Weet niet meer wie of wat ik ben, jij ook?

De laatste tijd heb ik steeds meer last van wisselende gemoedstoestanden. Zou dat inherent zijn aan het ouder worden? 'k Zou het niet weten, wat ik wel weet is dat het me onrustig maakt.

Wat me het meest zorgen baart is het feit dat ik het gevoel heb als controlfreak de controle kwijt te raken. Het heeft zelfs (weer) invloed op mijn slaapgedrag. Langzaam maar zeker is het er weer ingeslopen dat om 03:00 uur naar bed als heel normaal wordt gezien. Dat komt me bekend voor. Als langdurig werkloze had ik daar ook al last van. Werd veroorzaakt door zorgen, stress, gebrek aan zelfvertrouwen etc etc alles wat bij die vervelende situatie hoort.

En dan besluit je om bewust niet je hand te gaan ophouden als steuntrekker maar zelf het heft in eigen hand te nemen. De periode van WW is bijna ten einde en de bijstand is het alternatief. Dat nooit!
Het aantal mensen dat in deze situatie verzeild raakt is groeiende. Als WW'er had je al een etiket opgeplakt gekregen en nu gebeurd dat weer. Je bent immers een profiteur, te lui om te werken, iemand die niet zijn best doet om weer aan de slag te gaan, er zijn toch banen genoeg.... elke keer dat je dat om je oren krijgt voelt het als dolksteken. Maar je WILT weer aan de bak, je WILT weer een baan, je WILT weer zelfvertrouwen opbouwen. Maar wat is de realiteit? Als IT'er met 30 jaar ervaring was ik bereid veel mindere banen aan te nemen. Maar geen enkel uitzendbureau schrijft je in... je kan immers veel meer! Ja, maar je krijgt de kans niet.

Dat etiketje plakken overkomt je dus weer. Want na een moeizame start om voor jezelf wat op te starten wordt je ineens geconfronteerd door betweters die je nog eens extra de grond in trappen. "Iemand die uit de WW start als zelfstandige is geen ondernemer!" "ZZP'ers zijn geen volwaardige ondernemers."
De mensen die dit roepen zijn vaak dezelfde die dik geld verdienen als coach, of adviseur voor de "kneuzen die geen echte ondernemers zijn" Langzaam maar zeker moet ik steeds meer van dit volk kotsen.

Ja, ik heb gekozen om NIET te "genieten" van de bijstand. Ja, ik doe het allemaal zelf. Ja, ik kost de gemeenschap hierdoor al jaren geen enkele euro meer, maar lever geld op door BTW en andere belastingen. Maar echte ondernemer, nee... natuurlijk ben ik dat niet.... zegt men.
Maar wat ben ik dan wel? Eerlijk, het zal me een rotzorg zijn, ik ben trots op wat ik bereikt heb en worstel nog elke dag om te overleven. En weet je, dat went en je gaat het nog leuk vinden ook.
Verrek, nou klink ik net als een ondernemer...

Een ezel stoot zich in het algemeen... Gemeente Almere wel?

Het raakt steeds meer gemeengoed te worden dat werkgevers de sollicitanten door medewerkers laten screenen op hun gedrag op internet. Ik raad overheden aan dat ook eens te gaan doen. Het kan blunders voorkomen.

Om scholieren met een beperking van huis naar school te brengen maakt Almere jarenlang gebruik van vervoerders voor dat zogenoemde leerlingenvervoer. Daarbij heeft de gemeente de verplichting om dat om de zoveel tijd opnieuw aan te besteden.
Partijen, lees vervoerders, kunnen dan inschrijven en mee "loten" naar de opdracht. Jarenlang heeft Connexxion dit vervoer geregeld. Niet altijd naar tevredenheid van betrokkenen, dat moet gezegd, maar wie maakt geen fouten?

Bij één aanbesteding ging de opdracht naar een andere, goedkopere, partij. De bedrijfsnaam doet even niet ter zake. Deze moest echter na korte tijd de opdracht teruggeven om de eenvoudige reden dat ze het vervoer niet konden regelen. De opdracht ging uiteindelijk weer terug naar Connexxion.

