Geliefde molensteen beïnvloedt besluit

Het kan soms raar lopen. Dat bleek afgelopen week wel weer eens. Groot was de commotie toen ik bekend maakte dat Wil en ik een woning zouden gaan bezichtigen in Bakhuizen (Friesland). Binnen en buiten Facebook werd ik om mijn oren geslagen door vele ongeruste Almeerders. "Je gaat Almere toch niet verlaten? Dat kan je niet maken..." 

Ons geliefd molensteentje

Het gaf me wederom een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het hartverwarmend te lezen dat men mij zou gaan missen, Aan de andere kant knaagde het besef dat ik niet overtuigd ben of deze stad wel van kritische, maar betrokken bewoners houdt. Ook hier liggen praktijk en theorie mijlen ver uit elkaar. Maar ik dwaal af. We gingen richting het Noorden.

De woning was een plaatje. Terwijl we buiten op de makelaar stonden te wachten, fluisterde ik zacht tegen Wil "hoor je dat?". "Wat," zei Wil, "ik hoor niks". "Dat bedoel ik nou," reageerde ik, "het is hier stil! Wat een rust." De makelaar kwam niet veel later aan en we gingen de woning binnen. Wat op internet stond vermeld was inderdaad zo. De nieuwe bewoners zouden werkelijk niets aan de woning hoeven doen, je kon er zo in!

Uiteraard namen we niet direct een besluit. Het was tenslotte niet even een brood dat je ging halen. Om de gedachten even de vrije loop te laten reden we naar het stulpje van Alfred Bekenkamp en Ilse van Gessel. Nou ja, stulpje... het was een kapitale boerderij die zelfs op de monumentenlijst stond. Wat een werk wordt daar verricht door Alfred en Edo van Tienen. Trots lieten de twee klussers ons alles zien. Het werd een lange rondleiding door het hele pand, de deel en de bijgebouwen. Het leek wel een museumbezoek, prachtig. En ook hier weer die weldadige rust.

Na een verfrissend drankje reden we weer richting Almere. Onderweg ging het gesprek uiteraard alleen maar over een onderwerp. Wat gingen we doen? Het avontuur lonkte.
Ik keek Wil aan en vroeg haar "Je weet, ik ben daar makkelijk in, maar jij moet nu voor jezelf gaan bepalen of je wel zou kunnen aarden in een echt dorp." Ik meende het. Voor mij zou het besluit echt geen probleem zijn, maar ik woon niet alleen en moet met ieder lid van mijn gezinnetje rekening houden. Al snel bleek dat het moederhart van Wil begon op te spelen. "Maar stel nu, dat Sharon snel een begeleid woonproject zou in gaan in Almere, dan zitten we op een uur rijden van haar vandaan..."

We besloten er een nachtje over te slapen. En inderdaad, de volgende dag pakten we de draad weer op. Hoe meer we de voor- en tegenargumenten bekeken en het beeld van een schitterende woning naar de achtergrond dreven, bleek eens te meer dat je als liefhebbende ouder van een kind met een beperking je leven lang een molensteen met je meedraagt. In ons geval, want ik kan niet namens alle ouders spreken natuurlijk, houden we zo veel van ons molensteentje dat het invloed heeft op alle maar dan ook alle besluiten die we in ons leven nemen. Soms niet fijn, omdat je er niet voor gekozen hebt, maar dat feit heb je tot in het diepst van je poriën geaccepteerd. Het is niet anders.

Kortom, Almere.... je zit nog steeds met me opgescheept. Of je dat nou leuk vindt of niet.

Ben nog steeds ont-stemd

We staan aan de vooravond van de Tweede Kamer verkiezingen 2017. Het is opvallend hoeveel politici in het Haegse de laatste tijd op straat te vinden zijn. De crisis blijkt over dus daar komen de gouden bergen weer. "Mooi toch," hoor ik je denken. Nou, is dat zo?

We hebben toch wat nare ervaringen met dat soort beloftes nietwaar? Of zijn we die alweer vergeten? Ik mag toch hopen van niet. Afrekenen op het verleden of meegaan met de mooie beloftes voor de toekomst, ik blijf het lastig vinden en ben dus nog steeds in hogere sferen. Zwevende kiezer noemen ze dat. Heb nog steeds moeite met dat hele verhaal met betrekking tot stemmen. Als ik zeg dat ik het niet weet en dus niet ga stemmen, valt de helft over me heen. "Het is een recht, je moet dus stemmen", "als je niet gaat stemmen gaat je stem naar de grootste partij" en meer van dat soort wijsheden. Weet je, het is aan mij niet zo besteedt, die hele politiek. Snap het niet, interesseert me ook niet. Maar ja "je mot hé..." Zo ben ik al mijn hele leven rechts. Dat neemt niet weg dat ik met mijn linkerhand ook wel het een en ander kan hoor.

Neem nou die beloftes vervat in een verkiezingsprogramma, of in het geval van een partij, op een bierviltje of zo. Als je even doordenkt zou je moeten weten dat je een oor aangenaaid wordt. Die beloftes kunnen namelijk nooit waargemaakt worden. Want wat lezen we op Rijksoverheid.nl?

"In de Tweede Kamer zijn voor een meerderheidskabinet minimaal 76 zetels van de 150 zetels nodig. Als de de regeringspartijen minder dan 76 zetels hebben, is het een minderheidskabinet. Om te kunnen regeren heeft een minderheidskabinet steun nodig van andere partijen in de Tweede Kamer. Zo kan een minderheidskabinet toch een meerderheid krijgen. Het kabinet kan daarbij per onderwerp steun zoeken bij andere partijen in de Tweede Kamer. De steun die deze partijen geven noemen we gedoogsteun."

