenger nog wel actief. De kans is groot dat ik overstap op Telegram of Signal.
Stap nu over op Twitter en LinkedIn, ben wel een beetje klaar met dat Facebook.
En mis je me echt? Ik ben nog altijd te bellen of te mailen. Zo, en nu weer de vacatures nakijken of er wat leuks bij zit, moet weer structureel geld binnen komen. Bedankt voor alles en het gaat jullie goed.

Is NEE zeggen ook sociaal? JA hé...?

Een van mijn zwakkere punten, anderen zullen dat juist een sterk punt vinden, is dat ik me vaak wegcijfer ten gunste van anderen. Zo blijf ik ook graag op de achtergrond, iets dat door het gebruik van Social Media wat lastiger is geworden.

Ziet de een Social Media als een (goedkope) reclame tool voor zijn of haar zaak, voor mij bestaat Social Media uit het delen van ervaringen om elkaar zo beter te leren kennen. Kan daarna bij een persoonlijke ontmoeting van pas komen nietwaar?
Lange gesprekken met mijn zoon, die zich verrassend verstandig ontwikkeld, hebben me doen inzien dat ik mezelf meer in bescherming moet nemen. Nee, ik ga niet minder of anders posten. Wel ga ik directer en duidelijker zijn. Dat kan me online vrienden gaan kosten of me de status van "criticaster" geven, dat realiseer ik me. Toch heb ik dat er met hart en ziel voor over.

Via alle kanalen die vallen onder Social Media heb ik inmiddels vele volgers. Om die allemaal "vrienden" te noemen, zoals Facebook graag ziet, gaat me te ver. Maar door me open te stellen kunnen ze het wel worden. En wat die kritiek betreft, klopt deels. Ik hou er van om tegen heilige huisjes te schoppen of zaken te generaliseren. Moet je die reacties daarop dan eens lezen. Vaak hilarisch gewoon. Hoewel er altijd wel een bron van waarheid in zit in die kritiek, zal het veelal goedbedoelde kritiek zijn. Dezelfde leraar Nederlands die ons bijbracht dat je een discussie niet kan winnen, leerde ons ook dat kritiek alleen is toegestaan als het opbouwende kritiek is. Met andere woorden, kritiek moet een mogelijke oplossing in zich dragen of gevolgd worden door een mogelijke oplossing.

Kom ik terug op de zelfbescherming. Enkele van jullie zullen het herkennen, het geen "NEE" kunnen zeggen. Welnu, na een paar lange nachten ben ik tot de slotsom gekomen dat je dat wel zou moeten doen. Voorheen nam ik te veel hooi op mijn vork. Uiteindelijk kostte me dat wat gezondheid en een naar gevoel. Had me al wel aangewend om eens in de zoveel tijd eens rustig te gaan zitten met een stuk papier om zaken op een rij te zetten. Zo zette ik een punt achter activiteiten die me energie kosten en me erg vermoeiden, hoe leuk die zaken ook waren. Zo bleef er meer tijd over voor de zaken die me energie gaven. Daar komt dus nu ook het gebruik van het woordje "NEE" bij.

Want is "NEE" ook niet een antwoord? Het is niet wat de vragende partij wil horen, maar het schept wel duidelijkheid. Daarbij, en dan kom ik op de titel van dit blog, het valt onder sociaal want je schept geen verwachtingen die je niet kunt of wilt waarmaken.

Zo, weer een stukje Henk ontrafelt. De mensen die dit niet aan staat kunnen nu het pand verlaten.
Voor de achterblijvers is er koffie.... koekje er bij?