Na het opruimen van de werkkamer heeft de opruimwoede mijn hoofd nog niet verlaten. Sterker nog, ik begin het zelfs leuk te vinden, erg hé...
De opruimactie van de kamer is uitgebreid beschreven op Facebook. Toch vind ik dat geen prettig medium voor langere verhalen. Vandaar maar weer eens mijn toevlucht genomen tot het vertrouwde Blogger.
Maar terug naar het nu. Jarenlang heb ik ze gekocht en verzameld, muziekdragers. Zo ontstonden er hele verzamelingen singles, Lp's en later Cd's. De singles hebben al heel lang geleden het pand verlaten. Soms nog wel eens spijt van maar ach, wat een ruimte kostte dat. Wat nooit is weggedaan zijn de Lp's. Niet omdat ik dat niet wil, maar er zitten nu eenmaal Lp's tussen die nog nooit op cd zijn uitgebracht. Om bij de laatste te blijven, de verzameling cd's is aanzienlijk. Maar Henk, draai je ze nog wel eens dan...?" Met het schaamrood op de kaken moet ik eerlijk bekennen.... nee!
Hoewel ik helemaal gek ben van muziek, heb ik de moderne tijd omarmt en gebruik Spotify Premium. Toch blijven ook de Cd's trekken. De eerlijkheid gebied me te vertellen dat ook ik de mening ben toegedaan dat een lp, het oude vinyl, meer emotie losmaakt. Ieder krasje en tikje verteld zijn eigen verhaal, heerlijk. Dat mis je op de steriele Cd's. Maar zo maar weg doen..... ik kan het (nog) niet over mijn hart verkrijgen. Dus project cd kast is gestart!
Een begin is gemaakt, maar ik zal nog een lange weg te gaan hebben. Door middel van Windows Media Player ben ik de Cd's stuk voor stuk aan het rippen naar 320 kbps MP3'tjes. Er zullen vast wel professionelere en/of betere manieren zijn, maar dit voldoet prima. Zo ontstaat er een digitale database van muziek van zeer uiteenlopende muziekproducties. En dan besef je ineens dat je ouder wordt.
Muziek is emotie en ik ben daar blijkbaar heel gevoelig voor. Iedere klank brengt me terug naar vroegere tijden en langzaam maar zeker komen al lang vergeten herinneringen weer naar boven. En dat zijn er vele. Hoewel ik natuurlijk een persoonlijke voorkeur heb kan ik zeggen dat ik wel van alle muziek hou. Ligt er wel aan of ik in de stemming ben. Zo kan ik het ene moment genieten van snoeiharde rock en dan weer van een klassiek stuk, Door mijn zoon en zijn kornuiten ben ik zelfs hardstyle gaan waarderen. Of meer... de passie van velen voor deze muziekstroming. Helaas heeft deze scene te kampen met een vooroordeel en slechte verhalen. Drugs gerelateerd veelal. Organisatoren van evenementen doen er werkelijk alles aan om dit tegen te gaan, maar inderdaad, het komt voor. Maar ach... dronken wij op een avondje stappen in de disco niet iets te veel baco's en stapten toen rustig achter het stuur....? Nou dan...
Het rippen gaat ondertussen gewoon door en in mijn headset klinkt de muziek van Silence & Romance Vol.1 CD 3, om precies te zijn "You Don't Bring Me Flowers" door het Johnny Pearson Orchestra. De Country Greats heb ik net afgesloten. Het leuke en eigenlijk ook wat verslavende is, dat door de vele verplaatsingen van de collectie de Cd's niet meer op alfabet staan. (Ja, dat stonden ze écht!). En zo komt het dat je het ene moment luistert naar Leo Fuld, gevolgd door Muddy Waters en the Commodores. En iedere cd, ik zei het al, zorgt voor heerlijke veelal emotionele flashbacks.
Als ik in de kast kijk, weet ik dat dat gevoel nog wel even zal blijven bestaan. Kortom, na vele ups and downs kan ik weer zeggen, ik hou van het leven. Maar toch wordt ik ouder..... gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten