Soms, heel soms, net als alles lekker loopt en je in de bekende flow denkt te zitten, gaat het fout. Lange tijd heb ik geaarzeld om dit besluit te nemen. Maar het is vechten tegen de bierkaai. Dus vandaag kwam het moment dat ik een bijl ter hand nam om een lastige knoop door te hakken. NCPlaza gaat dicht.
NCPlaza, de droom om via een stichting (startende) ZZP'ers te helpen aan een betaalbare werkplek en zo de keukentafel te kunnen ontvluchten. Ben ik niet duidelijk geweest, is het de crisis, te weinig promotie... wie zal het zeggen? Eigenlijk is dat ook niet meer zo belangrijk, de tijd is gekomen om vooruit te kijken en niet meer achterom. Kijk ik wel achterom, even dan, kijk ik terug op een heerlijke tijd vol uitdagingen, succesvolle bijeenkomsten maar te weinig inkomsten om de boel echt draaiende te houden. Het bedrag dat het uiteindelijk aan eigen geld heeft gekost zal ik jullie besparen, maar het gaf reden om thuis de wind van voren te krijgen. Dat moet genoeg zeggen voor hen die ook getrouwd zijn.
Einde verhaal dus, zou je denken. Maar zo blijkt het universum niet te werken. Toegegeven, het heeft de nodige slapeloze nachten en de nodige twijfels gekost voor het besluit daadwerkelijk werd genomen. Maar dezelfde dag dat ik met pijn in het hart al afscheid had genomen, was daar ineens die mail. Een mail uit onverwachte hoek met een onverwacht voorstel. Net als de man in die TV-reclame kijk ik even omhoog en begin: "Huh, echt waar, dat meen je niet, hou eens op...". Een glimlach glijdt over mijn gezicht. Weer zo'n situatie van een deur die sluit en een ander die direct opengaat.
Eigenlijk had ik na de komende afhandeling met betrekking tot het opheffen van NCPlaza wat rust willen nemen, zoals me door een lieve vriendin werd geadviseerd. Maar nieuwe uitdagingen wachten al weer op me. En dan zeggen ze dat een éénpitter als ik geen ondernemer kan zijn.
Voorlopig staat alles in het teken van het afsluiten van een hoofdstuk. Belangrijk daarbij was, wat moet ik met het hele interieur? Maar soms ligt een oplossing zo voor de hand dat je er vaak overheen kijkt.
De dagbesteding waar Sharon van woensdag tot vrijdag heen gaat, heeft ruimte in overvloed. Vanmorgen dus eens gevraagd of ze daar mogelijk interesse zouden hebben in tafels en stoelen. En weer sprongen die universumjongens voor me in de bres. "Ja, graag zelfs. We willen het gedeelte waar we altijd zitten gaan uitbreiden dus dat zou wel heel erg uit komen!" Tja, toeval bestaat niet, het valt je toe.
Op weg naar huis overviel me ineens een bekend gevoel, de flow begon weer te stromen. Ondanks het stralende zonnetje dat me even in de ogen schijnt, kijk ik omhoog. "Bedankt jongens..."
