Communicatie en informatie, het blijven twee aparte werelden...

...met intolerantie tot gevolg. Daar hebben we momenteel in onze wijk Tussen de Vaarten mee te maken. Wat is er aan de hand....?

Vooraf wil ik duidelijk stellen dat ik de mening toegedaan ben dat (economische) asielzoekers hier niets te zoeken hebben. Vluchtelingen daarentegen zijn wat mij betreft van harte welkom. Onder vluchteling versta ik, die persoon die door oorlogsgeweld van huis is verdreven met vaak achterlaten van vrouw en kinderen. Dat wordt ze vaak kwalijk genomen, maar is een logische keuze geweest.
De reis naar vrijheid is levensgevaarlijk, men kiest er bewust voor om vrouw en kind niet aan die gevaren bloot te stellen. Dan is het overleven in een oorlogsgebied, hoe vreemd ook, verstandiger.
Daarnaast speelt geld ook een rol. De reis naar veiligheid wordt geboden door mensensmokkelaars die hier goud geld mee verdienen. Er is gewoonweg geen geld om het hele gezin op de gevaarlijke reis mee te nemen! Zo, dat gezegd hebbende, waar ging het nu om?

Er is commotie ontstaan in onze mooie wijk. Die commotie is veroorzaakt door een, noem het, naïeve Gemeente die zeer selectief omwonenden heeft geïnformeerd over de komst van twee groepen statushouders. Je kan je afvragen waarom het nodig is om de komst aan te kondigen. Ook kan je je afvragen waarom dat dan in zeer beperkte kring is gebeurd. Zeker in het informatietijdperk met Sociale Media als informatiebron erg kortzichtig.

Om statushouder te worden is een heel traject doorlopen. Een statushouder is geen economische vluchteling maar heeft de intentie om hier een toekomst op te bouwen. Veel mensen uit Indonesië, China, Marokko, Turkije, Suriname en de Antillen zijn ze voor gegaan. Waarom dan nu ineens die felle reacties? Ik snap dat oprecht niet. Leg het me maar uit.

De situatie in Nederland kent, gevoed door onwetendheid, argwaan en angst, alleen maar verliezers. Natuurlijk valt de Gemeente te verwijten dat ze beter en breder hadden moeten informeren. Nog afgezien of dat überhaupt had gemoeten. Toch, ter verdediging van diezelfde Gemeente, het is ze opgelegd geworden door het Rijk. Men moet een zeker aantal statushouders opvangen en verzorgen. Dat zet kwaad bloed, dat is aan de ene kant begrijpelijk. Aan de andere kant, wat is het alternatief voor deze mensen?

Naast de Gemeente zijn ook de mensen die zich vaak als vrijwilliger urenlang inzetten slachtoffer. Het wordt ze vaak kwalijk genomen dat ze zich als mensen opstellen en de statushouders een warm welkom willen bezorgen. En dan de bewoners die door Rijk en daaropvolgend de Gemeente worden geconfronteerd met groepen statushouders die tijdelijk worden ondergebracht in hun omgeving. De laatste groep in het rijtje slachtoffers zijn de statushouders zelf. Na alle ellende van een levensgevaarlijke reis, procedures doorlopen en omringd te zijn door mensen die ze niet verstaan, snappen ze nu niet dat ze met de nek worden aangekeken en niet welkom zijn.

Laten we open kaart spelen. Mensen die zeggen, "maar in kleine groepjes of als families wil ik ze wel in de buurt" begrijpen het blijkbaar niet. Deze statushouders hebben niets te kiezen. Ze worden als balletjes heen en weer geslingerd door de instanties. Het resultaat is nu een tweespalt in de wijk. Iets waar ik fel tegenstander van ben. Als voorzitter van de bewonersstichting distantieer ik me dan ook van het pamflet dat sinds gisteren in de omgeving wordt verspreid. Het zet mensen weg als veroordeelden. In dit land is iedereen onschuldig tot het tegendeel bewezen is. En nee, ik ga niet zo ver om te zeggen "er zijn ook Nederlandse mensen die ik niet naast me wil hebben." Dat vind ik zo goedkoop. Het wordt wat anders wanneer overlast of anders wordt geconstateerd, dan en pas dan kan er worden ingegrepen. Of gaan we zo ver dat we iedere nieuwe bewoner in de wijk eerst door een ballotage commissie laten beoordelen? Want daar gaat het op lijken.

Eerlijk is eerlijk, ik ken buitenlanders die ik verafschuw door hun doen en laten. Daarnaast ken ik meer buitenlanders die mijn leven rijker en gevarieerder hebben gemaakt. Waar kies je voor?
Laten we ze eerst op een warme manier welkom heten. Kijken hoe het gaat en dan, pas dan mag je dit hele stuk nog eens lezen en waar ik "slachtoffers" schreef, "winnaars" lezen. Afgesproken?  

Shit, zijn we wel gewaarborgd?

Nou vooruit... omdat het een tijd stil is geweest... In de categorie: Hoe maken we ouders van mensen met een beperking gek

Jawel, er is weer eens wat nieuws bedacht. Let wel, mensen met een beperking die van een PGB mogen "genieten" hebben vaak al jarenlang mensen om zich heen die helpen bij de hele papieren rompslomp omtrent de PGB administratie. En vergeet niet dat het merendeel van de vermeende fraude met PGB's wordt geconstateerd bij de zorginstellingen.

Goed, wat is er nu weer, Henk?
Wel, men (lees het Zorgkantoor, de verstrekker van het PGB) wil door middel van een brief en invulformulier graag weten wie de gewaarborgde hulp van Sharon is. De wattt???
Ik zeg, de gewaarborgde hulp. Oftewel, sinds de indicatie van Sharon in 2006 (!!) wil men ineens weten who the hell nou steeds die papieren opstuurt uit haar naam.

Goed, de gewaarborgde hulp dus, en waar moet deze aan voldoen dan? Ik citeer (lees copy & paste):

De gewaarborgde hulp moet voldoen aan de volgende eisen:

1. De gewaarborgde hulp is niet eerder vertegenwoordiger/(gewaarborgde) hulp geweest waarbij niet aan de pgb-verplichtingen is voldaan.
2. De gewaarborgde hulp beschikt over een in het BRP (Basis Registratie Personen) bekend woonadres.
3. De gewaarborgde hulp is een persoon wiens vrijheid niet is ontnomen.
4. Schuldsaneringsregeling natuurlijke personen of aanvraag daarvoor is niet van toepassing op de gewaarborgde hulp.
5. Surseance van betaling of een aanvraag daarvoor is niet van toepassing op de gewaarborgde hulp
6. De gewaarborgde hulp is op dit moment niet failliet verklaard.
7. De gewaarborgde hulp zal voldoende waarborg bieden voor het nakomen van de verplichtingen van het persoonsgebonden budget voor de budgethouder.
8. De gewaarborgde hulp mag geen zorgverlener zijn (of bij een zorgverlener werken) die uit het persoonsgebonden budget betaald wordt.
   
   Uitzondering hierop zijn familieleden in de eerste en tweede graad. Eerstegraads familieleden: partner, ouders (ook adoptie- en stiefouders), schoonouders, kinderen (ook adoptie- en stiefkinderen), schoondochters- en zonen.
   Tweedegraads familieleden: broers en zussen, kleinkinderen, grootouders, schoonzussen en zwagers, stiefbroers- en zussen.
9. De gewaarborgde hulp is een natuurlijk persoon, en mag dus geen bedrijf zijn.
10. De gewaarborgde hulp wordt voor zijn/haar activiteiten als gewaarborgde hulp niet betaald uit het pgb.    --- einde citaat

Nah vooruit, wij zijn ook de beroerdste niet en vullen voor de "zoveelste-weet-ik-niet-meer-keer" alle personalia van Sharon en Wil in. En dan, na alle personalia komt het moment suprême... de prangende vragen van het Zorgkantoor. Daar gaan we...

"Hoe bepaalt u de keuze van de zorgverleners?"

Heel even hangt de pen boven het papier, "kristallen bol" Maar bekend met het gevoel voor humor van het Zorgkantoor noteer ik een vaag antwoord. Wat zou jij antwoorden?

"Hoe bewaakt u de kwaliteit van de zorg voor de budgethouder?"

Weer hangt de pen vervaarlijk boven het papier "met twee pitbullachtige chihuahua's" Met veel moeite weet ik een serieus antwoord te formuleren. Ik kijk al uit naar de volgende vraag. Maar eerst, wat zouden jullie hebben geantwoord?

"Hoe verzorgt u de pgb-administratie" 

Het "dat weten jullie het best want sinds 2006 keuren jullie de administratie maandelijks goed" weet ik van het papier te houden. In mijn mooiste handschrift noteer ik dat dat al sinds 2006 op dezelfde manier gebeurd. Echter sinds kort digitaal.


Maandag gaat de boel op de post... ja, je weet wel, post... in zo'n papier omhulsel, hoe heet dat ook al weer, oh ja een envelop. Je dacht toch niet dat dat digitaal kon hé....? Wel bij de tijd blijven, kom op. Zo'n plaketiket hoeft er gelukkig niet op. Zou zelfs niet weten of we die nog in huis hebben.

'k Ben toch zo benieuwd wat ze nu weer gaan bedenken om ons gek te krijgen. Soms vraag ik me af of zo'n Zorgkantoor aan klantenbinding doet. Maar ja, mocht dat zo ver komen dat ik gek verklaard wordt door al dat geneuzel, wie wordt dan MIJN gewaarborgde hulp....?

"Heb ik ook eens een vooroordeel..."

Het is zaterdag 24 september 2016. De weersverwachting is voor de tijd van het jaar uitzonderlijk te noemen. Dat komt mooi uit. Het wordt weer een drukke zaterdag in Almere. Meerdere evenementen staan er op het programma. Over een evenement in het bijzonder wil ik het in dit blog hebben.

Het is vandaag Burendag. In de directe omgeving van Tussen de Vaarten, de wijk waar ik woon, "wonen" heel speciale buren. In het Fanny Blankers-Koen sportpark is namelijk een asielzoekerscentrum (AZC) gevestigd. Aiii, heet onderwerp Henk.... ga je je vingers branden? We zullen zien. Ik besluit namelijk eens te gaan kijken of mijn negatieve beeld over asielzoekers, die al onze woningen, banen en soms ook hier en daar vrouwen pikken wel klopt.

Ik draai het terrein op en weet al snel een parkeerplekje te vinden. De grootste drukte is al geweest wanneer ik bij het AZC aan kom rijden. Vriendelijk knikkend naar de bewakers in de hal en achter de balie loop ik het binnenterrein op. Dan bedenk ik me en loop even terug naar de balie. Vriendelijk wordt er gevraagd waar ik mee kan worden geholpen. "Ja, ziet u", begin ik mijn verhaal, "ik realiseer me net dat ik op de openbare weg video-opnames mag maken. Maar dit is geen openbare weg..."

De bewaker knikt begrijpend. "Daar hebt u inderdaad toestemming voor nodig", zegt hij, "ik roep de locatiemanager wel even voor u."

Even later maak ik kennis met Amanda Steeneveld. Ook haar leg ik uit wat ik kom doen en dat ik graag wat sfeershots zou willen maken. Dat mag, maar dan moet ze wel even meelopen om bewoners te vragen of ze geen bezwaar hebben in beeld te komen. Om geen onrust te kweken film ik kort en heel globaal, geen bewoner komt herkenbaar in beeld. Het geeft me de kans even met Amanda te praten. Rustig geeft ze antwoord op mijn vragen en verteld me dat ik het beste kan ervaren door een rondleiding mee te maken. We nemen afscheid en ik meld me voor de eerstvolgende rondleiding. Er staat al een flinke groep bij de informatie stand als iemand zich meldt als de gids. We beginnen in het kantoorgebouw. De uitleg bij iedere stop is zeer compleet en transparant. Ook wordt er ruimschoots mogelijkheid geboden voor het stellen van vragen. Ik begin me langzaam ongemakkelijk te voelen. Had ik het dan al die tijd mis?

Afdeling voor afdeling wordt besproken. De leslokalen, welke lessen er aangeboden worden en welke verplicht zijn. Het gehele traject wanneer men binnenkomt. De afdeling met artsen en psychiaters, overal maken we kennis met enthousiaste vrijwilligers en medewerkers. Er wordt uitgelegd dat men, ook buiten de Open Dag, kan helpen op het centrum. Vooral bij de Nederlandse lessen. Bewoners die simpele gesprekken in de voor hen nieuwe taal Nederlands aan kunnen, willen dat dolgraag met bezoekers oefenen. Een enkeling van onze groep gaat het gesprek aan. Het wordt met een grote glimlach ontvangen.

