Gelul heet tegenswoordig Twitter, Hyves is out, LinkedIn is hot, je hoort er pas bij wanneer je wordt uitgenodigd voor de Google Wave en verdwaal niet wanneer je gebruik gaat maken van Cloud. Dit alles vervat in een sausje van Windows 7 die het debacle van Vista snel moet doen vergeten en je bent weer een beetje bij.
Beetje? Ja, beetje, ja, want over niet al te lange tijd hoor je er niet meer bij als je nog SATA of PATA harde schijven in je PC-kast hebt zitten. Het zijn dan de solid states harde schijven die de dienst uit gaan maken. Maar wees gerust, ik geeft het nog geen vijf jaar en dan is de PC uit elke woning verdwenen!!!
Verdwenen.. Ja verdwenen, foetsie, verzwunden, pleitos etc etc.... Alle functies zijn dan overgenomen door de intelligente TV met internet toegang. Toekomst muziek...? Denk het niet.
Onlangs was mijn DVD speler aan vervanging toe en werd het een bezoek aan de DVD boer in de stad. Je weet wel, die zaak met die gladde jongens op de PC afdeling waar ik het eerder over had. Mijn oog viel op een Blue Ray DVD speler van LG die aantrekkelijk geprijsd was. Daarbij viel me een ethernet poort ( PC netwerkaansluiting voor leken) op aan de achterkant van het apparaat. De gladde jongen die ik vroeg wat daar de functie van was moest me het antwoord schuldig blijven. Hij was blijkbaar blijven steken bij de "hoe-haal-ik-de-hoogste-bonus-binnen-van-oudjes-training".
Thuisgekomen prik ik alle gaten vol met kabels, dus óók die ethernetpoort. Wie schets mijn verbazing als ik vervolgens het openingsmenu van de DVD speler bekijk... het kreng maakt via de ethernetpoort contact met internet en geeft mij, als baasje, de mogelijkheid om op de TV via de DVD speler naar YouTube films te kijken...!!!!!
Kortom, de tijd dat je nieuwe koelkast zelf de buurtsuper mailt met de dagelijkse boodschappenlijst is nog maar even van ons verwijderd.
Is dit nog allemaal wel bij te benen....? Wat vinden jullie?
donderdag 5 november 2009
woensdag 4 november 2009
Je even heel rijk voelen..
Voor een bewonersvereniging in het rustieke Almere Haven, geef ik 1-op-1 cursussen aan voornamelijk senioren.
Zo kwam het dat ik twee weken geleden in contact kwam met een alleraardigste oma, laten we haar mevr. PC noemen. Enkele maanden geleden was haar man komen te overlijden en zijn oude PC stond sindsdien stof te happen op de werkkamer boven.
Om toch maar eens wat te weten te komen van zo'n eng ding had mevr PC contact gezocht met de bewonersvereniging. Voor het gemak had ze de door de vereniging ter beschikking gestelde laptop gehuurd omdat daar internet op zat.
Na twee sessies begon deze 79-jarige dame het zo leuk te vinden dat ze vond dat de bak boven maar eens moest worden vervangen. Na een controle van mijn kant kon ik dat alleen maar beamen, het beestje was leuk voor een spannend potje patience op Windows 98 maar verder kwam je niet meer.
Uiteraard schakel je in zo'n situatie je ondernemersgeest uit en schakelt op de sociaal maatschappelijke modus over. (Shit hé, ik moet eens wat minder naar die buurtvergaderingen met welzijnswerk hoor ik...) Maar goed, ik doe haar een voorstel op papier waarbij ze de keus heeft uit twee systemen.
De eerste is een 2de hands systeem via een bedrijf dat kantoor PC's inkoopt en opknapt. Over het algemeen zijn deze systemen slechts drie jaar oud en voor thuisgebruik prima geschikt.
De tweede is een nieuwe basis PC.
Ik erger me als oud-IT'er altijd dood wanneer ik in zo'n zaak sta waar gladde jongens dit soort mensjes niet vraagt wat ze met de PC willen gaan doen, maar ze direct een topmodel game PC van ettelijke honderden euro's weet aan te smeren. In hun achterhoofd zie je dat ze het moeilijk hebben met het schatten van de verdiende bonus, rekenen is niet meer zo gewoon voor deze snotneuzen.
Goed een basis PC dus, goed voor snel internet en administratieve handelingen (het printen van de Albert Heijn boodschappen lijst dus...)
Mevr PC kiest voor de laatste, ze kreeg toch nog geld terug van de fiscus, verteld ze trots.
Maar voor ze haar keuze bekend had gemaakt gebeurde er nog wat anders. Toen ik haar de lijst met opties gaf, vertelde ik haar dat ze deze aan haar schoonzoon moest laten zien om ook van een ander een advies te krijgen. Tijdens de les er voor had ze namelijk nog trots verteld dat haar schoonzoon, ook een IT'er, die vrijdag op de koffie zou komen.
Die bewuste vrijdag belt ze me ineens op. Helemaal in de wolken waren ze verder gaan kijken en zagen dat de MAKRO een printer én een plat beeldscherm in de aanbieding had die week. Of ik heel misschien die voor haar kon verzorgen....
"Nee", vertelde ik haar, "dat doe ik niet. Waarom gaat u dinsdagavond gewoon niet even mee en koopt u die dingen zelf?" Ik heb nog nooit iemand zien glimlachen door de telefoon.... dit was de eerste keer. Of ik dat echt meende, want vroeger kwam ze bijna wekelijks met haar man in de MAKRO.
Het spreekt voor zich dat ik, mét toestemming van mijn vrouw, die dinsdagavond op stap ging met een andere vrouw. Ok, ok, eentje van 79, maar tóch....
De bedoeling was eerst dat de PC zou worden neergezet op de werkkamer op de eerste verdieping. Op het moment dat ik de PC naar haar toe bracht was ik dan ook verbaasd een nieuw PC meubeltje te zien staan in de kraakheldere woonkamer. Vond ze toch wat gezelliger, zei ze.
Inmiddels staat de nieuwe PC te pronken in de woonkamer, is de printer aangesloten en gaan we deze week eens kijken naar een goedkoop ADSL abonnement voor haar. Door de uitleg weet ze inmiddels dat via internet haar eenzaamheid doorbroken is, er ging een wereld voor haar open.
De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik wat tientjes heb gerekend voor het aansluiten, het testen en het (straks) aansluiten van de ADSL verbinding, Maar het gezicht van haar toen ze haar favoriete spel Spider op haar nieuwe speeltje zag verschijnen is onbetaalbaar.
Denk dat ik haar binnenkort toevoeg op MSN.
Zo kwam het dat ik twee weken geleden in contact kwam met een alleraardigste oma, laten we haar mevr. PC noemen. Enkele maanden geleden was haar man komen te overlijden en zijn oude PC stond sindsdien stof te happen op de werkkamer boven.
Om toch maar eens wat te weten te komen van zo'n eng ding had mevr PC contact gezocht met de bewonersvereniging. Voor het gemak had ze de door de vereniging ter beschikking gestelde laptop gehuurd omdat daar internet op zat.
Na twee sessies begon deze 79-jarige dame het zo leuk te vinden dat ze vond dat de bak boven maar eens moest worden vervangen. Na een controle van mijn kant kon ik dat alleen maar beamen, het beestje was leuk voor een spannend potje patience op Windows 98 maar verder kwam je niet meer.
Uiteraard schakel je in zo'n situatie je ondernemersgeest uit en schakelt op de sociaal maatschappelijke modus over. (Shit hé, ik moet eens wat minder naar die buurtvergaderingen met welzijnswerk hoor ik...) Maar goed, ik doe haar een voorstel op papier waarbij ze de keus heeft uit twee systemen.
De eerste is een 2de hands systeem via een bedrijf dat kantoor PC's inkoopt en opknapt. Over het algemeen zijn deze systemen slechts drie jaar oud en voor thuisgebruik prima geschikt.
De tweede is een nieuwe basis PC.
Ik erger me als oud-IT'er altijd dood wanneer ik in zo'n zaak sta waar gladde jongens dit soort mensjes niet vraagt wat ze met de PC willen gaan doen, maar ze direct een topmodel game PC van ettelijke honderden euro's weet aan te smeren. In hun achterhoofd zie je dat ze het moeilijk hebben met het schatten van de verdiende bonus, rekenen is niet meer zo gewoon voor deze snotneuzen.
Goed een basis PC dus, goed voor snel internet en administratieve handelingen (het printen van de Albert Heijn boodschappen lijst dus...)
Mevr PC kiest voor de laatste, ze kreeg toch nog geld terug van de fiscus, verteld ze trots.
Maar voor ze haar keuze bekend had gemaakt gebeurde er nog wat anders. Toen ik haar de lijst met opties gaf, vertelde ik haar dat ze deze aan haar schoonzoon moest laten zien om ook van een ander een advies te krijgen. Tijdens de les er voor had ze namelijk nog trots verteld dat haar schoonzoon, ook een IT'er, die vrijdag op de koffie zou komen.
Die bewuste vrijdag belt ze me ineens op. Helemaal in de wolken waren ze verder gaan kijken en zagen dat de MAKRO een printer én een plat beeldscherm in de aanbieding had die week. Of ik heel misschien die voor haar kon verzorgen....
"Nee", vertelde ik haar, "dat doe ik niet. Waarom gaat u dinsdagavond gewoon niet even mee en koopt u die dingen zelf?" Ik heb nog nooit iemand zien glimlachen door de telefoon.... dit was de eerste keer. Of ik dat echt meende, want vroeger kwam ze bijna wekelijks met haar man in de MAKRO.
Het spreekt voor zich dat ik, mét toestemming van mijn vrouw, die dinsdagavond op stap ging met een andere vrouw. Ok, ok, eentje van 79, maar tóch....
De bedoeling was eerst dat de PC zou worden neergezet op de werkkamer op de eerste verdieping. Op het moment dat ik de PC naar haar toe bracht was ik dan ook verbaasd een nieuw PC meubeltje te zien staan in de kraakheldere woonkamer. Vond ze toch wat gezelliger, zei ze.
Inmiddels staat de nieuwe PC te pronken in de woonkamer, is de printer aangesloten en gaan we deze week eens kijken naar een goedkoop ADSL abonnement voor haar. Door de uitleg weet ze inmiddels dat via internet haar eenzaamheid doorbroken is, er ging een wereld voor haar open.
De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik wat tientjes heb gerekend voor het aansluiten, het testen en het (straks) aansluiten van de ADSL verbinding, Maar het gezicht van haar toen ze haar favoriete spel Spider op haar nieuwe speeltje zag verschijnen is onbetaalbaar.
Denk dat ik haar binnenkort toevoeg op MSN.
woensdag 10 juni 2009
A-team, een B-idee van een radeloze C-ity
In de inmiddels allesomvattende strijd om maar ‘op de kaart’ te komen, wordt op 20 juni de volgende imago campagne gestart. Het A-team onthult ‘Het geheim van Almere’.
De doelstelling van een imago campagne zou in mijn ogen helder, kort en bondig samen te vatten moeten zijn. Voor deze campagne is wederom een hele website nodig om duidelijk te maken wat men nu eigenlijk wil. De site http://www.hetgeheimvanalmere.nl/ is hiervoor op 02-10-2008 vastgelegd door… Stichting Stadspromotie Almere. Dat is op zich al knap want de SSA is, volgens gegevens op hun eigen website, in januari 2007 omgezet in Almere City Marketing.
Maar die imago campagne, als Almeerder en iemand die van zijn stad houdt, ben ik toch wel benieuwd waar mijn belastingcenten nu weer naar toe gaan. Uit de publicaties maak ik op dat ik ambassadeur kan worden. Was ik dat als inwoner dan al niet?
Als ik maar een aantal mensen bij de haren naar Almere sleep en de stad, mijn stad, laat zien, dan krijg ik een pas met allerlei kortingen. Wat die kortingen en bij wie, daar heeft men het gemakshalve op de site nog niet over.
Ik besluit wat kritischer te gaan lezen en stuit dan op het volgende.
Ambassadeur kan ook sponsor of vriendje worden
Dat is leuk… iedereen lid van de Almeerse club van 200? Je weet wel, dat elitaire clubje dat alles in Almere regelt en waarvan het bestaan categorisch ontkent wordt, maar waar in de wandelgangen sluiks grapjes over gemaakt wordt. Schuif je 25.000 euro per jaar naar de al dik gesubsidieerde club van Almere City Marketing dan heet je sponsor en heb je recht op een aantal goodies. Eén van die goodies valt direct op.
Logo
In de opsomming van al dat lekkers wat men voor 25.000 euro ‘krijgt’ staat te lezen:
Recht op gebruik van het stadslogo van Almere alsmede het campagnelogo Ontdek Het Geheim van Almere binnen de eigen communicatie.
Schreef ene Frits Huis in januari 2009 op de site van Leefbaar Almere al niet het volgende:
Citaat 3 (let op): "Almere City Marketing is eigenaar van het stadslogo voor Almere. Het is niet toegestaan om het stadslogo, zonder uitdrukkelijke toestemming van ACM, te gebruiken of aan derden te verschaffen."
Huh? Huh? Huh? Neemt u mij niet kwalijk, maar mijn klomp brak. Wat zei burgemeester Jorritsma in de Carrousel in antwoord op ons voorstel het stadslogo terug trekken en de 30.000 euro die er mee gemoeid zijn te korten op de subsidie voor ACM? Juist, de burgemeester zei dat ze dit niet zou doen, omdat de gemeente Almere opdracht had gegeven voor het ontwikkelen van dat logo. Een opdrachtgever geeft de opdrachtnemer het product van de opdracht in eigendom? Of worden we als gemeenteraad gewoon voor de gek gehouden?”
--- einde citaat Frits Huis, fractievoorzitter Leefbaar Almere.
Wel heer Huis en mederaadsleden, strek vooral de rug en blijf niet gebukt staan want u wordt inderdaad genaaid.
Overigens staat op de site van Persbureau Almere, goed voor inmiddels zo’n 32.000 pageviews per maand, óók het gemeentelogo. Om het risico te vermijden een factuur te ontvangen van ACM voor de somma van 25.000 euro, zal het logo per omgaande van de site worden gehaald. Ik roep webmasters op hetzelfde te doen, het wordt anders een erg duur logo, nietwaar?
Tja, over die pageviews, een andere goodie voor slechts 25.000 euro is het plaatsen van een logo op alle uitingen van de campagne, ook op de site 'Het geheim van Almere'. Kan iemand me even aangeven waar ik de bezoekersstatistieken kan vinden om te zien hoeveel bezoekers de website van de campagne trekt? Toch niet teveel gevraagd voor die 25.000 euro, toch?
Waar we het allemaal voor doen: de dag- of jaarpas
Daarmee krijgen we tenslotte wat terug voor alle moeite.
"Met de Almere Dagpas/ Almere Jaarpas ontvang je bij verschillende ondernemingen, zoals winkels, restaurants en cafés, of toeristische locaties in Almere aantrekkelijke aanbiedingen," lezen we op de campagne site.Welke ondernemingen en welke aanbiedingen? Of is dat het geheim van Almere?
Al dit moois is ingegeven door externe partner Inextenzo. En zoals het een goed marketing bureau voor Almere betaamd, is men in zee gegaan met een extern bedrijf in Alm…. Ohnee, Oldenzaal !?Wat doet dat bedrijf uit Oldenzaal dan wel voor Almere? Wel, ze zijn o.a. gespecialiseerd in city loyalty.Dat is immers één van de onderdelen van hun website http://www.inextenzo.com/.
City loyalty, wat is dat? We lezen het volgende: "Inextenzo lost problemen op waar city marketeers vaak tegen aan lopen, zoals structureel behoud van nieuwe bezoekersrelaties of het vergroten van hun lokale bestedingen. Hoe creëert u extra inkomende geldstromen binnen uw city marketing project? Onze City Loyalty strategie helpt u daarbij."Kenners dus… of toch niet?
Op hun overzicht van klanten prijkt slechts één gemeente…. Ja juist, Almere!
De conclusie uit dit hele verhaal is dat we heel graag ‘op de kaart’ willen staan, dat dat de almeerse ondernemers in deze barre tijden klauwen geld kost maar dat we dan wel het geheim van Almere hebben ontrafeld.
U ook?
De doelstelling van een imago campagne zou in mijn ogen helder, kort en bondig samen te vatten moeten zijn. Voor deze campagne is wederom een hele website nodig om duidelijk te maken wat men nu eigenlijk wil. De site http://www.hetgeheimvanalmere.nl/ is hiervoor op 02-10-2008 vastgelegd door… Stichting Stadspromotie Almere. Dat is op zich al knap want de SSA is, volgens gegevens op hun eigen website, in januari 2007 omgezet in Almere City Marketing.
Maar die imago campagne, als Almeerder en iemand die van zijn stad houdt, ben ik toch wel benieuwd waar mijn belastingcenten nu weer naar toe gaan. Uit de publicaties maak ik op dat ik ambassadeur kan worden. Was ik dat als inwoner dan al niet?
Als ik maar een aantal mensen bij de haren naar Almere sleep en de stad, mijn stad, laat zien, dan krijg ik een pas met allerlei kortingen. Wat die kortingen en bij wie, daar heeft men het gemakshalve op de site nog niet over.
Ik besluit wat kritischer te gaan lezen en stuit dan op het volgende.
Ambassadeur kan ook sponsor of vriendje worden
Dat is leuk… iedereen lid van de Almeerse club van 200? Je weet wel, dat elitaire clubje dat alles in Almere regelt en waarvan het bestaan categorisch ontkent wordt, maar waar in de wandelgangen sluiks grapjes over gemaakt wordt. Schuif je 25.000 euro per jaar naar de al dik gesubsidieerde club van Almere City Marketing dan heet je sponsor en heb je recht op een aantal goodies. Eén van die goodies valt direct op.
Logo
In de opsomming van al dat lekkers wat men voor 25.000 euro ‘krijgt’ staat te lezen:
Recht op gebruik van het stadslogo van Almere alsmede het campagnelogo Ontdek Het Geheim van Almere binnen de eigen communicatie.
Schreef ene Frits Huis in januari 2009 op de site van Leefbaar Almere al niet het volgende:
Citaat 3 (let op): "Almere City Marketing is eigenaar van het stadslogo voor Almere. Het is niet toegestaan om het stadslogo, zonder uitdrukkelijke toestemming van ACM, te gebruiken of aan derden te verschaffen."
Huh? Huh? Huh? Neemt u mij niet kwalijk, maar mijn klomp brak. Wat zei burgemeester Jorritsma in de Carrousel in antwoord op ons voorstel het stadslogo terug trekken en de 30.000 euro die er mee gemoeid zijn te korten op de subsidie voor ACM? Juist, de burgemeester zei dat ze dit niet zou doen, omdat de gemeente Almere opdracht had gegeven voor het ontwikkelen van dat logo. Een opdrachtgever geeft de opdrachtnemer het product van de opdracht in eigendom? Of worden we als gemeenteraad gewoon voor de gek gehouden?”
--- einde citaat Frits Huis, fractievoorzitter Leefbaar Almere.
Wel heer Huis en mederaadsleden, strek vooral de rug en blijf niet gebukt staan want u wordt inderdaad genaaid.
Overigens staat op de site van Persbureau Almere, goed voor inmiddels zo’n 32.000 pageviews per maand, óók het gemeentelogo. Om het risico te vermijden een factuur te ontvangen van ACM voor de somma van 25.000 euro, zal het logo per omgaande van de site worden gehaald. Ik roep webmasters op hetzelfde te doen, het wordt anders een erg duur logo, nietwaar?
Tja, over die pageviews, een andere goodie voor slechts 25.000 euro is het plaatsen van een logo op alle uitingen van de campagne, ook op de site 'Het geheim van Almere'. Kan iemand me even aangeven waar ik de bezoekersstatistieken kan vinden om te zien hoeveel bezoekers de website van de campagne trekt? Toch niet teveel gevraagd voor die 25.000 euro, toch?
Waar we het allemaal voor doen: de dag- of jaarpas
Daarmee krijgen we tenslotte wat terug voor alle moeite.
"Met de Almere Dagpas/ Almere Jaarpas ontvang je bij verschillende ondernemingen, zoals winkels, restaurants en cafés, of toeristische locaties in Almere aantrekkelijke aanbiedingen," lezen we op de campagne site.Welke ondernemingen en welke aanbiedingen? Of is dat het geheim van Almere?
Al dit moois is ingegeven door externe partner Inextenzo. En zoals het een goed marketing bureau voor Almere betaamd, is men in zee gegaan met een extern bedrijf in Alm…. Ohnee, Oldenzaal !?Wat doet dat bedrijf uit Oldenzaal dan wel voor Almere? Wel, ze zijn o.a. gespecialiseerd in city loyalty.Dat is immers één van de onderdelen van hun website http://www.inextenzo.com/.
City loyalty, wat is dat? We lezen het volgende: "Inextenzo lost problemen op waar city marketeers vaak tegen aan lopen, zoals structureel behoud van nieuwe bezoekersrelaties of het vergroten van hun lokale bestedingen. Hoe creëert u extra inkomende geldstromen binnen uw city marketing project? Onze City Loyalty strategie helpt u daarbij."Kenners dus… of toch niet?
Op hun overzicht van klanten prijkt slechts één gemeente…. Ja juist, Almere!
De conclusie uit dit hele verhaal is dat we heel graag ‘op de kaart’ willen staan, dat dat de almeerse ondernemers in deze barre tijden klauwen geld kost maar dat we dan wel het geheim van Almere hebben ontrafeld.
U ook?
dinsdag 31 maart 2009
Een warm plekje op het kille internet
Internet is een raar fenomeen. Nog geen dertig jaar oud is het vrijwel niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Maar er zijn ook nog steeds mensen die een afkeer van internet hebben.
Eng, ze zien alles van je, onpersoonlijk, geen sociale contacten, het zijn enkele opmerkingen die je dan hoort. Door een trieste gebeurtenis moest ik hier ineens aan denken. Een nieuw blog werd geboren.
Al deze meningen ten spijt vertoef ik dagelijks vele uren op het wereld wijde web. Het is een deel van mijn leven geworden en ik moet zeggen, het bevalt me prima zo. Is internet zo eng en onpersoonlijk? Ik ervaar dat niet zo, sterker nog, de meeste contacten die ik in het echte leven heb zijn onstaan vanuit de bits & bytes op internet!
Als pretparkliefhebber, dat al op jonge leeftijd tijdens vele bezoeken aan de Efteling begon, ben ik deel gaan uitmaken van een groep mensen die zich verzameld hebben op een internet forum. Dat forum heet toepasselijk Themepark en is een virtuele ontmoetingsplek voor gelijkgestemden. Door allerlei omstandigheden ben ik niet dagelijks meer op Themepark, dat gaat zo met hobbies en interesses, ze faden wat uit.
Wat Themepark zo bijzonder maakt, zijn de leden van het forum, de Themeparkers. Omdat je natuurlijk veel kunt kletsen over een pretpark, maar het pas leuk is om echt de sfeer te proeven, zijn er regelmatig bijeenkomsten, de meetings.
Na me enkele jaren geleden te hebben ingeschreven, zou ik samen met mijn zoon Thomas naar onze eerste meeting gaan. Mijn verwachting was, dat ik in een groep jongeren terecht zou komen. Ikzelf was toen 45+ Tot mijn verbazing was de gemiddelde leeftijd tijdens die meeting zo'n 25 á 30 jaar.
Vrijwel direct werd je opgenomen en onstonden de eerste contacten. Die werden na wat meer meetings te hebben bezocht steeds intensiever en talrijker. Niet dat je elkaar dagelijks zag, maar via internet waren de gesprekken nét even anders dan daarvoor.
De andere kant was niet meer anoniem, je kende de persoon achter het andere toetsenbord.
Inmiddels heeft mijn zoon andere interesses en is zijn rol overgenomen door zijn zus, die nu alweer uitkijkt naar het begin van het pretparken seizoen, het zonnetje schijnt immers weer!
Het rare van Themeparkers is dat ze vrijwel allemaal vertrouwen schenken én krijgen. Sharon, die een ernstige ontwikkelingsachterstand heeft, ze is lichamelijk 18 maar in haar bolletje zo'n 5 á 6 jaar, is gek op háár Tiemparkers.. zoals ze dat noemt.
En dat is wederzijds. Aan het begin van een meeting pak ik een pen en schrijf met grote cijfers m'n 06 nummer op haar arm. Waarom?
Omdat dat vaak het enige moment van een meeting is dat ik haar zie. Ze heeft voor de gewoonte om aan het begin van een meeting een Themeparker uit te kiezen en daar loopt ze dan ook de hele dag mee door zo'n park. Vaak tot ergernis van mij, haar vader. Maar ach, het is háár dag.
Haar allereerste keer in een achtbaan, wat voor haar een overwinning was, gebeurde niet in het bijzijn van papa, nee Fred had die eer gekregen. Beide genoten volop van haar enthousiasme.
Maar er zijn andere kanten aan het leven, dat kwam deze week met een donderslag bij heldere hemel.
Een graag geziene figuur op de meetings was Sebastiaan. Een rustige jongen die nooit in de belangstelling stond maar er altijd was. In persoonlijke gesprekken liet hij zich, nadat het vertrouwen er was, helemaal gaan en vertelde openlijk over zijn hobbels in het leven.
Toch had hij de gave zo'n gesprek altijd lachend en positief af te sluiten. Helaas moet ik over hem vertellen in de verleden tijd. Sebastiaan is niet meer.
Afgelopen week keek ik weer eens na lange tijd op Themepark en werd getroffen door één zinnetje: "Sebastiaan is overleden" Met ongeloof opende ik het topic. Dat kon niet waar zijn!
Het was waar. Op weg naar huis is hij door een 21-jarige vrachtwagenbestuurder die mogelijk door rood is gereden in volle vaart in de flank gereden. Van het autootje waar hij zo trots op was , was niets meer over. Sebastiaan is ter plaatse overleden en vandaag hebben we afscheid van hem genomen, 30-jaar oud.
Vanuit heel het land waren ze gekomen de Themeparkers. Dit keer niet voor een gezellig samenzijn maar om afscheid te nemen van een "familielid", want zo voelt het.
De dienst was indrukwekkend. het is niet niks om een vader en moeder hun kind te zien wegbrengen. Of een opa die met verstikte stem praat over zijn Sebastiaan die hij nog had leren lopen....
Dan besef je ineens dat dat allemaal tot stand is gekomen door een forum op internet, dat onpersoonlijke enge intimiderende internet. Wat kan een mens zich vergissen. Zeker is dat datzelfde Themapark forum voor velen het warmste plekje op dat kille internet is, wát ze ook zeggen.
De volgende keer weer meer over de vroegere automatisering, maar nu moest ik dit even kwijt.
Opgedragen aan Sebastiaan Sijs, rust zacht man.
Eng, ze zien alles van je, onpersoonlijk, geen sociale contacten, het zijn enkele opmerkingen die je dan hoort. Door een trieste gebeurtenis moest ik hier ineens aan denken. Een nieuw blog werd geboren.
Al deze meningen ten spijt vertoef ik dagelijks vele uren op het wereld wijde web. Het is een deel van mijn leven geworden en ik moet zeggen, het bevalt me prima zo. Is internet zo eng en onpersoonlijk? Ik ervaar dat niet zo, sterker nog, de meeste contacten die ik in het echte leven heb zijn onstaan vanuit de bits & bytes op internet!
Als pretparkliefhebber, dat al op jonge leeftijd tijdens vele bezoeken aan de Efteling begon, ben ik deel gaan uitmaken van een groep mensen die zich verzameld hebben op een internet forum. Dat forum heet toepasselijk Themepark en is een virtuele ontmoetingsplek voor gelijkgestemden. Door allerlei omstandigheden ben ik niet dagelijks meer op Themepark, dat gaat zo met hobbies en interesses, ze faden wat uit.
Wat Themepark zo bijzonder maakt, zijn de leden van het forum, de Themeparkers. Omdat je natuurlijk veel kunt kletsen over een pretpark, maar het pas leuk is om echt de sfeer te proeven, zijn er regelmatig bijeenkomsten, de meetings.
Na me enkele jaren geleden te hebben ingeschreven, zou ik samen met mijn zoon Thomas naar onze eerste meeting gaan. Mijn verwachting was, dat ik in een groep jongeren terecht zou komen. Ikzelf was toen 45+ Tot mijn verbazing was de gemiddelde leeftijd tijdens die meeting zo'n 25 á 30 jaar.
Vrijwel direct werd je opgenomen en onstonden de eerste contacten. Die werden na wat meer meetings te hebben bezocht steeds intensiever en talrijker. Niet dat je elkaar dagelijks zag, maar via internet waren de gesprekken nét even anders dan daarvoor.
De andere kant was niet meer anoniem, je kende de persoon achter het andere toetsenbord.
Inmiddels heeft mijn zoon andere interesses en is zijn rol overgenomen door zijn zus, die nu alweer uitkijkt naar het begin van het pretparken seizoen, het zonnetje schijnt immers weer!
Het rare van Themeparkers is dat ze vrijwel allemaal vertrouwen schenken én krijgen. Sharon, die een ernstige ontwikkelingsachterstand heeft, ze is lichamelijk 18 maar in haar bolletje zo'n 5 á 6 jaar, is gek op háár Tiemparkers.. zoals ze dat noemt.
En dat is wederzijds. Aan het begin van een meeting pak ik een pen en schrijf met grote cijfers m'n 06 nummer op haar arm. Waarom?
Omdat dat vaak het enige moment van een meeting is dat ik haar zie. Ze heeft voor de gewoonte om aan het begin van een meeting een Themeparker uit te kiezen en daar loopt ze dan ook de hele dag mee door zo'n park. Vaak tot ergernis van mij, haar vader. Maar ach, het is háár dag.
Haar allereerste keer in een achtbaan, wat voor haar een overwinning was, gebeurde niet in het bijzijn van papa, nee Fred had die eer gekregen. Beide genoten volop van haar enthousiasme.
Maar er zijn andere kanten aan het leven, dat kwam deze week met een donderslag bij heldere hemel.
Een graag geziene figuur op de meetings was Sebastiaan. Een rustige jongen die nooit in de belangstelling stond maar er altijd was. In persoonlijke gesprekken liet hij zich, nadat het vertrouwen er was, helemaal gaan en vertelde openlijk over zijn hobbels in het leven.
Toch had hij de gave zo'n gesprek altijd lachend en positief af te sluiten. Helaas moet ik over hem vertellen in de verleden tijd. Sebastiaan is niet meer.
Afgelopen week keek ik weer eens na lange tijd op Themepark en werd getroffen door één zinnetje: "Sebastiaan is overleden" Met ongeloof opende ik het topic. Dat kon niet waar zijn!
Het was waar. Op weg naar huis is hij door een 21-jarige vrachtwagenbestuurder die mogelijk door rood is gereden in volle vaart in de flank gereden. Van het autootje waar hij zo trots op was , was niets meer over. Sebastiaan is ter plaatse overleden en vandaag hebben we afscheid van hem genomen, 30-jaar oud.
Vanuit heel het land waren ze gekomen de Themeparkers. Dit keer niet voor een gezellig samenzijn maar om afscheid te nemen van een "familielid", want zo voelt het.
De dienst was indrukwekkend. het is niet niks om een vader en moeder hun kind te zien wegbrengen. Of een opa die met verstikte stem praat over zijn Sebastiaan die hij nog had leren lopen....
Dan besef je ineens dat dat allemaal tot stand is gekomen door een forum op internet, dat onpersoonlijke enge intimiderende internet. Wat kan een mens zich vergissen. Zeker is dat datzelfde Themapark forum voor velen het warmste plekje op dat kille internet is, wát ze ook zeggen.
De volgende keer weer meer over de vroegere automatisering, maar nu moest ik dit even kwijt.
Opgedragen aan Sebastiaan Sijs, rust zacht man.
vrijdag 6 maart 2009
Hé... eng die automatisering joh
Zo, account is gemaakt, weer hier en daar digitale broodkruimels gestrooid en we kunnen aan de bak. Bloggen, voor mij een geheel nieuw fenomeen.
In mijn verhalen zal ik de jij en jouw vorm gebruiken. Dit heeft niets te maken met disrespect voor de lezer, maar is nu eenmaal ingeburgerd. Tegenwoordig kijkt men je vreemd aan wanneer je nog U gebruikt. Het zij zo.
Als oud IT-er ben ik moeilijk te omschrijven heb ik gemerkt. Ooit begonnen als leerling operator op een IBM 370/115 mainframe langzaam maar zeker gegroeid tot een fervent gebruiker van het wereld wijde web in al haar facetten.
Mainframe, alleen het typen van het woord al brengt herinneringen naar boven van zalen vol apparatuur, werknemers in pakken en strakke gezichten. Zij waren immers belangrijk, 'het brein' van het bedrijf. Omgeven door een mysterieuze wolk van geheimzinnigheid deed men iets waar de andere afdelingen met ontzag naar keken. Het temmen van ‘het beest’.
Hoewel de automatiseringsafdeling met ontzag werd bekeken was het in feite een simpele structuur. De programmeur schreef de programma’s die ‘het beest’ moest laten doen wat men wilde. Deze mensen aten, sliepen en praatte in Cobol, de gebruikte programmeertaal. Was het programma eenmaal klaar dan werd dat uitvoerig getest in een testomgeving. Eenmaal goedgekeurd ging het dan ‘in productie’.
Het dagelijkse werk werd in kaart gebracht door de werkvoorbereider. Deze gaf op zijn beurt de planning van de werkzaamheden door aan de shift oftewel de ploeg die dienst had op dat moment. Men werkte vaak in ploegen (shifts) het klokje rond. Zo’n shift bestond uit een shiftleader en één of meerdere operators die op hun beurt weer waren verdeeld in console operators, printer operators en tape operators.
Je moet namelijk de proporties van zo’n computerzaal even in gedachten zien. Kijk even met andere ogen naar je toetsenbord en beeldscherm, zet dat apart, voorzie het van een dodemansknop en je hebt een console. Dat was de centrale plek waar ‘het beest’ werd getemd. De medewerker die daar de commando’s met groene letters op een zwart scherm liet verschijnen was de console operator. Verplaats nu de blik van het scherm, naar de PC kast. Blaas deze in gedachten op tot meerdere kasten van een afmeting van enkele meters lang en soms anderhalve meter diep.
In mijn verhalen zal ik de jij en jouw vorm gebruiken. Dit heeft niets te maken met disrespect voor de lezer, maar is nu eenmaal ingeburgerd. Tegenwoordig kijkt men je vreemd aan wanneer je nog U gebruikt. Het zij zo.
Als oud IT-er ben ik moeilijk te omschrijven heb ik gemerkt. Ooit begonnen als leerling operator op een IBM 370/115 mainframe langzaam maar zeker gegroeid tot een fervent gebruiker van het wereld wijde web in al haar facetten.
Mainframe, alleen het typen van het woord al brengt herinneringen naar boven van zalen vol apparatuur, werknemers in pakken en strakke gezichten. Zij waren immers belangrijk, 'het brein' van het bedrijf. Omgeven door een mysterieuze wolk van geheimzinnigheid deed men iets waar de andere afdelingen met ontzag naar keken. Het temmen van ‘het beest’.
Hoewel de automatiseringsafdeling met ontzag werd bekeken was het in feite een simpele structuur. De programmeur schreef de programma’s die ‘het beest’ moest laten doen wat men wilde. Deze mensen aten, sliepen en praatte in Cobol, de gebruikte programmeertaal. Was het programma eenmaal klaar dan werd dat uitvoerig getest in een testomgeving. Eenmaal goedgekeurd ging het dan ‘in productie’.
Het dagelijkse werk werd in kaart gebracht door de werkvoorbereider. Deze gaf op zijn beurt de planning van de werkzaamheden door aan de shift oftewel de ploeg die dienst had op dat moment. Men werkte vaak in ploegen (shifts) het klokje rond. Zo’n shift bestond uit een shiftleader en één of meerdere operators die op hun beurt weer waren verdeeld in console operators, printer operators en tape operators.
Je moet namelijk de proporties van zo’n computerzaal even in gedachten zien. Kijk even met andere ogen naar je toetsenbord en beeldscherm, zet dat apart, voorzie het van een dodemansknop en je hebt een console. Dat was de centrale plek waar ‘het beest’ werd getemd. De medewerker die daar de commando’s met groene letters op een zwart scherm liet verschijnen was de console operator. Verplaats nu de blik van het scherm, naar de PC kast. Blaas deze in gedachten op tot meerdere kasten van een afmeting van enkele meters lang en soms anderhalve meter diep.
De CPU, centrale processing unit, was gehuisvest in een eigen kast en had, schrik niet, nog geen 200 Kb aan geheugen aan boord. Dat staat in schril contrast tegen de huidige PC’s onder het bureau met enkele Gigabytes aan geheugen!
De door de programmeur geschreven programma’s werden opgeslagen op ponskaarten, te vergelijken met de gaatjes in een tape van een telex. Deze stapels ponskaarten, die dus één programma bevatte, werd ingelezen door de I/O operator, die verantwoordelijk was voor de input en output.
CD-rom spelers waren er nog niet en hadden als voorloper de grote tapekasten waar grote spoelen met ‘bandrecorderbanden’ de data opsloegen. Het voeden van deze machines gebeurde door tape operators.
De door de programmeur geschreven programma’s werden opgeslagen op ponskaarten, te vergelijken met de gaatjes in een tape van een telex. Deze stapels ponskaarten, die dus één programma bevatte, werd ingelezen door de I/O operator, die verantwoordelijk was voor de input en output.
CD-rom spelers waren er nog niet en hadden als voorloper de grote tapekasten waar grote spoelen met ‘bandrecorderbanden’ de data opsloegen. Het voeden van deze machines gebeurde door tape operators.
Hoofddoel van dit hele machinepark was het produceren van papier, stapels papier. Dat ging niet met blaadjes A4 maar hele vellen die aan elkaar zaten en zo een ketting vormden. Dit kettingpapier ging met hoge snelheid door een printer die het formaat had van de kast waar nu misschien wel je PC in staat.
Al dit moois was dus omgeven door een wolk van geheimzinnigheid. De automatiseringsafdelingen waren vaak streng beveiligd en de medewerkers daar ‘een raar volkje’ ten opzicht van de andere afdelingen in het bedrijf. Dat viel nog wel het meeste op tijdens personeelsfeestjes. Automatiseerders stonden vaak apart van de anderen en converseerden in een taal die bol stond van afkortingen en engelse termen. De nerds waren geboren.
Al dit moois was dus omgeven door een wolk van geheimzinnigheid. De automatiseringsafdelingen waren vaak streng beveiligd en de medewerkers daar ‘een raar volkje’ ten opzicht van de andere afdelingen in het bedrijf. Dat viel nog wel het meeste op tijdens personeelsfeestjes. Automatiseerders stonden vaak apart van de anderen en converseerden in een taal die bol stond van afkortingen en engelse termen. De nerds waren geboren.
Abonneren op:
Posts (Atom)