Langzaam maakt angst plaats voor hoop

De gemoederen raken oververhit wanneer het bekend wordt dat er zo'n dertig statushouders in onze wijk Tussen de Vaarten zouden komen wonen. De vlam slaat in de pan wanneer blijkt dat een brief van de Gemeente aan omwonenden niet op tijd is bezorgd.

Vanavond was het onderwerp op de agenda van de Almeerse Politieke Markt gezet door de PVV. Ondanks een drukke week besloot ik de bijeenkomst bij te wonen. Het werd een emotionele avond.
Los van mijn functies binnen en buiten de wijk was ik daar vooral als mens. Het besluit om er open en zonder vooroordelen te gaan luisteren was snel gemaakt. Door deze beslissing kon ik ongekleurd door eerder gevormde meningen aanwezig zijn.

Er waren twee insprekers, ik zal echter de namen niet noemen. De eerste inspreker die van de voorzitter het woord kreeg was een oudere bewoner. Niet gewend aan het in het openbaar spreken was zijn verhaal wat hakkelend. Juist daardoor kreeg je al snel het gevoel dat het verhaal dat aan het papier was toevertrouwd recht uit zijn hart kwam. Kort samengevat was zijn betoog ingegeven door angst. Angst voor het onbekende. Angst door de berichten die ons dagelijks bereiken door de media. Daar moet je geen oordeel over vellen. Die angst is voor hem en de bewoners die hij vertegenwoordigde reëel.

De tweede inspreker was een jonge vrouw van buitenlandse afkomst. Haar verhaal was kort en krachtig. Met volle stem verhaalde ze over hoop en vooral liefde. De tegenstelling die in onze huidige maatschappij wortel heeft geschoten, had niet beter verwoord kunnen worden dan door deze twee insprekers. Angst en liefde. Beiden gemeend, beiden vanuit het hart.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Waarom zo veel argwaan? Waarom geen liefdevolle toenadering? Waarom geen begrip voor elkaars gevoelens? Pas wanneer op deze vragen een eerlijk antwoord komt, zal er saamhorigheid zijn. Maar daarvoor moeten beide partijen elkaar de hand reiken. Mensen die handelen uit angst zullen deze angst eerst moeten overwinnen voordat ze de uitgestoken liefdevolle hand kunnen accepteren.

Terug naar de Politieke Markt van vanavond. De wethouder liet blijken naar de angstige bewoners te hebben geluisterd. De pilot zal opnieuw worden bekeken en worden aangepast. Meerdere opties werden genoemd. Opties die de angst moeten wegnemen of op zijn minst moeten verminderen. Wanneer dat lukt, ja dan komt het moment dichterbij dat de aangereikte hand wordt gepakt en geschud. Als men elkaar dan ook diep in de ogen kijkt, zal de saamhorigheid waar velen naar verlangen een feit zijn. Ik heb nog steeds hoop dat liefde het van angst zal winnen. Wat denk jij?

Communicatie en informatie, het blijven twee aparte werelden...

...met intolerantie tot gevolg. Daar hebben we momenteel in onze wijk Tussen de Vaarten mee te maken. Wat is er aan de hand....?

Vooraf wil ik duidelijk stellen dat ik de mening toegedaan ben dat (economische) asielzoekers hier niets te zoeken hebben. Vluchtelingen daarentegen zijn wat mij betreft van harte welkom. Onder vluchteling versta ik, die persoon die door oorlogsgeweld van huis is verdreven met vaak achterlaten van vrouw en kinderen. Dat wordt ze vaak kwalijk genomen, maar is een logische keuze geweest.
De reis naar vrijheid is levensgevaarlijk, men kiest er bewust voor om vrouw en kind niet aan die gevaren bloot te stellen. Dan is het overleven in een oorlogsgebied, hoe vreemd ook, verstandiger.
Daarnaast speelt geld ook een rol. De reis naar veiligheid wordt geboden door mensensmokkelaars die hier goud geld mee verdienen. Er is gewoonweg geen geld om het hele gezin op de gevaarlijke reis mee te nemen! Zo, dat gezegd hebbende, waar ging het nu om?

Er is commotie ontstaan in onze mooie wijk. Die commotie is veroorzaakt door een, noem het, naïeve Gemeente die zeer selectief omwonenden heeft geïnformeerd over de komst van twee groepen statushouders. Je kan je afvragen waarom het nodig is om de komst aan te kondigen. Ook kan je je afvragen waarom dat dan in zeer beperkte kring is gebeurd. Zeker in het informatietijdperk met Sociale Media als informatiebron erg kortzichtig.

Om statushouder te worden is een heel traject doorlopen. Een statushouder is geen economische vluchteling maar heeft de intentie om hier een toekomst op te bouwen. Veel mensen uit Indonesië, China, Marokko, Turkije, Suriname en de Antillen zijn ze voor gegaan. Waarom dan nu ineens die felle reacties? Ik snap dat oprecht niet. Leg het me maar uit.

De situatie in Nederland kent, gevoed door onwetendheid, argwaan en angst, alleen maar verliezers. Natuurlijk valt de Gemeente te verwijten dat ze beter en breder hadden moeten informeren. Nog afgezien of dat überhaupt had gemoeten. Toch, ter verdediging van diezelfde Gemeente, het is ze opgelegd geworden door het Rijk. Men moet een zeker aantal statushouders opvangen en verzorgen. Dat zet kwaad bloed, dat is aan de ene kant begrijpelijk. Aan de andere kant, wat is het alternatief voor deze mensen?

Naast de Gemeente zijn ook de mensen die zich vaak als vrijwilliger urenlang inzetten slachtoffer. Het wordt ze vaak kwalijk genomen dat ze zich als mensen opstellen en de statushouders een warm welkom willen bezorgen. En dan de bewoners die door Rijk en daaropvolgend de Gemeente worden geconfronteerd met groepen statushouders die tijdelijk worden ondergebracht in hun omgeving. De laatste groep in het rijtje slachtoffers zijn de statushouders zelf. Na alle ellende van een levensgevaarlijke reis, procedures doorlopen en omringd te zijn door mensen die ze niet verstaan, snappen ze nu niet dat ze met de nek worden aangekeken en niet welkom zijn.

Laten we open kaart spelen. Mensen die zeggen, "maar in kleine groepjes of als families wil ik ze wel in de buurt" begrijpen het blijkbaar niet. Deze statushouders hebben niets te kiezen. Ze worden als balletjes heen en weer geslingerd door de instanties. Het resultaat is nu een tweespalt in de wijk. Iets waar ik fel tegenstander van ben. Als voorzitter van de bewonersstichting distantieer ik me dan ook van het pamflet dat sinds gisteren in de omgeving wordt verspreid. Het zet mensen weg als veroordeelden. In dit land is iedereen onschuldig tot het tegendeel bewezen is. En nee, ik ga niet zo ver om te zeggen "er zijn ook Nederlandse mensen die ik niet naast me wil hebben." Dat vind ik zo goedkoop. Het wordt wat anders wanneer overlast of anders wordt geconstateerd, dan en pas dan kan er worden ingegrepen. Of gaan we zo ver dat we iedere nieuwe bewoner in de wijk eerst door een ballotage commissie laten beoordelen? Want daar gaat het op lijken.

Eerlijk is eerlijk, ik ken buitenlanders die ik verafschuw door hun doen en laten. Daarnaast ken ik meer buitenlanders die mijn leven rijker en gevarieerder hebben gemaakt. Waar kies je voor?
Laten we ze eerst op een warme manier welkom heten. Kijken hoe het gaat en dan, pas dan mag je dit hele stuk nog eens lezen en waar ik "slachtoffers" schreef, "winnaars" lezen. Afgesproken?  

Shit, zijn we wel gewaarborgd?

Nou vooruit... omdat het een tijd stil is geweest... In de categorie: Hoe maken we ouders van mensen met een beperking gek

Jawel, er is weer eens wat nieuws bedacht. Let wel, mensen met een beperking die van een PGB mogen "genieten" hebben vaak al jarenlang mensen om zich heen die helpen bij de hele papieren rompslomp omtrent de PGB administratie. En vergeet niet dat het merendeel van de vermeende fraude met PGB's wordt geconstateerd bij de zorginstellingen.

Goed, wat is er nu weer, Henk?
Wel, men (lees het Zorgkantoor, de verstrekker van het PGB) wil door middel van een brief en invulformulier graag weten wie de gewaarborgde hulp van Sharon is. De wattt???
Ik zeg, de gewaarborgde hulp. Oftewel, sinds de indicatie van Sharon in 2006 (!!) wil men ineens weten who the hell nou steeds die papieren opstuurt uit haar naam.

Goed, de gewaarborgde hulp dus, en waar moet deze aan voldoen dan? Ik citeer (lees copy & paste):

De gewaarborgde hulp moet voldoen aan de volgende eisen:

1. De gewaarborgde hulp is niet eerder vertegenwoordiger/(gewaarborgde) hulp geweest waarbij niet aan de pgb-verplichtingen is voldaan.
2. De gewaarborgde hulp beschikt over een in het BRP (Basis Registratie Personen) bekend woonadres.
3. De gewaarborgde hulp is een persoon wiens vrijheid niet is ontnomen.
4. Schuldsaneringsregeling natuurlijke personen of aanvraag daarvoor is niet van toepassing op de gewaarborgde hulp.
5. Surseance van betaling of een aanvraag daarvoor is niet van toepassing op de gewaarborgde hulp
6. De gewaarborgde hulp is op dit moment niet failliet verklaard.
7. De gewaarborgde hulp zal voldoende waarborg bieden voor het nakomen van de verplichtingen van het persoonsgebonden budget voor de budgethouder.
8. De gewaarborgde hulp mag geen zorgverlener zijn (of bij een zorgverlener werken) die uit het persoonsgebonden budget betaald wordt.
   
