Klein verlies raakt je ook

Het is al weer wat jaren geleden dat we een telefoontje kregen van mijn zusje. Een goede vriendin van haar, dierenvriend in hart en nieren, was tijdens het uitlaten van haar honden om het leven gekomen. Een van haar honden was door het ijs gezakt en ze probeerde het arme dier te redden. Beide verdronken jammerlijk.

Naast een aantal honden had de dame in kwestie ook nog drie katten thuis zitten. Zwervertjes ooit gered uit de straten in Spanje. Wij overwogen direct om er 1 in huis te halen. Maar ja, waar er 1 kan kunnen er ook 2 zitten. Niet veel later was de gedachte al, maar ze zijn altijd met z'n drieën geweest, die kan je niet uit elkaar halen. En zo werd ons gezin uitgebreid met twee poezen en een kater.

Jarenlang hebben we plezier van het drietal gehad. De schuwste van het stel, de rode Mar, werd de laatste tijd echter steeds magerder en at slecht. Ook had Mar continue last van diarree. Bezoeken aan de dierenarts brachten de laatste 1 1/2 jaar niet aan het licht wat er aan de hand was. Gisteravond gingen vrouw en dochter voor de zoveelste keer met Mar naar de dierenarts. Ze was weer afgevallen. Al was het thuis niet merkbaar, de arts toonde aan dat Mar wel degelijk pijn had en niet zo'n beetje ook. Katten blijken hard voor zichzelf te kunnen zijn.
Het moeilijke besluit waar menig dierenliefhebber voor komt te staan, was aangebroken. Na overleg met de dierenarts werd gekozen voor de voor het beestje beste oplossing.

Na afscheid te hebben genomen werd dochter Sharon de kamer uit geleid. Met haar kinderlijke begripsvermogen, ze heeft een ernstige ontwikkelingsachterstand, was het niet wenselijk om in haar bijzijn de laatste injectie toe te brengen. Wetende dat Mar geen pijn meer zou hebben en naar de kattenhemel zou gaan, accepteerde ze het.

Bij het hele gebeuren ben ik niet aanwezig geweest. Op datzelfde moment bezocht ik een netwerkbijeenkomst op Stadslandgoed De Kemphaan. Vlak voor het begin van de bijeenkomst kreeg ik het telefoontje dat we vanaf nu 1 poes minder hadden.
Vreemd genoeg deed dat telefoontje me meer dan ik liet blijken. Die avond dwaalden mijn gedachten nog vaak naar een klein rood diertje dat langzaam maar zeker gewend geraakt was aan een huisgezin in Almere, na jarenlang de ontberingen van het Spaanse straatleven te hebben overleefd. En ook bij een grote kerel komt er dan een brok in de keel en welt er een klein traantje op.

Mar het gaat je goed beestje. Bedankt voor de jaren dat je ons leven verrijkt hebt.