Een dag vol vooroordelen

"Je leert elke dag," ik hoor het me regelmatig zeggen. Zo ook na afloop van de Human Library Almere van zaterdag 17 november. Nooit geweten dat het een hele dag bezig zijn met vooroordelen zo vermoeiend kon zijn. Gezien het feit dat het daarnaast ook enorm leerzaam is verzacht de 'pijn'.

Het was de tweede keer dat er een Human Library in Almere georganiseerd werd. Bij beide edities was ik aanwezig als boek. Dat vraagt enige uitleg. Doelstelling van een Human Library is het mensen in de gelegenheid stellen oog in oog te staan en in gesprek te gaan met het onderwerp waar ze duidelijke vooroordelen over hebben. Ooit wel eens een gesprek gevoerd met bijvoorbeeld een ex-crimineel, een dame die op latere leeftijd uit de kast kwam, een spontane jongedame maar wel blind vanaf geboorte, een jongeman met een psychose, een jongeman met een geamputeerd onderbeen, een pastoor, een brandweerman, een vluchteling, een moslima, een boekhouder die 5 jaar geleden een hersenbloeding kreeg en alles opnieuw moest leren ... ? Tijdens een Human Library kan dat!

Al deze mensen spelen de 'boeken' die de bezoekers, de lezers, kunnen lenen voor een gesprek van 20 minuten. Hoewel de boeken zich allemaal heel kwetsbaar en open opstellen, hebben ze wel het recht op sommige vragen niet te antwoorden. In de praktijk gebeurd dat zelden. Men is enthousiast en gedreven om over hun onderwerp, de 'titel van het boek' te praten. De sfeer is gemoedelijk en hier en daar is een lach en een traan te bespeuren. Vreemd genoeg is dat het effect van een Human Library, men is weer mens. Een mens met gevoelens, hoop en de wens contact, écht contact te leggen.

Ik zei het al, het is een vermoeiende dag. Wanneer men niet in gesprek is met 'lezers' zijn de 'boeken' in de backroom. Ook daar gaan de onderlinge gesprekken gewoon door en leert men elkaar pas goed kennen. Na alle uren op Social Media is het net een warm bad waar je in zit.
Het mooie is nog dat je zelf tijdens de gesprekken, die soms ongemerkt behoorlijk diep gaan, tot nieuwe inzichten komt.

Zoals bijvoorbeeld het 'boek' dat ineens verteld altijd gedacht te hebben dat hij zelf geen vooroordelen had, maar er tijdens deze dag achter kwam dat deze wel degelijk aanwezig waren.
Nog mooier was het om van de begeleiders te horen dat enkele 'lezers', bezoekers van de Human Library overwogen zich de volgende keer ook op te geven als 'boek'.

Gelukkig kan dat. De volgende Human Library staat al in de steigers en zal een speciale editie worden. Deze zal namelijk georganiseerd worden op 5 mei 2019. Mooie dag voor bezinning en eens een levend 'boek' te gaan lezen. Vind je ook niet?

Het leven van ver voor internet komt door datzelfde internet samen

Ik weet het, ik weet het... ik schrijf te weinig! Keer op keer probeer ik mijn leven op dat punt te beteren maar steeds zijn er andere excuses.. of zijn het uitvluchten?
Niet dat er geen stof zou zijn om te schrijven hoor, niets van dat. Maar meestal wordt ik gedreven door gebeurtenissen die me somber stemmen en me (soms) hard laten uithalen. Maar het kan ook anders...

Deze week kreeg ik een telefoontje van mijn jongste zusje die ook in Almere woont. "Hé broer, weet je dat een neef ons al 5 jaar aan het zoeken is?" Ik val even stil.
"Oh, zeg ik", en wacht af wat er komen gaat. Nou, dat heb ik geweten. We waren vroeger met drie kinderen thuis, als oudste had ik te stellen met twee jongere zusjes, Sonja en Nicky. Ik heb het verder dus over 'ons'.

Om het verhaal beter te kunnen begrijpen, moet ik met je delen dat onze vader, voor hij trouwde met moeders, een andere relatie had. Niet zo vreemd toch, dat gebeurd zelfs nu nog. Maar uit dat eerdere huwelijk werden twee kinderen geboren. Technisch gesproken dus onze halfbroer en -zus. Vreemd genoeg werd daar nooit over gesproken thuis. Ooit had ik wel iets gehoord via een tante, maar ach, je bent jong en met hele andere dingen bezig. De info ging dus zogezegd het ene oor in en het andere uit.

Dat is te zeggen, tot het moment dat na een akelig en lang ziekbed ook vader moegestreden zijn ogen sloot. Moeder hadden we al moeten missen, ze werd slechts 55 jaar. Tijdens het opruimen van de woning komen ineens aktes en andere documenten tevoorschijn. Ze bevestigen wat we vaag al eens gehoord hadden. We hebben een broer en zus!

Met de komst van internet gaat het kriebelen, maar waar te zoeken? We wisten zo weinig, geen naam, geen woonplaats, niets. Dat viel ook niet uit de eerder genoemde documenten op te maken. Maar ook aan de andere kant scheen het te kriebelen. We gaan terug naar het bewuste telefoongesprek.

"Ja, onze neef", zegt jongste zusje Nicky, "hij heeft Sonja al gesproken en mij via MSN". Ze legt uit, "je hebt een oudere halfbroer en zijn zoon, eigenlijk een halfneef, of hoe zeg je dat, heeft ons gezocht.... en gevonden!". Het gebeurd niet vaak maar ik val stil. Herinneringen komen als bliksemschichten naar boven en verdwijnen weer net zo snel... een oudere broer op je 54ste krijgen is geen kattenpis.

Die avond hebben Dennis, de zoon van mijn halfbroer en ik, voor het eerst contact via MSN. Het werd een late avond. Hij stuurt foto's en scans van documenten die ik nog nooit gezien heb en lees met vochtig wordende ogen op één document de hele geschiedenis van mijn vader. De aanvraag voor een paspoort in de oorlogsjaren, mét foto van een pa als broekie. Een uittreksel van het bevolkingsregister waarop de beide huwelijken op vermeld staan, alle adressen waar mijn vader ooit heeft gewoond en... de namen van alle kinderen en hun geboortedatums. En dan nog zeggen dat internet zo onpersoonlijk is....

Eindelijk kom ik achter mijn roots. Ik weet dat ik ooit ben geboren op de Ceintuurbaan in Amsterdam, nu weet ik ook het huisnummer en de etage! Kippenvel slaat toe. Tijdens een lange digitale conversatie kom ik erachter dat Dennis niet, zoals eerder werd gedacht, in Tholen (Zeeland) woont, maar na een scheiding is verhuisd naar Beverwijk. Twee keer vallen van Almere zullen we maar zeggen.
Volgend weekend hebben we afgesproken dat hij en zijn dochtertje naar Almere komen. Dat gegeven laat diepe sporen van besluiteloosheid achter. Wat kan ik verwachten? Hoe zal het verder gaan? Wat weet hij te vertellen over mijn oudere halfbroer?

Naast vreugde is er ook verdriet als hij verteld dat mijn halfzus op 51 jarige leeftijd de strijd tegen kanker heeft verloren. Mijn halfbroer leeft nog, maar heeft geen contact meer met Dennis, zijn zoon. Maar ach, als internet ons samen kan brengen is er ook voor hen misschien nog een sprankje hoop. Als van ouds blijf ik geloven in het goede van de mens, tot het tegendeel is bewezen.