Dit jaar was ik met dochter Sharon de dag er voor naar het Midsummer Festival in de Efteling geweest. Eenmaal thuis gekomen, de klok sloeg 02:30 uur, gauw naar bed. De volgende dag, vaderdag dus, lekker uitgeslapen en bijgekomen van de dag er voor. Terwijl ik me lekker op de bank nestel, vliegen verschillende gedachten door mijn hoofd.
Iedereen die me kent weet van de "papadagen" die ik met dochterlief door breng. Gekscherend hoor ik wel eens reacties als "gaan jullie nou alweer naar dat pretpark?" of "het is zo leuk om jullie verhalen te lezen..." Tot nu weet niemand welke pijn er achter schuil gaat. Vanaf het moment dat we als ouders geconfronteerd werden met het hebben van een kind met een verstandelijke beperking is ons leven een emotionele rollercoaster. Hoe Wil er in staat weet ik niet, dat onderwerp is blijkbaar om de een of andere reden niet makkelijk bespreekbaar. Ik kan dus alleen schrijven over mijn gevoelens als vader. Niet als verantwoording maar ik hou van transparantie zodat anderen daar van kunnen leren.
Ook tijdens dit bezoek aan de Efteling komen we bekenden tegen. Ook nieuwe bekenden en hun dochtertje. Het zet me de dag daarna weer aan het denken. Ik trek veel met Sharon op. Misschien wel ter compensatie van wat we als ouders moeten missen. Dingen die voor anderen zo gewoon zijn, maar mij soms pijn, erg veel pijn doen. Kijk ik bijvoorbeeld naar Thomas, de broer van Sharon dan maakt me dat gelukkig. Hij heeft zijn draai gevonden. Een lieve vriendin, een eigen stulpje en een grote schare vrienden om hem heen. Dan Sharon. Natuurlijk heeft ze "vrienden" maar zo noemt ze iedereen die ze leert kennen. Vriend ben je al heel snel. Maar "de" vriend? Nee, dat kent ze niet. Niet de kalverliefdes, geen vlinders in de buik, geen stiekem eerste kusje, niets van dat alles. Voor anderen misschien moeilijk te beseffen maar het zijn dingen die ik als vader mis. Ze zal ons nooit een kleinkind schenken. Vraag me ook af of ik ooit mijn dochter naar het altaar kan begeleiden.
Het zijn gedachten die me soms overvallen en me diep raken. Ja, ik geniet van de dagen dat ik alleen met haar op pad ben. Maar daar staan de dingen die we als ouders moeten missen tegenover.
Dat is dus de andere kant van onze reisverhaaltjes. Oh, begrijp me goed, ik geniet met volle teugen van haar. Maar het zijn deze dingen die er een emotionele rollercoaster van maken. Enige troost vind ik in het feit dat mijn moeder is overleden voor de geboorte van Thomas en Sharon. Had ze nog geleefd dan had ze beide, en Sharon zeker, helemaal verwend. Het heeft nooit zo mogen zijn. Gelukkig heeft mijn vader de kinderen nog wel kunnen vasthouden en vertroetelen.
Ach, vaderdag, het zet je aan het denken, tenminste... mij wel.
Henk, jouw verhaal is confronterend, vooral voor mensen die 'gewone' kinderen hebben. Zoals wij. Ik ken jullie situatie door jouw foto's, posts etc. op Facebook en dan denk ik vaak: Wat een verschillen zijn er in deze wereld. Maar als je dan verder kijkt, zie je ook verwachtingen naar onze kinderen. Ze zijn normaal opgevoed, kunnen goed leren en ... we hebben hen verwend. Althans zo lijkt dit in de ogen van anderen. Na hun middelbare school mochten ze studeren (2 afgestudeerd), naar keuze. Twee van de drie zaten op kamers. Na hun afstuderen konden ze solliciteren zonder enige schuld. Iedere kamertje, huisje leverde ons weken, maanden werk op, want ze hebben een zeer handige vader. (Want ze trokken in oude huizen). Een huis kopen is daarbij ook geen kleinigheid, dus hebben we nu bij twee kinderen een stuk meebetaald. Alleen wat verwacht je dan??? Een dankjewel?! Nee, onze liefde gaat op dit gebied (wel soms te) ver. Wij zien graag gezelligheid terug, dus een spontaan belletje, knuffel, langs komen zonder enig doel (dus geen hulp, geld enz.).
BeantwoordenVerwijderenEn juist dat laatste stukje is kennelijk een verkeerde verwachting. Na maandenlang hard werken enz. enz., zaten we met vaderdag alleen thuis (op de jongste na die het weekend 'gewoon' thuis was. Er was geen enkel belletje, bloemetje of kus naar hun vader die hen op handen draagt. En dat doet ook heel veel pijn. En ja, we kunnen er wat van zeggen (dat hebben we al eens gedaan) en dan krijgen we de deksel op onze neus.
Hoe jammer het is dat Sharon zich niet verder kan ontwikkelen, ik kan soms genieten van jouw uitstapjes met haar en genieten van 'het moment'. Het lijkt soms dat de kwaliteit van het leven steeds meer afhangt van 'de momenten'.
Misschien kan dit een troost voor je zijn. Ook die vaderdag zette mij weer aan het denken.