Nu schrijven we mei 2012 en wederom is de slachti... eh aanbesteding een feit. In al haar wijsheid heeft de gemeente de opdracht gegund aan een vervoerder die wat vragen op roept. Waarom vraagt U? Lees even verder.

De opdracht is gegund aan Willemsem de Koning. Met het oog op behoud van werkgelegenheid, een speerpunt van de gemeente Almere, moet deze naam u toch bekend in de oren klinken nietwaar? Niet? Dat is niet zo vreemd, het bedrijf zit namelijk in Arnhem!

Voor ik verder ga nog het volgende, mijn vrouw is al meer dan 10 jaar chauffeur op het leerlingenvervoer van Connexxion. Dat dit alles gevolgen zal hebben voor ons gezin zal duidelijk zijn. Maar ook als ik de emotie aan de kant schuif blijven prangende vragen de boventoon voeren. Dit even voor hen die me gaan betichten van eigenbelang. Mensen die me goed kennen weten dat ik me, samen met nog enkele betrokken ouders, jarenlang heb ingezet voor deze kinderen en vooral dat leerlingenvervoer!

Goed, de opdracht gaat dus naar Willemsen de Koning. Het personeel van Connexxion zou op woensdagavond tijdens een bijeenkomst worden ingelicht over de uitslag. Die bijeenkomst ging niet door, de desbetreffende ambtenaren konden nog geen uitslag geven. Eén dag later werden de betrokken chauffeurs 's middags met spoed gebelt met de mededeling dat de bijeenkomst diezelfde avond alsnog zou plaatsvinden. Daar werd hen het besluit van de gemeente medegedeeld.

Opvallend detail was dat de winnaar van de aanbesteding 45% onder de inschrijving van Connexxion was gaan zitten! Is dat verantwoord? Wie of wat was dit wonderbedrijf die dat zou bewerkstelligen? Ik besloot op de stoel van een ambtenaar te gaan zitten en screende het bedrijf alsnog. Vijf minuten later stond het volgende op mijn scherm.
Vervoerder Willemsen de Koning is een goede bekende bij FNV Bondgenoten. En dan zeker niet in positieve zin. Artikelen op de site van de FNV spreken boekdelen en hadden ook door de ambtenaren van de gemeente Almere gevonden kunnen worden.

Deze vervoerder zal op 1 januari 2013 ook het vervoer in Gelderland gaan overnemen. Reden voor Pieter Beuzenberg, bestuurder FNV Taxi om het volgende op te merken: “Van één van de huidige verliezende contractpartijen heb ik al gehoord dat Willemsen de Koning behoorlijk ver en in feite onverantwoord onder de prijs van de concurrentie heeft ingeschreven. De vraag is maar of onderaannemers dan nog weer voor minder geld aan de slag willen.”

Onderaannemers? Ja, de site van Willemsen de Koning staat in alle regio's bol van de vacatures voor chauffeurs. En maar blijven inschrijven op aanbestedingen.
Volgens de site van de Rijksoverheid is de volgende regeling van kracht: "Als een concessie overgaat van het ene naar het andere vervoerbedrijf, moet de nieuwe vervoerder het personeel dat bij die concessie hoort, overnemen met behoud van arbeidsvoorwaarden. Deze bescherming is geregeld in de Wet personenvervoer 2000."

Maar is dat zo gunstig in dit geval? Op de site van FNV Bondgenoten lezen we over een situatie in 2011 het volgende: "Normaal gesproken krijgen deze chauffeurs iedere maand hetzelfde loon betaald, maar omdat Willems & de Koning in een korte tijd veel vervoer heeft gewonnen lukte het bedrijf niet om alle routes vooraf duidelijk in kaart te brengen en de daaraan gekoppelde betalingen op tijd de regelen."

