Maar vadertje Tijd is meedogenloos en schuift de tijd steeds verder naar die momenten waar we liever niet aan willen denken. Hoewel het pijn doet in iedere vezel van mijn lichaam, moeten we gaan nadenken over het loslaten van Sharon. Een teer en kwetsbaar vogeltje op eigen benen in de harde wereld van vandaag. Maar zoals ik dit blog genoemd heb, soms moet je wel een hele grote stap durven maken...
Door haar kwetsbaarheid en hulpeloosheid heeft Sharon een PGB. Omdat wij een groot deel, naast het normale ouderschap, op ons nemen, ontvangen we daar een gedeelte van om die extra zorg te kunnen leveren. Dat dat weg zal gaan vallen wanneer Sharon het huis uit gaat zal hard aankomen in deze financieel roerige tijden. Vanaf het moment dat het uit huis plaatsen ter sprake kwam heb ik al geroepen dat dat nooit, maar dan ook nooit de reden mag zijn om haar krampachtig vast te houden. Ook ons kind moet, als ze daar aan toe is, kunnen uitvliegen en haar eigen, zij het beschermde leventje, moeten opbouwen. Die kans hebben we nu.
Er zijn meerdere mogelijkheden binnen Almere. Het woonproject Paladijn is gewild en daardoor vol. Een lange wachtlijst is het gevolg. Onlangs kregen we lucht van een project, nota bene in onze eigen wijk. Het Vaarthuis strijkt neer in Tussen de Vaarten. Na een gesprek en het bekijken van de tekeningen hield ik er, met respect voor de initiatiefnemers, zelf niet een goed gevoel aan over. Onderbuikgevoelens zijn persoonlijk dus schroom niet, mocht je in dezelfde situatie geraken, om daar eens te kijken naar de mogelijkheden.
Van meerdere kanten kregen we de laatste tijd de tip "ga eens bij Calipso in Almere Poort kijken". En zowaar, daar zijn nu nog twee plekken vrij. Calipso staat overigens voor Centrum Anders Leven in een Inspirerende Persoonlijke Sociale Omgeving. De afspraak was snel gemaakt en afgelopen week vond de eerste ontmoeting plaats. Wil, Sharon en ondergetekende werden ontvangen door voorzitter Yvonne Hopman en secretaris Wilfred Postma. Wat volgde was een warm bad.
In een ontspannen gesprek werd ons alles uit de doeken gedaan over het wonen in Calipso en de daar aan verbonden stichting. Vervolgens een rondleiding en een bezichtiging van één van de reeds in gebruik zijnde woninkjes. Al tijdens deze rondleiding, zonder een woord te hebben gewisseld met Wil, bekroop me een unheimisch gevoel, "het gaat er echt van komen...."
Voor Sharon was het één groot feest. Al bij binnenkomst zag ze allemaal bekenden en tijdens het gesprek nestelde zij zich, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, in de gezamenlijke woonkamer om mee te keuvelen met de reeds aanwezige bewoners.
Ondanks alle bedenkingen en alle haken en ogen, valkuilen en hobbels had ik emotioneel blijkbaar het pijnlijke besluit al genomen. Er moet nog veel afgesproken en geregeld worden. De eerste stap, na de eerste kennismaking, is een afspraak met de zorgleverancier Amerpoort. Na de intake van Amerpoort volgt een advies aan het bestuur van Calipso en dan hebben die het laatste woord.
Het ziet er naar uit dat ons kwetsbare vogeltje binnenkort haar vleugels gaat uit slaan...
