Een dag vol vooroordelen

"Je leert elke dag," ik hoor het me regelmatig zeggen. Zo ook na afloop van de Human Library Almere van zaterdag 17 november. Nooit geweten dat het een hele dag bezig zijn met vooroordelen zo vermoeiend kon zijn. Gezien het feit dat het daarnaast ook enorm leerzaam is verzacht de 'pijn'.

Het was de tweede keer dat er een Human Library in Almere georganiseerd werd. Bij beide edities was ik aanwezig als boek. Dat vraagt enige uitleg. Doelstelling van een Human Library is het mensen in de gelegenheid stellen oog in oog te staan en in gesprek te gaan met het onderwerp waar ze duidelijke vooroordelen over hebben. Ooit wel eens een gesprek gevoerd met bijvoorbeeld een ex-crimineel, een dame die op latere leeftijd uit de kast kwam, een spontane jongedame maar wel blind vanaf geboorte, een jongeman met een psychose, een jongeman met een geamputeerd onderbeen, een pastoor, een brandweerman, een vluchteling, een moslima, een boekhouder die 5 jaar geleden een hersenbloeding kreeg en alles opnieuw moest leren ... ? Tijdens een Human Library kan dat!

Al deze mensen spelen de 'boeken' die de bezoekers, de lezers, kunnen lenen voor een gesprek van 20 minuten. Hoewel de boeken zich allemaal heel kwetsbaar en open opstellen, hebben ze wel het recht op sommige vragen niet te antwoorden. In de praktijk gebeurd dat zelden. Men is enthousiast en gedreven om over hun onderwerp, de 'titel van het boek' te praten. De sfeer is gemoedelijk en hier en daar is een lach en een traan te bespeuren. Vreemd genoeg is dat het effect van een Human Library, men is weer mens. Een mens met gevoelens, hoop en de wens contact, écht contact te leggen.

Ik zei het al, het is een vermoeiende dag. Wanneer men niet in gesprek is met 'lezers' zijn de 'boeken' in de backroom. Ook daar gaan de onderlinge gesprekken gewoon door en leert men elkaar pas goed kennen. Na alle uren op Social Media is het net een warm bad waar je in zit.
Het mooie is nog dat je zelf tijdens de gesprekken, die soms ongemerkt behoorlijk diep gaan, tot nieuwe inzichten komt.

Zoals bijvoorbeeld het 'boek' dat ineens verteld altijd gedacht te hebben dat hij zelf geen vooroordelen had, maar er tijdens deze dag achter kwam dat deze wel degelijk aanwezig waren.
Nog mooier was het om van de begeleiders te horen dat enkele 'lezers', bezoekers van de Human Library overwogen zich de volgende keer ook op te geven als 'boek'.

Gelukkig kan dat. De volgende Human Library staat al in de steigers en zal een speciale editie worden. Deze zal namelijk georganiseerd worden op 5 mei 2019. Mooie dag voor bezinning en eens een levend 'boek' te gaan lezen. Vind je ook niet?

Wat nou Floriade? Luchtkastelen hebben de toekomst!

De twee berichten volgden elkaar snel op op Facebook. Eerst was daar het bijzonder teleurstellende bericht dat de stekker uit het project Witchworld werd getrokken. Je weet wel, dat beoogde belevenispark in en om het kasteel, de ruïne van Almere. Snel gevolgd door de berichtgeving dat Almere een waterkasteel rijker is. Een wat? Een Waterkasteel!

Het besluit om te stoppen met Witchworld laat ik even voor wat het is, dus ga ik verder over het waterkasteel. Mensen die me volgen weten dat ik het hart op de tong heb en recht-voor-z'n-raap mijn mening verkondig op Facebook. Dat ik daarbij de plank mis kan slaan, neem ik op de koop toe. Maakt het leven een stuk spannender, toch? Een van de beschrijvingen van een waterkasteel is:
'Een waterburcht is een type kasteel waarbij het complex direct omgeven is door een brede gracht of gebouwd is aan een water.'
Het ontlokte mij de vergelijking met De Meergronden in Almere of het KAFteel aan de Esplanade. Die voldoen daar toch ook aan of niet soms?

En daar was 'ie als donderslag bij heldere hemel, een uitnodiging! Niet zo maar één, maar van Arie en Irma van der Mee, de mensen waar het allemaal is begonnen. Beide runnen vol overgave het restaurant op De Kemphaan. Nou mag ik wel kritisch zijn, op zo'n uitnodiging ga ik natuurlijk in. Zeker wanneer er kans is dat de koffie rijkelijk vloeit. Dus te paard en naar het waterkasteel.

