De angst regeert

Mijmerend over de gebeurtenissen van afgelopen week kan ik maar een conclusie trekken. En die verklaart veel, maar stemt ook somber. Want de angst regeert op alle fronten. Tijdens een gesprek bij STIPP Almere waar meerdere personen bij aanwezig waren, borrelde het op. Gespreksonderwerp was de GGZ in combinatie met het UWV. Nu heb ik zo'n 15 jaar geleden te maken gehad met dit vaak onmenselijke instituut wat het UWV vaak blijkt te zijn. Heb altijd van die periode geroepen dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Nooit gedaan overigens. Maar het was ontluisterend te merken dat er in die 15 jaar in de behandeling van mensen weinig tot niets is veranderd.

Namens het UWV was echter een medewerker aangeschoven die het begreep. Zo'n medewerker waarvan je stilletjes hoopt dat er meer van bij het UWV werkzaam zijn. Hij schrok zichtbaar van mijn verhalen en herkende inderdaad veel van de gebeurtenissen.En dat na 15 jaar.
Er waren meer mensen uitgenodigd om hun (GGZ) verhaal te doen, maar veel mensen durfden niet aan het gesprek deel te nemen. Dit uit angst voor represailles vanuit het UWV. Er werd door de UWV-medewerker toegegeven dat er veel collega's waren die zich streng aan de regels hielden en niet naar de persoonlijke omstandigheden van de cliënt. Niet omdat ze van natuur pennenlikkers zijn, maar omdat ze bang zijn op de vingers getikt te worden door hogerhand. Weer die angst.

Maar ook bleek uit een verhaal van de medewerker dat zelfs leidinggevende zich niet flexibel durven op te stellen, door dezelfde angst als de medewerkers onder hen. Ook boven leidinggevenden staan mensen die tikken kunnen uitdelen. Kortom, veel mensen zijn in de greep van een vaak verlammende angst. Is dat overdreven? Nee, ik denk het niet.
Zelf zitten we in een situatie waar de angst regeert. Het vreemde is, waar de angst voor bestaat heeft (nog) niet plaatsgevonden. Je zou je dus moed kunnen inspreken door jezelf af te vragen of die angst dan wel reëel is, maar hij is er wel!

Ook gisteravond, tijdens de Pareltjesborrel bij Weet Hoe Je Leeft, werd ik door een aanwezige vriendin op de vingers getikt. Door het idee gedreven me te willen helpen, kwam ook zij met de wijsheid 'de angst voor de angst'. Een intrigerend gegeven. Ja, angst bestaat, maar ik realiseer me nu ook dat angst juist verlamd. En waarvoor? Is de angst dan terecht? Eerlijk gezegd, nee. Hetgeen waar je bang voor bent is dat al gebeurd dan?

Kortom, angst is een menselijke eigenschap die meer lastig dan handig is. Vaag staat me bij ooit gelezen te hebben dat angst ons vroeger behoedde voor gevaarlijke situaties die reëel waren. Een mooi voorbeeld is hoogtevrees, iets waar ik zelf last van heb. Ben ik ooit van een grote hoogte gevallen? Nee, gelukkig niet. Maar zet me in het WTC niet voor het raam op de hoogste verdieping. Brrrr. We praten het onszelf aan, dat is nog het vreemdste aan het fenomeen.
Het is een onderwerp waar je op verschillende manieren op kunt reageren en over kan nadenken. Doe je dat zelf wel eens? Laat het eens weten in de reacties.

Zullen we Brussel opdoeken?

Gisteren was ik weer eens te gast bij Omroep Flevoland voor het radiopanel 'Dwars op de Week' op de woensdagmiddag. Een van de onderwerpen was, voel je je Flevolander, Nederlander of Europeaan? Dit alles in het kader van de komende verkiezingen voor de Provinciale Staten.
Ik voelde me niks, eerlijk gezegd. De locatie waar je je bevindt, is dat de maatstaf? En die laatste... Europeaan.

Als ik ergens een hekel aan heb zijn het de zakkenvullers in dat verdoemde Brussel. Afgezien van de exorbitante salarissen en bonussen die de dames en heren opstrijken heeft iedereen last van hun hersenspinsels. En dat zijn er al wat geweest hoor. Zo hebben deze Dagobert Duckjes zich al eens gebogen over de vraag 'hoe sterk mag een stofzuiger zuigen?' of de meest irritante... de wetgeving op cookies.

Ben ik nou echt de enige die zich stoort aan al die popup schermen wanneer je weer eens een website bezoekt dat men cookies wil plaatsen? Nou en? Doe ik dat niet krijg ik een niet goed functionerende website voor mijn kiezen. Zoals ik al opmerkte, die meldingen hebben de hoogste irritatiegraad bij mij gehaald. Maar terug naar de vraag van Omroep Flevoland.

Natuurlijk hou ik van mijn stad Almere en vind ik Flevoland mooi. Maar daarom ben ik nog geen Almeerder of Flevolander in hart en nieren. Dan ben ik eigenlijk meer een mensenmens met liefde voor de hele wereld. En daarbuiten! Want wie zegt me dat we alleen zijn?

Heb je dan geen hekel aan iets of iemand? Ja, aan oneerlijke mensen die anderen schade toebrengen, of groepen straattuig dat met 16 man 1 jongen aanvallen. Vaak komen die uit een bepaalde bevolkingsgroep, maar we zijn inmiddels zo ver dat we dat eigenlijk niet meer mogen zeggen.
Maar goed, wie of wat je bent blijkt dus invloed te hebben op wat je gaat stemmen.
En dan hebben we het over de Provinciale Staten. Het hele jaar door zijn die, voor mij althans, onzichtbaar geweest en nu moet ik er op stemmen. Ik weet in alle onschuld niet eens wat ze doen en of ik daar 'last' van heb. En nee, ik heb de tijd en de zin niet om me daarin te gaan verdiepen.
Zo tijd voor een bakkie koffie... en oh, doe er maar zo'n cookie bij.

6 minuten grens voor gemeente Almere een brug te ver

Ben je na de nodige campagnes over dit onderwerp bekend met de 6 minuten grens? En als ik het woord AED laat vallen, gaat er dan een lichtje branden?

Op de site van de Hartstichting valt te lezen: "In een 6-minutenzone bieden mensen binnen 6 minuten de juiste hulp bij een hartstilstand. Ze bellen 112 , starten met reanimeren en zetten een AED in. Hiermee vergroot je de kans op overleven van het slachtoffer aanzienlijk. Snelle hulp maakt het verschil tussen leven en dood." Ook legt de stichting uit dat voor een goed werkende 6-minutenzone een actief oproepsysteem, veel burgerhulpverleners en voldoende AED's nodig zijn.
Burgerhulpverleners kunnen zich aanmelden bij de Hartstichting. Ze worden dan gealarmeerd via de 112 centrale. Er verschijnen steeds meer AED's in het straatbeeld. Er zijn meerdere sites op internet waar een crowdfunding voor een buurt AED gestart kan worden. Vaak deels gesponsord door de leverancier.

In mijn wijk, Tussen de Vaarten, weet ik twee AED's. Een in de supermarkt aan de Rembrandtweg en een in een buurtcentrum. Nog afgezien van de afstand zijn er veel momenten waarop beide locaties niet toegankelijk zijn. Een buurtbewoonster pikte dit op en startte een crowdfunding. Deze was succesvol en binnenkort zal er een AED worden geplaatst in de Paulus Potterstraat in Tussen de Vaarten Noord. Binnen een straal van 6 minuten wonen veel mensen. Prima geregeld zou je denken.

