Een dag vol vooroordelen

"Je leert elke dag," ik hoor het me regelmatig zeggen. Zo ook na afloop van de Human Library Almere van zaterdag 17 november. Nooit geweten dat het een hele dag bezig zijn met vooroordelen zo vermoeiend kon zijn. Gezien het feit dat het daarnaast ook enorm leerzaam is verzacht de 'pijn'.

Het was de tweede keer dat er een Human Library in Almere georganiseerd werd. Bij beide edities was ik aanwezig als boek. Dat vraagt enige uitleg. Doelstelling van een Human Library is het mensen in de gelegenheid stellen oog in oog te staan en in gesprek te gaan met het onderwerp waar ze duidelijke vooroordelen over hebben. Ooit wel eens een gesprek gevoerd met bijvoorbeeld een ex-crimineel, een dame die op latere leeftijd uit de kast kwam, een spontane jongedame maar wel blind vanaf geboorte, een jongeman met een psychose, een jongeman met een geamputeerd onderbeen, een pastoor, een brandweerman, een vluchteling, een moslima, een boekhouder die 5 jaar geleden een hersenbloeding kreeg en alles opnieuw moest leren ... ? Tijdens een Human Library kan dat!

Al deze mensen spelen de 'boeken' die de bezoekers, de lezers, kunnen lenen voor een gesprek van 20 minuten. Hoewel de boeken zich allemaal heel kwetsbaar en open opstellen, hebben ze wel het recht op sommige vragen niet te antwoorden. In de praktijk gebeurd dat zelden. Men is enthousiast en gedreven om over hun onderwerp, de 'titel van het boek' te praten. De sfeer is gemoedelijk en hier en daar is een lach en een traan te bespeuren. Vreemd genoeg is dat het effect van een Human Library, men is weer mens. Een mens met gevoelens, hoop en de wens contact, écht contact te leggen.

Ik zei het al, het is een vermoeiende dag. Wanneer men niet in gesprek is met 'lezers' zijn de 'boeken' in de backroom. Ook daar gaan de onderlinge gesprekken gewoon door en leert men elkaar pas goed kennen. Na alle uren op Social Media is het net een warm bad waar je in zit.
Het mooie is nog dat je zelf tijdens de gesprekken, die soms ongemerkt behoorlijk diep gaan, tot nieuwe inzichten komt.

Zoals bijvoorbeeld het 'boek' dat ineens verteld altijd gedacht te hebben dat hij zelf geen vooroordelen had, maar er tijdens deze dag achter kwam dat deze wel degelijk aanwezig waren.
Nog mooier was het om van de begeleiders te horen dat enkele 'lezers', bezoekers van de Human Library overwogen zich de volgende keer ook op te geven als 'boek'.

Gelukkig kan dat. De volgende Human Library staat al in de steigers en zal een speciale editie worden. Deze zal namelijk georganiseerd worden op 5 mei 2019. Mooie dag voor bezinning en eens een levend 'boek' te gaan lezen. Vind je ook niet?

Wat nou Floriade? Luchtkastelen hebben de toekomst!

De twee berichten volgden elkaar snel op op Facebook. Eerst was daar het bijzonder teleurstellende bericht dat de stekker uit het project Witchworld werd getrokken. Je weet wel, dat beoogde belevenispark in en om het kasteel, de ruïne van Almere. Snel gevolgd door de berichtgeving dat Almere een waterkasteel rijker is. Een wat? Een Waterkasteel!

Het besluit om te stoppen met Witchworld laat ik even voor wat het is, dus ga ik verder over het waterkasteel. Mensen die me volgen weten dat ik het hart op de tong heb en recht-voor-z'n-raap mijn mening verkondig op Facebook. Dat ik daarbij de plank mis kan slaan, neem ik op de koop toe. Maakt het leven een stuk spannender, toch? Een van de beschrijvingen van een waterkasteel is:
'Een waterburcht is een type kasteel waarbij het complex direct omgeven is door een brede gracht of gebouwd is aan een water.'
Het ontlokte mij de vergelijking met De Meergronden in Almere of het KAFteel aan de Esplanade. Die voldoen daar toch ook aan of niet soms?

En daar was 'ie als donderslag bij heldere hemel, een uitnodiging! Niet zo maar één, maar van Arie en Irma van der Mee, de mensen waar het allemaal is begonnen. Beide runnen vol overgave het restaurant op De Kemphaan. Nou mag ik wel kritisch zijn, op zo'n uitnodiging ga ik natuurlijk in. Zeker wanneer er kans is dat de koffie rijkelijk vloeit. Dus te paard en naar het waterkasteel.

Mijn stalen ros werd geparkeerd bij Almere Jungle en ik wandelde nieuwsgierig naar wat er komen ging de ophaalbrug over. (Je moet tenslotte wel in de stemming komen, nietwaar?)
Ik werd welkom geheten door de kasteelheer en we namen plaats aan de ronde tafel. Oh nee, dat is een ander verhaal. En daar zit je dan tegenover een kasteelheer. Enthousiast en kleurrijk doet Van der Mee het verhaal uit de doeken. Hoe meer zich het idee van het waterkasteel ontrolt, hoe meer ik in het verhaal op ga. Zoals Bert Gijsberts, ambassadeur van het waterkasteel de Kemphaan het treffend zegt, "Het 'Waterkasteel de Kemphaan Almere' is een prachtige, kloppende beschrijving met een knipoog naar het verleden." Want meer is het niet. Maar knipoog of niet, het biedt wel kansen en mogelijkheden om De Kemphaan te promoten. Het is niet voor niets het Stadslandgoed.

Daar zit direct ook de pijn in de achilleshiel. Regelmatig spreek ik Almeerders die me verdwaasd aankijken wanneer ik het over het Stadslandgoed heb. "Kemphaan? Nog nooit geweest."
Verwonderlijk is dat niet. Hoewel er veel, zo niet heel veel te doen is, is het een hele toer om daar in het weekend te komen. Openbaar vervoer is niet zo openbaar namelijk. Als ik het goed heb komt er eens per uur een bus. Dat is jammer want zoals ik zei, er is meer dan voldoende vertier. Naast het restaurant met terras aan het water vind je er onder andere de Stadsboerderij, Almere Jungle, het fraaie pand van Staatsbosbeheer, Kindervakantieland, een doolhof, de gebouwen van stichting AAP en wat ik nog vergeten ben. Almere zou meer aandacht voor dit fenomeen moeten hebben. En dan bedoel ik zowel de politiek als de bewoners zelf.

Over het waterkasteel en de complete beschrijving is een alleraardigst informatief en rijk geïllustreerd boekje verschenen dat voor €5,00 te koop is in het restaurant. De opbrengst wordt gebruikt om de promotie van het complex uit te breiden. Ben ik om? Ja, ik ben om. Het hele terrein en alle aanwezige partijen, stichtingen en bedrijven gaan met het waterkasteelverhaal een spannende toekomst tegemoet. Zou er dan eindelijk eens spontaan iets leuks in Almere komen? Ik hoop het echt.
Dus kom op, richting Kemphaan, boekje kopen en vergeet je wandelschoenen niet aan te trekken. Het complex is groter dan je denkt. Met een gemeende glimlach loop ik even later de ophaalbrug over in de richting van mijn stalen ros. Het was een mooie ontmoeting en zeker niet de laatste.