Dus als jouw club 76 of meer zetels krijgt, pas dán kunnen alle beloftes worden waargemaakt. Maar dat is een utopie. Men zal moeten gaan formeren en dus water bij de wijn moeten doen. En misschien vervalt dan nu juist die belofte waardoor jij je keuze hebt laten bepalen. Ok, ok ik geef toe, ik bekijk het graag simpel, maar zit ik er ver naast dan?

Daarbij, ik vertrouw landelijke politici nu eenmaal niet. Want hoe vaak is het niet voorgekomen dat er mooie beloftes worden gedaan, men gekozen wordt en vervolgens heel iets anders dan die gedane belofte gaat doen? Als ze er dan op worden aangesproken is het vaak "nee, dan heeft u me verkeerd begrepen" of "zo heb ik dat nooit gezegd". Tenenkrommend, maar ja, ze zitten wel weer voor vier jaar in het pluche.

Kortom, ik ben er nog lang niet uit. Jij wel?

Hoe demotiveer je bewoners?

De laatste tijd zeg ik het zelf maar wanneer ik mensen spreek, ik ben kritisch. Toch ben ik deze week al verbinder en bruggenbouwer genoemd. Ja, ik ben kritisch, maar word graag van het tegendeel bewezen. Pas wanneer je mensen of (vaker) organisaties confronteert komt er beweging. Als betrokken Almeerder ben ik regelmatig op diverse plekken in de stad te vinden. Men zegt wel eens, het nieuws ligt op straat. Nou dat klopt wel. Vaak hoor ik zaken waarvan mijn vingers gaan jeuken. Net zo vaak hou ik me in. Maar dit verhaal MOET er uit. Ga er maar eens goed voor zitten.

Discuslaan 79

Tegenover Tussen de Vaarten ligt in het Fanny Blankers-Koen sportpark de Discuslaan. Een laan met een hele historie. Je vindt daar een gezellig complex van een kleine 60 woningen. Opvallend is het vele groen. Sterker nog, alle woningen zijn gesitueerd rondom een grote moestuin die door alle (nou ja, bijna alle)  bewoners wordt verzorgd. Een duurzame community dus, naar een idee van de Alliantie.

Het zal 2014 zijn als enkele actieve bewoners op het idee komt om een buurthuis op te starten. Niet een gewoon buurthuis, nee het moet een bredere voorziening worden voor alle Almeerders. Een rustpunt, verzamelpunt, plek voor bijeenkomsten, groente- en fruitwinkeltje van eigen bodem, ideeën genoeg. Door hun enthousiasme krijgen ze grote organisaties en fondsen mee.
Zo lukt het om de Gemeente te bewegen om een vrijgekomen dependance van een school van Poort naar de Discuslaan te verplaatsen. Sterker nog, omdat de fundering nog niet op orde was, is het pand met een grootte van zo'n 12 zeecontainers twee keer verplaatst op de locatie aan de Discuslaan.
Vijf sponsors schonken vaak forse bedragen. Rabobank, Gemeente, Oranjefonds, Kern met Pit zagen wel wat in het project. Ook divers materiaal werd vaak geschonken.

De bewoners sloegen met man en macht aan het klussen. Daar ging veel, heel veel tijd in zitten maar werd met liefde gedaan. Het schoolgebouw veranderde uiteindelijk in een klein paleisje. Op bovenstaande foto het pand met de aangelegde vlindertuin. Mooi hé? Maar donkere wolken dreven over de Discuslaan.....  Bij de oplevering werd al gezegd dat men de grond voor een periode van twee jaar in bruikleen kreeg. Met in het achterhoofd dat dat gezien de grootte van pand en enthousiasme van zowel bewoners als sponsors wel zou meevallen, kwam men van een koude kermis thuis. Welkom in Almere.

Onlangs werden de bewoners op de hoogte gebracht van de nieuwe plannen van de Alliantie. Op de plek van hun geliefd buurthuis moest een blok woningen komen. Binnen de kortste keren ging het pand waar zo veel tijd en geld in was gestopt tegen de vlakte. Een armoedig gezicht bleef over.

Op de foto's de situatie toen en nu. Men kan zich de teleurstelling van de betrokken bewoners wel voorstellen denk ik. Hoe demotiveer je actieve bewoners met goede plannen?

Het nieuwe clubhuis(je) midden in de moestuin

Vreemd genoeg is er op internet over de nieuwe plannen niets te vinden. In het nieuwe clubhuis(je) wordt me de plannen getoond van het nieuwe project. Als we goed tellen zien we 40 woningen gesitueerd rondom een gemeenschappelijke parkeerplaats. Om plaats te maken voor het project moeten er meerdere bomen worden gerooid. Maar ach, dat is de laatste tijd in Almere blijkbaar dagelijkse kost.

Het project 060 FBK straat

Tot slot

Er was onlangs nogal wat commotie in Tussen de Vaarten toen de Gemeente bekend maakte dat er meerdere containerwoningen als tijdelijke woonvoorziening zouden worden geplaatst. Er gingen stemmen op waarom er niet direct blijvende woningen konden worden gebouwd. In de wijk schijnt dat niet te kunnen, aan de Discuslaan blijkbaar wel. Almere, je weet me steeds weer te verbazen.