Vergeten doe je ze nooit

Onlangs zette ik een post op Facebook die wat teweeg bracht. Het was zo'n kopieer en plak actie.
Normaal doe ik dat amper of vrijwel nooit, maar deze raakte me. De tekst was zo opgesteld dat het leek dat de poster net iemand had verloren aan de verschrikkelijke ziekte kanker. Hoewel ik een paar keer aangaf wat mijn beweegredenen waren, werd het niet helemaal begrepen. Tijd voor een nieuw verhaal dus.

Na mijn jonge jeugdjaren in de Pijp, een volksbuurt in Amsterdam, verhuisden we naar de Stolwijkstraat in Oud-West. Ook dat werd een tijd met hele mooie, maar ook heftige herinneringen. Langzaam maar zeker ontstond er een groepje, dat nu "hangjongeren" genoemd zou worden. Niet om rotzooi te schoppen, er was nog respect voor oom agent, maar hangen op de hoek bij de ijsboer. Het was een steeds groter wordende groep van vrienden en vriendinnen. Jeugdliefdes ontstonden en verdwenen weer. Er was nog geen Social Media, laat staan dat iedereen een smartphone had. Als je er al een had was het een dumbphone.

Ook zonder de bekende vlinders in de buik was er met sommige meiden gewoon een hechte klik. Zo kon ik het onder andere goed vinden met Bea, een forse meid met een gouden hart. Het werk in de groentezaak van haar familie had zijn sporen achtergelaten. Met Bea viel niet te spotten.
Het was niet alleen de ijsboer op de hoek die werd bezocht. Zomers waren er de boottochten met rubber bootjes via de Westlandgracht naar de Sloterplas. Ook geliefd waren de fietstochten vanuit de Stolwijkstraat naar het strand bij Bloemendaal. Als ik nu met de auto of openbaar vervoer langs deze plekken kom komen er steeds weer herinneringen naar boven.

Tijdens een ander gezamenlijk regulier uitje naar discotheek Inn aan de Korte Leidsedwarsstraat ontmoette ik Wil. Het was het begin van een lange romance en tevens het inluiden van het einde van 'de groep'. De een na de ander verhuisde of kreeg verkering. Life goes on.

En ineens, op 21-jarige leeftijd, nu dus 40 jaar geleden, kreeg ik via via het treurige onvoorstelbare bericht. Bea, ook 21-jaar, is niet meer. We hadden al geruime tijd geen contact meer dus de klap kwam hard aan. Ook zij was slachtoffer van de verschrikkelijke ziekte en had, hoe sterk ze ook was, de strijd verloren. Tijdens het afscheid werd een nummer gedraaid dat voor haar de laatste periode heel speciaal was.

Everytime you go away - Paul Young

Hey!, if we can solve any problem 
Then why do we lose so many tears 
Oh, and so you go again 
When the leading man appears 
Always the same thing 
Can't you see, we've got everything goin' on and on and on 
Every time you go away you take a piece of me with you 
Every time you go away you take a piece of me with you 
Go on and go free, yeah 
Maybe you're too close to see 
I can feel your body move 
It doesn't mean that much to me 
I can't go on sayin' the same thing 
Just can't you see, we've got everything do you even know we know

Every time you go away you take a piece of me with you, oh 
Every time you go away you take a piece of me with you 
I can't go on sayin' the same thing 
'Cause baby, can'tcha see, we've got everything goin' on and on and on

Every time you go away you take a piece of me with you 
Every time you go away you take a piece of me with you

Looking at the pieces (Every time you go away)
Be careful (You take a piece of me with you)
(Every time you go away) Every time you go, every time you go
(You take a piece of me with you) You take a piece of me!

(Every time you go away you take a piece of me with you) Every time you go!

Altijd als ik dit nummer hoor, ook al is het 40 jaar geleden, wellen de tranen op en gaan mijn gedachten terug naar de mooie tijd met Bea in de Stolwijkstraat. Nee, vergeten zal ik het nooit. Rust zacht Bea.