A small step

Gespannen kijk ik met de ogen van een 12-jarige naar het kleine TV scherm. Mijn knokkels zien wit van de spanning. Het is 20 juli 1969 en zachtjes ben ik in de avond mijn bed uit gekropen om me naast mama op de bank te nestelen. Met een goedkeurende glimlach kijkt ze me aan, het mag.
Papa heeft een bekende blik in zijn ogen. Je kan nooit opmaken wat de emoties er achter zijn.
Vanaf het TV scherm luisteren we gespannen naar de stem van Henk Terlingen. Hij zou vanaf deze dag bekend staan als Apollo Henkie.

De oorzaak van al deze spanning? De Amerikanen staan op het punt om de eerste man op de maan te zetten. Wat een prestatie!  De hele avond zitten miljoenen mensen gekluisterd aan TV en radio. Ik kijk op de klok, terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. Dan is het zo ver. Even voor 04:00 uur, om 03.56 Nederlandse tijd om precies te zijn, zet Neil Armstrong als eerste mens een voet op de maanbodem. Hij spreekt de legendarisch woorden  'That's one small step for a man, one giant leap for mankind' '(Een kleine stap voor een man, een geweldige sprong voor de mensheid')
Even later zet ook zijn collega Buzz Aldrin voet op de maan. Langzaam dringt het tot me door dat we iets hebben meegemaakt dat voor altijd in de geschiedenisboekjes zal prijken.

Ik kijk mijn ouders aan, langzaam vervagen ze ook de kamer verdwijnt in het niets. Ineens zie ik Richard Vierbergen en Regina van Oorschot naast me zitten. Het TV scherm groeit en groeit en is ineens zo'n 8 bij 20 meter groot. Ik realiseer me ineens dat ik niet meer dat 12-jarige jongetje ben, maar 61 jaar. Bijna 50 jaar na de enerverende en historische avond beleef ik deze opnieuw. Nu in zaal 6 van Kinepolis, de bioscoop in Almere Centrum. Het is lang geleden dat een film zo'n impact op me heeft. De twee uur dat de film duurt zijn omgevlogen.

Hoewel Henk Terlingen minutieus verslag deed op die avond in 1969, laat deze film pas echt zien hoe het er aan toe gegaan moet zijn. De opnames in de cabines van Gemini en Apollo schetsen een beeld van techniek die ieder moment uit elkaar kan vallen. Je beleeft als het ware ieder trilling, ieder geluid. Maar je maakt ook kennis met de mens Neil Armstrong. Al met al een hele indrukwekkende film 'First Man'. Het 12-jarige jongetje is niet meer, maar de herinneringen aan die avond van de maanlanding zijn nog zo vers als was het gisteren. Wanneer heeft een film bij jou dit soort herinneringen naar boven gehaald?

Vergeten doe je ze nooit

Onlangs zette ik een post op Facebook die wat teweeg bracht. Het was zo'n kopieer en plak actie.
Normaal doe ik dat amper of vrijwel nooit, maar deze raakte me. De tekst was zo opgesteld dat het leek dat de poster net iemand had verloren aan de verschrikkelijke ziekte kanker. Hoewel ik een paar keer aangaf wat mijn beweegredenen waren, werd het niet helemaal begrepen. Tijd voor een nieuw verhaal dus.

Na mijn jonge jeugdjaren in de Pijp, een volksbuurt in Amsterdam, verhuisden we naar de Stolwijkstraat in Oud-West. Ook dat werd een tijd met hele mooie, maar ook heftige herinneringen. Langzaam maar zeker ontstond er een groepje, dat nu "hangjongeren" genoemd zou worden. Niet om rotzooi te schoppen, er was nog respect voor oom agent, maar hangen op de hoek bij de ijsboer. Het was een steeds groter wordende groep van vrienden en vriendinnen. Jeugdliefdes ontstonden en verdwenen weer. Er was nog geen Social Media, laat staan dat iedereen een smartphone had. Als je er al een had was het een dumbphone.

Ook zonder de bekende vlinders in de buik was er met sommige meiden gewoon een hechte klik. Zo kon ik het onder andere goed vinden met Bea, een forse meid met een gouden hart. Het werk in de groentezaak van haar familie had zijn sporen achtergelaten. Met Bea viel niet te spotten.
Het was niet alleen de ijsboer op de hoek die werd bezocht. Zomers waren er de boottochten met rubber bootjes via de Westlandgracht naar de Sloterplas. Ook geliefd waren de fietstochten vanuit de Stolwijkstraat naar het strand bij Bloemendaal. Als ik nu met de auto of openbaar vervoer langs deze plekken kom komen er steeds weer herinneringen naar boven.

Tijdens een ander gezamenlijk regulier uitje naar discotheek Inn aan de Korte Leidsedwarsstraat ontmoette ik Wil. Het was het begin van een lange romance en tevens het inluiden van het einde van 'de groep'. De een na de ander verhuisde of kreeg verkering. Life goes on.

En ineens, op 21-jarige leeftijd, nu dus 40 jaar geleden, kreeg ik via via het treurige onvoorstelbare bericht. Bea, ook 21-jaar, is niet meer. We hadden al geruime tijd geen contact meer dus de klap kwam hard aan. Ook zij was slachtoffer van de verschrikkelijke ziekte en had, hoe sterk ze ook was, de strijd verloren. Tijdens het afscheid werd een nummer gedraaid dat voor haar de laatste periode heel speciaal was.

Everytime you go away - Paul Young

Hey!, if we can solve any problem 
Then why do we lose so many tears 
Oh, and so you go again 
When the leading man appears 
Always the same thing 
Can't you see, we've got everything goin' on and on and on 
Every time you go away you take a piece of me with you 
Every time you go away you take a piece of me with you 
Go on and go free, yeah 
Maybe you're too close to see 
I can feel your body move 
It doesn't mean that much to me 
I can't go on sayin' the same thing 
Just can't you see, we've got everything do you even know we know

Every time you go away you take a piece of me with you, oh 
Every time you go away you take a piece of me with you 
I can't go on sayin' the same thing 
'Cause baby, can'tcha see, we've got everything goin' on and on and on

Every time you go away you take a piece of me with you 
Every time you go away you take a piece of me with you

Looking at the pieces (Every time you go away)
Be careful (You take a piece of me with you)
(Every time you go away) Every time you go, every time you go
(You take a piece of me with you) You take a piece of me!

(Every time you go away you take a piece of me with you) Every time you go!

Altijd als ik dit nummer hoor, ook al is het 40 jaar geleden, wellen de tranen op en gaan mijn gedachten terug naar de mooie tijd met Bea in de Stolwijkstraat. Nee, vergeten zal ik het nooit. Rust zacht Bea.