Ik weet het, ik weet het... ik schrijf te weinig! Keer op keer probeer ik mijn leven op dat punt te beteren maar steeds zijn er andere excuses.. of zijn het uitvluchten?
Niet dat er geen stof zou zijn om te schrijven hoor, niets van dat. Maar meestal wordt ik gedreven door gebeurtenissen die me somber stemmen en me (soms) hard laten uithalen. Maar het kan ook anders...
Deze week kreeg ik een telefoontje van mijn jongste zusje die ook in Almere woont. "Hé broer, weet je dat een neef ons al 5 jaar aan het zoeken is?" Ik val even stil.
"Oh, zeg ik", en wacht af wat er komen gaat. Nou, dat heb ik geweten. We waren vroeger met drie kinderen thuis, als oudste had ik te stellen met twee jongere zusjes, Sonja en Nicky. Ik heb het verder dus over 'ons'.
Om het verhaal beter te kunnen begrijpen, moet ik met je delen dat onze vader, voor hij trouwde met moeders, een andere relatie had. Niet zo vreemd toch, dat gebeurd zelfs nu nog. Maar uit dat eerdere huwelijk werden twee kinderen geboren. Technisch gesproken dus onze halfbroer en -zus. Vreemd genoeg werd daar nooit over gesproken thuis. Ooit had ik wel iets gehoord via een tante, maar ach, je bent jong en met hele andere dingen bezig. De info ging dus zogezegd het ene oor in en het andere uit.
Dat is te zeggen, tot het moment dat na een akelig en lang ziekbed ook vader moegestreden zijn ogen sloot. Moeder hadden we al moeten missen, ze werd slechts 55 jaar. Tijdens het opruimen van de woning komen ineens aktes en andere documenten tevoorschijn. Ze bevestigen wat we vaag al eens gehoord hadden. We hebben een broer en zus!
Met de komst van internet gaat het kriebelen, maar waar te zoeken? We wisten zo weinig, geen naam, geen woonplaats, niets. Dat viel ook niet uit de eerder genoemde documenten op te maken. Maar ook aan de andere kant scheen het te kriebelen. We gaan terug naar het bewuste telefoongesprek.
"Ja, onze neef", zegt jongste zusje Nicky, "hij heeft Sonja al gesproken en mij via MSN". Ze legt uit, "je hebt een oudere halfbroer en zijn zoon, eigenlijk een halfneef, of hoe zeg je dat, heeft ons gezocht.... en gevonden!". Het gebeurd niet vaak maar ik val stil. Herinneringen komen als bliksemschichten naar boven en verdwijnen weer net zo snel... een oudere broer op je 54ste krijgen is geen kattenpis.
Die avond hebben Dennis, de zoon van mijn halfbroer en ik, voor het eerst contact via MSN. Het werd een late avond. Hij stuurt foto's en scans van documenten die ik nog nooit gezien heb en lees met vochtig wordende ogen op één document de hele geschiedenis van mijn vader. De aanvraag voor een paspoort in de oorlogsjaren, mét foto van een pa als broekie. Een uittreksel van het bevolkingsregister waarop de beide huwelijken op vermeld staan, alle adressen waar mijn vader ooit heeft gewoond en... de namen van alle kinderen en hun geboortedatums. En dan nog zeggen dat internet zo onpersoonlijk is....
Eindelijk kom ik achter mijn roots. Ik weet dat ik ooit ben geboren op de Ceintuurbaan in Amsterdam, nu weet ik ook het huisnummer en de etage! Kippenvel slaat toe. Tijdens een lange digitale conversatie kom ik erachter dat Dennis niet, zoals eerder werd gedacht, in Tholen (Zeeland) woont, maar na een scheiding is verhuisd naar Beverwijk. Twee keer vallen van Almere zullen we maar zeggen.
Volgend weekend hebben we afgesproken dat hij en zijn dochtertje naar Almere komen. Dat gegeven laat diepe sporen van besluiteloosheid achter. Wat kan ik verwachten? Hoe zal het verder gaan? Wat weet hij te vertellen over mijn oudere halfbroer?
Naast vreugde is er ook verdriet als hij verteld dat mijn halfzus op 51 jarige leeftijd de strijd tegen kanker heeft verloren. Mijn halfbroer leeft nog, maar heeft geen contact meer met Dennis, zijn zoon. Maar ach, als internet ons samen kan brengen is er ook voor hen misschien nog een sprankje hoop. Als van ouds blijf ik geloven in het goede van de mens, tot het tegendeel is bewezen.