Maar de aanwezigheid van de AED is niet het enige wat telt. De nodige burgerhulpverleners die weet hebben van reanimatie en het gebruik van een AED zijn noodzakelijk om mensenlevens te redden.
Gelukkig kennen we in Almere het wijkbudget. Actieve bewoners, georganiseerd of niet, kunnen met de nodige handtekeningen van participanten op zak, een aanvraag doen. Zelf schrijft de gemeente over de wijkbudgetten: "De wijkbudgetten zijn veelal bedoeld voor kleinschalige maatregelen en initiatieven van bewoners, die zichtbaar bijdragen aan de uitstraling en sociale samenhang in de wijken. Het is bij uitstek een instrument waarbij de ‘kracht van de stad’, of liever gezegd de ‘kracht van de buurt’, tot uiting komt. Daarnaast kan het budget worden ingezet als een extra cofinanciering bij kleine projecten in de wijk en is het een middel voor natuurlijke vernieuwing."

Er zijn inmiddels zo'n tien buurtbewoners die in een straal binnen de 6 minuten van de AED in de Paulus Potterstraat wonen en graag burgerhulpverlener willen worden. Hebben we het dan over schrikbarende bedragen? Op de site van de Hartstichting lees ik het volgende: "  Een reanimatiecursus kost gemiddeld € 35 inclusief lesboekje. Een herhalingscursus kost gemiddeld € 15." Enthousiast neem ik contact op met het stadsdeelkantoor. Maar helaas, er zijn geen potjes of wijkbudget om dit te ondersteunen, krijg ik te horen.

De gemeente die de mond vol heeft over participatie, burgerkracht en meer van die, in Almere gebleken loze kreten, geeft niet thuis wanneer bewoners een AED regelen en zo'n tien buurtgenoten levensreddend willen optreden. "Waar is dat wijkbudget dan wél voor?", begin ik me af te vragen. Maar het blijkt overigens niet de enige situatie in de wijk waarbij de gemeente levens op het spel zet. Maar daar in een later blog meer over.

Dames en heren politici, ik ben teleurgesteld. Vreemd hé? Weer bemerk ik een situatie waarbij de gemeente met al haar mooie regeltjes de burgers in de steek laat. Nee, ik ben verdulleme niet negatief, ik voel me alleen zo. Maar daar kan alleen de gemeenteraad wat aan doen. Maar ja, die hebben het te druk met het oppoetsen van het pluche en grote 'belangrijke' zaken die miljoenen mogen kosten. Je zou er een hartaanval van krijgen. Maar ja, er is wel een AED maar geen getrainde burgerhulpverleners in de buurt.

Tja, da’s geen kunst

Afgelopen weekend werd spontaan een cultureel weekend. Samen met Sharon, onze dochter met een zware ontwikkelingsachterstand, bezocht ik een expositie van tekeningen in Haddock. Eerder ging ik (zonder Sharon) naar een performance van Jos Rosier en Sara Pereira en de Culturele Buitenboord Borrel die georganiseerd werd in Gasterij Oostvaarders.

Na deze overdosis aan kunst en ontmoetingen met kunstenaars moest ik denken aan de opmerkingen die je regelmatig langs ziet komen. “Subsidieslurpers”, “is dát kunst?”, “kan mijn kleinzoon ook”, en meer van dat soort kreten. Kortom, kunst is omstreden. Eigenlijk niet zo vreemd want was is kunst nou eigenlijk? Wat de een prachtig vindt, is voor de ander een onooglijk gedrocht. Maar is dat nu juist niet het doel van kunst? Het aan het denken zetten of het vormen van een eigen mening?
Georganiseerd of solist, aan de basis ligt iets waar ik bijzonder veel respect voor heb. Passie!

Kunstenaars, of het nu schilders, beeldhouwers of fotografen betreft, ze zetten hun gedachten en ideeën om in producties om anderen te laten delen in hun wereld. En, ik zei het eerder, kan uitmonden in genieten of walging. Wat bijvoorbeeld te denken van ‘De Pindakaasvloer’ van Wim T. Schippers dat in 2011 getoond werd in het Museum Boijmans Van Beuningen?

