Lees het onderstaande eens aandachtig door.
"Aandacht voor Elkaar koppelt mensen die in de bijstand zitten aan mensen die ondersteuning van een vrijwilliger nodig hebben. De vrijwilligers krijgen een gedegen training en kunnen zich inzetten voor kwetsbare mensen.
Voor wie?
Mensen die in de bijstand zitten en als vrijwilliger aan de slag willen, kunnen na een korte training als vrijwilliger aan de slag voor mensen die behoefte hebben aan wekelijks contact. Deze vrijwilligers gaan bij de mensen op bezoek voor een gesprek, een kopje koffie een wandeling of een spelletje. Het gewone dagelijkse contact dat voor sommige mensen erg moeilijk is om zelf te organiseren.
Vrijwilligers met een goede basis
De vrijwilligers die deelnemen aan het traject Aandacht voor Elkaar krijgen eerst een training van 4 dagdelen zodat zij weten wat er van hen wordt verwacht en zodat zij kunnen omgaan met situaties
die voorkomen. Na dit traject zijn zij goed voorbereid op het werk als vrijwilliger met (kwetsbare) mensen. U dient minimaal 4 uur per week beschikbaar te zijn.
Aandacht voor medemensen
Mensen die eenzaam zijn en het moeilijk vinden om zelf contact met anderen te zoeken, of graag gewoon dagelijks contact willen met iemand, kunnen worden begeleid door een vrijwilliger van Aandacht voor Elkaar. Samen met de consulent van de VMCA wordt gezocht naar een passende persoon."
We hebben het dus over een initiatief dat draait op vrijwilligers. Deze vrijwilligers krijgen een training van 2 dagen. (4 dagdelen staat interessanter maar komt op hetzelfde neer).
Mooi project, het enige dat niet bij de wervende tekst vermeldt staat, is dat dit onderdeel van een reeds gesubsidieerde instelling €60.000,- gemeenschapsgeld kost. Wacht even.... het werk wordt uitgevoerd door vrijwilligers? Waar is die €60.000 dan voor???? Politiek Almere mag het zeggen.
Wordt (vast) vervolgd,
donderdag 13 november 2014
vrijdag 24 oktober 2014
Almere houdt niet van Almeerders!
"Het KAN in Almere!", "Almere houdt van jou" het zijn kreten bedacht door duur betaalde professionals die de plank keer op keer mis slaan.
Nu hebben Edo van Tienen, Betrokken Almeerder en sinds een tijdje Vrijwillig Fries en ondergetekende al lang een probleem met de Almeerse professionals. En oh, oh, wat doen ze toch hun best om dat vooroordeel te voeden. Een paar voorbeelden zal ik eens aan het toetsenbord toevertrouwen.
Laten we eens bij de gemeente zelf beginnen.
In een artikel in het computer vakblad Computable van 18 maart 2014 lezen we het volgende: "De transitie van de werkplekken en het rekencentrum van de gemeente Almere bij oude leverancier Atos naar de nieuwe partner Fujitsu gaat uiterst moeizaam."
Almere, zich ooit ICT stad noemende, heeft vrijwel de gehele ICT omgeving uit handen gegeven aan externe partijen. Almere blijkt dus geen ICT'ers te herbergen. Almere houdt dus niet van Almeerse ICT'ers.
De Politieke Markt is al geruime tijd te volgen via een videostream op internet. Onlangs wilde ik dat bekijken op mijn Android tablet. Helaas, de stream kon op dat apparaat niet afgespeeld worden, kreeg ik te zien. Hetzelfde laken een pak op de Android smartphone. Dan maar via de PC.
Het beeld is klein en verwrongen, de proporties kloppen niet. Gelukkig staat er rechtsonder in beeld het icoontje om het beeld schermvullend te krijgen. Maar, heel irritant, wanneer ik met de muis dat icoontje wil aanklikken is ineens de balk weg. Dus ook het icoontje!
Wat ik ook probeer, andere browser, heel snel klikken, het lukt niet om het icoontje te bereiken en aan te klikken. Ik besluit het te melden.
Via een link op het scherm kom ik op de website van NotuBiz. Die zal dus deze service hebben geleverd. Nieuwsgierig als ik ben klik ik op contact. Ken de naam van het bedrijf niet dus ben benieuwd in welk gedeelte van Almere ze gevestigd zijn. En wat denk je?
Het bezoekadres is.... Adriaan Volker Huis, Oostmaaslaan 71 in Rotterdam? Almere blijkt dus geen mediabedrijven, die kunnen streamen, te herbergen. Almere houdt dus niet van Almeerse mediabedrijven.
Maar kom, is het dan alleen de gemeente die een voorkeur heeft voor alles wat van buiten Almere komt? Nee hoor!
De volgende maar eens bekeken, welzijnsstichtring De Schoor.
Als ZZP'er merk ik dat de opdrachten de laatste tijd afnemen. Er moet dus worden geanticipeerd. Van verschillende kanten hoor ik hetzelfde. "Joh, je doet al zo veel in je wijk, ze zoeken bij De Schoor nog opbouwwerkers in verband met de in te stellen wijkteams per 1 januari 2015"
Ik besluit de gok te wagen. Inderdaad, op de site van De Schoor staat de vacature en een link.
Nieuwsgierig volg ik de link en kom terecht bij..... een werving- en selectiebureau. Mooi zo, het wordt dus serieus aangepakt! Almere Haven, Buiten, Poort of Stad? Nee, Rijswijk.
Almere blijkt dus geen werving- en selectie bureaus te herbergen. Almere houdt dus niet van Almeerse werving- en selectiebureaus.
Helaas ben ik het niet geworden. That's all in the game, zeker bij sollicitaties. Gelukkig is de selectie in goede handen en zullen er opbouwwerkers worden aangesteld die vol op in het Almeerse zijn ingeburgerd. Toch?
De telefoon gaat, een vriendelijke dame aan de lijn die zich voorstelt als de nieuwe opbouwwerker in de wijk waar ik woon. Ze wil graag kennismaken omdat ze op haar tweede dag in dienst al op mij werd gewezen als zijnde actieve vrijwilliger met veel kennis van de buurt. Ik stem in met een ontmoeting. Een aardig gesprek met deze dame volgt, de nieuwe opbouwwerker uit..... Lelystad.
Almere blijkt dus geen geschikte opbouwwerkers te herbergen. Almere houdt dus niet van Almeerse opbouwwerkers.
Moet ik verder gaan of is de boodschap duidelijk?
Zullen we eens gaan kijken hoeveel Almeerse bedrijven er straks betrokken worden bij, ik noem maar wat, de Floriade? Ik heb er alle vertrouwen in!
Oh nee, dat mag ik niet zeggen... mocht nooit liegen van mijn oma. I rest my case.
Politiek Almere, wat doen jullie met deze informatie?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
De telefoon gaat, een vriendelijke dame aan de lijn die zich voorstelt als de nieuwe opbouwwerker in de wijk waar ik woon. Ze wil graag kennismaken omdat ze op haar tweede dag in dienst al op mij werd gewezen als zijnde actieve vrijwilliger met veel kennis van de buurt. Ik stem in met een ontmoeting. Een aardig gesprek met deze dame volgt, de nieuwe opbouwwerker uit..... Lelystad.
Almere blijkt dus geen geschikte opbouwwerkers te herbergen. Almere houdt dus niet van Almeerse opbouwwerkers.
Moet ik verder gaan of is de boodschap duidelijk?
Zullen we eens gaan kijken hoeveel Almeerse bedrijven er straks betrokken worden bij, ik noem maar wat, de Floriade? Ik heb er alle vertrouwen in!
Oh nee, dat mag ik niet zeggen... mocht nooit liegen van mijn oma. I rest my case.
Politiek Almere, wat doen jullie met deze informatie?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
zondag 19 oktober 2014
In vuur en vlam staan
Het is prettig om te schrijven. Je kan je gevoelens kwijt zonder je te realiseren dat anderen over je schouder kunnen meelezen. En in de meeste levens gebeurd meer dan voldoende om bijna dagelijks te kunnen bloggen. Maar dat doe ik maar even niet. Waar ik een beetje bang voor begin te worden, is dat blogs dezelfde kant op gaan als berichten op Social Media. Ik noem het "je-ei-kwijt-syndroom".
Papier was al geduldig, een toetsenbord is dat nog een graadje erger.
Maar laat ik beginnen met wat me de laatste tijd bezig houdt, het in vuur en vlam staan. Vaak wordt het gebruikt in de positieve vorm, ergens heel enthousiast voor worden. De laatste tijd voel ik me ook in vuur en vlam staan, zo erg dat het brand van binnen. Zelfs pijn begint te doen.
Velen weten dat ik gek ben van rollercoasters, heerlijk die wind, de G-krachten en je overgeven aan iets waarvan je weet dat het relatief veilig is en toch angst inboezemt. De rollercoaster van gevoelens die ik de laatste tijd ervaar, daar wordt ik pas echt bang van. Noem me een controlfreak, misschien ben ik dat ook wel. De laatste tijd verlies ik schijnbaar alle controle op alles om me heen. En dat laat een vuurzee van binnen ontstaan. Krachten van buitenaf beuken op me in. Het steeds meer knellende ondernemerschap, het niet kunnen benoemen wat ik nou echt wil de rest van mijn leven, de commoties rondom onze dochter Sharon... het gaat maar door. En steeds vaker slipt het touw waarmee ik alles onder controle hou door mijn vingers. Een heftige en harde vloek galmt door mijn hoofd. IK WIL DIT NIET!
Sharon staat op het punt uit te gaan vliegen. Iedere ouder zou daar blij, nee, zelfs trots op zijn. Het doet mij alleen pijn. Het weggeven van vertrouwen, de geborgenheid, de bescherming.... Het blijkt de meest enge rollercoaster te zijn die ik ooit van mijn leven heb bereden. Ik hou me groot door te denken, "het komt wel goed". Maar diep, heel diep van binnen brand het vuur even feller.
En dan het gevoel van machteloosheid. het overgeleverd zijn aan "professionals". Er zijn hele goede, ik weet het. Maar waarom krijg ik te maken met het uitschot?
Na jarenlang zelf gestrest te zijn geweest door jarenlange terreur van het UWV, het leverde me zelfs het stempel "depressief" op van de huisarts, slaan die "professionals" nu in opdracht van de mongolen in Den Haag hun klauwen uit naar mijn dochter.
In een aangetekende brief wordt iemand die zelf afhankelijk is van Wajong en PGB en het IQ van een 4 á 5 jarige heeft op kantoor ontboden voor een gesprek van twee uur. Er stond niet in hun administratie dat Sharon zelf zorg zou hebben verleend. Iets of iemand had ze dat ingefluisterd. Mijn God, afgezien van haar vissenkom, haar konijnen en kitten is Sharon niet eens in staat voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een ander. Wat een gotspe.
Foutje of niet, ik pik dit niet meer. Het geduld is op. Wij hebben als ouders nooit gevraagd om een kind met een beperking. Wij hebben nooit gesjoemeld met PGB of andere uitkering van onze dochter. Maar worden nu wel in de meute meegezogen naar beneden. Alsof we, net als velen met ons in Nederland, nog niet genoeg zorgen hebben over onze familieleden met een beperking. Om een citaat uit een bekende film te gebruiken: "Houdt het dan nooit op!?"
Over het algemeen ben ik sterk en kan ik veel, heel veel hebben. Maar er speelt momenteel zo veel tegelijk dat zelfs ik het niet meer aan kan, lijkt wel. En dat is killing voor een controlfreak.
Ik bespeur een beweging die nog onbenoemd is, maar langzaam aan groeit. De radicalisering van verontruste ouders. En geloof me, voor een ouder die vecht voor zijn kind zal uiteindelijk iedereen moeten wijken. Ik, als ouder, ben er klaar voor.... zijn de professionals van Nederland dat ook?
Papier was al geduldig, een toetsenbord is dat nog een graadje erger.
Maar laat ik beginnen met wat me de laatste tijd bezig houdt, het in vuur en vlam staan. Vaak wordt het gebruikt in de positieve vorm, ergens heel enthousiast voor worden. De laatste tijd voel ik me ook in vuur en vlam staan, zo erg dat het brand van binnen. Zelfs pijn begint te doen.
Velen weten dat ik gek ben van rollercoasters, heerlijk die wind, de G-krachten en je overgeven aan iets waarvan je weet dat het relatief veilig is en toch angst inboezemt. De rollercoaster van gevoelens die ik de laatste tijd ervaar, daar wordt ik pas echt bang van. Noem me een controlfreak, misschien ben ik dat ook wel. De laatste tijd verlies ik schijnbaar alle controle op alles om me heen. En dat laat een vuurzee van binnen ontstaan. Krachten van buitenaf beuken op me in. Het steeds meer knellende ondernemerschap, het niet kunnen benoemen wat ik nou echt wil de rest van mijn leven, de commoties rondom onze dochter Sharon... het gaat maar door. En steeds vaker slipt het touw waarmee ik alles onder controle hou door mijn vingers. Een heftige en harde vloek galmt door mijn hoofd. IK WIL DIT NIET!
Sharon staat op het punt uit te gaan vliegen. Iedere ouder zou daar blij, nee, zelfs trots op zijn. Het doet mij alleen pijn. Het weggeven van vertrouwen, de geborgenheid, de bescherming.... Het blijkt de meest enge rollercoaster te zijn die ik ooit van mijn leven heb bereden. Ik hou me groot door te denken, "het komt wel goed". Maar diep, heel diep van binnen brand het vuur even feller.
En dan het gevoel van machteloosheid. het overgeleverd zijn aan "professionals". Er zijn hele goede, ik weet het. Maar waarom krijg ik te maken met het uitschot?
Na jarenlang zelf gestrest te zijn geweest door jarenlange terreur van het UWV, het leverde me zelfs het stempel "depressief" op van de huisarts, slaan die "professionals" nu in opdracht van de mongolen in Den Haag hun klauwen uit naar mijn dochter.
In een aangetekende brief wordt iemand die zelf afhankelijk is van Wajong en PGB en het IQ van een 4 á 5 jarige heeft op kantoor ontboden voor een gesprek van twee uur. Er stond niet in hun administratie dat Sharon zelf zorg zou hebben verleend. Iets of iemand had ze dat ingefluisterd. Mijn God, afgezien van haar vissenkom, haar konijnen en kitten is Sharon niet eens in staat voor zichzelf te zorgen, laat staan voor een ander. Wat een gotspe.
Foutje of niet, ik pik dit niet meer. Het geduld is op. Wij hebben als ouders nooit gevraagd om een kind met een beperking. Wij hebben nooit gesjoemeld met PGB of andere uitkering van onze dochter. Maar worden nu wel in de meute meegezogen naar beneden. Alsof we, net als velen met ons in Nederland, nog niet genoeg zorgen hebben over onze familieleden met een beperking. Om een citaat uit een bekende film te gebruiken: "Houdt het dan nooit op!?"
Over het algemeen ben ik sterk en kan ik veel, heel veel hebben. Maar er speelt momenteel zo veel tegelijk dat zelfs ik het niet meer aan kan, lijkt wel. En dat is killing voor een controlfreak.
Ik bespeur een beweging die nog onbenoemd is, maar langzaam aan groeit. De radicalisering van verontruste ouders. En geloof me, voor een ouder die vecht voor zijn kind zal uiteindelijk iedereen moeten wijken. Ik, als ouder, ben er klaar voor.... zijn de professionals van Nederland dat ook?
vrijdag 3 oktober 2014
Social Media, vloek of zegen...?
Al geruime tijd maak ik gebruik van de diverse Social Media. Dat doe ik als privé persoon, bestuurslid van diverse stichtingen en zakelijk. Daarbij komen steeds dezelfde zaken boven drijven.
Laat ik beginnen met het beheren van een wijkgroep met momenteel bijna 1.200 wijkbewoners.
Is Social Media een vloek of een zegen? Het ligt er maar aan welk etiket je er zelf op plakt. Feit is wel dat, nu de groep is geland in de wijk, men hierdoor een manier wordt geboden om eindelijk eens je ei te leggen. En dat gebeurd dan ook in grote mate. Maar hoe vaak ik ook roep dat het een utopie is om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, de irritaties lopen soms hoog op.
Regelmatig wordt een goedbedoeld bericht tot de grond toe afgebrand. Soms lijkt het wel of dat het levensdoel van sommige mensen is, om hun eigen negatieve zelfbeeld de wereld in te sturen.
Als beheerder laat ik pittige discussies toe. Hoewel ikzelf de mening ben toegedaan dat je nooit een discussie zult kunnen winnen, is het wel leerzaam te lezen hoe anderen in bepaalde situaties staan en er mee omgaan. Wordt het echter persoonlijk dan grijp ik resoluut in.
Als fervent Social Media gebruiker ken ik ook de nodige irritaties, dat geef ik ruiterlijk toe. Een voorbeeld daarvan is dat verschrikkelijke 'Vind ik leuk' knopje onder een bericht. Regelmatig plaats ik een bericht met daarin een vraag. Het zal een ieder duidelijk zijn dat er dan een antwoord wordt verwacht en de vraagsteller geen moer heeft aan het feit dat iemand de vraag "leuk vindt". Doe dat dan ook niet! Geef antwoord of reageer helemaal niet.
Ook lastig lijkt het te zijn om te begrijpen dat een ieder de mogelijkheid en de keuze heeft om berichten te negeren. Maar nee, het blijkt nodig te zijn om niet alleen te reageren dat men het er niet mee eens is (wat natuurlijk kan en mag), maar wordt de persoon die het eerste bericht heeft geplaatst (de topic starter, ook wel TS genoemd) tot de grond toe afgemaakt. Maar niet alleen een wijkgroep heeft daar last van. Lees maar eens wat reacties op de diverse online krantensites. De lucht van azijn komt je tegemoet.
Respect blijkt schaars in het huidige Nederland, heel jammer. Ik hou me dan ook aanbevolen voor ideeën om dat weer nieuw leven in te blazen.
Het tweede waar ik deze week mee geconfronteerd werd, is het ge/misbruik maken van Big Data. Een presentatie hierover bleek een ware eye-opener. Vooropgesteld wil ik duidelijk maken dat ik niets heb tegen commercie en/of reclame. Maar er zijn grenzen.
Wat ik tot nu toe hoorde over Big Data, het verzamelen van heel veel niet gepersonaliseerde gegevens, was, dat het inderdaad niet gekoppeld was aan personen maar veelal gebruikt zou gaan worden om statistieken te produceren. Niets mis mee zou je zeggen.
Maar nu stond een grote baas (CEO) van een bedrijf dat zich richt op het verzamelen van Big Data een heel ander verhaal te vertellen. Om gegevens te oogsten wordt gebruik gemaakt van de openbaarheid van Social Media. Vandaar ook dat de term Social Data ook werd gebruikt in de uitnodiging. Voorbeelden zijn o.a. Twitter, LinkedIn en Facebook. Op de opmerking dat men bijvoorbeeld op Facebook de boel dicht kon gooien voor al te nieuwsgierige oogjes, werd met een schamper lachje gereageerd. Er werd iets gemompeld in de trant van "voor de juiste prijs verkoopt Facebook alles..."
Nu ben ik aardig open en transparant op Social Media, dat is een persoonlijke keuze en hoeft geen trend te zijn. Maar waarom heet het dan Social Media als je niet sociaal bent? Maar dit terzijde.
Dat Facebook en Google laten weten van alles met mijn gegevens te mogen doen door het accepteren van de algemene voorwaarden weet ik. Maar hoe Big Data oogsters te werk gaan, daar krijg ik toch wel wat rillingen van. Als voorbeeld werd het profiel van de CEO getoond. Daarin stond als trefwoord "golfen". Later in de presentatie werd verteld hoe oogsters daar mee om gaan.
Je wordt niet benaderd door een agressieve verkoper, nee, je krijgt een vriendelijke uitnodiging voor een golftoernooi. Want in je profiel stond toch dat je van golfen hield? Dat tijdens die ontmoeting een aanbod wordt gedaan is dan natuurlijk toeval. Het roept bij mij beelden op van de goedkope busreizen waar men met een peperduur kussensloop weer uitstapt.
Maar het kan erger en sterker nog, het wordt nog verteld ook. Het bedrijf is gespecialiseerd of doet zaken met bedrijven die in staat zijn "bots" te schrijven. Bots, een afkorting van robots zijn geen metalen mannetjes die het internet afstruinen, maar computerprogramma's die dat doen. Vol trost werd er verteld dat men bots ontwikkeld die het menselijk gedrag bijna perfect kunnen weergeven.
In veel algemene voorwaarden van providers als Facebook en Google, ik noemde ze eerder, staat expliciet dat het gebruik van bots verboden is. In een artikel van 2 november 2011 was al te lezen:
"Onderzoekers hebben een techniek gedemonstreerd waarmee persoonlijke informatie gestolen kan worden van Facebook profielen. De techniek maakt gebruik van zogeheten sociale bots, computerprogramma’s die zich voordoen als profielen van echte mensen. In een reactie noemt de sociale netwerksite het onderzoek onethisch en onrealistisch."
Men balanceert dus op het randje van wat is toegestaan en stapt zelfs soms over die lijn heen.
Na de presentatie heb ik even overwogen om alles dicht te zetten. Dat druist echter zo tegen mijn beeld van een vrij internet in, dat ik dat idee al snel liet varen. Maar ontvangt u binnenkort een uitnodiging voor een leuk evenement, wees dan op uw hoede!
Laat ik beginnen met het beheren van een wijkgroep met momenteel bijna 1.200 wijkbewoners.
Is Social Media een vloek of een zegen? Het ligt er maar aan welk etiket je er zelf op plakt. Feit is wel dat, nu de groep is geland in de wijk, men hierdoor een manier wordt geboden om eindelijk eens je ei te leggen. En dat gebeurd dan ook in grote mate. Maar hoe vaak ik ook roep dat het een utopie is om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen, de irritaties lopen soms hoog op.
Regelmatig wordt een goedbedoeld bericht tot de grond toe afgebrand. Soms lijkt het wel of dat het levensdoel van sommige mensen is, om hun eigen negatieve zelfbeeld de wereld in te sturen.
Als beheerder laat ik pittige discussies toe. Hoewel ikzelf de mening ben toegedaan dat je nooit een discussie zult kunnen winnen, is het wel leerzaam te lezen hoe anderen in bepaalde situaties staan en er mee omgaan. Wordt het echter persoonlijk dan grijp ik resoluut in.
Als fervent Social Media gebruiker ken ik ook de nodige irritaties, dat geef ik ruiterlijk toe. Een voorbeeld daarvan is dat verschrikkelijke 'Vind ik leuk' knopje onder een bericht. Regelmatig plaats ik een bericht met daarin een vraag. Het zal een ieder duidelijk zijn dat er dan een antwoord wordt verwacht en de vraagsteller geen moer heeft aan het feit dat iemand de vraag "leuk vindt". Doe dat dan ook niet! Geef antwoord of reageer helemaal niet.