Mijn stalen ros werd geparkeerd bij Almere Jungle en ik wandelde nieuwsgierig naar wat er komen ging de ophaalbrug over. (Je moet tenslotte wel in de stemming komen, nietwaar?)
Ik werd welkom geheten door de kasteelheer en we namen plaats aan de ronde tafel. Oh nee, dat is een ander verhaal. En daar zit je dan tegenover een kasteelheer. Enthousiast en kleurrijk doet Van der Mee het verhaal uit de doeken. Hoe meer zich het idee van het waterkasteel ontrolt, hoe meer ik in het verhaal op ga. Zoals Bert Gijsberts, ambassadeur van het waterkasteel de Kemphaan het treffend zegt, "Het 'Waterkasteel de Kemphaan Almere' is een prachtige, kloppende beschrijving met een knipoog naar het verleden." Want meer is het niet. Maar knipoog of niet, het biedt wel kansen en mogelijkheden om De Kemphaan te promoten. Het is niet voor niets het Stadslandgoed.

Daar zit direct ook de pijn in de achilleshiel. Regelmatig spreek ik Almeerders die me verdwaasd aankijken wanneer ik het over het Stadslandgoed heb. "Kemphaan? Nog nooit geweest."
Verwonderlijk is dat niet. Hoewel er veel, zo niet heel veel te doen is, is het een hele toer om daar in het weekend te komen. Openbaar vervoer is niet zo openbaar namelijk. Als ik het goed heb komt er eens per uur een bus. Dat is jammer want zoals ik zei, er is meer dan voldoende vertier. Naast het restaurant met terras aan het water vind je er onder andere de Stadsboerderij, Almere Jungle, het fraaie pand van Staatsbosbeheer, Kindervakantieland, een doolhof, de gebouwen van stichting AAP en wat ik nog vergeten ben. Almere zou meer aandacht voor dit fenomeen moeten hebben. En dan bedoel ik zowel de politiek als de bewoners zelf.

Over het waterkasteel en de complete beschrijving is een alleraardigst informatief en rijk geïllustreerd boekje verschenen dat voor €5,00 te koop is in het restaurant. De opbrengst wordt gebruikt om de promotie van het complex uit te breiden. Ben ik om? Ja, ik ben om. Het hele terrein en alle aanwezige partijen, stichtingen en bedrijven gaan met het waterkasteelverhaal een spannende toekomst tegemoet. Zou er dan eindelijk eens spontaan iets leuks in Almere komen? Ik hoop het echt.
Dus kom op, richting Kemphaan, boekje kopen en vergeet je wandelschoenen niet aan te trekken. Het complex is groter dan je denkt. Met een gemeende glimlach loop ik even later de ophaalbrug over in de richting van mijn stalen ros. Het was een mooie ontmoeting en zeker niet de laatste. 

A small step

Gespannen kijk ik met de ogen van een 12-jarige naar het kleine TV scherm. Mijn knokkels zien wit van de spanning. Het is 20 juli 1969 en zachtjes ben ik in de avond mijn bed uit gekropen om me naast mama op de bank te nestelen. Met een goedkeurende glimlach kijkt ze me aan, het mag.
Papa heeft een bekende blik in zijn ogen. Je kan nooit opmaken wat de emoties er achter zijn.
Vanaf het TV scherm luisteren we gespannen naar de stem van Henk Terlingen. Hij zou vanaf deze dag bekend staan als Apollo Henkie.

De oorzaak van al deze spanning? De Amerikanen staan op het punt om de eerste man op de maan te zetten. Wat een prestatie!  De hele avond zitten miljoenen mensen gekluisterd aan TV en radio. Ik kijk op de klok, terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Dan is het zo ver. Even voor 04:00 uur, om 03.56 Nederlandse tijd om precies te zijn, zet Neil Armstrong als eerste mens een voet op de maanbodem. Hij spreekt de legendarisch woorden  'That's one small step for a man, one giant leap for mankind' '(Een kleine stap voor een man, een geweldige sprong voor de mensheid')
Even later zet ook zijn collega Buzz Aldrin voet op de maan. Langzaam dringt het tot me door dat we iets hebben meegemaakt dat voor altijd in de geschiedenisboekjes zal prijken.

Ik kijk mijn ouders aan, langzaam vervagen ze ook de kamer verdwijnt in het niets. Ineens zie ik Richard Vierbergen en Regina van Oorschot naast me zitten. Het TV scherm groeit en groeit en is ineens zo'n 8 bij 20 meter groot. Ik realiseer me ineens dat ik niet meer dat 12-jarige jongetje ben, maar 61 jaar. Bijna 50 jaar na de enerverende en historische avond beleef ik deze opnieuw. Nu in zaal 6 van Kinepolis, de bioscoop in Almere Centrum. Het is lang geleden dat een film zo'n impact op me heeft. De twee uur dat de film duurt zijn omgevlogen.

Hoewel Henk Terlingen minutieus verslag deed op die avond in 1969, laat deze film pas echt zien hoe het er aan toe gegaan moet zijn. De opnames in de cabines van Gemini en Apollo schetsen een beeld van techniek die ieder moment uit elkaar kan vallen. Je beleeft als het ware ieder trilling, ieder geluid. Maar je maakt ook kennis met de mens Neil Armstrong. Al met al een hele indrukwekkende film 'First Man'. Het 12-jarige jongetje is niet meer, maar de herinneringen aan die avond van de maanlanding zijn nog zo vers als was het gisteren. Wanneer heeft een film bij jou dit soort herinneringen naar boven gehaald?

Vergeten doe je ze nooit

Onlangs zette ik een post op Facebook die wat teweeg bracht. Het was zo'n kopieer en plak actie.
Normaal doe ik dat amper of vrijwel nooit, maar deze raakte me. De tekst was zo opgesteld dat het leek dat de poster net iemand had verloren aan de verschrikkelijke ziekte kanker. Hoewel ik een paar keer aangaf wat mijn beweegredenen waren, werd het niet helemaal begrepen. Tijd voor een nieuw verhaal dus.

Na mijn jonge jeugdjaren in de Pijp, een volksbuurt in Amsterdam, verhuisden we naar de Stolwijkstraat in Oud-West. Ook dat werd een tijd met hele mooie, maar ook heftige herinneringen. Langzaam maar zeker ontstond er een groepje, dat nu "hangjongeren" genoemd zou worden. Niet om rotzooi te schoppen, er was nog respect voor oom agent, maar hangen op de hoek bij de ijsboer. Het was een steeds groter wordende groep van vrienden en vriendinnen. Jeugdliefdes ontstonden en verdwenen weer. Er was nog geen Social Media, laat staan dat iedereen een smartphone had. Als je er al een had was het een dumbphone.

Ook zonder de bekende vlinders in de buik was er met sommige meiden gewoon een hechte klik. Zo kon ik het onder andere goed vinden met Bea, een forse meid met een gouden hart. Het werk in de groentezaak van haar familie had zijn sporen achtergelaten. Met Bea viel niet te spotten.
Het was niet alleen de ijsboer op de hoek die werd bezocht. Zomers waren er de boottochten met rubber bootjes via de Westlandgracht naar de Sloterplas. Ook geliefd waren de fietstochten vanuit de Stolwijkstraat naar het strand bij Bloemendaal. Als ik nu met de auto of openbaar vervoer langs deze plekken kom komen er steeds weer herinneringen naar boven.

Tijdens een ander gezamenlijk regulier uitje naar discotheek Inn aan de Korte Leidsedwarsstraat ontmoette ik Wil. Het was het begin van een lange romance en tevens het inluiden van het einde van 'de groep'. De een na de ander verhuisde of kreeg verkering. Life goes on.

En ineens, op 21-jarige leeftijd, nu dus 40 jaar geleden, kreeg ik via via het treurige onvoorstelbare bericht. Bea, ook 21-jaar, is niet meer. We hadden al geruime tijd geen contact meer dus de klap kwam hard aan. Ook zij was slachtoffer van de verschrikkelijke ziekte en had, hoe sterk ze ook was, de strijd verloren. Tijdens het afscheid werd een nummer gedraaid dat voor haar de laatste periode heel speciaal was.

Everytime you go away - Paul Young

Hey!, if we can solve any problem 
Then why do we lose so many tears 
Oh, and so you go again 
When the leading man appears 
Always the same thing 
Can't you see, we've got everything goin' on and on and on 
Every time you go away you take a piece of me with you 
Every time you go away you take a piece of me with you 
Go on and go free, yeah 
Maybe you're too close to see 
I can feel your body move 
It doesn't mean that much to me 
I can't go on sayin' the same thing 
Just can't you see, we've got everything do you even know we know

Every time you go away you take a piece of me with you, oh 
Every time you go away you take a piece of me with you 
I can't go on sayin' the same thing 
'Cause baby, can'tcha see, we've got everything goin' on and on and on

Every time you go away you take a piece of me with you 
Every time you go away you take a piece of me with you

Looking at the pieces (Every time you go away)
Be careful (You take a piece of me with you)
(Every time you go away) Every time you go, every time you go
(You take a piece of me with you) You take a piece of me!

(Every time you go away you take a piece of me with you) Every time you go!

Altijd als ik dit nummer hoor, ook al is het 40 jaar geleden, wellen de tranen op en gaan mijn gedachten terug naar de mooie tijd met Bea in de Stolwijkstraat. Nee, vergeten zal ik het nooit. Rust zacht Bea.


     

Snap iets niet...

Vandaag werd hij met veel tamtam in gebruik genomen, de buurtmobiel voor Tussen de Vaarten. Op zich natuurlijk een fantastisch initiatief en mooi dat het er nu is voor de ouderen in de wijk. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik er toch weer eens een raar gevoel bij heb. Ik zal het uitleggen.

Er was eens een actieve bewoner in Almere, laten we hem voor het gemak Arie noemen. Op zeker moment werd Arie chauffeur bij de Boodschappenbus, ben de naam even kwijt. Uiteraard als vrijwilliger. Naast boodschappen werden er ook ritjes gereden met ouderen van heel Almere naar leuke bezienswaardigheden in de buurt of een lekkere lunch. Na enige tijd begon het te wringen bij Arie. Hij vond de bedragen die voor die trips gevraagd werden toch wel aan de hoge kant. Hij besloot een eigen stichting in het leven te roepen met hetzelfde doel, maar dan betaalbaarder. Aldus gebeurde. Er kwam zelfs een mooie bus en de eerste rit, hoe toepasselijk, was met oudjes van de Cobra, het buurthuis in Tussen de Vaarten. Nu dus de standplaats van de buurtmobiel.

Het lukte Arie met zijn vrijwilligers het hoofd boven water te houden. Maar daar kwam helaas verandering in. Tijdens een VIP ontvangst ten behoeve van het Havenfestival en bijbehorend concert in 2015 trof ik ook Arie aan. Stil stond hij aan een sta-tafeltje, de tranen in zijn ogen.
Ze haalden het net niet, zei hij. Er was al aangeklopt bij meerdere bedrijven, zo ook de Gemeente. Maar die hielden de hand op de knip. Het was niet eens zo'n groot bedrag dat er nodig was om rendabel te worden. De starheid die hij ondervond werd het einde van een verschrikkelijk mooi initiatief.

En dan nu... ta taaaa, een elektrische auto alleen voor de wijk Tussen de Vaarten!
Nu kan het wel? Zoals ik dit blog al noemde, ik snap dat niet. Tot je de sponsors en deelnemers ziet.

Jups, de club die staat voor het welzijn in de stad heeft het wéér voor elkaar. Mooie initiatieven moeten in Almere kapot. Het kan dan even een tijd duren maar daar zijn ze weer hoor. Ach, het zal altijd wel zo blijven vrees ik. Waarom ik er toch weer even over begin? Het beeld van actieve bewoner en initiatiefnemer Arie met tranen in zijn ogen laat me maar niet los. Hoe zit het met zijn welzijn?

Donorwet en een vergeten groep

Onlangs is de wet aangenomen dat iedereen donor is in Nederland. Hoewel de wet pas in 2020 van kracht wordt is er al veel commotie over. Dit keer wil ik het niet hebben over een "ja" of "nee" verklaring. Maar iets veel ernstigers, waar ik niemand over hoor.

Nederland telt veel mensen met een (verstandelijke) beperking. De sociale kringen waar deze zich in begeven zijn vaak een dagbesteding of begeleid wonen project. Helaas, ik heb dat zelf in de jarenlange ervaring met de doelgroep meegemaakt, zijn er ouders die zich niet of weinig met hun kind bemoeien. Let wel, ik zeg niet alle ouders, maar ze zijn er wel. Het opvoeden of begeleiden komt dan neer op de vrijwilligers of medewerkers van dagbesteding of begeleid woonproject. Daarnaast is de ervaring die ik heb met informatieverstrekking richting ouders en mensen met een beperking nou niet een is om over naar huis te schrijven. Heeft iedereen zich al wel gerealiseerd dat de donorwet ook voor hen gaat gelden? Maar weten deze deelnemers aan onze maatschappij wat er nu weer door Den Haag voor ze besloten is? Weten ze dat je, wanneer je dat wilt, er "nee" tegen kan zeggen?
Hiervoor moet deze mensen eerst worden uitgelegd wat een orgaandonatie is. Menigeen heeft, uit onbekendheid met een ingreep, al angst voor de dokter of tandarts. 

Wij zijn zelf mentor- en bewindvoerder van onze dochter. Dat gaf even een gewetenprobleem. Hoewel ikzelf tegenstander ben van een door Den Haag opgelegde inname van mijn lichaam roept het wel de vraag op, mag ik dat voor mijn dochter beslissen?

Als ouders kennen we onze dochter natuurlijk als geen ander. Alles wat vreemd of nieuw in boezemt haar angst in. Vandaar dat we voorlopig voor haar ook een "nee" hebben geregistreerd. Hoe leg je haar nou uit wat een orgaandonatie is? Zelfs het begrip van de dood is nog niet echt te bevatten voor haar. Hoop van ganser harte dat jullie de intentie van dit blog begrijpen, want volgens mij is deze hele groep tijdens de behandeling en invoering van deze wet niet in zicht geweest. Het wordt hoog tijd dat hier wel serieus naar gekeken gaat worden. Wie pakt de handschoen op?
Genoeg stof om over na te denken, dus ik laat het hier maar even bij.