Vandaag werd hij met veel tamtam in gebruik genomen, de buurtmobiel voor Tussen de Vaarten. Op zich natuurlijk een fantastisch initiatief en mooi dat het er nu is voor de ouderen in de wijk. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik er toch weer eens een raar gevoel bij heb. Ik zal het uitleggen.
Er was eens een actieve bewoner in Almere, laten we hem voor het gemak Arie noemen. Op zeker moment werd Arie chauffeur bij de Boodschappenbus, ben de naam even kwijt. Uiteraard als vrijwilliger. Naast boodschappen werden er ook ritjes gereden met ouderen van heel Almere naar leuke bezienswaardigheden in de buurt of een lekkere lunch. Na enige tijd begon het te wringen bij Arie. Hij vond de bedragen die voor die trips gevraagd werden toch wel aan de hoge kant. Hij besloot een eigen stichting in het leven te roepen met hetzelfde doel, maar dan betaalbaarder. Aldus gebeurde. Er kwam zelfs een mooie bus en de eerste rit, hoe toepasselijk, was met oudjes van de Cobra, het buurthuis in Tussen de Vaarten. Nu dus de standplaats van de buurtmobiel.
Het lukte Arie met zijn vrijwilligers het hoofd boven water te houden. Maar daar kwam helaas verandering in. Tijdens een VIP ontvangst ten behoeve van het Havenfestival en bijbehorend concert in 2015 trof ik ook Arie aan. Stil stond hij aan een sta-tafeltje, de tranen in zijn ogen.
Ze haalden het net niet, zei hij. Er was al aangeklopt bij meerdere bedrijven, zo ook de Gemeente. Maar die hielden de hand op de knip. Het was niet eens zo'n groot bedrag dat er nodig was om rendabel te worden. De starheid die hij ondervond werd het einde van een verschrikkelijk mooi initiatief.
En dan nu... ta taaaa, een elektrische auto alleen voor de wijk Tussen de Vaarten!
Nu kan het wel? Zoals ik dit blog al noemde, ik snap dat niet. Tot je de sponsors en deelnemers ziet.
Jups, de club die staat voor het welzijn in de stad heeft het wéér voor elkaar. Mooie initiatieven moeten in Almere kapot. Het kan dan even een tijd duren maar daar zijn ze weer hoor. Ach, het zal altijd wel zo blijven vrees ik. Waarom ik er toch weer even over begin? Het beeld van actieve bewoner en initiatiefnemer Arie met tranen in zijn ogen laat me maar niet los. Hoe zit het met zijn welzijn?
