A small step

Gespannen kijk ik met de ogen van een 12-jarige naar het kleine TV scherm. Mijn knokkels zien wit van de spanning. Het is 20 juli 1969 en zachtjes ben ik in de avond mijn bed uit gekropen om me naast mama op de bank te nestelen. Met een goedkeurende glimlach kijkt ze me aan, het mag.
Papa heeft een bekende blik in zijn ogen. Je kan nooit opmaken wat de emoties er achter zijn.
Vanaf het TV scherm luisteren we gespannen naar de stem van Henk Terlingen. Hij zou vanaf deze dag bekend staan als Apollo Henkie.

De oorzaak van al deze spanning? De Amerikanen staan op het punt om de eerste man op de maan te zetten. Wat een prestatie!  De hele avond zitten miljoenen mensen gekluisterd aan TV en radio. Ik kijk op de klok, terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Dan is het zo ver. Even voor 04:00 uur, om 03.56 Nederlandse tijd om precies te zijn, zet Neil Armstrong als eerste mens een voet op de maanbodem. Hij spreekt de legendarisch woorden  'That's one small step for a man, one giant leap for mankind' '(Een kleine stap voor een man, een geweldige sprong voor de mensheid')
Even later zet ook zijn collega Buzz Aldrin voet op de maan. Langzaam dringt het tot me door dat we iets hebben meegemaakt dat voor altijd in de geschiedenisboekjes zal prijken.

Ik kijk mijn ouders aan, langzaam vervagen ze ook de kamer verdwijnt in het niets. Ineens zie ik Richard Vierbergen en Regina van Oorschot naast me zitten. Het TV scherm groeit en groeit en is ineens zo'n 8 bij 20 meter groot. Ik realiseer me ineens dat ik niet meer dat 12-jarige jongetje ben, maar 61 jaar. Bijna 50 jaar na de enerverende en historische avond beleef ik deze opnieuw. Nu in zaal 6 van Kinepolis, de bioscoop in Almere Centrum. Het is lang geleden dat een film zo'n impact op me heeft. De twee uur dat de film duurt zijn omgevlogen.

Hoewel Henk Terlingen minutieus verslag deed op die avond in 1969, laat deze film pas echt zien hoe het er aan toe gegaan moet zijn. De opnames in de cabines van Gemini en Apollo schetsen een beeld van techniek die ieder moment uit elkaar kan vallen. Je beleeft als het ware ieder trilling, ieder geluid. Maar je maakt ook kennis met de mens Neil Armstrong. Al met al een hele indrukwekkende film 'First Man'. Het 12-jarige jongetje is niet meer, maar de herinneringen aan die avond van de maanlanding zijn nog zo vers als was het gisteren. Wanneer heeft een film bij jou dit soort herinneringen naar boven gehaald?