   Uitzondering hierop zijn familieleden in de eerste en tweede graad. Eerstegraads familieleden: partner, ouders (ook adoptie- en stiefouders), schoonouders, kinderen (ook adoptie- en stiefkinderen), schoondochters- en zonen.
   Tweedegraads familieleden: broers en zussen, kleinkinderen, grootouders, schoonzussen en zwagers, stiefbroers- en zussen.
9. De gewaarborgde hulp is een natuurlijk persoon, en mag dus geen bedrijf zijn.
10. De gewaarborgde hulp wordt voor zijn/haar activiteiten als gewaarborgde hulp niet betaald uit het pgb.    --- einde citaat

Nah vooruit, wij zijn ook de beroerdste niet en vullen voor de "zoveelste-weet-ik-niet-meer-keer" alle personalia van Sharon en Wil in. En dan, na alle personalia komt het moment suprême... de prangende vragen van het Zorgkantoor. Daar gaan we...

"Hoe bepaalt u de keuze van de zorgverleners?"

Heel even hangt de pen boven het papier, "kristallen bol" Maar bekend met het gevoel voor humor van het Zorgkantoor noteer ik een vaag antwoord. Wat zou jij antwoorden?

"Hoe bewaakt u de kwaliteit van de zorg voor de budgethouder?"

Weer hangt de pen vervaarlijk boven het papier "met twee pitbullachtige chihuahua's" Met veel moeite weet ik een serieus antwoord te formuleren. Ik kijk al uit naar de volgende vraag. Maar eerst, wat zouden jullie hebben geantwoord?

"Hoe verzorgt u de pgb-administratie" 

Het "dat weten jullie het best want sinds 2006 keuren jullie de administratie maandelijks goed" weet ik van het papier te houden. In mijn mooiste handschrift noteer ik dat dat al sinds 2006 op dezelfde manier gebeurd. Echter sinds kort digitaal.


Maandag gaat de boel op de post... ja, je weet wel, post... in zo'n papier omhulsel, hoe heet dat ook al weer, oh ja een envelop. Je dacht toch niet dat dat digitaal kon hé....? Wel bij de tijd blijven, kom op. Zo'n plaketiket hoeft er gelukkig niet op. Zou zelfs niet weten of we die nog in huis hebben.

'k Ben toch zo benieuwd wat ze nu weer gaan bedenken om ons gek te krijgen. Soms vraag ik me af of zo'n Zorgkantoor aan klantenbinding doet. Maar ja, mocht dat zo ver komen dat ik gek verklaard wordt door al dat geneuzel, wie wordt dan MIJN gewaarborgde hulp....?

"Heb ik ook eens een vooroordeel..."

Het is zaterdag 24 september 2016. De weersverwachting is voor de tijd van het jaar uitzonderlijk te noemen. Dat komt mooi uit. Het wordt weer een drukke zaterdag in Almere. Meerdere evenementen staan er op het programma. Over een evenement in het bijzonder wil ik het in dit blog hebben.

Het is vandaag Burendag. In de directe omgeving van Tussen de Vaarten, de wijk waar ik woon, "wonen" heel speciale buren. In het Fanny Blankers-Koen sportpark is namelijk een asielzoekerscentrum (AZC) gevestigd. Aiii, heet onderwerp Henk.... ga je je vingers branden? We zullen zien. Ik besluit namelijk eens te gaan kijken of mijn negatieve beeld over asielzoekers, die al onze woningen, banen en soms ook hier en daar vrouwen pikken wel klopt.

Ik draai het terrein op en weet al snel een parkeerplekje te vinden. De grootste drukte is al geweest wanneer ik bij het AZC aan kom rijden. Vriendelijk knikkend naar de bewakers in de hal en achter de balie loop ik het binnenterrein op. Dan bedenk ik me en loop even terug naar de balie. Vriendelijk wordt er gevraagd waar ik mee kan worden geholpen. "Ja, ziet u", begin ik mijn verhaal, "ik realiseer me net dat ik op de openbare weg video-opnames mag maken. Maar dit is geen openbare weg..."

De bewaker knikt begrijpend. "Daar hebt u inderdaad toestemming voor nodig", zegt hij, "ik roep de locatiemanager wel even voor u."

Even later maak ik kennis met Amanda Steeneveld. Ook haar leg ik uit wat ik kom doen en dat ik graag wat sfeershots zou willen maken. Dat mag, maar dan moet ze wel even meelopen om bewoners te vragen of ze geen bezwaar hebben in beeld te komen. Om geen onrust te kweken film ik kort en heel globaal, geen bewoner komt herkenbaar in beeld. Het geeft me de kans even met Amanda te praten. Rustig geeft ze antwoord op mijn vragen en verteld me dat ik het beste kan ervaren door een rondleiding mee te maken. We nemen afscheid en ik meld me voor de eerstvolgende rondleiding. Er staat al een flinke groep bij de informatie stand als iemand zich meldt als de gids. We beginnen in het kantoorgebouw. De uitleg bij iedere stop is zeer compleet en transparant. Ook wordt er ruimschoots mogelijkheid geboden voor het stellen van vragen. Ik begin me langzaam ongemakkelijk te voelen. Had ik het dan al die tijd mis?

Afdeling voor afdeling wordt besproken. De leslokalen, welke lessen er aangeboden worden en welke verplicht zijn. Het gehele traject wanneer men binnenkomt. De afdeling met artsen en psychiaters, overal maken we kennis met enthousiaste vrijwilligers en medewerkers. Er wordt uitgelegd dat men, ook buiten de Open Dag, kan helpen op het centrum. Vooral bij de Nederlandse lessen. Bewoners die simpele gesprekken in de voor hen nieuwe taal Nederlands aan kunnen, willen dat dolgraag met bezoekers oefenen. Een enkeling van onze groep gaat het gesprek aan. Het wordt met een grote glimlach ontvangen.

In de gangen van het complex hangen foto's en verhalen van vluchtelingen. Ik laat het verhaal van de gids even voor wat het is en lees wat van de verhalen bij de foto's. Het onbegrip en door de media gevoede argwaan tegen hen begint langzaam van mijn schouders te glijden. Het besef dat het hier gaat om mensen, mensen als jij en ik, knalt keihard binnen. Ik lees het verhaal van een moslim die door een illegaal verkregen internetaansluiting kennis maakt met het "verschrikkelijke Westen". De schellen vallen van zijn ogen en hij besluit christen te worden. Dat moet uiterst voorzichtig want nu is hij zijn leven niet meer zeker. Hij vindt al snel vier vrienden die hetzelfde traject hebben gevolgd. Ze komen als christenen in het geniep bijeen. Het onvermijdelijke gebeurt. Ze worden ontdekt. Het kost twee vrienden het leven. De anderen weten te vluchten naar het Westen.

Naast zijn foto en verhaal kijk ik in het gezicht van een veertienjarig meisje. Ook uit haar verhaal blijkt dat ze familie en vrienden moest achterlaten om te vluchten. Het raakt me diep. Dit zijn geen gelukzoekers. Dit zijn geen mensen die gedacht hebben, "kom, we gaan eens daar wonen en werken." Nee, deze mensen zijn gevlucht uit lijfsbehoud.

Wat veel mensen raakt is: "De Omgekeerde Wereld". Het is een door het AZC bedacht rollenspel om te ervaren wat het is om als vluchteling asiel aan te vragen. "De Omgekeerde Wereld" bestaat uit vijf onderdelen. Alleen.... in dit rollenspel ben jij de vluchteling en spelen de vluchtelingen de ambtenaren van de diverse instanties. Let wel, ze spreken hun eigen taal! Net zo vreemd en soms beangstigend als voor de vluchtelingen die met de Nederlandse taal geconfronteerd worden.

De eerste stap is een bezoek aan de ambtenaar van de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). Deze neemt, met alle communicatiestoringen door de taalbarrière, de personalia op en neemt een eerste verhoor af.

Stap twee in het traject. Je moet wachten op de behandeling van je asielverzoek. Dat doe je in een opvangcentrum van het COA. Je dient je dus te melden bij de informatiebalie. Ook hier weer die vreemde taal.

De derde stap. Bij de informatiebalie kreeg je uitleg over rechten en plichten op de locatie. Je krijgt een kamer toegewezen met onbekenden. Je bent nu te gast op het "azc Erelma"

Aii, bij stap vier krijg je een negatieve beschikking! Snel meld je je bij de medewerkers van het Vluchtelingenwerk. Deze begeleiden je bij de juridische procedure.

En dan begint het lange wachten op het azc. Acht onbekenden, soms dezelfde taal sprekend, soms ook niet, wonen in één appartement. Vier slaapkamertjes dus twee man op een slaapkamer. Dit kan tot 30 maanden duren. En wanneer je geluk hebt komt de dag.... dat je een positieve beschikking ontvangt.

Stap vijf, in afwachting van een woning dat bij veel bekenden van me inderdaad terecht een heet hangijzer is dat zorgt voor veel onbegrip, krijg je een woning toegewezen. In afwachting van je inburgering leer je je het Nederlands aan als 2e taal.

Rozengeur en maneschijn....? Neen, dat blijkt wel uit dit bezoek. Op weg naar buiten pak ik nog een flyer mee. Het draagt de sprekende titel "Feiten en fabels over vluchtelingen". Voor geïnteresseerden zal ik het scannen, laat me maar weten of je het wilt ontvangen.

In de gang bij de kantoren hangen meerdere spreuken, dit keer niet van Loesje maar van Cootje. Na mijn bezoek is er één spreuk in het bijzonder in mijn geheugen blijven hangen.

"Heb ik ook eens een vooroordeel.

....Blijkt 'ie niet te kloppen"

Waarvan akte.

Transparant(er) Almere

Als ik er goed over nadenk is dat Facebook voor sommige doelen best wel handig. Dat moet ik toegeven, ook al krijg ik er steeds meer een afkeer van. Dat komt deels door Facebook zelf, maar zeker ook door het 'sfeertje' dat er hangt. Dat is, het valt niet te ontkennen, behoorlijk negatief. Met hier en daar uitzonderingen. Soms worden er pogingen ondernomen om wat 'gezelligheid' te krijgen op Facebook. Meestal wordt dat gedaan in de vorm van goedbedoelde kettingbrieven. Idee is goed, maar effect is averechts.

Terwijl het bovenstaande door mijn hoofd spookt, plaats ik een bericht op datzelfde Facebook. Het duurt niet lang of de reacties vliegen me om mijn oren. Het bericht behelsde mijn bedenkingen of ik door zou moeten gaan met het signaleren van misstanden die ik constateer. Als ik daarmee bereik dat mensen er over nadenken heb ik mijn doel al bereikt. Echt iets veranderen, daar is veel meer voor nodig. De overgrote meerderheid van FB vrienden las de berichten graag, dus ga ik er gewoon mee door. Om dan maar direct de koe bij de uiers te pakken (of was het gezegde anders..) .....

Gisteren heerlijk met vrouw en dochter naar attractiepark Drouwenerzand geweest. Dagje rust en lekker eens goed bijpraten. Het gesprek gaat al gauw over het leerlingenvervoer. Eerder schreef ik al hoe dat er iedere drie jaar in Almere aan toe gaat. Het geeft vervoerders de mogelijkheid de wat oudere (en dus duurdere) krachten te lozen. Door alle commotie ben ik er niet eens aan toegekomen om te vertellen hoe dat is afgelopen. Een telefoontje van haar werkgever bracht wat rust, ze werd niet ontslagen maar kreeg een andere route omdat het leerlingenvervoer in Almere naar een andere partij ging. De gemengde gevoelens blijven. Er was sprake van een 85 uur contract. Met de rit die nu is toegewezen, één leerling ophalen in Zeewolde en naar zijn school in Amsterdam brengen, wordt die 85 uur uiteraard lang niet gehaald. Dat wordt dus op termijn een behoorlijke stap terug in inkomen.
Maar dat is niet waarom ik er toch weer over begin. Het doet soms pijn als je voorspelling uitkomt.

Leerlingenvervoer Almere 2019?

Tijdens het gesprek gisteren vertelde mijn vrouw dat ik gelijk heb gehad. Uiteraard heeft ze nog steeds een warm contact met haar nu ex-collega's die wel zijn overgenomen. Na kennis te hebben genomen van de wijzigingen met betrekking tot het Almeerse leerlingenvervoer voorspelde ik al dat de ritten naar alle waarschijnlijkheid worden gesplitst. Dus dat de kinderen in de ochtend door een andere chauffeur naar school worden gebracht dan de chauffeur die ze in de middag weer naar huis brengt. Dat was namelijk de enige wijze waarop men kon rijden met chauffeurs met kleinere contracten. En zo waar, ik heb gelijk gekregen. Haar collega's bevestigden dit gegeven.

Dat maakt me inwendig wit en witheet. Het gaat om leerlingen met een beperking waarbij eenduidigheid heel belangrijk kan zijn. Die zijn absoluut niet gebaat bij wisselende chauffeurs. Maar hé.... het gaat tegenwoordig om de poen, niet meer om het welzijn van cliënten. Zitten er dan geen ambtenaren op afdeling leerlingenvervoer bij de Gemeente die dit ook hadden kunnen bedenken?
Samen met nog een paar ouders heb ik me vanaf zo ongeveer 1996 hard gemaakt voor het toenmalige leerlingenvervoer. Toen al verzuchtte we als betrokken ouders dat het veevervoer in Nederland beter gereguleerd is dan het leerlingenvervoer. Het zal je kind maar wezen...

Zo, dat ben ik kwijt. Kan ik er wat aan doen? Weinig. Onder de aandacht brengen van de politiek, die moet het dan maar al dan niet oppakken. Als dat zou werken, als politici nog beter zouden luisteren naar wat kritische bewoners te vertellen hebben, dan, misschien dan wordt Almere wat transparanter.
Reacties zijn zoals gewoonlijk meer dan welkom. Ik leer graag, liefst iedere dag.

Een uitbraak van saamdoofheid

Mensen helpen die het echt nodig hebben, saamhorigheid in de wijk brengen, netwerken, mensen bij elkaar brengen, het zijn allemaal dingen waar ik sneller van ga lopen. Maar ik merk dat ik de laatste tijd teveel struikel.

Neem bijvoorbeeld de wijkgroep die ik ben gestart en samen met Chris Bennemeer, ook een ondernemer en actieve bewoner, beheer. Een uitgelezen manier om alle bovenstaande doelen te bereiken zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Dat doet, ik geef het niet graag toe, pijn. Het kost energie, geld en tijd, heel veel tijd. De laatste tijd ben ik eens gaan zitten om te bezien wat ik er nu voor terug krijg. En dat is niet veel, is de eindconclusie.

Neem bijvoorbeeld afgelopen week. De bewonersstichting die ik samen met Katja Dorlandt ben gestart, is nog steeds de enige in Almere die lid is van de LSA, Landelijke Stichting voor Actieve bewoners. Deze organisatie houdt een keer per jaar een zomerschool. Dat kost de deelnemers twee volle dagen. Dat waren twee volle dagen die ik er voor over heb om kennis op te doen die mogelijk gebruikt kan worden in de wijk. Friesland was dit jaar de provincie waar we uit heel het land samenkwamen. Veel geleerd? Absoluut! Is het zinvol om hier tijd, geld en moeite in te blijven steken? Daar begin ik steeds meer aan te twijfelen.

In mijn enthousiasme plaats ik berichten vanuit Friesland in de groep. Ook een uitgebreid fotoverslag wordt even na terugkomst geplaatst. Het levert me de nodige vragen op. Ze hebben een ding gemeen. "Wat heeft dit met de wijk te maken?" Dat heb ik al eerder gepoogd uit te leggen maar men pikt het niet op, of ik ben onduidelijk in mijn communicatie.

Dat roept bij mij echt de vraag op, waar doe ik het nog voor? Ok, ik weet het, Katja en ik zijn met de eerder genoemde doelstellingen de stichting begonnen. Chris haakte gelukkig wat later aan. Maar het commentaar wat regelmatig over me heen gestort wordt laat duidelijk zien dat er geen achterban is. Ook als wij roepen dat we wat willen organiseren. Dan zijn er enthousiaste reacties. Tot het moment dat we vragen om helpende handjes. Dan blijft het oorverdovend stil en lees ik alleen excuses waarom men niet kan helpen. Maar daar gaan we het niet mee redden mensen.

De wijk, dat zijn wij. Tenminste dat dacht ik in mijn onschuld. Maar meer en meer overvalt me de stroom berichten die alleen maar over "Ikke, ikke" gaan. Het was een presentatie tijdens deze twee dagen zomerschool die een ware eye-opener werd. Dat was de presentatie over TAP, dat staat voor Transition Accelerator Program. Het onderwerp, beschreven door Klaas van Egmond, hoogleraar Geowetenschappen aan de Universiteit van Utrecht, werd tijdens de presentatie van Jaap Koen Bijma in klare Jip-en-Janneke begrippen uitgelegd. De tijd van "gemeenschappelijk" en "verzuiling" is over. Jaap Koen legt uit dat we zijn aangeland in het tijdperk van "individuen" en "spiritualiteit". Het verklaart veel. Mensen worden niet meer actief wanneer ze als groep worden aangesproken. Wel wanneer men individueel wordt benadert. Het is een andere manier van benaderen, maar het eindresultaat is bijna hetzelfde. Vormen meerdere individuen geen groep? Natuurlijk wel!
Dit is overigens geen natte vingerwerk maar een wetmatigheid. Voor meer informatie hierover, lees de boeken of artikelen van Klaas van Egmond maar eens.

Om terug te keren naar de titel, als groep heeft men last van "saamdoofheid". Men is meer gefocust op zichzelf, het individu, met als belangrijkste wederkerige vraag "wat heb IK er aan?"
Het vergt dus een andere manier van benaderen. 

Juweeltjes van ontmoetingen

Als 'PC-mannetje' kom ik bij veel mensen over de vloer. Dat levert vaak juweeltjes van ontmoetingen op. Het blijft als in mensen geïnteresseerde intrigerend om kennis te nemen van het levensverhaal van mensen. Zo kwam ik onlangs bij een klant in Amsterdam. De man, zelf een markant figuur, bleek fervent fan van Cornelis Vreeswijk. Uit zijn verhalen leerde ik van het bestaan van een heus Cornelis Vreeswijk Genootschap.

Nu weet ik dat Cornelis Vreeswijk zowel in Nederland als in Zweden een grote schare fans had. Zijn herkenbare stem en olijke teksten blijven in het geheugen hangen. Terug naar het bezoek in Amsterdam, jaren na de dood van Vreeswijk bleken er nog nummers bewaard te zijn gebleven die nooit waren uitgebracht. Het Genootschap heeft alle zeilen bij moeten zetten om die nummers uit te brengen. En dat is ze gelukt!

Het resultaat is een heus collectors item geworden. Stevig in karton vindt de nieuwe eigenaar een boekje met o.a. de songteksten, maar ook het verhaal over het ontstaan van de CD.

De CD zelf is uitgevoerd in 'vinyl look'. Journalist Arjan Peters van de Volkskrant schreef in mei van dit jaar een mooi artikel over de totstandkoming van de CD. Ik plaats het artikel graag nogmaals.

Mijn bestelling voor de CD gaat zo de deur uit.  

-------------------------------------------------

Vreeswijk had zoveel meer in zijn mars dan 'Veronica' – (Auteur Arjan Peters (de Volkskrant) )

Opgenomen in 197 4, nooit eerder uitgebracht, nu op cd: elf Nederlandse liederen waarmee
Cornelis Vreeswijk de klassieke Zweedse troubadour Bellman eer bewijst.

De zoon van een garagist en automonteur uit IJmuiden was 13 toen het gezin naar Stockholm verhuisde. Daar zou hij later met zijn gitaar vanaf 1964 een groot aantal platen maken. Nadat hij in

1987 op zijn 50ste stierf aan leverkanker, werd zijn begrafenis op de Zweedse televisie uitgezonden: Cornelis Vreeswijk, geëngageerd troubadour en levensgenieter, wiens verzamelde liedteksten als een schat worden gekoesterd. Jaarlijks wordt in Stockholm in augustus de Cornelis Vreeswijkdag gevierd met liederen die door bekende Zweedse vertolkers worden uitgevoerd.

Op het graf van Vreeswijk, naast de oude Katarina-kerk, liggen steevast bloemen, vaak staat er een fles met een bodem rode wijn, of er liggen een paar sjekkies. Hij er is nog. De dikbuikige losbol en dichter van het vrije woord smeedde moderne ballades met invloeden van jazz en blues, en maakte ook bewerkingen van tijdgenoten die hij bewonderde: van de vroeg gestorven Amerikaanse singer-songwriter Jim Croce en de vermoorde Chileense volkszanger Victor Jara. Maar ook bracht

Vreeswijk twee cd's uit met bewerkingen van liederen van Carl Michael Bellman (1740-1795), een legendarische luitspeler, tekstdichter en zanger. In honderdvijftig drank- en gezelschapsliederen voerde Bellman allerlei personages op, zoals de klokkenmaker Fredman en de zatte muzikant Movitz, die namens hem konden tekeergaan over misstanden, de lof zingen van vrouwen, en door hun uitdagende vrolijkheid de dood op afstand houden.

Dat alles moeten we weten, voordat we de cd ‘Cornelis zingt Bellman’ opzetten. Plus dit: in 1974 kwam Vreeswijk even over naar Nederland. Bij zijn oom Louis de Fauwe in IJmuiden nam hij toen elf nummers op, met de muziekband die in 1971 voor de Zweedse plaat ‘Spring mot Ulla’, spring! (Ren naar Ulla, ren!) was gebruikt De opnamen werden nooit uitgebracht, maar zijn wel bewaard gebleven. Dankzij het Cornelis Vreeswijk Genootschap, het Prins Bernhard Cultuurfonds en een

crowdfundingactie is het materiaal gedigitaliseerd en kan de cd vandaag dan verschijnen.

Bemint elkander en maakt plezier, aanstonds zijn we er niet meer. Maakt dus de route van de tapkast tot het graf zo lang en aangenaam mogelijk, is kort gezegd de moraal van de liederen die Bellman vaak 'epistels' noemde, en die hij nummerde. Dat zien we terug in de elf amoureuze en boertige nummers van Vreeswijks plaat. Uit het tedere Epistel 72: 'De luiken zijn dicht, de kaarsen gesnoten/Wees maar niet bang, de deur is gesloten/ Je man is er vandoor en o, de nacht is lang/ Slaap zoetelief, bij mijn gezang.'

Uit het onbezorgder Epistel 67: 'Ach mevrouw, het is waar/ Ik ben zeventig jaar/ Maar ik maak het nog wel klaar/ Klim in de bedstee zonder stoel/ En vlegels die sla ik op hun smoel/ Ik ben fors van

postuur/ Wat een prachtig figuur/Voelt u mijn temp'ratuur?'

Rinkelende glazen, walmende lampen en deinende boezems, een mooie Zweedse begeleiding {naast

gitaar ook bas, altsax, viool, drums en klavecimbel) en een Cornelis die op zijn 37ste in blakende vorm was. Hij trekt zijn barokke voorganger zijn eigen eeuw in, en houdt de vrijmoedige folk traditie levend.

Een uitgelezen gelegenheid om nog eens te horen dat Vreeswijk zoveel meer in zijn mars had dan

de kenners van De nozem en de non en Veronica bevroeden. Cornelis kan, afgestoft en

opgepoetst, beleefd worden aanbevolen. 'Eerst een kus en dan een glas/ dan ontwaakt de liefde

pas.' Er zijn vervelender raadgevingen.

Cornelis zingt Bellman. Cornelis Vreeswijk Genootschap;€ 20,-.

N.B.: Kijk op de website www.cornelisvreeswijk.nl voor bestelprocedure en huidige stand van zaken

Is NEE zeggen ook sociaal? JA hé...?

Een van mijn zwakkere punten, anderen zullen dat juist een sterk punt vinden, is dat ik me vaak wegcijfer ten gunste van anderen. Zo blijf ik ook graag op de achtergrond, iets dat door het gebruik van Social Media wat lastiger is geworden.

Ziet de een Social Media als een (goedkope) reclame tool voor zijn of haar zaak, voor mij bestaat Social Media uit het delen van ervaringen om elkaar zo beter te leren kennen. Kan daarna bij een persoonlijke ontmoeting van pas komen nietwaar?
Lange gesprekken met mijn zoon, die zich verrassend verstandig ontwikkeld, hebben me doen inzien dat ik mezelf meer in bescherming moet nemen. Nee, ik ga niet minder of anders posten. Wel ga ik directer en duidelijker zijn. Dat kan me online vrienden gaan kosten of me de status van "criticaster" geven, dat realiseer ik me. Toch heb ik dat er met hart en ziel voor over.

Via alle kanalen die vallen onder Social Media heb ik inmiddels vele volgers. Om die allemaal "vrienden" te noemen, zoals Facebook graag ziet, gaat me te ver. Maar door me open te stellen kunnen ze het wel worden. En wat die kritiek betreft, klopt deels. Ik hou er van om tegen heilige huisjes te schoppen of zaken te generaliseren. Moet je die reacties daarop dan eens lezen. Vaak hilarisch gewoon. Hoewel er altijd wel een bron van waarheid in zit in die kritiek, zal het veelal goedbedoelde kritiek zijn. Dezelfde leraar Nederlands die ons bijbracht dat je een discussie niet kan winnen, leerde ons ook dat kritiek alleen is toegestaan als het opbouwende kritiek is. Met andere woorden, kritiek moet een mogelijke oplossing in zich dragen of gevolgd worden door een mogelijke oplossing.

Kom ik terug op de zelfbescherming. Enkele van jullie zullen het herkennen, het geen "NEE" kunnen zeggen. Welnu, na een paar lange nachten ben ik tot de slotsom gekomen dat je dat wel zou moeten doen. Voorheen nam ik te veel hooi op mijn vork. Uiteindelijk kostte me dat wat gezondheid en een naar gevoel. Had me al wel aangewend om eens in de zoveel tijd eens rustig te gaan zitten met een stuk papier om zaken op een rij te zetten. Zo zette ik een punt achter activiteiten die me energie kosten en me erg vermoeiden, hoe leuk die zaken ook waren. Zo bleef er meer tijd over voor de zaken die me energie gaven. Daar komt dus nu ook het gebruik van het woordje "NEE" bij.

Want is "NEE" ook niet een antwoord? Het is niet wat de vragende partij wil horen, maar het schept wel duidelijkheid. Daarbij, en dan kom ik op de titel van dit blog, het valt onder sociaal want je schept geen verwachtingen die je niet kunt of wilt waarmaken.

Zo, weer een stukje Henk ontrafelt. De mensen die dit niet aan staat kunnen nu het pand verlaten.
Voor de achterblijvers is er koffie.... koekje er bij?

Ineens komt het besef "je wordt ouder papa..."

Na het opruimen van de werkkamer heeft de opruimwoede mijn hoofd nog niet verlaten. Sterker nog, ik begin het zelfs leuk te vinden, erg hé...
De opruimactie van de kamer is uitgebreid beschreven op Facebook. Toch vind ik dat geen prettig medium voor langere verhalen. Vandaar maar weer eens mijn toevlucht genomen tot het vertrouwde Blogger.

Maar terug naar het nu. Jarenlang heb ik ze gekocht en verzameld, muziekdragers. Zo ontstonden er hele verzamelingen singles, Lp's en later Cd's. De singles hebben al heel lang geleden het pand verlaten. Soms nog wel eens spijt van maar ach, wat een ruimte kostte dat. Wat nooit is weggedaan zijn de Lp's. Niet omdat ik dat niet wil, maar er zitten nu eenmaal Lp's tussen die nog nooit op cd zijn uitgebracht. Om bij de laatste te blijven, de verzameling cd's is aanzienlijk. Maar Henk, draai je ze nog wel eens dan...?" Met het schaamrood op de kaken moet ik eerlijk bekennen.... nee!

Hoewel ik helemaal gek ben van muziek, heb ik de moderne tijd omarmt en gebruik Spotify Premium. Toch blijven ook de Cd's trekken. De eerlijkheid gebied me te vertellen dat ook ik de mening ben toegedaan dat een lp, het oude vinyl, meer emotie losmaakt. Ieder krasje en tikje verteld zijn eigen verhaal, heerlijk. Dat mis je op de steriele Cd's. Maar zo maar weg doen..... ik kan het (nog) niet over mijn hart verkrijgen. Dus project cd kast is gestart!

Een begin is gemaakt, maar ik zal nog een lange weg te gaan hebben. Door middel van Windows Media Player ben ik de Cd's stuk voor stuk aan het rippen naar 320 kbps MP3'tjes. Er zullen vast wel professionelere en/of betere manieren zijn, maar dit voldoet prima. Zo ontstaat er een digitale database van muziek van zeer uiteenlopende muziekproducties. En dan besef je ineens dat je ouder wordt.

Muziek is emotie en ik ben daar blijkbaar heel gevoelig voor. Iedere klank brengt me terug naar vroegere tijden en langzaam maar zeker komen al lang vergeten herinneringen weer naar boven. En dat zijn er vele. Hoewel ik natuurlijk een persoonlijke voorkeur heb kan ik zeggen dat ik wel van alle muziek hou. Ligt er wel aan of ik in de stemming ben. Zo kan ik het ene moment genieten van snoeiharde rock en dan weer van een klassiek stuk, Door mijn zoon en zijn kornuiten ben ik zelfs hardstyle gaan waarderen. Of meer... de passie van velen voor deze muziekstroming. Helaas heeft deze scene te kampen met een vooroordeel en slechte verhalen. Drugs gerelateerd veelal. Organisatoren van evenementen doen er werkelijk alles aan om dit tegen te gaan, maar inderdaad, het komt voor. Maar ach... dronken wij op een avondje stappen in de disco niet iets te veel baco's en stapten toen rustig achter het stuur....? Nou dan...

Het rippen gaat ondertussen gewoon door en in mijn headset klinkt de muziek van Silence & Romance Vol.1 CD 3, om precies te zijn "You Don't Bring Me Flowers" door het Johnny Pearson Orchestra. De Country Greats heb ik net afgesloten. Het leuke en eigenlijk ook wat verslavende is, dat door de vele verplaatsingen van de collectie de Cd's niet meer op alfabet staan. (Ja, dat stonden ze écht!). En zo komt het dat je het ene moment luistert naar Leo Fuld, gevolgd door Muddy Waters en the Commodores. En iedere cd, ik zei het al, zorgt voor heerlijke veelal emotionele flashbacks.
Als ik in de kast kijk, weet ik dat dat gevoel nog wel even zal blijven bestaan. Kortom, na vele ups and downs kan ik weer zeggen, ik hou van het leven. Maar toch wordt ik ouder..... gelukkig.