Wil en ik zijn, zoals dat zo mooi genoemd wordt, gezegend met twee schatten van kinderen, een zoon en een dochter. Zo onderhand weet iedereen die ons kent ondertussen dat onze dochter Sharon een kind met een beperking is. Zelf noem ik het liever een "speciaal" kind. Het speciale aan haar is het feit dat haar ontwikkeling niet samen op gaat met haar leeftijd. Volgende maand wordt ze al weer 23 jaar. Maar in het koppie is ze ongeveer 4 á 5 jaar, op sommige gebieden zelfs jonger. En dat maakt het omgaan met deze dame speciaal. Het brengt heel veel speciale momenten in ons, en zeker in mijn leven.
Hoewel het ook zijn moeilijke kanten heeft, ben ik dankbaar dat het me gegund is om ZZP'er te zijn. Zo ben ik in de gelegenheid om, als dat zo uitkomt, afspraken zo te plannen dat ik veel tijd kan en mag vrijmaken om van mijn speciale dochter te genieten. Regelmatig houden we dan ook een 'papa dag'. Vader en dochter samen op stap, zo heeft Wil ook regelmatig een dag voor haar zelf om bij te kunnen tanken.
Toch heeft het ook kanten die me zorgen baren. En dan met name emotioneel. Kent u het nummer 'dochters' van Marco Borsato? Als ik dat nummer hoor en ik ben alleen, dan schiet ik vaak vol en mijmer ik over onze situatie. De eerste coupletten zijn zó herkenbaar! Maar dat zijn ze voor elke ouder met een dochter. Dat maakt het nummer zo mooi en tijdloos. Bij mij gaat het knagen wanneer Borsato in het nummer over het moment zingt dat de tijd van loslaten is gekomen, in het liedje het moment waarop dochterlief gaat trouwen.
Ik vraag me dan af of wij dat ooit zouden gaan meemaken.... het antwoord doet soms pijn.
Maar niet alleen dat. Ook het loslaten is een heikel punt en komt steeds dichterbij. Net als ieder ander worden we ouder. Dat maakt dat het moment naderbij komt dat we moeten gaan denken aan een toekomst voor Sharon zonder ouders. Nu nog ondenkbaar maar je moet als ouder reëel blijven. In haar geval zal dat begeleid wonen zijn. En geloof me, dat is het moeilijkste besluit dat ik ooit in mijn leven heb moeten nemen.
Gelukkig is het nog niet zo ver, maar we moeten het wel gaan onderzoeken. Voorlopig genieten we nog van elk ons gegund moment met Sharon. En Thomas, onze zoon? Dat is een ander verhaal, maar dat zal vast ook nog wel aan de orde komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten