Als je niet in een hokje past, besta je niet...

Een discussie op Facebook heeft me aan het denken gezet. In het kort komt het er op neer dat we in een hokjesmaatschappij leven.

Jaren geleden kwam ik als IT'er zonder werk te zitten. Net als nu nog steeds kom je dan terecht bij de instantie die dat hoort te registreren. Nu het UWV, toen nog het CWI. Nou, dat heb ik geweten.
Om vraag en aanbod goed op elkaar te laten aansluiten in hun systeem moest je natuurlijk wel in een hokje passen dat daarvoor geschikt was.
Daar ik een zeer veelzijdige baan had, IT'ers werden toen nog voor alles en nog wat ingezet en waren meer allround dan nu, was dat voor de jongedame die tegenover me zat toch wel een probleem.
Na veel vijlen en schrapen lukte het haar om me in een van de laatjes van hun systeem te persen.
Dat er geen bal van klopte maakte haar niet uit, ik was "geregistreerd" en de geschikte banen zouden automatisch uit het systeem komen rollen.
Het zal niemand nu verbazen dat dat resulteerde in het aanbieden van de meest mij vreemde banen.
Maar ja, ik zat WEL in een laatje!

Ander voorbeeld.
Een van mijn activiteiten is een bestuursfunctie bij een stichting die activiteiten voor Brussen organiseert.
Een Brus is het broertje of zusje van iemand met een lichamelijke- of verstandelijke beperking, die in zo'n gezin vaak "ondersneeuwt" door de aandacht voor het kind met de beperking
Stichting is even slapende maar is bezig met een doorstart, maar dit terzijde.

Ooit kregen we, hoewel we Flevoland als prioriteit hadden, aanvragen uit andere delen van het land. Zo ook van wat later bleek twee leuke meiden van zo'n 14 jaar die vriendelijk vroegen "of ze ook mochten komen".
Flevoland is/was een van de weinige plaatsen waar Brussen een eigen stichting hadden opgezet. Elders in het land waren Brussenactiviteiten een onderdeel van grote (welzijns)organisaties. Tijdens een gesprek dat ik met de meiden had vertelde ze mij hoe het daar aan toe ging.
Geloof het of niet, maar om daar te mogen deelnemen aan een Brussenactiviteit moesten ze eerst een intakegesprek hebben! En dat ging er, volgens de meiden, zo aan toe:

"Zo, dus je wilt mee komen doen met onze activiteit, leuk. Zeg wat heeft je broertje eigenlijk? Ah, ADHD, dan gaat je file in het laatje 'Brus van ADHD.' En jij wat is er met jouw zusje? PDD-NOS zeg je? Dan gaat jouw file in het laatje 'Brus van PDD-NOS' "

Hoewel ik wars ben van dit soort praktijken moet ik me er wel naar schikken. We leven immers in een laatjesmaatschappij... maar kom, ik ga mijn kast eens opruimen. Een aantal laatjes zitten te vol met rotzooi...

...wegens economische redenen...

Het overkomt steeds meer mensen in mijn omgeving. Tijdens een gesprek met een meerdere valt de term "wegens economische redenen" en voor men het weet is men de vertrouwde baan kwijt.
Mij overkwam het lang geleden maar red het net als ZZP'er.

Hoe is het zo gekomen in Nederland? Een van de redenen is dat de regering heeft besloten dat op zeker moment de ontslagprocedure simpeler moest. Dat zou de economie stimuleren of zoiets. Nou, dat hebben we geweten. Ooit was een baan vaak voor het leven, of in ieder geval voor een aantal jaren. Een "vaste betrekking" heette dat. De vaste betrekking is echter een stille dood gestorven, zo lijkt het wel.
Sollicitanten worden vandaag de dag geconfronteerd met korte termijn contracten. Jammer genoeg is de realiteit dat na het einde van deze periode men vaak weer op straat staat. Dat doet niet alleen inbreuk op het gevoel van eigenwaarde, er schuilt nog een ander gevaar in.

Om in aanmerking te komen voor een, reeds versoberde, WW uitkering dient men een x-aantal weken te hebben gewerkt. Arbeidsverleden wordt dat genoemd. Door de steeds korter wordende contracten kan het steeds vaker voorkomen dat men niet voldoende arbeidsverleden heeft opgebouwd om in aanmerking te komen voor een redelijke WW-uitkering!

Hoewel er nog steeds vaak schamper gedaan wordt over mensen in de WW, ik zal de termen hier niet herhalen, vergeet men vaak dat WW nog steeds een opgebouwd recht is. En wanneer je er ooit kort of lang gebruik van hebt moeten maken, praat je wel anders.
Is het tij nog te keren? Eerlijk gezegd weet ik het niet. In eerste instantie zouden werkgevers dan weer meer mensen "in vaste dienst" moeten nemen. Maar of ze daar toe bereid zijn....?

Wanneer ik weer eens van een vriend of goede relatie hoor dat ze met het bovenstaande te maken hebben gekregen, spoken deze gedachten weer door mijn hoofd en moet ik vaak aan mijn oma denken.
Vaak verzuchtte ze: "Vroeger was alles beter...." Ik betrap me er steeds meer op, dat ik haar gelijk moet geven. Rest de vraag, wat kunnen wij er aan doen, want Den Haag, daar heeft bijna niemand meer vertrouwen in lijkt wel.

