Ben je na de nodige campagnes over dit onderwerp bekend met de 6 minuten grens? En als ik het woord AED laat vallen, gaat er dan een lichtje branden?
Op de site van de Hartstichting valt te lezen: "In een 6-minutenzone bieden mensen binnen 6 minuten de juiste hulp bij een hartstilstand. Ze bellen 112 , starten met reanimeren en zetten een AED in. Hiermee vergroot je de kans op overleven van het slachtoffer aanzienlijk. Snelle hulp maakt het verschil tussen leven en dood." Ook legt de stichting uit dat voor een goed werkende 6-minutenzone een actief oproepsysteem, veel burgerhulpverleners en voldoende AED's nodig zijn.
Burgerhulpverleners kunnen zich aanmelden bij de Hartstichting. Ze worden dan gealarmeerd via de 112 centrale. Er verschijnen steeds meer AED's in het straatbeeld. Er zijn meerdere sites op internet waar een crowdfunding voor een buurt AED gestart kan worden. Vaak deels gesponsord door de leverancier.
In mijn wijk, Tussen de Vaarten, weet ik twee AED's. Een in de supermarkt aan de Rembrandtweg en een in een buurtcentrum. Nog afgezien van de afstand zijn er veel momenten waarop beide locaties niet toegankelijk zijn. Een buurtbewoonster pikte dit op en startte een crowdfunding. Deze was succesvol en binnenkort zal er een AED worden geplaatst in de Paulus Potterstraat in Tussen de Vaarten Noord. Binnen een straal van 6 minuten wonen veel mensen. Prima geregeld zou je denken.
Maar de aanwezigheid van de AED is niet het enige wat telt. De nodige burgerhulpverleners die weet hebben van reanimatie en het gebruik van een AED zijn noodzakelijk om mensenlevens te redden.
Gelukkig kennen we in Almere het wijkbudget. Actieve bewoners, georganiseerd of niet, kunnen met de nodige handtekeningen van participanten op zak, een aanvraag doen. Zelf schrijft de gemeente over de wijkbudgetten: "De wijkbudgetten zijn veelal bedoeld voor kleinschalige maatregelen en initiatieven van bewoners, die zichtbaar bijdragen aan de uitstraling en sociale samenhang in de wijken. Het is bij uitstek een instrument waarbij de ‘kracht van de stad’, of liever gezegd de ‘kracht van de buurt’, tot uiting komt. Daarnaast kan het budget worden ingezet als een extra cofinanciering bij kleine projecten in de wijk en is het een middel voor natuurlijke vernieuwing."
Er zijn inmiddels zo'n tien buurtbewoners die in een straal binnen de 6 minuten van de AED in de Paulus Potterstraat wonen en graag burgerhulpverlener willen worden. Hebben we het dan over schrikbarende bedragen? Op de site van de Hartstichting lees ik het volgende: " Een reanimatiecursus kost gemiddeld € 35 inclusief lesboekje. Een herhalingscursus kost gemiddeld € 15." Enthousiast neem ik contact op met het stadsdeelkantoor. Maar helaas, er zijn geen potjes of wijkbudget om dit te ondersteunen, krijg ik te horen.
De gemeente die de mond vol heeft over participatie, burgerkracht en meer van die, in Almere gebleken loze kreten, geeft niet thuis wanneer bewoners een AED regelen en zo'n tien buurtgenoten levensreddend willen optreden. "Waar is dat wijkbudget dan wél voor?", begin ik me af te vragen. Maar het blijkt overigens niet de enige situatie in de wijk waarbij de gemeente levens op het spel zet. Maar daar in een later blog meer over.
Dames en heren politici, ik ben teleurgesteld. Vreemd hé? Weer bemerk ik een situatie waarbij de gemeente met al haar mooie regeltjes de burgers in de steek laat. Nee, ik ben verdulleme niet negatief, ik voel me alleen zo. Maar daar kan alleen de gemeenteraad wat aan doen. Maar ja, die hebben het te druk met het oppoetsen van het pluche en grote 'belangrijke' zaken die miljoenen mogen kosten. Je zou er een hartaanval van krijgen. Maar ja, er is wel een AED maar geen getrainde burgerhulpverleners in de buurt.
Posts tonen met het label cursus. Alle posts tonen
Posts tonen met het label cursus. Alle posts tonen
zondag 20 januari 2019
woensdag 4 november 2009
Je even heel rijk voelen..