En voorlopig even het laatste feit uit 2011, wederom via de site van FNV Bondgenoten: "Willemse en De Koning heeft nog geen ondernemingsraad, ondanks de 600 man personeel. Die moet dus opgezet worden." Ja, u leest het goed, 600 man personeel!
En wat zegt de Rijksoverheid hierover? "Hebt u ten minste 50 werknemers? Dan moet u volgens de Wet op de ondernemingsraden (WOR) een OR hebben. U moet ervoor zorgen dat er een OR komt."

Kortom, de vervoerder werkt veel met onderaannemers, biedt ver onder de prijs, is meerdere keren de fout ingegaan met zaken met betrekking tot het personeel en heeft nu de opdracht van Almere op zak.
Voor hoe lang? Ik wens alle kinderen, ouders en chauffeurs van het Almeerse sterkte toe de komende tijd.

Alles op z'n tijd

Vandaag een schouderklopje gekregen. Op Twitter prees iemand mijn blog aan. En ja, dan ontkom je er niet aan om vaker te gaan schrijven, iets dat ik al vaker wilde doen maar nooit de tijd voor nam.

Tja, waar moet je dan over schrijven? Ik dacht altijd dat het wel altijd "inhoud" moest hebben. Maar wat is inhoud? Wat voor de een interessant en een eyeopener is, werkt bij een ander op de zenuwen. Je kunt het nu eenmaal niet iedereen naar de zin maken, dat besef ik maar al te goed.

Mijn gedachten gaan terug naar de periode dat ik nog werkte op het rekencentrum van een landelijk opererende uitzendorganisatie. Via een tijdelijke kracht waarvan ik al lang weer de naam vergeten ben kwam ik in contact met de Divine Light Mission. Het was een groep aanhangers, de term sekte gaat me net iets te ver, van de Indiase goeroe Guru Maharaj Ji. Wat me uit die tijd is bijgebleven waren de bijeenkomsten die satsang genoemd werden. Hoewel op Wikipedia anders wordt beschreven hielden de sessies die ik heb meegemaakt in dat men bijeen kwam in een pand in Amsterdam. Voor het naar binnen gaan van de zaal waar de bijeenkomst gehouden werd, diende men aan een vraag te denken die je die dag bezig had gehouden. Tijdens de bijeenkomst liepen mensen willekeurig naar de bühne en begonnen te verhalen hoe hun dag was verlopen.
Na een aantal van die verhalen te hebben gehoord kwam je er ineens achter dat in een van die verhalen het antwoord van vraag een rol speelde. Een vreemde gewaarwording kan ik je vertellen.

Terug naar het moment van nu denk ik dat een blog eenzelfde effect kan hebben. De ene keer doet het je niks en neem je het als kennisgeving aan, het andere moment kan het je op een idee brengen. Mensen die mij goed kennen weten van me dat ik me zeer interesseer in spiritualiteit. Niet anderhalve meter boven de grond zwevend maar nuchter (kan dat) kennis tot je nemen of wat kan zijn.... het blijft me boeien en zal dan ook regelmatig gaan terug komen in volgende blogs.

Het vreemde met het woord spiritualiteit is, dat iedereen daar een andere invulling aan geeft. Voor mij persoonlijk behelst het de standaard vragen des levens die iedereen zich mogelijk wel eens stelt....
Wie ben ik echt? Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier? Waar ga ik straks heen?
Maar zoals ik dit blog begon.... alles op z'n tijd!

(Ver)oordeel niet te snel!

Na de laatste Open Coffee Almere ontstond er wat commotie. Wat was het geval? Een aantal werkzoekenden had de euvele moed opgevat om, op advies van het alwetende UWV, een bezoek te brengen aan een netwerkbijeenkomst. Hoe durven ze...!!!???

Dat was de gemiddelde reactie wanneer je tussen de regels door las. Maar ik denk persoonlijk dat dat niet terecht is. Laat me uitleggen waarom en ook waarom ik bewust even heb gewacht met reageren.

