Tja, hoe zal ik dit nou eens netjes gaan vertellen? Weet je wat, ik begin gewoon...
Zoals wellicht bekend heeft onze dochter Sharon een verstandelijke beperking. De kanjer is nu 23 jaar oud maar heeft het IQ van een 4 á 5 jarige, met hier en daar een uitschieter. De laatste tijd word ik bestookt met goedbedoelde adviezen om maar tóch te gaan stemmen tijdens deze ronde gemeenteraadsverkiezingen. Eén van de onderwerpen die daarvoor in stelling wordt gebracht is het feit, dat per 1 januari 2015 een hoop zaken door Den Haag, die er zelf niet meer uitkomen, over de schutting bij de gemeentes zal worden gegooid. Waaronder dus ook de zorg. En dat baart juist mij zorgen. En, zoals het volgende duidelijk zal maken, niet geheel onterecht.
Val maar over me heen, maar ik weet dus deze keer echt niet waarop te stemmen. Het hoe en waarom doet nu even niet ter zake, het is tenslotte mijn keuze. Blijven er drie gezinsleden over die wel gebruik kunnen maken van dat stemrecht. Mijn lieve eega, zoon én dochter. Want, ook al kan Sharon niet lezen of schrijven, weet ze amper welke dag het is, volgens de wet is ze stemgerechtigd. En daar wil ze gebruik van maken.
Liefdevol en met het nodige leedvermaak, wetende wat er zou gaan komen, neemt zoon Thomas de jongedame mee naar het stemlokaal. Daar ontvouwd zich het volgende tafereel.
Hij loopt naar de tafel en overlegd drie ID kaarten en laat de volmacht van mijn vrouw zien. "Ja," legt hij begripvol uit, "die volmacht is van mijn moeder, maar mijn zusje hier is een ander geval." Hij legt uit dat Sharon niet kan lezen of schrijven, geen volmacht kan ondertekenen maar wél van haar stemrecht gebruik wil maken. Het wordt stil in het lokaal. Verbijsterd kijken de dames en heren achter de tafel elkaar aan. "Maar zoiets hebben we nog nooit aan de hand gehad, ik moet hier over bellen...." Dat gebeurd.
Inwendig gniffelend hoort Thomas het gesprek aan en bespeurd enige wanhoop, hoe te handelen?
"Kan ze op de volmacht geen kruisje zetten," proberen ze nog. Het is aan Thomas om ze duidelijk te maken dat dat toch echt niet rechtsgeldig is. Men doet nog een poging de zaak op te lossen.
Een dame wil van achter de tafel uit komen om met Sharon te gaan stemmen. Geduldig legt Thomas uit dat dat niet werkt. Sharon kan namelijk aan haar niet duidelijk maken op wie ze wil stemmen. Iets wat Thomas wel weet, omdat ze het daar thuis over gehad hebben. De nieuwe omgeving en de situatie maakt Sharon echter onzeker.
"Maar als ze dat niet kan duidelijk maken, hoe weten wij dan dat het haar keuze is....", wordt er nog geopperd. Thomas legt uit dat ze het daar over gehad hebben en dat Sharon best wel weet op wie ze wil stemmen, maar nu door de situatie stil valt. Uiteindelijk krijgt hij toestemming om met Sharon het stemhokje te betreden zodat Sharon van haar stemrecht gebruik kan maken.
Uiteindelijk blijkt dit slechts een komisch voorbeeld van hoe onze maatschappij, waar men de mond vol heeft over zorg, men persoonsgebonden budgetten wil korten en op thuiszorg wil beknibbelen, is ingesteld op mensen van deze doelgroep. En dan moet ik als vader vertrouwen hebben dat het straks na 1 januari 2015 wel goed gaat komen met onze dochter. Wat denk je zelf....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten