Het kan altijd erger

Verbazingwekkend toch, hoe zichzelf professional noemende organisaties zo slecht communiceren. Ik mag er graag over schrijven dus wil het ook nu niet nalaten. Ik verbaas me slechts, ben benieuwd hoe jij, als gewaardeerde lezer, hierop reageert.

We zijn voor onze dochter Sharon al jarenlang op zoek naar een passende woonvorm. Dat leverde al de nodige blogs op. Vooral het jaar in Poort werd nogal een deceptie. Maar we geven niet op. Een van de bekendste woonvormen is Paladijn in Almere Buiten. Net als Poort een ouderinitiatief.
Na de ellende in Poort richten we onze hoop op Paladijn, vandaar dat Wil op 2 september 2014 een simpel mailtje naar Paladijn stuurt voor een afspraak voor informatie en het bespreken van de mogelijkheden. Het blijft enige tijd stil.

Dan ineens op 13 december 2015(!!) ineens een reactie. De mail was aan de "aandacht ontsnapt". Er komt geen afspraak want er zijn momenteel geen plaatsingsmogelijkheden. Wel kan Sharon op een wachtlijst gezet worden. Maar we willen helemaal niet op een wachtlijst voor we weten hoe het daar aan toe gaat. Een mail beantwoorden na een jaar schenkt nou niet echt vertrouwen, nietwaar.

Aan het opnemen op de wachtlijst zijn administratiekosten verbonden. Slechts €7,50, maar toch? Er zou een factuur volgen. Ho stop, wacht even.... dus je vraagt alleen informatie, moet dan een jaar wachten op een reactie om te horen dat men geen tijd wil vrijmaken als ouderinitiatief om lotgenoten (ja, wij zijn ook ouders van een kind met een beperking) te informeren maar hengelt wel een wachtlijst vol?

Weer een jaar later ontvangen we op 9 januari 2017 (!!) de bewuste factuur. Dat doet zelfs Wil ontvlammen en geloof me daar heb je heel wat voor nodig. Er is geen toestemming gegeven Sharon op de wachtlijst te zetten, ook de gevraagde informatie hiervoor is nooit afgegeven. Toch blijkt ze ingeschreven en moeten we €7,50 betalen voor iets dat we niet hebben gevraagd. In haar onschuld had Wil het geld al overgemaakt. De brief om dat retour te zenden gaat morgen de deur uit. Nee, niet per mail. Bij die club duurt het namelijk een jaar voor je antwoord krijgt.

19 januari stuurt Wil een mail met dit hele relaas en de vragen over de niet aangevraagde inschrijving, het ontbreken van onze toestemming en de benodigde informatie. Ze zit nog op antwoord te wachten.

Voor mij hoeft Paladijn niet meer, wat een arrogantie en gebrek aan respect voor lotgenoten. Gaat het nou weer alleen maar om geld.

We hebben inmiddels besloten te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn om een eigen initiatief te gaan starten. Er komt dus vast een vervolg op.

Mensen die me kennen weten dat ik me aardig heb weten in te houden tijdens het schrijven van dit blog. Mijn cardioloog kan trots op me zijn.

Het grote missen begon 35 jaar geleden

C.M. Struik-Hendriks 12-09-1926 | 22-01-1982

Vandaag is het op de kop af 35 jaar geleden. De dag na de 22e verjaardag van Wil, mijn vrouw. Mama had een paar dagen in het ziekenhuis gelegen met een veel te hoge bloeddruk. Omdat ze zich wat beter voelde en ze op de verjaardag van Wil wilde zijn, vroeg ze of ze eerder het ziekenhuis uit mocht. Dat werd toegestaan. Tijdens de verjaardag in ons huisje in Almere zat ze wat in gedachten en stilletjes in een stoel. Maar ze was er wel.

De dag er na, dus nu op de kop af 35 jaar geleden, zaten Wil en ik samen met nog een collega en zijn vrouw, op visite bij een andere collega in de Bijlmermeer, nu Amsterdam Zuid-Oost. Het was gezellig en de tijd vloog om. Wat later op de avond bekroop me een raar gevoel. Ik kreeg een dwingende behoefte om even naar huis te bellen om te vragen hoe het met mama ging. Ik zonderde me wat af en belde naar huis. Het was niet de stem van mijn moeder die ik hoorde, ook papa nam niet op. De stem aan de andere kant van de lijn herkende ik als die van een tante, een zus van mama, die zelden op visite was. "Hoe gaat het met mama," vroeg ik haar. Het was even stil aan de andere kant van de lijn... en toen: "kom maar gauw naar huis Henk...." meer niet.

Ik onderbreek het gesprek met de collega's en snel trekken Wil en ik onze jas aan. Hoe ik van de Bijlmermeer naar de Stolwijkstraat ben gereden weet ik niet meer, het ging in een waas aan me voorbij. Thuis aangekomen tref ik in de huiskamer iedereen met betraande ogen aan. Mijn grootste vrees werd bewaarheid. Die avond stierf mijn moeder thuis op 55-jarige leeftijd, één dag na de verjaardag van Wil die ze nog zo graag had bezocht. Het is cliché maar ik mis haar nog elke dag. Nooit meer haar armen om me heen, nooit meer haar stem horen. Raar, maar nu als 60-jarige is het gemis nog steeds groot zo niet groter geworden.

Later hoor ik wat er die dag is voorgevallen. En weer kookt mijn bloed als ik het terughaal in mijn herinnering. De nacht na de verjaardag van Wil is ze een paar keer uit bed gekomen. Ook gevallen vertelde mijn vader. Die dag werd ze steeds stiller. Mijn vader vertrouwde het niet en belde de huisarts. Dezelfde huisarts die wist dat ze net uit het ziekenhuis ontslagen was na de behandeling voor hoge bloeddruk. Vol ongeloof hoor ik het mijn vader zeggen: "Geef haar maar een aspirientje," had de huisarts gezegd. Hij weigerde te komen. Geïrriteerd belt mijn vader een andere arts. Deze springt op haar fiets en snelt naar ons huis. Ze onderzoekt mama en vertrouwt het niet. Ze belt om een ambulance. Als de ambulance de straat in komt rijden, blaast mama haar laatste adem uit na naar haar buik te hebben gegrepen. Door de hoge bloeddruk is een grote ader in haar buikholte, weet niet meer zeker of het de aorta was,  verzwakt en nu gesprongen.

Als ik dit schrijf komt alles weer boven. Het besef dat ik zelf nu ouder ben dan haar, maakt dat ik me steeds meer bezig hou met het komende einde. Ik realiseer me dat ieder dag een geschenk is waar je vol op van moet genieten. Het kan zo maar over zijn. Ik schud de herinnering weer van me af en sta op vanachter de computer. Even mijn vrouw en dochter knuffelen.....

Zij die wij liefhebben en verloren, zijn niet meer waar zij waren, maar altijd waar wij zijn.

Ik blog voor....., ja, voor wie eigenlijk?

Het is zondagmiddag 15:00 uur. Relaxed achter mijn laptop zittend in de werkkamer boven, bekruipt me een inmiddels bekend verlangen. Het gaat over dit en voorgaande blog verhalen.
Ik schep er genoegen in om het een en ander aan het digitale papier toe te vertrouwen. Wetende dat ik dat daarmee deel met anderen. Als betrokken Almeerder en bijzonder emphatisch aangelegde zestiger komen er iedere week veel verhalen op mijn pad. En, mens eigen, heb ik daar vaak een eigen(wijze) mening over. Om te peilen of die mening er wat toe doet, schrijf ik ze wel eens op. Maar voor wie doe ik dat eigenlijk? Heb jij je dat, wanneer je wel eens blogt, afgevraagd?

Is het ego? Het kijk-eens-wat-ik-vind gedrag? Of is het therapeutisch, het 'van-je-af-schrijven'? Schrijf ik het soms voor jou, als gewaardeerde lezer? De vraag kwam ineens in me op en laat me niet meer los. Oplossingsgericht borrelde het antwoord in me op, vraag het ze! Dus, is het het lezen waard of denk je, "joh, doe maar normaal, dan doe je gek genoeg?"

Soms ben en voel ik me wel eens een ongeleid projectiel. Zich druk makend over zaken waar ik toch geen invloed op kan uitoefenen, zegt men vaak geruststellend. Vaak ook ingegeven door bezorgdheid voor mijn gezondheid en rikketik. Waarvoor mijn dank overigens. Terug naar afgelopen week.
Ook deze week weer de nodige indrukken en prikkels die mijn toetsenbord doen huiveren. Trefwoorden als Adecco, stichting AAP, LSA, Media036, Radio A6, Schoor, begeleid wonen, dagbesteding.. het zijn er veel en veel meer. Natuurlijk kan je achterover leunen en denken dat het je niet raakt. Maar diep van binnen weet (en voel) ik beter. Ik moet er wat mee. Kan ik er niets aan of mee doen, dan op zijn minst mijn gedachten noteren en kijken wat anderen daar dan van vinden. Ik sta altijd open voor gesprekken, andere meningen etc etc. Allemaal onder het motto "je leert iedere dag".

Kortom, krijgen we wat we willen, in mijn geval betrokkenheid voor alles wat speelt in en om Almere? Of moet ik serieus gaan overwegen om Wil, mijn lieve vrouw gelijk te geven. Deze week verzuchtte ze, "misschien moeten we eens besluiten om alles hier achter te laten en Almere te verlaten. Hele nieuwe omgeving en mensen. Zou ook eens goed zijn voor Sharon, denk ik zo."
Een opmerking die steeds weer in mijn gedachten terugkomt de afgelopen dagen.

Ja ik weet het. Groot netwerk in Almere, veel contacten, lieve contacten en leerzame contacten, maar die zijn elders ook op te bouwen. Betrokken ben ik nog steeds, al voel ik dat het minder is geworden. Wat ik namelijk mis in Almere is waardering, dat ene schouderklopje. De mentale ondersteuning om te zien of je al dan niet op de goede weg bent. Misschien is dit nog wat vaag. Ik wil echter voorkomen dat ik verzand in details die er niet toe doen. De essentie van het verhaal snap je wel of snap je niet. Ik hoor het graag. Volgende keer weer een makkelijk hapklaar blog, ik beloof het je.
Prettige zondag nog.  

Vraag jij aan iedereen "wat ben je aan het doen"?

De kop is er af, de eerste week van 2017 hebben we weer achter de rug. En.... beviel het?
Tijd om weer eens wat te delen met jullie.

Vraag jij aan iedereen "wat ben je aan het doen"? Als een bekende me dat zou vragen ben ik nog wel zo dat ik daar antwoord op geef. Maar het werd me regelmatig gevraagd door een programma op een schermpje. Juist, ik heb het over Facebook. Geliefd en gehaat door velen.
Eerder liet ik hier en daar al doorschemeren dat ik een hekel heb aan Facebook. We zijn echter al zo ver dat je bijna verplicht bent om 'op Facebook te zitten'. Vergelijk het met die chantageloterij, de Postcodeloterij. Veel mensen willen het niet maar kopen toch een lot. Stel je voor dat de buren.... afijn je snapt me wel.

Eind 2016 vielen een heleboel zaken samen en deden me wat besluiten nemen. "Oh ja, Henk?" Ja!!
Via wat aankondigingen die langskwamen, werd ik gewezen op een gratis programma met video's, werkboeken en veel heel veel schoppen onder de kont. Ben altijd al veel bezig geweest met persoonlijke ontwikkeling. Die interesse wordt, nu de jaren verstrijken, er niet minder op, het tegenovergestelde zou ik bijna willen beweren. Het eerder genoemde programma was opgezet door Michael Pilarczyk en Cindy Koeman. Het was gratis en de stem van Michael klonk zo vertrouwd. Maar het was dit keer anders. Geen plaatjes aan- en afkondigen maar zinvolle informatie, oefeningen en seminars. Wat me nog het meeste trok was de down-to-earth benadering. Geen snel rijk verhaal, zweverig gedoe, maar recht-voor-z'n-raap. Het voelde direct als een warm bad. Inmiddels meerdere programma's van Michael en Cindy gedaan, zowel gratis als betaald. Het was de basis voor een verandering die ik al vaker wilde maar nooit durfde door te zetten.

Terug naar Facebook. Heb je je wel eens gerealiseerd dat Facebook, hoe leuk ook, een verslavend medium is. Het gevaar van iets dat verslavend is, is dat het er langzaam insluipt en je je er niet van bewust bent hoe afhankelijk je er van wordt. Een van de problemen die ik al langer had was, met een mooi Nederlands woord, time-management. Door het vele staren op een schermpje om maar niets te hoeven missen, verdwenen vele uren in de vergetelheid. Het werd tijd voor een omslag. Het was Eelco de Boer, een internetondernemer pur sang, die de aanzet gaf. In een video kondigde hij aan minder gebruik te zullen gaan maken van o.a. Facebook. Niet helemaal stoppen, maar gedoseerd er mee omgaan. Vandaar dat ik per 1 januari mijn (privé) aanwezigheid op Facebook heb beperkt tot een uurtje per dag. Zakelijk kijk ik nog wel even wat er gebeurd. Daarmee doel ik op het beheer van de wijkgroep Tussen de Vaarten, de pagina van PC Privé Support en Persbureau Almere. Hoewel de laatste automatisch gevoed wordt vanuit de website.

We zijn nu een week verder. "En Henk, bevalt het?" Woww, wat een merkbaar verschil! Hoewel ik er voorheen van genoot, geen oeverloos slap gel.... ehh, communiceren meer, maar veel tijd om andere dingen te doen. Het werkt zo verlossend. Nu ik er aan gewend begin te raken kan ik ook weer beter plannen en mijn tijd indelen voor werk en privé. "Kan je het iedereen aanbevelen?" Nee!!
Om de simpele reden dat ik niet de persoon ben die je dat moet vertellen, dat moet je zelf doen!
Ga je voor verloren tijd die nooit meer terug komt, of kies je voor jezelf en je omgeving?

Verbazingwekkend waren de reacties toen ik dit op Facebook aankondigde. In het bericht over mijn besluit had ik ook uitgelegd dat het me meer ging om persoonlijke contacten, ontmoetingen, het "bakkie doen" in plaats van het tekst contact via een medium als Facebook. Werkelijk binnen 10 minuten na het plaatsen had ik de eerste vier afspraken al staan. Direct bekenden die ik al regelmatig zag, maar ook vrienden die ik al heel lang niet meer had gesproken. Een aantal van die afspraken moeten nog plaats gaan vinden. Het was handiger om deze even naar de tweede week van januari te schuiven omdat de feestdagen voor de deur stonden.

Kortom, binnenkort weer eens bijpraten op de ouderwetse manier, face-to-face. Heerlijk!
Er zijn meer besluiten genomen, maar daar zal ik het de volgende keer over hebben.