Gaat het nog goed komen?

Dat vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af. Terecht of onterecht? Ok, vaak gebruikt men het gezegde "vroeger was alles beter". Dat mag dan wel zo zijn of voelen (twee heel verschillende zaken), het is niet verstandig om in het verleden te blijven hangen. Om de simpele reden dat je niets aan dat verleden kan veranderen. Of toch wel? Ja, je kan er afstand van nemen en verder gaan.

Hoe ouder je wordt, hoe vaker je overlijdensberichten ziet langskomen van jouw heel bekende namen. Het geeft aan dat alles eindig is. De mooie herinneringen blijven. Koester die, maar laat ze geen steen om je nek zijn. Wat geweest is boezemt me geen angst meer in, wat gaat komen wel.
Zo zie ik de algemene mentaliteit bergafwaarts gaan sinds iedereen de mogelijkheid heeft zich te uitten op Sociale Media. Waar blijft het goede van de mens? Of willen we elkaar alleen maar tekstueel de grond in boren? Ook vandaag weer een bericht dat een jongeman van slechts 15 jaar oud zelfmoord heeft gepleegd. Oorzaak.. Sociale Media. Sommigen zullen dit aanmerken als een incident. Maar hoe vaak hebben we al niet dit soort incidenten moeten lezen?

Een doorn in mijn oog is ook hoe met de wat oudere werknemers wordt omgegaan. Je zet ze makkelijk aan de kant, huurt ze in via vage korte-termijn constructies of, nog erger, je promoveert ze tot 'vrijwilliger van de maand'. Deze week de berichten in de media over de voortschrijdende opmars van robots. Het verdringen van werknemers gaat steeds sneller. Maakt de politiek zich hier al zorgen over? Nee hoor, die sukkelen gewoon verder. Wordt het dan echt geen tijd dat we naar een andere invulling van onze huidige maatschappij moeten kijken? Waarom bijvoorbeeld zoveel tegenstand tegen het basisinkomen? Omdat het niet betaalbaar zou zijn? Geloof me, zoals de ontwikkelingen nu gaan, zal de toekomstige samenleving ook niet meer betaalbaar blijken te zijn.
Het wordt tijd voor nieuwe visionairs, nieuwe ideeën, maar op zijn minst, een besef dat het zo niet verder meer kan gaan. Ben ik de enige die hier wel eens over nadenkt tijdens verloren uurtjes?

Als je de kracht van Sociale Media nou eens voor positiviteit zou inzetten, hoe zou je dat dan kunnen doen? "Ik leer ieder dag," roep ik vaak. En dat is inderdaad zo. Maar dan moet je er wel voor open staan. Natuurlijk heb ik een eigen mening die ik graag ventileer, maar ben ook absoluut van mening dat je deze moet willen aanpassen als blijkt dat je het bij het verkeerde eind hebt. "Geven en nemen," weet je nog wel. Toegegeven, een wat warrig verhaal hierboven, maar de laatste tijd heb ik inderdaad moeite met een rode draad te vinden in gebeurtenissen. Daarbij vraag ik me vaker af, het "waarom" en niet het "hoe". Binnenkort maar weer eens een flinke wandeling plannen, mijn hoofd weer eens leegmaken. Na zo'n verfrissende wandeling gaat het vast weer goed komen, toch?

Soms zit het mee, nu zit het tegen

Mensen die wel eens tegen persoonlijke ontwikkeling aanschuren kennen de term vast wel, "the Flow". Het schijnt een staat te zijn waarbij het lijkt dat alles op rolletjes gaat. Een heerlijke ervaring, zo lang als het duurt. Maar er is ook nog iets anders, een gevoel dat alles niet loopt zoals je dat graag zou willen. Ach, je kent het wel, ying en yang, goed en kwaad die elkaar in evenwicht proberen te houden. Voor mijn gevoel gaat het even bergafwaarts.

Het griepje dat onlangs de kop op stak bleek een hardnekkige variant te zijn. Het kostte zo'n anderhalve week om er van af te komen. De kriebel in de keel en het hoesten zijn nog even gezellig gebleven. Anderhalve week ziek zijn als zelfstandige kost geld, veel geld. Er is namelijk geen achtervang zoals er voor werkenden is. Ach, het hoort er allemaal bij.

Vervolgens kijk je uit naar de dag dat je gezin weer wat groter wordt. Er komt een hond, en wat voor een! Een schat van een hond. Maar ook dan slaat het broertje (of is het zusje) van "the Flow" toe. Tijdens een proefwandeling bleek dat we de 48 kg spiermassa niet in bedwang konden houden. Dat rechtvaardigde het besluit om er van af te zien. Dat deed pijn. Maar het kan erger.

Het is vrijdagochtend. Met de naweeën van de hardnekkige griep nog in mijn lijf schudt Wil me wakker. "Weet je dat Edwin overleden is?" Nee, natuurlijk weet ik dat niet. Edwin is een 48-jarige vent in de kracht van zijn leven die samen met Aline in Duitsland is gaan wonen. Het contact is door de afstand wat minder, maar is altijd gebleven. Verdoofd pak ik de telefoon van Wil over. Versuft lees ik de tekst die Aline op Facebook plaatste. Het is echt zo. De dreun komt hard aan.
De dreun wordt ondragelijk en zorgt voor een slapeloze nacht wanneer ik later hoor wat er heeft plaatsgevonden. Zoiets gun je je ergste vijand nog niet, laat staan een vriend die je al jaren kent. Zo onwezenlijk..... het doet me ook weer beseffen dat het iedere dag over kan zijn. Dat is niet negatief, dat is realiteit. Ik besluit dat dat de les is die ik uit dit verhaal moet halen. Leef elke dag alsof het je laatste is.

Morgen, woensdag, vertrekken Wil en ik naar Duitsland om op gepaste wijze afscheid van Edwin te nemen. Ik heb het er nu al moeilijk mee. Het is alsof de geschiedenis zich herhaalt. ( blog uit 2009 ).

De laatste tijd ben ik toch al zo verdoofd. Volgende maand stemmen. Mijn God, waarop...?
Alles wat ik hier over geschreven heb komt wederom uit. Belofte na belofte worden via media verspreid door mensen die ik allang niet meer vertrouw. Politici die preken voor eigen parochie.
Natuurlijk, nu hebben ze ons weer nodig om in dat warme pluche plaats te kunnen nemen. Om vervolgens na de verkiezingen alle beloftes weer in te trekken. "Nee, dat heeft u verkeerd begrepen", "Zo heb ik dat nooit bedoelt". Ach, zo herkenbaar. En weet je wat ik zo erg vind, veel mensen trappen er steeds weer in. Ik weet het oprecht niet. Maar je wordt er steeds op gewezen "je MOET stemmen hoor". "Anders gaat je stem naar de grootste partij". Ach, het wordt tijd dat ik dit negatieve gevoel weer van me af ga schudden.

Daar begin ik dit weekend weer mee, maar dat horen jullie later. Voor nu laat ik mijn gedachten nog even de vrije loop. Verhip, nu doe ik het toch, "go with the flow". Ook al stroomt deze even de verkeerde kant op. Klets ik uit mijn nek of is dit herkenbaar?

Het kan altijd erger - een rectificatie!

Nog eens een kort blog, mijn hoofd en lijf zitten nog steeds vol ziektekiemen die er uit willen. Hardnekkig die griep! Maar beloofd is beloofd, daarbij, ben wel altijd kritisch maar zal mijn ongelijk altijd toegeven wanneer dat van toepassing is. Een man een man, een woord een woord.

Een rectificatie dus.
In mijn vorige blog verhaalde ik over het gebrek aan communicatie skills van het bestuur van Paladijn, een woonvorm in Almere. En ook hier, wanneer je maar hard genoeg schopt op Social Media kan het ineens wél. Er viel een mail in de mailbox van de voorzitter van de club. De beste man was op de hoogte gebracht van mijn verhaal en reageerde daar op. Of zoals hij het zelf stelde "Aangezien die informatie incompleet is heb ik er behoefte aan om wat dingen recht te zetten."
Vervolgens een verhaal met wat informatie waar ik wat aan heb. Ik duik in de mailgeschiedenis van Wil en zo waar.... op 22-2-2016 blijkt ze de info te hebben verstrekt om Sharon op de wachtlijst te zetten. Dat dient dus te worden rechtgezet, bij deze.

Dat we een jaar hebben moeten wachten op antwoord en dat de laatste mail van Wil nog steeds niet is beantwoord, daar wordt gemakshalve aan voorbijgegaan. Wederom bevestigd deze voorzitter dat vragen van geïnteresseerde ouders omtrent Paladijn niet beantwoord worden. Of zoals hij het zelf verwoord "Wij krijgen bovendien met enige regelmaat verzoeken voor een gesprek/ bezoek Paladijn. Omdat dit te veel tijd vergt van de zorgmedewerkers doen wij dit niet als er geen zicht is op een plaats. Voor zover mij bekend bent u daarop ook gewezen."

Dus op de wachtlijst plaatsen kan men wel, maar ouders adequaat informeren over de mogelijkheden kan niet. Reden voor ons om, zoals ook werd voorgesteld, Sharon van de lijst te laten verwijderen.
En zo sluit ook dit hoofdstuk weer.

Je zal maar ouder zijn van iemand met een verstandelijke beperking in Almere, ik wens jullie sterkte.