Voor een bewonersvereniging in het rustieke Almere Haven, geef ik 1-op-1 cursussen aan voornamelijk senioren.
Zo kwam het dat ik twee weken geleden in contact kwam met een alleraardigste oma, laten we haar mevr. PC noemen. Enkele maanden geleden was haar man komen te overlijden en zijn oude PC stond sindsdien stof te happen op de werkkamer boven.
Om toch maar eens wat te weten te komen van zo'n eng ding had mevr PC contact gezocht met de bewonersvereniging. Voor het gemak had ze de door de vereniging ter beschikking gestelde laptop gehuurd omdat daar internet op zat.
Na twee sessies begon deze 79-jarige dame het zo leuk te vinden dat ze vond dat de bak boven maar eens moest worden vervangen. Na een controle van mijn kant kon ik dat alleen maar beamen, het beestje was leuk voor een spannend potje patience op Windows 98 maar verder kwam je niet meer.
Uiteraard schakel je in zo'n situatie je ondernemersgeest uit en schakelt op de sociaal maatschappelijke modus over. (Shit hé, ik moet eens wat minder naar die buurtvergaderingen met welzijnswerk hoor ik...) Maar goed, ik doe haar een voorstel op papier waarbij ze de keus heeft uit twee systemen.
De eerste is een 2de hands systeem via een bedrijf dat kantoor PC's inkoopt en opknapt. Over het algemeen zijn deze systemen slechts drie jaar oud en voor thuisgebruik prima geschikt.
De tweede is een nieuwe basis PC.
Ik erger me als oud-IT'er altijd dood wanneer ik in zo'n zaak sta waar gladde jongens dit soort mensjes niet vraagt wat ze met de PC willen gaan doen, maar ze direct een topmodel game PC van ettelijke honderden euro's weet aan te smeren. In hun achterhoofd zie je dat ze het moeilijk hebben met het schatten van de verdiende bonus, rekenen is niet meer zo gewoon voor deze snotneuzen.
Goed een basis PC dus, goed voor snel internet en administratieve handelingen (het printen van de Albert Heijn boodschappen lijst dus...)
Mevr PC kiest voor de laatste, ze kreeg toch nog geld terug van de fiscus, verteld ze trots.
Maar voor ze haar keuze bekend had gemaakt gebeurde er nog wat anders. Toen ik haar de lijst met opties gaf, vertelde ik haar dat ze deze aan haar schoonzoon moest laten zien om ook van een ander een advies te krijgen. Tijdens de les er voor had ze namelijk nog trots verteld dat haar schoonzoon, ook een IT'er, die vrijdag op de koffie zou komen.
Die bewuste vrijdag belt ze me ineens op. Helemaal in de wolken waren ze verder gaan kijken en zagen dat de MAKRO een printer én een plat beeldscherm in de aanbieding had die week. Of ik heel misschien die voor haar kon verzorgen....
"Nee", vertelde ik haar, "dat doe ik niet. Waarom gaat u dinsdagavond gewoon niet even mee en koopt u die dingen zelf?" Ik heb nog nooit iemand zien glimlachen door de telefoon.... dit was de eerste keer. Of ik dat echt meende, want vroeger kwam ze bijna wekelijks met haar man in de MAKRO.
Het spreekt voor zich dat ik, mét toestemming van mijn vrouw, die dinsdagavond op stap ging met een andere vrouw. Ok, ok, eentje van 79, maar tóch....
De bedoeling was eerst dat de PC zou worden neergezet op de werkkamer op de eerste verdieping. Op het moment dat ik de PC naar haar toe bracht was ik dan ook verbaasd een nieuw PC meubeltje te zien staan in de kraakheldere woonkamer. Vond ze toch wat gezelliger, zei ze.
Inmiddels staat de nieuwe PC te pronken in de woonkamer, is de printer aangesloten en gaan we deze week eens kijken naar een goedkoop ADSL abonnement voor haar. Door de uitleg weet ze inmiddels dat via internet haar eenzaamheid doorbroken is, er ging een wereld voor haar open.
De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik wat tientjes heb gerekend voor het aansluiten, het testen en het (straks) aansluiten van de ADSL verbinding, Maar het gezicht van haar toen ze haar favoriete spel Spider op haar nieuwe speeltje zag verschijnen is onbetaalbaar.
