Vandaag een schouderklopje gekregen. Op Twitter prees iemand mijn blog aan. En ja, dan ontkom je er niet aan om vaker te gaan schrijven, iets dat ik al vaker wilde doen maar nooit de tijd voor nam.
Tja, waar moet je dan over schrijven? Ik dacht altijd dat het wel altijd "inhoud" moest hebben. Maar wat is inhoud? Wat voor de een interessant en een eyeopener is, werkt bij een ander op de zenuwen. Je kunt het nu eenmaal niet iedereen naar de zin maken, dat besef ik maar al te goed.
Mijn gedachten gaan terug naar de periode dat ik nog werkte op het rekencentrum van een landelijk opererende uitzendorganisatie. Via een tijdelijke kracht waarvan ik al lang weer de naam vergeten ben kwam ik in contact met de Divine Light Mission. Het was een groep aanhangers, de term sekte gaat me net iets te ver, van de Indiase goeroe Guru Maharaj Ji. Wat me uit die tijd is bijgebleven waren de bijeenkomsten die satsang genoemd werden. Hoewel op Wikipedia anders wordt beschreven hielden de sessies die ik heb meegemaakt in dat men bijeen kwam in een pand in Amsterdam. Voor het naar binnen gaan van de zaal waar de bijeenkomst gehouden werd, diende men aan een vraag te denken die je die dag bezig had gehouden. Tijdens de bijeenkomst liepen mensen willekeurig naar de bühne en begonnen te verhalen hoe hun dag was verlopen.
Na een aantal van die verhalen te hebben gehoord kwam je er ineens achter dat in een van die verhalen het antwoord van vraag een rol speelde. Een vreemde gewaarwording kan ik je vertellen.
Terug naar het moment van nu denk ik dat een blog eenzelfde effect kan hebben. De ene keer doet het je niks en neem je het als kennisgeving aan, het andere moment kan het je op een idee brengen. Mensen die mij goed kennen weten van me dat ik me zeer interesseer in spiritualiteit. Niet anderhalve meter boven de grond zwevend maar nuchter (kan dat) kennis tot je nemen of wat kan zijn.... het blijft me boeien en zal dan ook regelmatig gaan terug komen in volgende blogs.
Het vreemde met het woord spiritualiteit is, dat iedereen daar een andere invulling aan geeft. Voor mij persoonlijk behelst het de standaard vragen des levens die iedereen zich mogelijk wel eens stelt....
Wie ben ik echt? Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier? Waar ga ik straks heen?
Maar zoals ik dit blog begon.... alles op z'n tijd!
vrijdag 9 maart 2012
maandag 5 maart 2012
(Ver)oordeel niet te snel!
Na de laatste Open Coffee Almere ontstond er wat commotie. Wat was het geval? Een aantal werkzoekenden had de euvele moed opgevat om, op advies van het alwetende UWV, een bezoek te brengen aan een netwerkbijeenkomst. Hoe durven ze...!!!???
Dat was de gemiddelde reactie wanneer je tussen de regels door las. Maar ik denk persoonlijk dat dat niet terecht is. Laat me uitleggen waarom en ook waarom ik bewust even heb gewacht met reageren.
Laten we een rollenspel spelen. Jij, lezer, bent Hans van Tiel (verzonnen hoor, niet echt dus). Hans is de 45 al gepasseerd en heeft een aardige baan. In de loop van de tijd een redelijke carrière opgebouwd waar verder niets mis mee is. Hans denkt mee met het bedrijf, is betrokken en heeft hart voor de zaak. Eigenlijk een tevreden gewaardeerde medewerker zou je zeggen. Blij met z'n baan, blij met z'n status, blij met z'n vaste baan.
Dan op zekere dag wordt Hans bij de personeelschef ontboden. De volgende twintig minuten stort ineens zijn wereld in. "Je voldoet niet meer..." "Je bent overbodig..." "Tja Hans, de bedrijfsresultaten lopen terug en we moeten helaas vervelende maatregelen nemen..." "De klachten over je functioneren zijn buitensporig geworden.." ... en zo kan ik nog wel even door gaan. Eigenlijk wordt het volgende feit verbloemd: "Hans, kerel, je bent te oud en te duur, we gaan je daarom inruilen voor een jongere en goedkopere kracht!" Maar ja, DAT mogen ze niet zeggen, vandaar al die andere onzin. Maar goed, concreet beste Hans, je staat ineens op straat! Weg status, weg vaste baan, weg zekerheid...