Ook lastig lijkt het te zijn om te begrijpen dat een ieder de mogelijkheid en de keuze heeft om berichten te negeren. Maar nee, het blijkt nodig te zijn om niet alleen te reageren dat men het er niet mee eens is (wat natuurlijk kan en mag), maar wordt de persoon die het eerste bericht heeft geplaatst (de topic starter, ook wel TS genoemd) tot de grond toe afgemaakt. Maar niet alleen een wijkgroep heeft daar last van. Lees maar eens wat reacties op de diverse online krantensites. De lucht van azijn komt je tegemoet.
Respect blijkt schaars in het huidige Nederland, heel jammer. Ik hou me dan ook aanbevolen voor ideeën om dat weer nieuw leven in te blazen.
Het tweede waar ik deze week mee geconfronteerd werd, is het ge/misbruik maken van Big Data. Een presentatie hierover bleek een ware eye-opener. Vooropgesteld wil ik duidelijk maken dat ik niets heb tegen commercie en/of reclame. Maar er zijn grenzen.
Wat ik tot nu toe hoorde over Big Data, het verzamelen van heel veel niet gepersonaliseerde gegevens, was, dat het inderdaad niet gekoppeld was aan personen maar veelal gebruikt zou gaan worden om statistieken te produceren. Niets mis mee zou je zeggen.
Maar nu stond een grote baas (CEO) van een bedrijf dat zich richt op het verzamelen van Big Data een heel ander verhaal te vertellen. Om gegevens te oogsten wordt gebruik gemaakt van de openbaarheid van Social Media. Vandaar ook dat de term Social Data ook werd gebruikt in de uitnodiging. Voorbeelden zijn o.a. Twitter, LinkedIn en Facebook. Op de opmerking dat men bijvoorbeeld op Facebook de boel dicht kon gooien voor al te nieuwsgierige oogjes, werd met een schamper lachje gereageerd. Er werd iets gemompeld in de trant van "voor de juiste prijs verkoopt Facebook alles..."
Nu ben ik aardig open en transparant op Social Media, dat is een persoonlijke keuze en hoeft geen trend te zijn. Maar waarom heet het dan Social Media als je niet sociaal bent? Maar dit terzijde.
Dat Facebook en Google laten weten van alles met mijn gegevens te mogen doen door het accepteren van de algemene voorwaarden weet ik. Maar hoe Big Data oogsters te werk gaan, daar krijg ik toch wel wat rillingen van. Als voorbeeld werd het profiel van de CEO getoond. Daarin stond als trefwoord "golfen". Later in de presentatie werd verteld hoe oogsters daar mee om gaan.
Je wordt niet benaderd door een agressieve verkoper, nee, je krijgt een vriendelijke uitnodiging voor een golftoernooi. Want in je profiel stond toch dat je van golfen hield? Dat tijdens die ontmoeting een aanbod wordt gedaan is dan natuurlijk toeval. Het roept bij mij beelden op van de goedkope busreizen waar men met een peperduur kussensloop weer uitstapt.
Maar het kan erger en sterker nog, het wordt nog verteld ook. Het bedrijf is gespecialiseerd of doet zaken met bedrijven die in staat zijn "bots" te schrijven. Bots, een afkorting van robots zijn geen metalen mannetjes die het internet afstruinen, maar computerprogramma's die dat doen. Vol trost werd er verteld dat men bots ontwikkeld die het menselijk gedrag bijna perfect kunnen weergeven.
In veel algemene voorwaarden van providers als Facebook en Google, ik noemde ze eerder, staat expliciet dat het gebruik van bots verboden is. In een artikel van 2 november 2011 was al te lezen:
"Onderzoekers hebben een techniek gedemonstreerd waarmee persoonlijke informatie gestolen kan worden van Facebook profielen. De techniek maakt gebruik van zogeheten sociale bots, computerprogramma’s die zich voordoen als profielen van echte mensen. In een reactie noemt de sociale netwerksite het onderzoek onethisch en onrealistisch."
Men balanceert dus op het randje van wat is toegestaan en stapt zelfs soms over die lijn heen.
Na de presentatie heb ik even overwogen om alles dicht te zetten. Dat druist echter zo tegen mijn beeld van een vrij internet in, dat ik dat idee al snel liet varen. Maar ontvangt u binnenkort een uitnodiging voor een leuk evenement, wees dan op uw hoede!
zaterdag 27 september 2014
Soms moet je wel een hele grote stap durven maken...
Ons "kleine" meisje is nu 23 jaar en ook wij worden er niet jonger op. Regelmatig geniet ik met volle teugen van de "papa-dag" die we saampjes doen. Vader en dochter op stap, mama blijft lekker thuis om bij te tanken en haar dingetjes te doen.
Maar vadertje Tijd is meedogenloos en schuift de tijd steeds verder naar die momenten waar we liever niet aan willen denken. Hoewel het pijn doet in iedere vezel van mijn lichaam, moeten we gaan nadenken over het loslaten van Sharon. Een teer en kwetsbaar vogeltje op eigen benen in de harde wereld van vandaag. Maar zoals ik dit blog genoemd heb, soms moet je wel een hele grote stap durven maken...
Door haar kwetsbaarheid en hulpeloosheid heeft Sharon een PGB. Omdat wij een groot deel, naast het normale ouderschap, op ons nemen, ontvangen we daar een gedeelte van om die extra zorg te kunnen leveren. Dat dat weg zal gaan vallen wanneer Sharon het huis uit gaat zal hard aankomen in deze financieel roerige tijden. Vanaf het moment dat het uit huis plaatsen ter sprake kwam heb ik al geroepen dat dat nooit, maar dan ook nooit de reden mag zijn om haar krampachtig vast te houden. Ook ons kind moet, als ze daar aan toe is, kunnen uitvliegen en haar eigen, zij het beschermde leventje, moeten opbouwen. Die kans hebben we nu.
Er zijn meerdere mogelijkheden binnen Almere. Het woonproject Paladijn is gewild en daardoor vol. Een lange wachtlijst is het gevolg. Onlangs kregen we lucht van een project, nota bene in onze eigen wijk. Het Vaarthuis strijkt neer in Tussen de Vaarten. Na een gesprek en het bekijken van de tekeningen hield ik er, met respect voor de initiatiefnemers, zelf niet een goed gevoel aan over. Onderbuikgevoelens zijn persoonlijk dus schroom niet, mocht je in dezelfde situatie geraken, om daar eens te kijken naar de mogelijkheden.
Van meerdere kanten kregen we de laatste tijd de tip "ga eens bij Calipso in Almere Poort kijken". En zowaar, daar zijn nu nog twee plekken vrij. Calipso staat overigens voor Centrum Anders Leven in een Inspirerende Persoonlijke Sociale Omgeving. De afspraak was snel gemaakt en afgelopen week vond de eerste ontmoeting plaats. Wil, Sharon en ondergetekende werden ontvangen door voorzitter Yvonne Hopman en secretaris Wilfred Postma. Wat volgde was een warm bad.
Maar vadertje Tijd is meedogenloos en schuift de tijd steeds verder naar die momenten waar we liever niet aan willen denken. Hoewel het pijn doet in iedere vezel van mijn lichaam, moeten we gaan nadenken over het loslaten van Sharon. Een teer en kwetsbaar vogeltje op eigen benen in de harde wereld van vandaag. Maar zoals ik dit blog genoemd heb, soms moet je wel een hele grote stap durven maken...
Door haar kwetsbaarheid en hulpeloosheid heeft Sharon een PGB. Omdat wij een groot deel, naast het normale ouderschap, op ons nemen, ontvangen we daar een gedeelte van om die extra zorg te kunnen leveren. Dat dat weg zal gaan vallen wanneer Sharon het huis uit gaat zal hard aankomen in deze financieel roerige tijden. Vanaf het moment dat het uit huis plaatsen ter sprake kwam heb ik al geroepen dat dat nooit, maar dan ook nooit de reden mag zijn om haar krampachtig vast te houden. Ook ons kind moet, als ze daar aan toe is, kunnen uitvliegen en haar eigen, zij het beschermde leventje, moeten opbouwen. Die kans hebben we nu.
Er zijn meerdere mogelijkheden binnen Almere. Het woonproject Paladijn is gewild en daardoor vol. Een lange wachtlijst is het gevolg. Onlangs kregen we lucht van een project, nota bene in onze eigen wijk. Het Vaarthuis strijkt neer in Tussen de Vaarten. Na een gesprek en het bekijken van de tekeningen hield ik er, met respect voor de initiatiefnemers, zelf niet een goed gevoel aan over. Onderbuikgevoelens zijn persoonlijk dus schroom niet, mocht je in dezelfde situatie geraken, om daar eens te kijken naar de mogelijkheden.
Van meerdere kanten kregen we de laatste tijd de tip "ga eens bij Calipso in Almere Poort kijken". En zowaar, daar zijn nu nog twee plekken vrij. Calipso staat overigens voor Centrum Anders Leven in een Inspirerende Persoonlijke Sociale Omgeving. De afspraak was snel gemaakt en afgelopen week vond de eerste ontmoeting plaats. Wil, Sharon en ondergetekende werden ontvangen door voorzitter Yvonne Hopman en secretaris Wilfred Postma. Wat volgde was een warm bad.
In een ontspannen gesprek werd ons alles uit de doeken gedaan over het wonen in Calipso en de daar aan verbonden stichting. Vervolgens een rondleiding en een bezichtiging van één van de reeds in gebruik zijnde woninkjes. Al tijdens deze rondleiding, zonder een woord te hebben gewisseld met Wil, bekroop me een unheimisch gevoel, "het gaat er echt van komen...."
Voor Sharon was het één groot feest. Al bij binnenkomst zag ze allemaal bekenden en tijdens het gesprek nestelde zij zich, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, in de gezamenlijke woonkamer om mee te keuvelen met de reeds aanwezige bewoners.
Ondanks alle bedenkingen en alle haken en ogen, valkuilen en hobbels had ik emotioneel blijkbaar het pijnlijke besluit al genomen. Er moet nog veel afgesproken en geregeld worden. De eerste stap, na de eerste kennismaking, is een afspraak met de zorgleverancier Amerpoort. Na de intake van Amerpoort volgt een advies aan het bestuur van Calipso en dan hebben die het laatste woord.
Het ziet er naar uit dat ons kwetsbare vogeltje binnenkort haar vleugels gaat uit slaan...
zaterdag 30 augustus 2014
Gat in de markt
Terwijl de zoveelste herhaling van afleveringen van CSI over het TV scherm rolt, kruip ik verveeld achter de PC. Als automatisch verdrink ik in berichten op Facebook en reageer op enkele berichten zonder er wat bij te voelen. Ik besluit mijn gedachten weer eens aan het blogpapier toe te vertrouwen en jullie nog eens lastig te vallen.
Het is Social Media, met Facebook als koploper gelukt. Dagelijks word ik er naar toe gelokt via PC, laptop, tablet of smartphone. Even overvalt me de gedachte of je dan nog wel van een "smart" phone mag praten, maar dat zou voer zijn voor een nieuw blog.
Als voorzitter van de bewoners stichting, privé persoon en als ondernemer maak ik gebruik van meerdere vormen van Social Media. En eerlijk gezegd kan geen enkel platform me echt bekoren. Even schiet de gedachte van een gat in de markt door mijn hoofd.
Wat zou het mooi zijn als er eens een eerlijk, te vertrouwen en transparant Social Media platform zou zijn voor meerdere doeleinden. Privégebruik, als bedrijf en als stichting of vereniging voor een bepaalde doelgroep.
We kennen nu Facebook, Twitter, Google+, Meetup, LinkedIn, Instagram en alles wat daar tussen- en onderdoor past. Maar geen van allen doet wat ik wil.
Facebook kent vele valkuilen en bedenkt elke week wel nieuwe in de jacht naar meer geld en minder privacy voor de gebruikers.
Google+ van hetzelfde laken een pak. Wat Google wel voor heeft is dat men voor de gewone gebruiker wat makkelijker bereikbaar is bij problemen dan de eerder genoemde Facebook. Die wel eens gepoogd te bellen?
Ook Buurtlink maakt het niet waar. Volgens de naam zou je verwachten dat alleen jouw buurt zichtbaar is wanneer je die hebt gekozen. Handig voor de bewoners stichting dacht ik nog. Ook hier kwam ik bedrogen uit. In de pagina die ik voor de wijk heb aangelegd verschijnen ineens berichten van andere wijken. Daar ben ik niet in geïnteresseerd Buurtlink!
Op een ingediende klacht krijg ik zowaar tijdens het weekend snel een reactie. Aan die berichten van andere, voor mij op dat moment niet interessante wijken, mankeert niets en zijn dus toegestaan.
Schiet dus ook zijn doel voorbij in jacht op geld.
Ik wil zelf kunnen bepalen wat ik met grotere of kleinere groepen deel, als stichting wil ik alleen mijn doelgroep bereiken, ik wil dat men mijn vrijheid en privacy respecteert, ik wil... ach, ik wil eigenlijk de gewone dingen die wij als normale, niet op geld beluste mensen willen.
Ben er van overtuigd dat de groep programmeurs die dit weet te realiseren eeuwige roem ten deel zal vallen. Ze moeten elkaar alleen nog ontmoeten denk ik.
vrijdag 11 juli 2014
De do's and dont's van do's en dont's
Het is opvallend hoeveel mensen zich, met de gestage groei van Social Media, Social Media expert noemen. Niks mis mee hoor, wie ben ik om daar wat te vinden. Maar er is volgens mij wel veel kaf onder het koren.
Met name op het gebied van de "regeltjes" die onderwezen worden. De meningen zijn soms behoorlijk verdeeld.
Neem bijvoorbeeld het "aanname beleid" op de verschillende platforms. Tijdens de diverse sessies die ik tot nu toe bezocht heb heeft het "wie ik nooit persoonlijk heb ontmoet, laat ik niet toe" de overhand. En dat is raar. Gebruik je Social Media nou niet juist als tool om meer mensen te leren kennen?
Daarbij hoor je ook regelmatig, ik ben daar aanhanger van overigens, "het gaat niet direct om je 1e-lijn's contacten, maar wat daar achter zit."
Vaak gebruik ik het volgende voorbeeld, me ingegeven door een periode van deelname aan een Network Marketing organisatie, maar dat is nu niet aan de orde.
"Iedereen kent, of je het geloofd of niet, honderd personen", begin ik dan. "Ja, ook de mensen die zeggen weinigen te kennen. Denk aan de vaste kassière van het tankstation, supermarkt en dergelijke, of je postbode. Echt, wanneer je er voor gaat zitten kent iedereen die honderd."
"Dit zijn dus je 1e lijns relaties. Maar realiseer je eens het volgende, ieder van die honderd kent ook weer honderd mensen. Dat zijn je zogenoemde 2e-lijn's contacten." Op dit punt volgt vaak een "oh ja, dat is zo".
Kortom, je hebt de directe contacten, je 1e-lijn's nodig, om in contact te kunnen komen met je 2e-lijn's contacten, mensen dus die je NIET persoonlijk kent." Begrijp je nu waar ik heen wil....?
Ik mag dus niet mensen, die ik niet persoonlijk ken toelaten van de experts, maar vervolgens is het de bedoeling geïntroduceerd te worden bij mensen die ik niet persoonlijk ken. Mag ik dat raar vinden?
Vandaar ook dat ik iedereen die de moeite neemt om me op bijvoorbeeld LinkedIn toe te voegen accepteer. Men moet toch een reden hebben om dat contact te maken nietwaar? Soms vraag ik daar ook naar, "u wilt graag linken, maar ik ken u (nog) niet. Mag ik vragen waarom deze link voor u zo belangrijk is?"
Ik mag graag generaliseren, velen weten dat inmiddels. Is het gezegde niet "je beste vriend was ook ooit een vreemde voor je?" Besluit dus voor jezelf of een nog onbekend contact wel of niet geaccepteerd "moet" worden. Veel netwerk succes!
Met name op het gebied van de "regeltjes" die onderwezen worden. De meningen zijn soms behoorlijk verdeeld.
Neem bijvoorbeeld het "aanname beleid" op de verschillende platforms. Tijdens de diverse sessies die ik tot nu toe bezocht heb heeft het "wie ik nooit persoonlijk heb ontmoet, laat ik niet toe" de overhand. En dat is raar. Gebruik je Social Media nou niet juist als tool om meer mensen te leren kennen?
Daarbij hoor je ook regelmatig, ik ben daar aanhanger van overigens, "het gaat niet direct om je 1e-lijn's contacten, maar wat daar achter zit."
Vaak gebruik ik het volgende voorbeeld, me ingegeven door een periode van deelname aan een Network Marketing organisatie, maar dat is nu niet aan de orde.
"Iedereen kent, of je het geloofd of niet, honderd personen", begin ik dan. "Ja, ook de mensen die zeggen weinigen te kennen. Denk aan de vaste kassière van het tankstation, supermarkt en dergelijke, of je postbode. Echt, wanneer je er voor gaat zitten kent iedereen die honderd."
"Dit zijn dus je 1e lijns relaties. Maar realiseer je eens het volgende, ieder van die honderd kent ook weer honderd mensen. Dat zijn je zogenoemde 2e-lijn's contacten." Op dit punt volgt vaak een "oh ja, dat is zo".
Kortom, je hebt de directe contacten, je 1e-lijn's nodig, om in contact te kunnen komen met je 2e-lijn's contacten, mensen dus die je NIET persoonlijk kent." Begrijp je nu waar ik heen wil....?
Ik mag dus niet mensen, die ik niet persoonlijk ken toelaten van de experts, maar vervolgens is het de bedoeling geïntroduceerd te worden bij mensen die ik niet persoonlijk ken. Mag ik dat raar vinden?
Vandaar ook dat ik iedereen die de moeite neemt om me op bijvoorbeeld LinkedIn toe te voegen accepteer. Men moet toch een reden hebben om dat contact te maken nietwaar? Soms vraag ik daar ook naar, "u wilt graag linken, maar ik ken u (nog) niet. Mag ik vragen waarom deze link voor u zo belangrijk is?"
Ik mag graag generaliseren, velen weten dat inmiddels. Is het gezegde niet "je beste vriend was ook ooit een vreemde voor je?" Besluit dus voor jezelf of een nog onbekend contact wel of niet geaccepteerd "moet" worden. Veel netwerk succes!
woensdag 28 mei 2014
Niet alleen donkere wolken aan de lucht
Normaal gesproken ben ik aardig positief. Wil nog wel eens speels uithalen op Sociale Media, dat geef ik toe. Maar dat is meer om reacties uit te lokken. De laatste tijd echter slaat de apathie weer toe. Nergens zin in, somber, moe, erg moe... kortom, zit niet lekker in mijn vel.
Er speelt dan ook wel het een en ander moet ik toegeven. Na een aantal weken druk te zijn geweest met omzettingen van Windows XP naar Windows 7 (met dank aan Microsoft) is het werk al bijna twee weken stilgevallen. En dat is best lang. Sterker nog, lang genoeg om je zorgen te gaan maken.
Tel daarbij op dat er door allerlei oorzaken al jarenlang geen echte vakantie is gehouden, op een midweekje na, en we onlangs moesten nadenken over het moeilijkste besluit dat ik in mijn leven zal moeten nemen. Dat is gezegd, mijn leven tot nu toe dan hé, kan niet in de toekomst kijken.
Om dat laatste wat duidelijker te maken, we zijn onlangs op een informatieve bijeenkomst geweest over een nieuw project in de wijk. Dat project behelst een leegstaande school op loopafstand waar men nu 10 'appartementjes' in wil gaan bouwen. Inderdaad, een begeleid wonen project.....
We zijn op het punt aangekomen waarbij wij moeten gaan beslissen om Sharon te laten deelnemen.
Onze dochter met een verstandelijke beperking die, ondanks alles, het zonnetje in huis is. De dochter waardoor ik regelmatig vol schiet bij het horen van het nummer 'Dochters' van Marco Borsato.
De eerste refreinen zijn zo herkenbaar, tot het moment dat 'zijn' dochter gaat trouwen en het ouderlijk huis gaat verlaten. Trouwen? Wie zal het zeggen.... het ouderlijk huis verlaten? Ja, maar niet vrijwillig. Sterker nog, ze zal helemaal niet beseffen wat het in gaat houden. Nu is alles nog nieuw en spannend en mag de hele wereld het van haar horen.
Maar ik heb er moeite mee, heel veel moeite mee. Maar ik weet dat het voor haar het beste is. Want ooit zullen we er niet meer zijn. Dan is het goed te weten dat je er werkelijk alles aan hebt gedaan om haar gelukkig te maken.
Maar alles bij elkaar maakt het me momenteel een somber mens. Beren op de weg, donkere wolken in de lucht... soms is het leven zwaar, heel zwaar... maar ach, komt na regen niet altijd zonneschijn?
Er speelt dan ook wel het een en ander moet ik toegeven. Na een aantal weken druk te zijn geweest met omzettingen van Windows XP naar Windows 7 (met dank aan Microsoft) is het werk al bijna twee weken stilgevallen. En dat is best lang. Sterker nog, lang genoeg om je zorgen te gaan maken.
Tel daarbij op dat er door allerlei oorzaken al jarenlang geen echte vakantie is gehouden, op een midweekje na, en we onlangs moesten nadenken over het moeilijkste besluit dat ik in mijn leven zal moeten nemen. Dat is gezegd, mijn leven tot nu toe dan hé, kan niet in de toekomst kijken.
Om dat laatste wat duidelijker te maken, we zijn onlangs op een informatieve bijeenkomst geweest over een nieuw project in de wijk. Dat project behelst een leegstaande school op loopafstand waar men nu 10 'appartementjes' in wil gaan bouwen. Inderdaad, een begeleid wonen project.....
We zijn op het punt aangekomen waarbij wij moeten gaan beslissen om Sharon te laten deelnemen.
Onze dochter met een verstandelijke beperking die, ondanks alles, het zonnetje in huis is. De dochter waardoor ik regelmatig vol schiet bij het horen van het nummer 'Dochters' van Marco Borsato.
De eerste refreinen zijn zo herkenbaar, tot het moment dat 'zijn' dochter gaat trouwen en het ouderlijk huis gaat verlaten. Trouwen? Wie zal het zeggen.... het ouderlijk huis verlaten? Ja, maar niet vrijwillig. Sterker nog, ze zal helemaal niet beseffen wat het in gaat houden. Nu is alles nog nieuw en spannend en mag de hele wereld het van haar horen.
Maar ik heb er moeite mee, heel veel moeite mee. Maar ik weet dat het voor haar het beste is. Want ooit zullen we er niet meer zijn. Dan is het goed te weten dat je er werkelijk alles aan hebt gedaan om haar gelukkig te maken.
Maar alles bij elkaar maakt het me momenteel een somber mens. Beren op de weg, donkere wolken in de lucht... soms is het leven zwaar, heel zwaar... maar ach, komt na regen niet altijd zonneschijn?
dinsdag 27 mei 2014
Agossie.... en ze doen zo hun best....
ICT, websites en de Gemeente Almere... het blijft aanmodderen. Best wel vervelend want ik weet dat er mensen werken die zich dit heel erg aantrekken, maar er niets of weinig aan kunnen doen. Laat ik het dit keer eens hebben over het initiatief om bewoners tot elkaar te brengen, sociale componentenlijm of zoiets.