Denk dat ik haar binnenkort toevoeg op MSN.
Zo kwam het dat ik twee weken geleden in contact kwam met een alleraardigste oma, laten we haar mevr. PC noemen. Enkele maanden geleden was haar man komen te overlijden en zijn oude PC stond sindsdien stof te happen op de werkkamer boven.
Om toch maar eens wat te weten te komen van zo'n eng ding had mevr PC contact gezocht met de bewonersvereniging. Voor het gemak had ze de door de vereniging ter beschikking gestelde laptop gehuurd omdat daar internet op zat.
Na twee sessies begon deze 79-jarige dame het zo leuk te vinden dat ze vond dat de bak boven maar eens moest worden vervangen. Na een controle van mijn kant kon ik dat alleen maar beamen, het beestje was leuk voor een spannend potje patience op Windows 98 maar verder kwam je niet meer.
Uiteraard schakel je in zo'n situatie je ondernemersgeest uit en schakelt op de sociaal maatschappelijke modus over. (Shit hé, ik moet eens wat minder naar die buurtvergaderingen met welzijnswerk hoor ik...) Maar goed, ik doe haar een voorstel op papier waarbij ze de keus heeft uit twee systemen.
De eerste is een 2de hands systeem via een bedrijf dat kantoor PC's inkoopt en opknapt. Over het algemeen zijn deze systemen slechts drie jaar oud en voor thuisgebruik prima geschikt.
De tweede is een nieuwe basis PC.
Ik erger me als oud-IT'er altijd dood wanneer ik in zo'n zaak sta waar gladde jongens dit soort mensjes niet vraagt wat ze met de PC willen gaan doen, maar ze direct een topmodel game PC van ettelijke honderden euro's weet aan te smeren. In hun achterhoofd zie je dat ze het moeilijk hebben met het schatten van de verdiende bonus, rekenen is niet meer zo gewoon voor deze snotneuzen.
Goed een basis PC dus, goed voor snel internet en administratieve handelingen (het printen van de Albert Heijn boodschappen lijst dus...)
Mevr PC kiest voor de laatste, ze kreeg toch nog geld terug van de fiscus, verteld ze trots.
Maar voor ze haar keuze bekend had gemaakt gebeurde er nog wat anders. Toen ik haar de lijst met opties gaf, vertelde ik haar dat ze deze aan haar schoonzoon moest laten zien om ook van een ander een advies te krijgen. Tijdens de les er voor had ze namelijk nog trots verteld dat haar schoonzoon, ook een IT'er, die vrijdag op de koffie zou komen.
Die bewuste vrijdag belt ze me ineens op. Helemaal in de wolken waren ze verder gaan kijken en zagen dat de MAKRO een printer én een plat beeldscherm in de aanbieding had die week. Of ik heel misschien die voor haar kon verzorgen....
"Nee", vertelde ik haar, "dat doe ik niet. Waarom gaat u dinsdagavond gewoon niet even mee en koopt u die dingen zelf?" Ik heb nog nooit iemand zien glimlachen door de telefoon.... dit was de eerste keer. Of ik dat echt meende, want vroeger kwam ze bijna wekelijks met haar man in de MAKRO.
Het spreekt voor zich dat ik, mét toestemming van mijn vrouw, die dinsdagavond op stap ging met een andere vrouw. Ok, ok, eentje van 79, maar tóch....
De bedoeling was eerst dat de PC zou worden neergezet op de werkkamer op de eerste verdieping. Op het moment dat ik de PC naar haar toe bracht was ik dan ook verbaasd een nieuw PC meubeltje te zien staan in de kraakheldere woonkamer. Vond ze toch wat gezelliger, zei ze.
Inmiddels staat de nieuwe PC te pronken in de woonkamer, is de printer aangesloten en gaan we deze week eens kijken naar een goedkoop ADSL abonnement voor haar. Door de uitleg weet ze inmiddels dat via internet haar eenzaamheid doorbroken is, er ging een wereld voor haar open.
De eerlijkheid gebiedt me te melden dat ik wat tientjes heb gerekend voor het aansluiten, het testen en het (straks) aansluiten van de ADSL verbinding, Maar het gezicht van haar toen ze haar favoriete spel Spider op haar nieuwe speeltje zag verschijnen is onbetaalbaar.
Denk dat ik haar binnenkort toevoeg op MSN.
Abonneren op:
Posts (Atom)