In de gangen van het complex hangen foto's en verhalen van vluchtelingen. Ik laat het verhaal van de gids even voor wat het is en lees wat van de verhalen bij de foto's. Het onbegrip en door de media gevoede argwaan tegen hen begint langzaam van mijn schouders te glijden. Het besef dat het hier gaat om mensen, mensen als jij en ik, knalt keihard binnen. Ik lees het verhaal van een moslim die door een illegaal verkregen internetaansluiting kennis maakt met het "verschrikkelijke Westen". De schellen vallen van zijn ogen en hij besluit christen te worden. Dat moet uiterst voorzichtig want nu is hij zijn leven niet meer zeker. Hij vindt al snel vier vrienden die hetzelfde traject hebben gevolgd. Ze komen als christenen in het geniep bijeen. Het onvermijdelijke gebeurt. Ze worden ontdekt. Het kost twee vrienden het leven. De anderen weten te vluchten naar het Westen.

Naast zijn foto en verhaal kijk ik in het gezicht van een veertienjarig meisje. Ook uit haar verhaal blijkt dat ze familie en vrienden moest achterlaten om te vluchten. Het raakt me diep. Dit zijn geen gelukzoekers. Dit zijn geen mensen die gedacht hebben, "kom, we gaan eens daar wonen en werken." Nee, deze mensen zijn gevlucht uit lijfsbehoud.

Wat veel mensen raakt is: "De Omgekeerde Wereld". Het is een door het AZC bedacht rollenspel om te ervaren wat het is om als vluchteling asiel aan te vragen. "De Omgekeerde Wereld" bestaat uit vijf onderdelen. Alleen.... in dit rollenspel ben jij de vluchteling en spelen de vluchtelingen de ambtenaren van de diverse instanties. Let wel, ze spreken hun eigen taal! Net zo vreemd en soms beangstigend als voor de vluchtelingen die met de Nederlandse taal geconfronteerd worden.

De eerste stap is een bezoek aan de ambtenaar van de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). Deze neemt, met alle communicatiestoringen door de taalbarrière, de personalia op en neemt een eerste verhoor af.

Stap twee in het traject. Je moet wachten op de behandeling van je asielverzoek. Dat doe je in een opvangcentrum van het COA. Je dient je dus te melden bij de informatiebalie. Ook hier weer die vreemde taal.

De derde stap. Bij de informatiebalie kreeg je uitleg over rechten en plichten op de locatie. Je krijgt een kamer toegewezen met onbekenden. Je bent nu te gast op het "azc Erelma"

Aii, bij stap vier krijg je een negatieve beschikking! Snel meld je je bij de medewerkers van het Vluchtelingenwerk. Deze begeleiden je bij de juridische procedure.

En dan begint het lange wachten op het azc. Acht onbekenden, soms dezelfde taal sprekend, soms ook niet, wonen in één appartement. Vier slaapkamertjes dus twee man op een slaapkamer. Dit kan tot 30 maanden duren. En wanneer je geluk hebt komt de dag.... dat je een positieve beschikking ontvangt.

Stap vijf, in afwachting van een woning dat bij veel bekenden van me inderdaad terecht een heet hangijzer is dat zorgt voor veel onbegrip, krijg je een woning toegewezen. In afwachting van je inburgering leer je je het Nederlands aan als 2e taal.

Rozengeur en maneschijn....? Neen, dat blijkt wel uit dit bezoek. Op weg naar buiten pak ik nog een flyer mee. Het draagt de sprekende titel "Feiten en fabels over vluchtelingen". Voor geïnteresseerden zal ik het scannen, laat me maar weten of je het wilt ontvangen.

In de gang bij de kantoren hangen meerdere spreuken, dit keer niet van Loesje maar van Cootje. Na mijn bezoek is er één spreuk in het bijzonder in mijn geheugen blijven hangen.

"Heb ik ook eens een vooroordeel.

....Blijkt 'ie niet te kloppen"

Waarvan akte.