Ikzelf? Mijn voorkeur gaat meer uit naar klassieke kunst. Wonderlijk genoeg kan ook Sharon genieten van een bezoek aan een museum. We zijn dan ook beide in het bezit van een Museum jaarkaart. Verstandelijk beperkt of niet, ze geniet net zo veel van een bezoek aan het Rijksmuseum als aan een modern museum. Haar favoriete museum is overigens Naturalis in Leiden, dat momenteel deels gesloten is vanwege een grote verbouwing.

Kunst is, dat kan niemand ontkennen, spraakmakend. Is dat geen verademing voor een door een beeldscherm geobsedeerde menigte? Of kijk je liever naar een ei op Instagram dat door 30 miljoen mensen belangrijk genoeg gevonden wordt om een ‘like’ te geven? Het is een rare wereld. Maar gelukkig is daar nog altijd wel plek voor kunst, in welke vorm dan ook.

Een geurend verhaaltje

Door mijn werk als huis-aan-huis PC-hulp kom ik bij veel mensen over de vloer. Als je dat jarenlang doet gaan je dingen opvallen. Wat me bijvoorbeeld op is gevallen is dat er bij mensen die het niet breed hebben, vaak een frituurlucht in huis hangt. Nee, ik zeg niet dat mensen die veel frituren allemaal arm zijn.

Waar ik heel alert op ben, is verborgen armoede. Je weet wel, de mensen die de buitenwereld niet willen laten weten dat het ze minder gaat dan anderen. Dat gaat me elke keer aan het hart. Als ondernemer heb ik, om zelf te kunnen overleven, een uurtarief vastgesteld. Kom ik door observaties en de gesprekken tijdens het bezoek er achter dat men écht in de problemen zit, krijg ik het niet over mijn hart het standaard tarief te vragen.

Ja, ik weet het. Dat moet ik niet doen. Maar als ik hoor dat men het, vaak met kinderen, van zo'n 40 á 50 euro in de week moet doen, kan ik met geen mogelijkheid het standaard tarief vragen. Dat ligt namelijk op 50 euro per uur. In gedachten kan ik sommige reacties al horen. "Dan moeten ze je maar niet inhuren". Maar zo makkelijk is dat niet.

Soms is internet (lees sociale media) nog het weinige contact met de omgeving. Door schaamte of stomweg geldgebrek raakt men al gauw in een sociaal isolement. Of de PC of laptop is noodzakelijk om te kunnen solliciteren of de digitale post van de instanties en overheid ontvangen. Dat zijn dan zaken die bij mij door mijn hoofd spoken.

Gevolg is dat er regelmatig te weinig inkomsten zijn en we zelf maandelijks moeten interen vanuit het spaarpotje. Dat levert best wel de nodige stress op. Dat wordt op Facebook gelardeerd met de nodige humor. Voor mij de manier om te overleven. Het zelf doen en de vrijheid die je hebt zijn me veel waard. Vandaar dat de gedachte aan een vaste baan als een knipperlichtje door mijn hoofd gaat. Wel-doen, niet-doen...? Dat weinig bedrijven op een 60-plusser zitten te wachten, dat besef ik ook wel.

Maar heb ik dan geen plezier in wat ik doe? Natuurlijk! Niets mooiers dan een systeem op te leveren dat weer prima loopt. Een extra warm gevoel geeft het, wanneer je tijdens het oplossen van een probleem ook nog de nodige hints en tips kon meegeven. Voor veel mensen gaat er dan een wereld open. "Kan dat ook...?" is iets dat ik vaak hoor. Of "nooit geweten dat dat bestaat". Het levert die kostbare momenten op die het leven als zelfstandige zo waardevol maakt. Vaak kom ik dan met een glimlach op mijn gezicht thuis. Waarbij dan, als ik de deur open, de lucht van frituur mijn neusvleugels doet trillen.