"Ach," denk je nog, "met mijn staat van dienst en ervaring mag het geen probleem zijn wat anders te vinden." De realiteit is hard, dag na dag, week na week, maand na maand ja zelfs jaar na jaar ben je bezig om weer een baan te bemachtigen. Maar de harde werkgeverswereld heeft je niet meer nodig. Ook kom je erachter hoe mensonterend het UWV met je omspringt. Voor de meeste medewerkers, uitzonderingen daar gelaten,
ben je een nummer en wordt dan ook als zodanig behandeld. Het lange wachten op een baan, het solliciteren naar een baan, het vreet je zelfvertrouwen weg. Wat overblijft is een gebrek aan zelfvertrouwen, twijfel aan je eigen functioneren en de angst alles dat in jaren is opgebouwd kwijt te raken....
Naast deze angsten en onzekerheden doet iets anders nog het meeste pijn. Je bent een "werkloze" "zo'n luie sodemieter die lekker steun trekt" "een niet werkende nietsnut..." Het ene na het andere label wordt je opgeplakt, en jij... je wilt alleen maar weer een baan, meedoen aan de maatschappij, waardering...
Je vaart op de koers die het UWV voor je uitstippelt. 45+ workshops, trainingen in solliciteren, je "moet" ze allemaal volgen op straffe van het "gevolgen hebben voor uw uitkering". En dan op zekere dag verteld zo'n begeleider dat er een bijeenkomst is waar allemaal ondernemers bijeen komen. Maar DAT is handig... misschien hebben die wel een baan voor je, zal men gedacht hebben.
Eenmaal op de netwerkbijeenkomst wordt je aangestaard door de aanwezigen. Je valt uit de toon... en je voelt je al niet op je gemak, je bent door de hele situatie de band met de dagelijkse gang van zaken kwijt en je bent onzeker. En het enige wat je wilt, Hans, is meedoen, weer een bijdrage leveren, mens zijn...
Sommigen worden op twee dingen afgerekend, nee eigenlijk drie: je bent "werkloos", je valt door je kleding uit de toon en nee, we hebben geen baan voor je.
De aanwezige ondernemers vergeten echter één ding! Deze situatie is, op welke manier dan ook, tijdelijk! Eens ben je weer boven Jan en neemt weer deel aan het arbeidsproces of bent misschien zelf gestart als ondernemer. Denk dan, beste Hans, eens terug aan dat onprettige bezoek aan die netwerkbijeenkomst. Zou je dan klant worden bij die arrogante kwasten die je zo verbolgen wegkeken? Zou je, wanneer je ondernemer bent geworden, zaken met ze willen doen?
Het bovenstaande is sterk aangezet, ik weet het. Ik weet ook dat ik drieënhalf jaar lang de rol van Hans heb gespeeld. Na de periode van WW had ik de keuze, daadwerkelijk mijn hand ophouden bij de bijstand of het lot in eigen hand nemen. Ik verkoos het laatste, met alle valkuilen van dien. Nu kan ik bogen op een groot netwerk, een goed lopend bedrijf en respect van velen die me hebben leren kennen.
Doe jezelf, Hans en de gemeenschap een lol, en (ver)oordeel niet te snel. Ook jij kan ooit in de situatie van Hans komen te verkeren.
Bovenal is een netwerkbijeenkomst bedoelt voor ondernemers. Hoe graag ik ze zou willen helpen, het is GEEN platform of oplossing voor werkzoekenden. Wel zijn werkzoekenden welkom die overwegen ondernemer te worden en zich aan het oriënteren zijn op de mogelijkheden, het aftasten van de valkuilen, het niet opnieuw het wiel willen uitvinden. Dit gezegd hebbende gaan we ons weer opmaken voor de volgende Open Coffee Almere. Ik hoop weer op leuke nieuwe contacten, van ondernemers of van hen die dat graag zouden willen worden.
Dat was de gemiddelde reactie wanneer je tussen de regels door las. Maar ik denk persoonlijk dat dat niet terecht is. Laat me uitleggen waarom en ook waarom ik bewust even heb gewacht met reageren.
Laten we een rollenspel spelen. Jij, lezer, bent Hans van Tiel (verzonnen hoor, niet echt dus). Hans is de 45 al gepasseerd en heeft een aardige baan. In de loop van de tijd een redelijke carrière opgebouwd waar verder niets mis mee is. Hans denkt mee met het bedrijf, is betrokken en heeft hart voor de zaak. Eigenlijk een tevreden gewaardeerde medewerker zou je zeggen. Blij met z'n baan, blij met z'n status, blij met z'n vaste baan.
Dan op zekere dag wordt Hans bij de personeelschef ontboden. De volgende twintig minuten stort ineens zijn wereld in. "Je voldoet niet meer..." "Je bent overbodig..." "Tja Hans, de bedrijfsresultaten lopen terug en we moeten helaas vervelende maatregelen nemen..." "De klachten over je functioneren zijn buitensporig geworden.." ... en zo kan ik nog wel even door gaan. Eigenlijk wordt het volgende feit verbloemd: "Hans, kerel, je bent te oud en te duur, we gaan je daarom inruilen voor een jongere en goedkopere kracht!" Maar ja, DAT mogen ze niet zeggen, vandaar al die andere onzin. Maar goed, concreet beste Hans, je staat ineens op straat! Weg status, weg vaste baan, weg zekerheid...
"Ach," denk je nog, "met mijn staat van dienst en ervaring mag het geen probleem zijn wat anders te vinden." De realiteit is hard, dag na dag, week na week, maand na maand ja zelfs jaar na jaar ben je bezig om weer een baan te bemachtigen. Maar de harde werkgeverswereld heeft je niet meer nodig. Ook kom je erachter hoe mensonterend het UWV met je omspringt. Voor de meeste medewerkers, uitzonderingen daar gelaten,
ben je een nummer en wordt dan ook als zodanig behandeld. Het lange wachten op een baan, het solliciteren naar een baan, het vreet je zelfvertrouwen weg. Wat overblijft is een gebrek aan zelfvertrouwen, twijfel aan je eigen functioneren en de angst alles dat in jaren is opgebouwd kwijt te raken....
Naast deze angsten en onzekerheden doet iets anders nog het meeste pijn. Je bent een "werkloze" "zo'n luie sodemieter die lekker steun trekt" "een niet werkende nietsnut..." Het ene na het andere label wordt je opgeplakt, en jij... je wilt alleen maar weer een baan, meedoen aan de maatschappij, waardering...
Je vaart op de koers die het UWV voor je uitstippelt. 45+ workshops, trainingen in solliciteren, je "moet" ze allemaal volgen op straffe van het "gevolgen hebben voor uw uitkering". En dan op zekere dag verteld zo'n begeleider dat er een bijeenkomst is waar allemaal ondernemers bijeen komen. Maar DAT is handig... misschien hebben die wel een baan voor je, zal men gedacht hebben.
Eenmaal op de netwerkbijeenkomst wordt je aangestaard door de aanwezigen. Je valt uit de toon... en je voelt je al niet op je gemak, je bent door de hele situatie de band met de dagelijkse gang van zaken kwijt en je bent onzeker. En het enige wat je wilt, Hans, is meedoen, weer een bijdrage leveren, mens zijn...
Sommigen worden op twee dingen afgerekend, nee eigenlijk drie: je bent "werkloos", je valt door je kleding uit de toon en nee, we hebben geen baan voor je.
De aanwezige ondernemers vergeten echter één ding! Deze situatie is, op welke manier dan ook, tijdelijk! Eens ben je weer boven Jan en neemt weer deel aan het arbeidsproces of bent misschien zelf gestart als ondernemer. Denk dan, beste Hans, eens terug aan dat onprettige bezoek aan die netwerkbijeenkomst. Zou je dan klant worden bij die arrogante kwasten die je zo verbolgen wegkeken? Zou je, wanneer je ondernemer bent geworden, zaken met ze willen doen?
Het bovenstaande is sterk aangezet, ik weet het. Ik weet ook dat ik drieënhalf jaar lang de rol van Hans heb gespeeld. Na de periode van WW had ik de keuze, daadwerkelijk mijn hand ophouden bij de bijstand of het lot in eigen hand nemen. Ik verkoos het laatste, met alle valkuilen van dien. Nu kan ik bogen op een groot netwerk, een goed lopend bedrijf en respect van velen die me hebben leren kennen.
Doe jezelf, Hans en de gemeenschap een lol, en (ver)oordeel niet te snel. Ook jij kan ooit in de situatie van Hans komen te verkeren.
Bovenal is een netwerkbijeenkomst bedoelt voor ondernemers. Hoe graag ik ze zou willen helpen, het is GEEN platform of oplossing voor werkzoekenden. Wel zijn werkzoekenden welkom die overwegen ondernemer te worden en zich aan het oriënteren zijn op de mogelijkheden, het aftasten van de valkuilen, het niet opnieuw het wiel willen uitvinden. Dit gezegd hebbende gaan we ons weer opmaken voor de volgende Open Coffee Almere. Ik hoop weer op leuke nieuwe contacten, van ondernemers of van hen die dat graag zouden willen worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)