Laten we een rollenspel spelen. Jij, lezer, bent Hans van Tiel (verzonnen hoor, niet echt dus). Hans is de 45 al gepasseerd en heeft een aardige baan. In de loop van de tijd een redelijke carrière opgebouwd waar verder niets mis mee is. Hans denkt mee met het bedrijf, is betrokken en heeft hart voor de zaak. Eigenlijk een tevreden gewaardeerde medewerker zou je zeggen. Blij met z'n baan, blij met z'n status, blij met z'n vaste baan.

Dan op zekere dag wordt Hans bij de personeelschef ontboden. De volgende twintig minuten stort ineens zijn wereld in. "Je voldoet niet meer..." "Je bent overbodig..." "Tja Hans, de bedrijfsresultaten lopen terug en we moeten helaas vervelende maatregelen nemen..." "De klachten over je functioneren zijn buitensporig geworden.." ... en zo kan ik nog wel even door gaan. Eigenlijk wordt het volgende feit verbloemd: "Hans, kerel, je bent te oud en te duur, we gaan je daarom inruilen voor een jongere en goedkopere kracht!" Maar ja, DAT mogen ze niet zeggen, vandaar al die andere onzin. Maar goed, concreet beste Hans, je staat ineens op straat! Weg status, weg vaste baan, weg zekerheid...

"Ach," denk je nog, "met mijn staat van dienst en ervaring mag het geen probleem zijn wat anders te vinden." De realiteit is hard, dag na dag, week na week, maand na maand ja zelfs jaar na jaar ben je bezig om weer een baan te bemachtigen. Maar de harde werkgeverswereld heeft je niet meer nodig. Ook kom je erachter hoe mensonterend het UWV met je omspringt. Voor de meeste medewerkers, uitzonderingen daar gelaten,
ben je een nummer en wordt dan ook als zodanig behandeld. Het lange wachten op een baan, het solliciteren naar een baan, het vreet je zelfvertrouwen weg. Wat overblijft is een gebrek aan zelfvertrouwen, twijfel aan je eigen functioneren en de angst alles dat in jaren is opgebouwd kwijt te raken....

Naast deze angsten en onzekerheden doet iets anders nog het meeste pijn. Je bent een "werkloze" "zo'n luie sodemieter die lekker steun trekt" "een niet werkende nietsnut..." Het ene na het andere label wordt je opgeplakt, en jij... je wilt alleen maar weer een baan, meedoen aan de maatschappij, waardering...
Je vaart op de koers die het UWV voor je uitstippelt. 45+ workshops, trainingen in solliciteren, je "moet" ze allemaal volgen op straffe van het "gevolgen hebben voor uw uitkering". En dan op zekere dag verteld zo'n begeleider dat er een bijeenkomst is waar allemaal ondernemers bijeen komen. Maar DAT is handig... misschien hebben die wel een baan voor je, zal men gedacht hebben.

Eenmaal op de netwerkbijeenkomst wordt je aangestaard door de aanwezigen. Je valt uit de toon... en je voelt je al niet op je gemak, je bent door de hele situatie de band met de dagelijkse gang van zaken kwijt en je bent onzeker. En het enige wat je wilt, Hans, is meedoen, weer een bijdrage leveren, mens zijn...
Sommigen worden op twee dingen afgerekend, nee eigenlijk drie: je bent "werkloos", je valt door je kleding uit de toon en nee, we hebben geen baan voor je.

De aanwezige ondernemers vergeten  echter één ding! Deze situatie is, op welke manier dan ook, tijdelijk! Eens ben je weer boven Jan en neemt weer deel aan het arbeidsproces of bent misschien zelf gestart als ondernemer. Denk dan, beste Hans, eens terug aan dat onprettige bezoek aan die netwerkbijeenkomst. Zou je dan klant worden bij die arrogante kwasten die je zo verbolgen wegkeken? Zou je, wanneer je ondernemer bent geworden, zaken met ze willen doen?

Het bovenstaande is sterk aangezet, ik weet het. Ik weet ook dat ik drieënhalf jaar lang de rol van Hans heb gespeeld. Na de periode van WW had ik de keuze, daadwerkelijk mijn hand ophouden bij de bijstand of het lot in eigen hand nemen. Ik verkoos het laatste, met alle valkuilen van dien. Nu kan ik bogen op een groot netwerk, een goed lopend bedrijf en respect van velen die me hebben leren kennen.
Doe jezelf, Hans en de gemeenschap een lol, en (ver)oordeel niet te snel. Ook jij kan ooit in de situatie van Hans komen te verkeren.

Bovenal is een netwerkbijeenkomst bedoelt voor ondernemers. Hoe graag ik ze zou willen helpen, het is GEEN platform of oplossing voor werkzoekenden. Wel zijn werkzoekenden welkom die overwegen ondernemer te worden en zich aan het oriënteren zijn op de mogelijkheden, het aftasten van de valkuilen, het niet opnieuw het wiel willen uitvinden. Dit gezegd hebbende gaan we ons weer opmaken voor de volgende Open Coffee Almere. Ik hoop weer op leuke nieuwe contacten, van ondernemers of van hen die dat graag zouden willen worden.

Een jaar Computerwijk in Almere

Gedurende het jaar 2011 heb ik als coördinator van Computerwijk Almere zorg gedragen voor de uitrol van het concept van Stichting Computerwijk Amsterdam in Almere. Gedurende dat gehele jaar is er gebruik gemaakt van buurtcentra van welzijnstichting De Schoor. Voor Almere Haven was dat in buurtcentrum Meenten & Grienden en in Almere Stad-Oost in buurtcentrum Cobra. In Almere Stad-Stedenwijk werd gebruik gemaakt van de faciliteiten van Ons Stekkie, het buurtcentrum van de buurtvereniging SVBS.

Zoals uit de cijfers blijkt, hebben ook in Almere vele digibeten gebruik gemaakt van de diensten van Computerwijk. Een paar van mijn ervaringen tijdens de cursussen:

De tijd dat met name senioren drempelvrees hebben lijkt achter ons te liggen. Veel gehoorde opmerking is dat men vindt dat de huidige maatschappij ook van hen verlangd dat ze kennis hebben van PC en gebruik van internet. Meerdere senioren hebben de beschikking gekregen over een laptop, veelal geschonken door de kinderen. Toch waren er ook de mensen waarvan de angst voor de PC zo diep zat, dat men het toestel niet eens aan durfden te zetten. Opvallend hierbij was het grote aantal mensen waarvan de partner was weggevallen. Juist de weggevallen partner was vaak degene in het huishouden die gebruik maakte van de PC. 

Middels de werkwijze van Computerwijk waren de deelnemers snel over hun angst heen. Naar mate de cursus vorderde was te merken dat de deelnemers zelfs steeds meer plezier begonnen te ervaren tijdens hun ontdekkingstocht naar PC en internet. De interesse naar meer nam al snel de overhand. Het is hartverwarmend om een deelnemer, in dit geval een heer van in de 80 jaar, voor het eerst te laten MSN'en met zijn kleinzoon die elders in het land woont. De oudste deelnemer in Almere was overigens een heer van 91 jaar oud.

Het lukt door het verstrekken van informatie om een aantal deelnemers aan het internetbankieren te krijgen, iets dat ze eerst verafschuwden.

Wanneer een oudere dame, nu alleenstaand, leert hoe ze via Google Maps terug kan keren naar de vakantielocaties waar ze jarenlang met haar man vertoefde, biggelen de tranen over haar wangen. 

Via het scherm staat ze weer op het plein in een Oostenrijks plaatsje, vlak voor het hotel waar ze logeerden. Momenten die ook mij dierbaar zullen blijven en het werk voor Computerwijk zo verslavend maakt. 

Helaas is daar per 31 december 2011 een einde aan gekomen. De gemeente Almere trekt geen geld uit om de cursussen te laten door gaan. Per 1 januari 2012 heb ik daarom de werkzaamheden voor Computerwijk in Almere moeten staken.