Even gas terug

Het is zomer. menigeen is lekker op vakantie in binnen- of buitenland. Hoewel ik regelmatig vertel dat ik geen vakantieplannen heb dit jaar, net als de afgelopen paar jaar overigens, kan ik nu wel gas terugnemen.
PC storingen komen na de vakantieperiode wel weer.
Nu is het genieten van de welkome rustige periode. Als ZZP'er zou ik me zorgen moeten maken, geen telefoon is ook geen inkomsten. Maar vreemd genoeg doet dat me even niets. Het stemmetje in mijn hoofd, noem het spiritualiteit, laat me weten dat het wel goed komt. In de loop van de tijd ben ik gaan vertrouwen op dat stemmetje, het heeft vrijwel altijd gelijk namelijk.

Zittend in een relaxte tuinstoel, drankje onder handbereik en parasol boven het hoofd luister ik naar het geroezemoes in mijn hoofd. Hoewel ik me best vermaak met alles wat ik doe, moet er wat gaan veranderen. Sleur is dodelijk. Social Media, Persbureau Almere, NCPlaza, PC Prive Support, Fonds Bijzondere Noden en adhoc verzoeken om hulp, te veel om op te noemen bijna. Zorgenkindje is NCPlaza, de flexwerkplaats voor ZZP'ers. Door het uitblijven van deelnemers moet de huur door mij worden opgehoest. De limiet die ik me daarvoor had gesteld is ruimschoots overschreden. Maar het loslaten van een droom valt me zwaar.
Na de vakantie nog eens het roer omgooien, lukt dat niet is NCPlaza verleden tijd. Dromen is leuk maar je moet, ook voor het thuisfront, wel reëel blijven.

Persbureau Almere schenkt me nog steeds veel voldoening. Het geeft me niet alleen de kans om het netwerk uit te breiden. Net startende initiatieven, in verenigingsverband of ondernemen, ik geef ze graag een platform om zich te presenteren. Na de vakantie is er een gesprek gepland voor mogelijk een interessante samenwerking. Ook bij Fonds Bijzondere Noden staat het een en ander te gebeuren. Kortom, vervelen doe ik me zeker niet. Maar nu even niet.... nu is het warm overdag en zwoel in de avond. De boog kan niet altijd gespannen staan. Ik neem nog een hap van mijn ijsje en zet de laatste punt.  

Is anoniem de nieuwe vorm van agressie?

Lang heeft het niet geduurd. Social Media is een part of life geworden. Sterker nog, voor menigeen is het ondenkbaar dat het er ooit nooit was. Maar is het nu een vloek of een zegen?

Ik weet nog goed hoe ik reageerde bij mijn eerste kennismaking met Twitter. Een microblog met berichten van wel 140 posities, woww! Wat moet je dáár nou mee? Een mens kan zich vergissen nietwaar? Eenmaal de drempel over begon ik van de mogelijkheden van Twitter te houden. Het was snel en belangrijker, je ontmoette veel mensen. Dat is te zeggen, je wisselde berichten met vreemden die je nog nooit had gezien.
Naast Twitter begon ik ook gebruik te maken van LinkedIn. Dat móest nou eenmaal was het devies. Vanaf dat moment begon ik mensen te vertellen hoe ik de twee gebruikte. "Neem me niet serieus op Twitter, dat gebruik ik alleen voor fun..." En dat wierp zijn vruchten af. Ben nooit zo'n "vriendjesjager" op Twitter geweest, maar schrok op zeker moment wel toen ik naar het aantal volgers keek... meer dan 1200 volgers hadden zich aangemeld. Aiiii, dat is een hoop!
Langzaam aan realiseerde ik me twee dingen. Elk bericht dat ik Twitter opstuurde kón een aardige impact hebben wanneer het door een aantal van die 1200 volgers werd gelezen en sterker nog, werd geretweet. Het zijn tekstberichten en kennen daardoor geen lichaamstaal of emotie. Soms werd het pijnlijk duidelijk dat je onbedoeld mensen kon kwetsen. En dat zit zeker niet in mijn aard, integendeel!

Vaak zat ik tot in de kleine uurtjes via Twitter te communiceren met andere Tweets. Via de persoonlijke boodschappen kon je elkaar wat beter leren kennen, zonder dat iedereen mee kon lezen. Een mooi tijd was dat. "Was?" Ja, was! Want de laatste tijd zit ik nog amper op Twitter. Ik heb het al vaker geroepen. Twitter is verworden tot een reclamezuil. Een uiterst irritante reclamezuil. Ja, ik weet dat je dat kan filteren door het aanmaken van lijsten en dergelijke, maar moet ik actie ondernemen omdat anderen zichzelf of hun bedrijf zo belangrijk vinden dat Social Media niet Social meer is? Maar er is meer.
Inherent aan het maken van een profiel is dat men dat anoniem kan laten zijn. Dat zie je niet alleen op Twitter maar ook vaak op krantensites die de mogelijkheid bieden om op artikelen te reageren. Ik respecteer mensen die door omstandigheden anoniem willen of moeten zijn. Waar ik moeite mee heb zijn de mensen die hun anonimiteit gebruiken om anderen virtueel af te maken! Met een druk op de knop zijn die te blokkeren, maar het kwaad is dan al vaak geschiedt.

Door mijn openheid stel ik me kwetsbaar op en val soms ten prooi aan zo'n nitwit. Het lukt wel om het te negeren, maar soms zijn de wonden te diep. Dan duurt het langer om te helen. Waarom ik dit schrijf? Wie het weet mag het zeggen, moest het even uit mijn systeem hebben.
Kreeg gisteren ook weer, voor de zoveelste keer, het welgemeende advies "Henk, ga schrijven, je hebt zó véél te vertellen... daarmee zijn anderen te inspireren." Ineens moest ik vanmorgen aan een oud en wijs zinnetje denken... maak van je hart geen moordkuil.
Zo, dat is er uit, nu koffie...