Lang heeft het niet geduurd. Social Media is een part of life geworden. Sterker nog, voor menigeen is het ondenkbaar dat het er ooit nooit was. Maar is het nu een vloek of een zegen?
Ik weet nog goed hoe ik reageerde bij mijn eerste kennismaking met Twitter. Een microblog met berichten van wel 140 posities, woww! Wat moet je dáár nou mee? Een mens kan zich vergissen nietwaar? Eenmaal de drempel over begon ik van de mogelijkheden van Twitter te houden. Het was snel en belangrijker, je ontmoette veel mensen. Dat is te zeggen, je wisselde berichten met vreemden die je nog nooit had gezien.
Naast Twitter begon ik ook gebruik te maken van LinkedIn. Dat móest nou eenmaal was het devies. Vanaf dat moment begon ik mensen te vertellen hoe ik de twee gebruikte. "Neem me niet serieus op Twitter, dat gebruik ik alleen voor fun..." En dat wierp zijn vruchten af. Ben nooit zo'n "vriendjesjager" op Twitter geweest, maar schrok op zeker moment wel toen ik naar het aantal volgers keek... meer dan 1200 volgers hadden zich aangemeld. Aiiii, dat is een hoop!
Langzaam aan realiseerde ik me twee dingen. Elk bericht dat ik Twitter opstuurde kón een aardige impact hebben wanneer het door een aantal van die 1200 volgers werd gelezen en sterker nog, werd geretweet. Het zijn tekstberichten en kennen daardoor geen lichaamstaal of emotie. Soms werd het pijnlijk duidelijk dat je onbedoeld mensen kon kwetsen. En dat zit zeker niet in mijn aard, integendeel!
Vaak zat ik tot in de kleine uurtjes via Twitter te communiceren met andere Tweets. Via de persoonlijke boodschappen kon je elkaar wat beter leren kennen, zonder dat iedereen mee kon lezen. Een mooi tijd was dat. "Was?" Ja, was! Want de laatste tijd zit ik nog amper op Twitter. Ik heb het al vaker geroepen. Twitter is verworden tot een reclamezuil. Een uiterst irritante reclamezuil. Ja, ik weet dat je dat kan filteren door het aanmaken van lijsten en dergelijke, maar moet ik actie ondernemen omdat anderen zichzelf of hun bedrijf zo belangrijk vinden dat Social Media niet Social meer is? Maar er is meer.
Inherent aan het maken van een profiel is dat men dat anoniem kan laten zijn. Dat zie je niet alleen op Twitter maar ook vaak op krantensites die de mogelijkheid bieden om op artikelen te reageren. Ik respecteer mensen die door omstandigheden anoniem willen of moeten zijn. Waar ik moeite mee heb zijn de mensen die hun anonimiteit gebruiken om anderen virtueel af te maken! Met een druk op de knop zijn die te blokkeren, maar het kwaad is dan al vaak geschiedt.
Door mijn openheid stel ik me kwetsbaar op en val soms ten prooi aan zo'n nitwit. Het lukt wel om het te negeren, maar soms zijn de wonden te diep. Dan duurt het langer om te helen. Waarom ik dit schrijf? Wie het weet mag het zeggen, moest het even uit mijn systeem hebben.
Kreeg gisteren ook weer, voor de zoveelste keer, het welgemeende advies "Henk, ga schrijven, je hebt zó véél te vertellen... daarmee zijn anderen te inspireren." Ineens moest ik vanmorgen aan een oud en wijs zinnetje denken... maak van je hart geen moordkuil.
Zo, dat is er uit, nu koffie...