De website mensenmakendestad moet dat doel gaan dienen. Nou kunnen mensen dat misschien wel willen, maar de gemeente weet dat professioneel te torpederen. Lees maar even mee.
Doel is om ideeën en projecten te melden zodat omwonenden daar bij kunnen aanhaken. Niks mis mee zou je zeggen. Nog afgezien van het feit dat al het geld dat in dit mensenmakendestad project is gestoken voor andere doeleinden had kunnen worden gebruikt, is het een aardige poging. Er zijn namelijk al behoorlijk wat sites die hetzelfde doen, waarvan bijvoorbeeld www.nudge.nl mogelijk de grootste (landelijke) site is met hetzelfde doel.
Terug naar Almere, we geven de site een kans, nietwaar? Om bewoners te verbinden is de locatie nodig, op de site is dat óf het adres, óf de postcode. Simpel zou je zeggen... maar niet in Almere waar IT bedrijven van elders hun zakken grof kunnen vullen, maar dit terzijde.
Als betrokken bewoner wil ik weten wat er allemaal om me heen in de wijk gebeurd, dus begin ik met het adres, Jozef Israëlslaan (in Tussen de Vaarten). En hoppa...... bijna goed..... mijn straat bestaat niet.
Niet voor 1 gat te vangen doen we een poging met de postcode.....
Eureka, ik kan zelfs het huisnummer ingeven.... jammer alleen dat het kaartje de Jozef Israëlslaan situeert in de omgeving van het Giethoornpad in Stedenwijk.
Ok, het is ook Almere, maar niet wat ik verwachtte.
Om positief te eindigen, het is ooit gelukt een project bij ons in de wijk aan te melden. Dat duurde door omstandigheden wel enkele weken maar een kniesoor die daar op let. Ook de typefout zien we daarom door de vingers. Het is tenslotte allemaal goed doordacht en perfect geïmplementeerd.
Maar of ze hier ooit een schoonheidsprijs mee winnen....
De website mensenmakendestad moet dat doel gaan dienen. Nou kunnen mensen dat misschien wel willen, maar de gemeente weet dat professioneel te torpederen. Lees maar even mee.
Doel is om ideeën en projecten te melden zodat omwonenden daar bij kunnen aanhaken. Niks mis mee zou je zeggen. Nog afgezien van het feit dat al het geld dat in dit mensenmakendestad project is gestoken voor andere doeleinden had kunnen worden gebruikt, is het een aardige poging. Er zijn namelijk al behoorlijk wat sites die hetzelfde doen, waarvan bijvoorbeeld www.nudge.nl mogelijk de grootste (landelijke) site is met hetzelfde doel.
Terug naar Almere, we geven de site een kans, nietwaar? Om bewoners te verbinden is de locatie nodig, op de site is dat óf het adres, óf de postcode. Simpel zou je zeggen... maar niet in Almere waar IT bedrijven van elders hun zakken grof kunnen vullen, maar dit terzijde.
Als betrokken bewoner wil ik weten wat er allemaal om me heen in de wijk gebeurd, dus begin ik met het adres, Jozef Israëlslaan (in Tussen de Vaarten). En hoppa...... bijna goed..... mijn straat bestaat niet.Niet voor 1 gat te vangen doen we een poging met de postcode..... Eureka, ik kan zelfs het huisnummer ingeven.... jammer alleen dat het kaartje de Jozef Israëlslaan situeert in de omgeving van het Giethoornpad in Stedenwijk.
Ok, het is ook Almere, maar niet wat ik verwachtte.
Er moet dus nog wel het een en ander gebeuren aan het straatnamenregister en de postcodedatabase koppeling met de kaart, maar ik ben slechts een leek en geen IT-professional, tóch?
Om positief te eindigen, het is ooit gelukt een project bij ons in de wijk aan te melden. Dat duurde door omstandigheden wel enkele weken maar een kniesoor die daar op let. Ook de typefout zien we daarom door de vingers. Het is tenslotte allemaal goed doordacht en perfect geïmplementeerd.woensdag 19 maart 2014
Hoe onze huidige maatschappij is ingesteld op mensen met een beperking... niet dus!
Tja, hoe zal ik dit nou eens netjes gaan vertellen? Weet je wat, ik begin gewoon...
Zoals wellicht bekend heeft onze dochter Sharon een verstandelijke beperking. De kanjer is nu 23 jaar oud maar heeft het IQ van een 4 á 5 jarige, met hier en daar een uitschieter. De laatste tijd word ik bestookt met goedbedoelde adviezen om maar tóch te gaan stemmen tijdens deze ronde gemeenteraadsverkiezingen. Eén van de onderwerpen die daarvoor in stelling wordt gebracht is het feit, dat per 1 januari 2015 een hoop zaken door Den Haag, die er zelf niet meer uitkomen, over de schutting bij de gemeentes zal worden gegooid. Waaronder dus ook de zorg. En dat baart juist mij zorgen. En, zoals het volgende duidelijk zal maken, niet geheel onterecht.
Val maar over me heen, maar ik weet dus deze keer echt niet waarop te stemmen. Het hoe en waarom doet nu even niet ter zake, het is tenslotte mijn keuze. Blijven er drie gezinsleden over die wel gebruik kunnen maken van dat stemrecht. Mijn lieve eega, zoon én dochter. Want, ook al kan Sharon niet lezen of schrijven, weet ze amper welke dag het is, volgens de wet is ze stemgerechtigd. En daar wil ze gebruik van maken.
Liefdevol en met het nodige leedvermaak, wetende wat er zou gaan komen, neemt zoon Thomas de jongedame mee naar het stemlokaal. Daar ontvouwd zich het volgende tafereel.
Hij loopt naar de tafel en overlegd drie ID kaarten en laat de volmacht van mijn vrouw zien. "Ja," legt hij begripvol uit, "die volmacht is van mijn moeder, maar mijn zusje hier is een ander geval." Hij legt uit dat Sharon niet kan lezen of schrijven, geen volmacht kan ondertekenen maar wél van haar stemrecht gebruik wil maken. Het wordt stil in het lokaal. Verbijsterd kijken de dames en heren achter de tafel elkaar aan. "Maar zoiets hebben we nog nooit aan de hand gehad, ik moet hier over bellen...." Dat gebeurd.
Inwendig gniffelend hoort Thomas het gesprek aan en bespeurd enige wanhoop, hoe te handelen?
"Kan ze op de volmacht geen kruisje zetten," proberen ze nog. Het is aan Thomas om ze duidelijk te maken dat dat toch echt niet rechtsgeldig is. Men doet nog een poging de zaak op te lossen.
Een dame wil van achter de tafel uit komen om met Sharon te gaan stemmen. Geduldig legt Thomas uit dat dat niet werkt. Sharon kan namelijk aan haar niet duidelijk maken op wie ze wil stemmen. Iets wat Thomas wel weet, omdat ze het daar thuis over gehad hebben. De nieuwe omgeving en de situatie maakt Sharon echter onzeker.
"Maar als ze dat niet kan duidelijk maken, hoe weten wij dan dat het haar keuze is....", wordt er nog geopperd. Thomas legt uit dat ze het daar over gehad hebben en dat Sharon best wel weet op wie ze wil stemmen, maar nu door de situatie stil valt. Uiteindelijk krijgt hij toestemming om met Sharon het stemhokje te betreden zodat Sharon van haar stemrecht gebruik kan maken.
Uiteindelijk blijkt dit slechts een komisch voorbeeld van hoe onze maatschappij, waar men de mond vol heeft over zorg, men persoonsgebonden budgetten wil korten en op thuiszorg wil beknibbelen, is ingesteld op mensen van deze doelgroep. En dan moet ik als vader vertrouwen hebben dat het straks na 1 januari 2015 wel goed gaat komen met onze dochter. Wat denk je zelf....?
Zoals wellicht bekend heeft onze dochter Sharon een verstandelijke beperking. De kanjer is nu 23 jaar oud maar heeft het IQ van een 4 á 5 jarige, met hier en daar een uitschieter. De laatste tijd word ik bestookt met goedbedoelde adviezen om maar tóch te gaan stemmen tijdens deze ronde gemeenteraadsverkiezingen. Eén van de onderwerpen die daarvoor in stelling wordt gebracht is het feit, dat per 1 januari 2015 een hoop zaken door Den Haag, die er zelf niet meer uitkomen, over de schutting bij de gemeentes zal worden gegooid. Waaronder dus ook de zorg. En dat baart juist mij zorgen. En, zoals het volgende duidelijk zal maken, niet geheel onterecht.
Val maar over me heen, maar ik weet dus deze keer echt niet waarop te stemmen. Het hoe en waarom doet nu even niet ter zake, het is tenslotte mijn keuze. Blijven er drie gezinsleden over die wel gebruik kunnen maken van dat stemrecht. Mijn lieve eega, zoon én dochter. Want, ook al kan Sharon niet lezen of schrijven, weet ze amper welke dag het is, volgens de wet is ze stemgerechtigd. En daar wil ze gebruik van maken.
Liefdevol en met het nodige leedvermaak, wetende wat er zou gaan komen, neemt zoon Thomas de jongedame mee naar het stemlokaal. Daar ontvouwd zich het volgende tafereel.
Hij loopt naar de tafel en overlegd drie ID kaarten en laat de volmacht van mijn vrouw zien. "Ja," legt hij begripvol uit, "die volmacht is van mijn moeder, maar mijn zusje hier is een ander geval." Hij legt uit dat Sharon niet kan lezen of schrijven, geen volmacht kan ondertekenen maar wél van haar stemrecht gebruik wil maken. Het wordt stil in het lokaal. Verbijsterd kijken de dames en heren achter de tafel elkaar aan. "Maar zoiets hebben we nog nooit aan de hand gehad, ik moet hier over bellen...." Dat gebeurd.
Inwendig gniffelend hoort Thomas het gesprek aan en bespeurd enige wanhoop, hoe te handelen?
"Kan ze op de volmacht geen kruisje zetten," proberen ze nog. Het is aan Thomas om ze duidelijk te maken dat dat toch echt niet rechtsgeldig is. Men doet nog een poging de zaak op te lossen.
Een dame wil van achter de tafel uit komen om met Sharon te gaan stemmen. Geduldig legt Thomas uit dat dat niet werkt. Sharon kan namelijk aan haar niet duidelijk maken op wie ze wil stemmen. Iets wat Thomas wel weet, omdat ze het daar thuis over gehad hebben. De nieuwe omgeving en de situatie maakt Sharon echter onzeker.
"Maar als ze dat niet kan duidelijk maken, hoe weten wij dan dat het haar keuze is....", wordt er nog geopperd. Thomas legt uit dat ze het daar over gehad hebben en dat Sharon best wel weet op wie ze wil stemmen, maar nu door de situatie stil valt. Uiteindelijk krijgt hij toestemming om met Sharon het stemhokje te betreden zodat Sharon van haar stemrecht gebruik kan maken.
Uiteindelijk blijkt dit slechts een komisch voorbeeld van hoe onze maatschappij, waar men de mond vol heeft over zorg, men persoonsgebonden budgetten wil korten en op thuiszorg wil beknibbelen, is ingesteld op mensen van deze doelgroep. En dan moet ik als vader vertrouwen hebben dat het straks na 1 januari 2015 wel goed gaat komen met onze dochter. Wat denk je zelf....?
zondag 16 maart 2014
Vrijheid van kiesrecht.... je MOET stemmen, want anders...
Nog maar een paar dagen en dan zijn we er weer voor vier jaar van verlost. Het stemmen voor een nieuwe gemeenteraad trekt momenteel volle zalen zullen we maar zeggen. Wat een volk zeggenschap moet geven blijkt in de praktijk voor een meervoudige tweedeling te zorgen. Politiek, het blijkt een noodzakelijk kwaad waar je niet aan kunt ontkomen blijkbaar.
Ook wanneer je er eerlijk voor uit komt dat je werkelijk van geen een partij warm wordt en mogelijk niet zal gaan stemmen, zijn de rapen gaar. De vrijheid van het niet-stemmen wordt eenieder ontnomen blijkbaar. Hoezo vrijheid...?
Denkt men nu heus dat wat je ook gaat stemmen, er een merkbare verandering zal gaan plaatsvinden in dit land? Kom op nou, jullie zijn toch verstandiger hoop ik...
Ten eerste de poppenkast van de campagnes. Werkelijk alles wordt uit de kast getrokken om maar op te vallen. De ludieke video's met zingende en kwelende toekomstige raadsleden vliegen om je oren. Vaak met teksten waar een doorgewinterde carnavalsliefhebber kromme tenen van krijgt. Nou, dat wil wat zeggen hoor. Persoonlijk kan ik nou niet zeggen dat er ook maar één campagne uit is gesprongen en me aan het twijfelen heeft gebracht. En dan die beloftes.... de een na de ander beloofd gouden bergen.
En dan zijn er als tweede de onontkoombare debatten. Werkelijk elke zichzelf respecterende organisatie blijkt ze te organiseren. Maar leuk dat dat is joh. Partijen die het, door wat voor omstandigheden dan ook, laten afweten worden ter plekke afgebrand. Zal wel iets met respect te maken te hebben.
En dan de bekende tweespalt. Ik herinner je er even aan dat we onze volksvertegenwoordigers gaan benoemen. Bij sommige oubollige stellingen moet men kiezen, je bent voor of je bent tegen. Vaak blijken de voorstemmers er nog een partijgevoel opwekkend sausje met beloftes overheen te gieten die men echter nooit zal kunnen waarmaken. De tegenstemmers, dus tegen wat WIJ zouden willen, weten met opgeheven vingertje duidelijk te maken waarom we zo dom zijn om dat te willen. Nou, het antwoord is simpel, omdat JULLIE ons dienen te vertegenwoordigen, en dan kies ik zeker geen partij die mij op voorhand vermanend in de hoek zet.
Deze gemeenteraadsverkiezingen zijn extra belangrijk laat men ons weten. De bobo's van de landelijke politiek hebben van dit land namelijk zo'n zooitje gemaakt, dat ze maar gauw hebben besloten om de puinhoop die zorg heet over de schutting bij de buren te gooien. Die buren, onze gemeente, moet het maar oplossen maar wel met een fiks smallere beurs. En dat zou, zo laten diverse politici weten, juist heel goed zijn voor ons!
Ik hou van simpele dingen. Dus let even op.
Ik als vader (lees landelijke politiek), koop altijd een brood voor laten we voor het gemak zeggen €5,00. Per 1januari 2015 zal ik mijn zoon (lees de gemeente) voor dezelfde boodschap sturen, maar geef hem maar €2,50 mee. Denk je dat hij met dat brood thuis zal komen?
Onzin, zegt Den Haag... met minder geld moet je hetzelfde kunnen.... ik val stil.
Kortom, u begrijpt het al, ik ga dit keer niet stemmen. Om de doodeenvoudige reden dat ik geen partij gevonden heb die ik het waard vind mij te gaan vertegenwoordigen. Let maar eens op of je vanaf de 20e nog groepjes gemeenteraadsleden op straat tegen komt om te polsen wat ze van U zouden moeten doen. Nee, dan zitten ze weer voor vier jaar in het pluche om onze belangen te behartigen..... zeggen ze.
Ook wanneer je er eerlijk voor uit komt dat je werkelijk van geen een partij warm wordt en mogelijk niet zal gaan stemmen, zijn de rapen gaar. De vrijheid van het niet-stemmen wordt eenieder ontnomen blijkbaar. Hoezo vrijheid...?
Denkt men nu heus dat wat je ook gaat stemmen, er een merkbare verandering zal gaan plaatsvinden in dit land? Kom op nou, jullie zijn toch verstandiger hoop ik...
Ten eerste de poppenkast van de campagnes. Werkelijk alles wordt uit de kast getrokken om maar op te vallen. De ludieke video's met zingende en kwelende toekomstige raadsleden vliegen om je oren. Vaak met teksten waar een doorgewinterde carnavalsliefhebber kromme tenen van krijgt. Nou, dat wil wat zeggen hoor. Persoonlijk kan ik nou niet zeggen dat er ook maar één campagne uit is gesprongen en me aan het twijfelen heeft gebracht. En dan die beloftes.... de een na de ander beloofd gouden bergen.
En dan zijn er als tweede de onontkoombare debatten. Werkelijk elke zichzelf respecterende organisatie blijkt ze te organiseren. Maar leuk dat dat is joh. Partijen die het, door wat voor omstandigheden dan ook, laten afweten worden ter plekke afgebrand. Zal wel iets met respect te maken te hebben.
En dan de bekende tweespalt. Ik herinner je er even aan dat we onze volksvertegenwoordigers gaan benoemen. Bij sommige oubollige stellingen moet men kiezen, je bent voor of je bent tegen. Vaak blijken de voorstemmers er nog een partijgevoel opwekkend sausje met beloftes overheen te gieten die men echter nooit zal kunnen waarmaken. De tegenstemmers, dus tegen wat WIJ zouden willen, weten met opgeheven vingertje duidelijk te maken waarom we zo dom zijn om dat te willen. Nou, het antwoord is simpel, omdat JULLIE ons dienen te vertegenwoordigen, en dan kies ik zeker geen partij die mij op voorhand vermanend in de hoek zet.
Deze gemeenteraadsverkiezingen zijn extra belangrijk laat men ons weten. De bobo's van de landelijke politiek hebben van dit land namelijk zo'n zooitje gemaakt, dat ze maar gauw hebben besloten om de puinhoop die zorg heet over de schutting bij de buren te gooien. Die buren, onze gemeente, moet het maar oplossen maar wel met een fiks smallere beurs. En dat zou, zo laten diverse politici weten, juist heel goed zijn voor ons!
Ik hou van simpele dingen. Dus let even op.
Ik als vader (lees landelijke politiek), koop altijd een brood voor laten we voor het gemak zeggen €5,00. Per 1januari 2015 zal ik mijn zoon (lees de gemeente) voor dezelfde boodschap sturen, maar geef hem maar €2,50 mee. Denk je dat hij met dat brood thuis zal komen?
Onzin, zegt Den Haag... met minder geld moet je hetzelfde kunnen.... ik val stil.
Kortom, u begrijpt het al, ik ga dit keer niet stemmen. Om de doodeenvoudige reden dat ik geen partij gevonden heb die ik het waard vind mij te gaan vertegenwoordigen. Let maar eens op of je vanaf de 20e nog groepjes gemeenteraadsleden op straat tegen komt om te polsen wat ze van U zouden moeten doen. Nee, dan zitten ze weer voor vier jaar in het pluche om onze belangen te behartigen..... zeggen ze.
woensdag 12 maart 2014
Wat armoede, neus, feiten, vis en parkeren met elkaar gemeen hebben
Het is woensdagochtend. Het winterzonnetje staat aan de hemel en weet de lucht te verwarmen tot boven de 15 graden. Ongekend voor de maand maart. Voorzichtig draai ik de parkeerplaats van het stadhuis op om even later de Burgerzaal te betreden. De werkgroep Armoede Almeere organiseert deze ochtend een armoedeconferentie.
Ik groet de vele bekenden die ook in de zaal aanwezig zijn. De opkomst is indrukwekkend. Tijdens het eerste gedeelte van de conferentie stellen de dames van de werkgroep zich voor. Wat direct opvalt is dat het alleenstaande vrouwen zijn, soms met, soms zonder kinderen. Ze hebben het zichtbaar moeilijk tijdens het voorstellen. Langzaam dringt het besef door waarom....
Om vol in de spotlights voor een zaal te gaan staan is voor veel mensen normaal gesproken al moeilijk. Om daarbij toe te geven dat je het zwaar, heel zwaar hebt maakt het extra moeilijk en er vallen dan ook de nodige stiltes tijdens het voorstellen. Het dringt langzaam tot me door, maar dan word ik overspoelt door een golf van respect. Deze dames, met verschillende achtergronden maar in dezelfde situatie zijn de schaamte voorbij. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze arm zijn. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze, ondanks de moed der wanhoop, hulp nodig hebben. Tijdens een van de verhalen verteld een lid van de werkgroep dat ze soms wel 8 euro aan het einde van de maand overhoudt.
Ongemakkelijk zit ik op mijn stoel. Nog niet zo lang geleden was de situatie waar deze dames in zitten ook mijn voorland. Langdurig werkloos, geen uitzicht op een baan, het einde van de periode WW in zicht, brrrr.... als ik er nog aan denk.
Vandaar het gevoel van diep respect, je moet het maar durven, wetende dat de hele wereld over je heen zal vallen. Zelf wil ik op Social Media nog wel eens stellingen poneren, niet zo zeer omdat ik ze meen, maar meer om eens te zien wat de reacties zijn. En die zijn schrikbarend!
Over armoede in Nederland heeft men vaak een uitgesproken mening, "eigen schuld", "luie donders zijn het", "kijk, maar ze blijven wel roken..." en meer van die dooddoeners. Het ligt dan op het puntje van mijn tong om het uit te schreeuwen, "dat kan wel zo zijn, maar ze hebben NU hulp nodig...!"
Zeker als er kinderen in het spel zijn, knijpt mijn hart zich samen. De meeste mensen die zo hard reageren beseffen blijkbaar niet dat het IEDEREEN, ook hen, kan overkomen. Nee, ik gun het ze niet, maar soms...
Na afloop loop ik nog even terug naar de inschrijvingstafel. Achter mijn naam schrijf ik "wil graag actief de werkgroep helpen". Tja, de aard van het beestje.. Met een voldaan gevoel verlaat ik de zaal.
Bij de parkeerautomaat aangekomen word ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Vriendelijk laat het schermpje me weten dat ik voor deze ochtend "slechts" €5,50 hoef af te rekenen. Een blik in mijn portemonnee laat me schrikken, ik ontwaar een briefje van €5,00 en een van €50,00 en te weinig muntgeld. Ik besluit een broodje te halen en het briefje van €50,00 te wisselen. Maar het geluk lacht me toe. Op het Stadhuisplein is het een drukte van belang, markt! Het idee van een broodje laat ik varen en begeef me naar de visboer voor een lekkerbekje. Op advies van een goede vriend die ik in de hal van het stadhuis was tegengekomen, draai ik me om en ontwaar een kraampje met bara's..... heerlijk!
Voldaan loop ik in het zonnetje terug naar de parkeerautomaat. De meterstand is inmiddels opgelopen tot €7,00. Ineens moet ik terug denken aan de conferentie. Wat ik nu even moet afrekenen is bijna het bedrag dat een mevrouw in Almere, buiten haar schuld, soms aan het einde van de maand over houdt. Ongemakkelijk rijdt ik het terrein af. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld en wij kunnen daar wat aan doen. Doe je mee zonder te (ver)oordelen?
Ik groet de vele bekenden die ook in de zaal aanwezig zijn. De opkomst is indrukwekkend. Tijdens het eerste gedeelte van de conferentie stellen de dames van de werkgroep zich voor. Wat direct opvalt is dat het alleenstaande vrouwen zijn, soms met, soms zonder kinderen. Ze hebben het zichtbaar moeilijk tijdens het voorstellen. Langzaam dringt het besef door waarom....
Om vol in de spotlights voor een zaal te gaan staan is voor veel mensen normaal gesproken al moeilijk. Om daarbij toe te geven dat je het zwaar, heel zwaar hebt maakt het extra moeilijk en er vallen dan ook de nodige stiltes tijdens het voorstellen. Het dringt langzaam tot me door, maar dan word ik overspoelt door een golf van respect. Deze dames, met verschillende achtergronden maar in dezelfde situatie zijn de schaamte voorbij. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze arm zijn. De schaamte om uit te komen voor het feit dat ze, ondanks de moed der wanhoop, hulp nodig hebben. Tijdens een van de verhalen verteld een lid van de werkgroep dat ze soms wel 8 euro aan het einde van de maand overhoudt.
Ongemakkelijk zit ik op mijn stoel. Nog niet zo lang geleden was de situatie waar deze dames in zitten ook mijn voorland. Langdurig werkloos, geen uitzicht op een baan, het einde van de periode WW in zicht, brrrr.... als ik er nog aan denk.
Vandaar het gevoel van diep respect, je moet het maar durven, wetende dat de hele wereld over je heen zal vallen. Zelf wil ik op Social Media nog wel eens stellingen poneren, niet zo zeer omdat ik ze meen, maar meer om eens te zien wat de reacties zijn. En die zijn schrikbarend!
Over armoede in Nederland heeft men vaak een uitgesproken mening, "eigen schuld", "luie donders zijn het", "kijk, maar ze blijven wel roken..." en meer van die dooddoeners. Het ligt dan op het puntje van mijn tong om het uit te schreeuwen, "dat kan wel zo zijn, maar ze hebben NU hulp nodig...!"
Zeker als er kinderen in het spel zijn, knijpt mijn hart zich samen. De meeste mensen die zo hard reageren beseffen blijkbaar niet dat het IEDEREEN, ook hen, kan overkomen. Nee, ik gun het ze niet, maar soms...
Na afloop loop ik nog even terug naar de inschrijvingstafel. Achter mijn naam schrijf ik "wil graag actief de werkgroep helpen". Tja, de aard van het beestje.. Met een voldaan gevoel verlaat ik de zaal.
Bij de parkeerautomaat aangekomen word ik weer met de neus op de feiten gedrukt. Vriendelijk laat het schermpje me weten dat ik voor deze ochtend "slechts" €5,50 hoef af te rekenen. Een blik in mijn portemonnee laat me schrikken, ik ontwaar een briefje van €5,00 en een van €50,00 en te weinig muntgeld. Ik besluit een broodje te halen en het briefje van €50,00 te wisselen. Maar het geluk lacht me toe. Op het Stadhuisplein is het een drukte van belang, markt! Het idee van een broodje laat ik varen en begeef me naar de visboer voor een lekkerbekje. Op advies van een goede vriend die ik in de hal van het stadhuis was tegengekomen, draai ik me om en ontwaar een kraampje met bara's..... heerlijk!
Voldaan loop ik in het zonnetje terug naar de parkeerautomaat. De meterstand is inmiddels opgelopen tot €7,00. Ineens moet ik terug denken aan de conferentie. Wat ik nu even moet afrekenen is bijna het bedrag dat een mevrouw in Almere, buiten haar schuld, soms aan het einde van de maand over houdt. Ongemakkelijk rijdt ik het terrein af. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld en wij kunnen daar wat aan doen. Doe je mee zonder te (ver)oordelen?
woensdag 19 februari 2014
Moeilijke besluiten en deuren
Soms, heel soms, net als alles lekker loopt en je in de bekende flow denkt te zitten, gaat het fout. Lange tijd heb ik geaarzeld om dit besluit te nemen. Maar het is vechten tegen de bierkaai. Dus vandaag kwam het moment dat ik een bijl ter hand nam om een lastige knoop door te hakken. NCPlaza gaat dicht.
NCPlaza, de droom om via een stichting (startende) ZZP'ers te helpen aan een betaalbare werkplek en zo de keukentafel te kunnen ontvluchten. Ben ik niet duidelijk geweest, is het de crisis, te weinig promotie... wie zal het zeggen? Eigenlijk is dat ook niet meer zo belangrijk, de tijd is gekomen om vooruit te kijken en niet meer achterom. Kijk ik wel achterom, even dan, kijk ik terug op een heerlijke tijd vol uitdagingen, succesvolle bijeenkomsten maar te weinig inkomsten om de boel echt draaiende te houden. Het bedrag dat het uiteindelijk aan eigen geld heeft gekost zal ik jullie besparen, maar het gaf reden om thuis de wind van voren te krijgen. Dat moet genoeg zeggen voor hen die ook getrouwd zijn.
Einde verhaal dus, zou je denken. Maar zo blijkt het universum niet te werken. Toegegeven, het heeft de nodige slapeloze nachten en de nodige twijfels gekost voor het besluit daadwerkelijk werd genomen. Maar dezelfde dag dat ik met pijn in het hart al afscheid had genomen, was daar ineens die mail. Een mail uit onverwachte hoek met een onverwacht voorstel. Net als de man in die TV-reclame kijk ik even omhoog en begin: "Huh, echt waar, dat meen je niet, hou eens op...". Een glimlach glijdt over mijn gezicht. Weer zo'n situatie van een deur die sluit en een ander die direct opengaat.
Eigenlijk had ik na de komende afhandeling met betrekking tot het opheffen van NCPlaza wat rust willen nemen, zoals me door een lieve vriendin werd geadviseerd. Maar nieuwe uitdagingen wachten al weer op me. En dan zeggen ze dat een éénpitter als ik geen ondernemer kan zijn.
Voorlopig staat alles in het teken van het afsluiten van een hoofdstuk. Belangrijk daarbij was, wat moet ik met het hele interieur? Maar soms ligt een oplossing zo voor de hand dat je er vaak overheen kijkt.
De dagbesteding waar Sharon van woensdag tot vrijdag heen gaat, heeft ruimte in overvloed. Vanmorgen dus eens gevraagd of ze daar mogelijk interesse zouden hebben in tafels en stoelen. En weer sprongen die universumjongens voor me in de bres. "Ja, graag zelfs. We willen het gedeelte waar we altijd zitten gaan uitbreiden dus dat zou wel heel erg uit komen!" Tja, toeval bestaat niet, het valt je toe.
Op weg naar huis overviel me ineens een bekend gevoel, de flow begon weer te stromen. Ondanks het stralende zonnetje dat me even in de ogen schijnt, kijk ik omhoog. "Bedankt jongens..."
NCPlaza, de droom om via een stichting (startende) ZZP'ers te helpen aan een betaalbare werkplek en zo de keukentafel te kunnen ontvluchten. Ben ik niet duidelijk geweest, is het de crisis, te weinig promotie... wie zal het zeggen? Eigenlijk is dat ook niet meer zo belangrijk, de tijd is gekomen om vooruit te kijken en niet meer achterom. Kijk ik wel achterom, even dan, kijk ik terug op een heerlijke tijd vol uitdagingen, succesvolle bijeenkomsten maar te weinig inkomsten om de boel echt draaiende te houden. Het bedrag dat het uiteindelijk aan eigen geld heeft gekost zal ik jullie besparen, maar het gaf reden om thuis de wind van voren te krijgen. Dat moet genoeg zeggen voor hen die ook getrouwd zijn.
Einde verhaal dus, zou je denken. Maar zo blijkt het universum niet te werken. Toegegeven, het heeft de nodige slapeloze nachten en de nodige twijfels gekost voor het besluit daadwerkelijk werd genomen. Maar dezelfde dag dat ik met pijn in het hart al afscheid had genomen, was daar ineens die mail. Een mail uit onverwachte hoek met een onverwacht voorstel. Net als de man in die TV-reclame kijk ik even omhoog en begin: "Huh, echt waar, dat meen je niet, hou eens op...". Een glimlach glijdt over mijn gezicht. Weer zo'n situatie van een deur die sluit en een ander die direct opengaat.
Eigenlijk had ik na de komende afhandeling met betrekking tot het opheffen van NCPlaza wat rust willen nemen, zoals me door een lieve vriendin werd geadviseerd. Maar nieuwe uitdagingen wachten al weer op me. En dan zeggen ze dat een éénpitter als ik geen ondernemer kan zijn.
Voorlopig staat alles in het teken van het afsluiten van een hoofdstuk. Belangrijk daarbij was, wat moet ik met het hele interieur? Maar soms ligt een oplossing zo voor de hand dat je er vaak overheen kijkt.
De dagbesteding waar Sharon van woensdag tot vrijdag heen gaat, heeft ruimte in overvloed. Vanmorgen dus eens gevraagd of ze daar mogelijk interesse zouden hebben in tafels en stoelen. En weer sprongen die universumjongens voor me in de bres. "Ja, graag zelfs. We willen het gedeelte waar we altijd zitten gaan uitbreiden dus dat zou wel heel erg uit komen!" Tja, toeval bestaat niet, het valt je toe.
Op weg naar huis overviel me ineens een bekend gevoel, de flow begon weer te stromen. Ondanks het stralende zonnetje dat me even in de ogen schijnt, kijk ik omhoog. "Bedankt jongens..."
zaterdag 25 januari 2014
De andere kant van schattige kinderen
Wil en ik zijn, zoals dat zo mooi genoemd wordt, gezegend met twee schatten van kinderen, een zoon en een dochter. Zo onderhand weet iedereen die ons kent ondertussen dat onze dochter Sharon een kind met een beperking is. Zelf noem ik het liever een "speciaal" kind. Het speciale aan haar is het feit dat haar ontwikkeling niet samen op gaat met haar leeftijd. Volgende maand wordt ze al weer 23 jaar. Maar in het koppie is ze ongeveer 4 á 5 jaar, op sommige gebieden zelfs jonger. En dat maakt het omgaan met deze dame speciaal. Het brengt heel veel speciale momenten in ons, en zeker in mijn leven.
Hoewel het ook zijn moeilijke kanten heeft, ben ik dankbaar dat het me gegund is om ZZP'er te zijn. Zo ben ik in de gelegenheid om, als dat zo uitkomt, afspraken zo te plannen dat ik veel tijd kan en mag vrijmaken om van mijn speciale dochter te genieten. Regelmatig houden we dan ook een 'papa dag'. Vader en dochter samen op stap, zo heeft Wil ook regelmatig een dag voor haar zelf om bij te kunnen tanken.
Toch heeft het ook kanten die me zorgen baren. En dan met name emotioneel. Kent u het nummer 'dochters' van Marco Borsato? Als ik dat nummer hoor en ik ben alleen, dan schiet ik vaak vol en mijmer ik over onze situatie. De eerste coupletten zijn zó herkenbaar! Maar dat zijn ze voor elke ouder met een dochter. Dat maakt het nummer zo mooi en tijdloos. Bij mij gaat het knagen wanneer Borsato in het nummer over het moment zingt dat de tijd van loslaten is gekomen, in het liedje het moment waarop dochterlief gaat trouwen.
Ik vraag me dan af of wij dat ooit zouden gaan meemaken.... het antwoord doet soms pijn.
Maar niet alleen dat. Ook het loslaten is een heikel punt en komt steeds dichterbij. Net als ieder ander worden we ouder. Dat maakt dat het moment naderbij komt dat we moeten gaan denken aan een toekomst voor Sharon zonder ouders. Nu nog ondenkbaar maar je moet als ouder reëel blijven. In haar geval zal dat begeleid wonen zijn. En geloof me, dat is het moeilijkste besluit dat ik ooit in mijn leven heb moeten nemen.
Gelukkig is het nog niet zo ver, maar we moeten het wel gaan onderzoeken. Voorlopig genieten we nog van elk ons gegund moment met Sharon. En Thomas, onze zoon? Dat is een ander verhaal, maar dat zal vast ook nog wel aan de orde komen...
Hoewel het ook zijn moeilijke kanten heeft, ben ik dankbaar dat het me gegund is om ZZP'er te zijn. Zo ben ik in de gelegenheid om, als dat zo uitkomt, afspraken zo te plannen dat ik veel tijd kan en mag vrijmaken om van mijn speciale dochter te genieten. Regelmatig houden we dan ook een 'papa dag'. Vader en dochter samen op stap, zo heeft Wil ook regelmatig een dag voor haar zelf om bij te kunnen tanken.
Toch heeft het ook kanten die me zorgen baren. En dan met name emotioneel. Kent u het nummer 'dochters' van Marco Borsato? Als ik dat nummer hoor en ik ben alleen, dan schiet ik vaak vol en mijmer ik over onze situatie. De eerste coupletten zijn zó herkenbaar! Maar dat zijn ze voor elke ouder met een dochter. Dat maakt het nummer zo mooi en tijdloos. Bij mij gaat het knagen wanneer Borsato in het nummer over het moment zingt dat de tijd van loslaten is gekomen, in het liedje het moment waarop dochterlief gaat trouwen.
Ik vraag me dan af of wij dat ooit zouden gaan meemaken.... het antwoord doet soms pijn.
Maar niet alleen dat. Ook het loslaten is een heikel punt en komt steeds dichterbij. Net als ieder ander worden we ouder. Dat maakt dat het moment naderbij komt dat we moeten gaan denken aan een toekomst voor Sharon zonder ouders. Nu nog ondenkbaar maar je moet als ouder reëel blijven. In haar geval zal dat begeleid wonen zijn. En geloof me, dat is het moeilijkste besluit dat ik ooit in mijn leven heb moeten nemen.
Gelukkig is het nog niet zo ver, maar we moeten het wel gaan onderzoeken. Voorlopig genieten we nog van elk ons gegund moment met Sharon. En Thomas, onze zoon? Dat is een ander verhaal, maar dat zal vast ook nog wel aan de orde komen...
zaterdag 18 januari 2014
Eerst komt het besef, dan het besluit en tenslotte het doen.
Dikke mensen hebben de naam gezellig te zijn. Nou ben ik reuze gezellig dus ja, ik kamp al jaren met een behoorlijk overgewicht. Maar ach, zolang je er geen last van hebt...
Maar dan komt het moment dat je, na op Facebook te hebben verteld dat je de laatste tijd zo moe bent, van de 16e persoon het welgemeende advies krijgt om maar eens bij de huisarts langs te gaan. Tja, 16... dan zal er wel een bron van waarheid in zitten nietwaar? Dus afspraak gemaakt en gaan.
"Goh," was het eerste wat ik kreeg te horen van de huisarts, "lang niet meer gezien, laten we maar meteen eens wat controles laten uitvoeren." Het werd een onderzoek gelijk een APK. En wat denk je.... afgekeurd!
Bloed prikken, cholesterol en urine in een petrischaaltje bekeken, tenminste, zo ging dat vroeger toch? De uitslag was anders dan ik had verwacht. Bloeddruk te hoog, hadden mijn ouders ook al last van dus zal wel genetisch bepaald zijn. Eiwit in de urine, groot tekort aan vitamine D en bij een derde bezoek kwam het hoge woord er eindelijk uit... je bent te zwaar! Echter, het werd gebracht op een manier die me direct alert maakte. "OK Henk, het is óf meer bewegen of afvallen óf suikerziekte!"
Op dat moment was het cholesterolgehalte nog niet in de rode cijfers maar baarde haar wel zorgen.
Vanaf dat moment slik ik iedere avond twee pilletjes, vitamine D en bloeddruk verlagende tabletjes. Het belangrijkste besluit moest ik zelf nemen. De jarenlange strijd tegen de weegschaal.
Wat me steunde in het nemen van het besluit was dat ik wist dat ik het kon, en niet zo'n beetje ook!
Eerder was ik van 118 kg naar de 98 kg gedoken, jazeker 20 kg er af! Maar dan komt de klad er in... verjaardagen op rij, feestdagen en dan denk je al gauw "het komt wel!" Nou dat klopt, de kilo's kwamen ook. Maar dát was de bedoeling niet. Wat ik hiermee wil zeggen, ik kan het en weet nu dat je de rest van je leven alert zal moeten blijven.
Maar terug naar het nu. De weegschaal gaf twee weken geleden wederom een dikke 118 kg aan. Vanmorgen stond de teller op 113, het begin is er weer. Eenmaal onder de 105 kg wordt het bewegen geblazen. Ben door Antoine Glerum gek gemaakt om samen in 2015 deel te nemen aan de Almere Ultimate Challenge Run. Nu nog even niet wandelen of erger nog, hard lopen. Een felle stekende pijn in de onderrug belet dat dan. Dus niet overdrijven.
Om op reis te gaan heb je middelen nodig en een doel. Beide zijn belangrijk. De middelen op weg naar een dunnere ikke? Proteine shakes en een aangepast lijstje wat wel de mond in mag en wat niet. Daarbij als stok achter de deur de app NOOM op de smartphone, aanrader!
Het doel....? Ben me bewust van visuele stimulatie, op mijn smartphone staat een nieuw achtergrondje, een grote 85. Wat zou dat toch betekenen?
zondag 12 januari 2014
Ik wil stiekem bekeken worden.
Kijken jullie ook wel eens naar het TV programma 'Undercover Boss'? Ik vind het een prachtig programma dat gemende gevoelens bij mij op roept. Soms wordt ik emotioneel wanneer de baas in kwestie de verhalen van zijn medewerkers, die op dat moment niet weten wie hij is, in daden weet om te zetten.
Het maakt dan ook niet uit in welk land het programma is opgenomen, de emotie is er niet minder om.
Aan de andere kant roept het de vraag op of het hoger management niet vaker de werkvloer op moet om met eigen ogen te zien wat daar gebeurd. En dan niet ingegeven door de producenten van een goed bekeken TV programma.
Zelf heb ik dat ook een keer mogen ervaren. Ik werkte toen bij een groot bedrijf in chemische grondstoffen dat gevestigd was aan de Basisweg in Amsterdam. Iedere vrijdag kon je de klok er op gelijk zetten. Dan kwam de directeur zelf het magazijn in om met iedereen een praatje te maken. Een prachtkerel die begreep hoe het werkt.
Het is opvallend hoe vaak de hoge heren vergeten dat datzelfde voetvolk er aan bijdraagt dat hij brood op de goed gevoelde tafel heeft liggen. Tijdens mijn vele omzwervingen was ik ooit werkzaam op het rekencentrum van een gebouw waarin drie grote welbekende bedrijven op het gebied van arbeidsvoorziening zaten. Regelmatig kwamen de drie directeuren, alsof ze dat afgesproken hadden, tegelijk binnen. Vaak kwam ik ze, terwijl ze in de richting van de lift liepen, tegen en groette ik ze met een welgemeend goedemorgen. Het was altijd maar één van de drie die daarop reageerde. Voor de andere twee was je blijkbaar lucht. Het zal niemand verbazen dat het bedrijf van de groetende directeur beter presteerde dan de andere twee.
Gezien de verbaasde en oprecht verraste reacties van de medewerkers van de geportretteerde bedrijven in het programma 'Undercover Boss' én het feit dat het gepaard ging met verbeteringen op de arbeidsvloer vraag ik me nu af, wanneer gaat een Almeerse beleidsmaker eens undercover de straat op om eens te zien wat er ECHT in Almere gebeurd. Het mooiste zou dan zijn dat er daarna ingrepen kwamen die het leven in Almere nog prettiger zou maken. Vinden jullie ook niet?
Het maakt dan ook niet uit in welk land het programma is opgenomen, de emotie is er niet minder om.
Aan de andere kant roept het de vraag op of het hoger management niet vaker de werkvloer op moet om met eigen ogen te zien wat daar gebeurd. En dan niet ingegeven door de producenten van een goed bekeken TV programma.
Zelf heb ik dat ook een keer mogen ervaren. Ik werkte toen bij een groot bedrijf in chemische grondstoffen dat gevestigd was aan de Basisweg in Amsterdam. Iedere vrijdag kon je de klok er op gelijk zetten. Dan kwam de directeur zelf het magazijn in om met iedereen een praatje te maken. Een prachtkerel die begreep hoe het werkt.
Het is opvallend hoe vaak de hoge heren vergeten dat datzelfde voetvolk er aan bijdraagt dat hij brood op de goed gevoelde tafel heeft liggen. Tijdens mijn vele omzwervingen was ik ooit werkzaam op het rekencentrum van een gebouw waarin drie grote welbekende bedrijven op het gebied van arbeidsvoorziening zaten. Regelmatig kwamen de drie directeuren, alsof ze dat afgesproken hadden, tegelijk binnen. Vaak kwam ik ze, terwijl ze in de richting van de lift liepen, tegen en groette ik ze met een welgemeend goedemorgen. Het was altijd maar één van de drie die daarop reageerde. Voor de andere twee was je blijkbaar lucht. Het zal niemand verbazen dat het bedrijf van de groetende directeur beter presteerde dan de andere twee.
Gezien de verbaasde en oprecht verraste reacties van de medewerkers van de geportretteerde bedrijven in het programma 'Undercover Boss' én het feit dat het gepaard ging met verbeteringen op de arbeidsvloer vraag ik me nu af, wanneer gaat een Almeerse beleidsmaker eens undercover de straat op om eens te zien wat er ECHT in Almere gebeurd. Het mooiste zou dan zijn dat er daarna ingrepen kwamen die het leven in Almere nog prettiger zou maken. Vinden jullie ook niet?
woensdag 8 januari 2014
Soms is een vraag erg intrigerend...
Waarom wordt pas verteld hoe je was, als persoon, vriend, contact of anderzijds, wanneer je overleden bent en in je kist ligt te wachten op de dingen die komen gaan?
Is het niet veel interessanter om te vernemen welk beeld men over je heeft wanneer dat nog je ego kan strelen of je de kans biedt nog wat te veranderen.
De vraag kwam op tijdens een gesprek dat ik vandaag had en sinds dat gesprek laat het me niet los. Vreemd genoeg ben ik altijd wat introvert geweest en acteerde graag op de achtergrond. Sinds de komst van Social Media is dat gaan veranderen. Ik geef me vaak bloot en stel me daardoor kwetsbaar op. Dat bracht het ter sprake vandaag, hoe ziet men mij als persoon of professional?
Best wel spannend om zoiets in de groep te gooien. Zeker wanneer ik merk dat mijn naam vaker valt dan dat ik me bewust ben. Regelmatig resulteert dat in leuke ontmoetingen. "He, jij bent toch Henk Struik?"
Meer dan eens blijkt het een persoon te zijn die ik tot dat moment nog nooit ontmoet heb. Vreemd genoeg was mijn reactie nooit, "oh, welk beeld heeft u dan van mij..?" Toch wel eens belangrijk om NU te vragen.
Meer dan eens blijkt het een persoon te zijn die ik tot dat moment nog nooit ontmoet heb. Vreemd genoeg was mijn reactie nooit, "oh, welk beeld heeft u dan van mij..?" Toch wel eens belangrijk om NU te vragen.
Wil je reageren? Dat kan op dit blog of anders via mail, hstruik@gmail.com Ik ben benieuwd.
Het geeft iedereen dan de mogelijkheid om het eens over iets anders te hebben tijdens de uitvaart.
Het geeft iedereen dan de mogelijkheid om het eens over iets anders te hebben tijdens de uitvaart.
Abonneren op:
Posts (Atom)