Soms krijg je ineens spontaan medelijden met een bepaalde doelgroep in Nederland. Mij overkwam dit afgelopen week ook weer. Ik heb het dit keer te doen met de senioren die afhankelijk zijn van het openbaar vervoer. En dat komt door de invoering, lees door de strot duwen, van de OV Chipkaart.
Tja, OV Chipkaart… staat de OV voor ontzettend vervelend of ongelooflijk voordelig?
Mijn eerste ervaringen zijn ronduit verschrikkelijk en dat zet die kaart voor mij op een behoorlijke achterstand. Maar wat is er dan aan de hand? Een uiteenzetting van de kaart in de praktijk door een gebruiker.
Na zelf een persoonlijke kaart te hebben aangeschaft komen we er achter dat een onpersoonlijke kaart in ons gezin ook welkom is. Op dat moment is mijn persoonlijke kaart wel binnen en voorzien van een bedrag maar nog nooit gebruikt. Zoon en dochter willen nog wel eens op stap met het openbaar vervoer en willen dus een kaart zonder persoonlijke gegevens. Vreemd genoeg kosten beide kaarten hetzelfde bedrag, namelijk €7,50. Nadat ook de onpersoonlijke kaart op de mat is gevallen kan het feest beginnen. En een feest werd het!
Om een workshop te geven in Hoog Catharijne in Utrecht besluit ik de trein te nemen. Opgewekt houd ik mijn kaart voor de incheckpaal op Almere CS. De toegang wordt me echter geweigerd. Zeker wetende dat er voldoende saldo op de kaart staat probeer ik het nog eens. Maar de paal is standvastig en blijft me weigeren. Enigszins geïrriteerd loop ik binnen bij de balie van de klantenservice op het station. Een vriendelijke dame neemt mijn kaart aan en controleert deze.
“Ah,” zegt ze, “ik zie het al, u heeft de kaart al wel geactiveerd voor het openbaar vervoer maar nog niet voor de NS.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Huhh, die kaart moet er toch voor zorgen dat we juist één systeem krijgen of heb ik dat nou mis?” probeer ik nog. Nu is het de beurt aan de baliedame om uit te halen, “ja meneer, ik heb het ook niet bedacht.” Ik houd me in en blijf vriendelijk terwijl ze uitleg geeft. “Voor de NS is het instaptarief €20,- dat bedrag moet dus op de kaart staan. Daarnaast moet u de kaart even voor de NS activeren.” Verwachtingsvol kijk ik haar aan. “Prima mevrouw, dat mag u dan even doen, u heeft de kaart nu toch in uw lezer zitten,” zeg ik vriendelijk. Ik kom van een koude kermis thuis, klantvriendelijkheid bij klantenservice, dat mag je natuurlijk niet verwachten in Nederland.
“Neen meneer, dat moet u even via internet doen, dat kan via de site van de NS.” In een laatste poging probeer ik nog “maar u bent toch van de NS?” Jammer maar helaas.
Ik kies de weg van de minste weerstand, loop terug naar de kaartjesautomaat en betaal met mijn vertrouwde pinpas voor een ouderwets niet digitaal kaartje van karton. De trein heb ik inmiddels gemist en moet dus op het tochtige perron een half uur wachten op de volgende trein. Met weemoed denk ik terug aan mijn behaaglijke stoel achter het stuur van mijn auto, arm uit het raampje en de radio op de favoriete zender. De eerste kennismaking met de OV chipkaart laat diepe sporen na. Maar het kan erger… morgen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten