Het uitzicht vanuit een dal is best mooi

Mijn vorige blog kwam van heel diep maar luchtte uiteindelijk wel wat op. Iedereen overigens dank voor het medeleven, dat voelde goed.
Inmiddels is de nodige tijd verstreken en kan ik ook wat meer afstand nemen van het gebeuren. Zoals ik al schreef, gedane zaken nemen geen keer en of ik nu wel of niet (onbewust) fout ben geweest, het zij zo. Diep ademhalen en tot 10 tellen helpt ook.

's Nachts om drie uur wandelen met de honden en dan in alle rust even op een bankje gaan zitten geeft je de kans om eens goed rustig na te denken. Heb geen sandalen en geitenwollen sokken maar ben zeker wel spiritueel. Lachen om boeken als The Secret en dergelijke zal je mij nooit zien doen, daar heb ik in 54 jaar al te veel onverklaarbare mooie dingen voor zien gebeuren en meegemaakt. Daaruit put ik ook de kracht om verder te gaan. Iets simpeler gesteld... wat is het alternatief?

Natuurlijk is het makkelijk om de schuld op anderen te schuiven. Zo ben ik ooit beticht snel in een slachtofferrol te kruipen. Hmmm, met hetgeen me steeds overkomt is dat niet zo moeilijk denk ik dan maar. Ook grote voorstanders van het positieve denken zeggen het zelf, "gun jezelf ook eens een rotdag!"

Weet je, wat ook helpt is dat ik geld nooit echt belangrijk heb gevonden. Mee eens, je hebt het nodig, maar het is zeker geen einddoel. Zeker niet in mijn leven. Het enige nut van geld is, dat het een ruilmiddel is. Het gaat me meer er om wat je met dat geld kunt doen. En wat zo vreemd is... Na de moeilijke periode in de WW en de beginperiode als zelfstandige was het (mogelijke) gebrek aan geld de grootste molensteen om mijn nek. Slapeloosheid, stress, zorgen alles werd er mede door veroorzaakt. Pas op het moment dat ik, hoe moeilijk ook, afstand van deze angst nam viel diezelfde molensteen als het ware van mijn schouders af. Ik kwam tot het besef dat ik, onwaarschijnlijk als het lijkt, het altijd wel wist te redden. Zelfs wanneer het echt fout dreigde te gaan, maar ik wel bewust afstand kon nemen, kwam de oplossing haast als vanzelf op mijn pad. Dus ook nu weer is het besluit genomen te slikken en door te gaan.

En wees eens eerlijk, heb je vanuit een dal niet een schitterend uitzicht op de toppen die je nog kunt gaan bedwingen?

Knock-out

Na een plotseling ontslag volgen drie en een half jaar WW en contacten met UWV en CWI. Zeker geen makkelijke periode van je leven. Zeker wanneer je er achter komt dat je leeftijd zwaarder worden gewogen dan de IT kennis die je in de afgelopen 30 jaar hebt opgebouwd.

Sollicitatie na sollicitatie gaat de deur uit...
Het resultaat van drie jaar solliciteren is slechts één uitnodiging voor een gesprek. Dat is desastreus voor je zelfbeeld en -vertrouwen. Twijfelen aan jezelf, twijfelen aan je toekomst... het komt er allemaal bij. Het is niet zo verwonderlijk dat het uitmondt in een periode, door de huisarts bestempeld als "zwaar depressief". Pillen en knokken, héél veel knokken helpen me er weer bovenop. Korte anekdote uit die tijd;
Huisarts denkt me te kunnen helpen door me door te verwijzen naar een maatschappelijk werkster. Tijdens het tweede gesprek dat ik met deze aardige jongedame heb, barst ze in huilen uit. Ze weet niet hoe ze me zou kunnen helpen. Tja, zelf een andere baan kiezen, denk ik nog...

Volgende klap komt, wanneer ik in de handen val van een "ondernemer" die mensen als ik wel 'even' zal helpen. Nu dom, toen een laatste strohalm in een stormachtige periode. Het wordt niks maar zadelt me op met een grote schuld aan de bank waaraan ik nu nog braaf betaal.

Volgende ronde... voor onze dochter hebben we een PGB. Gezien de plannen van het huidige kabinet gaan we dat kwijtraken. Het weekendje logeren dat haar en ons een rustpuntje gunt, zal wegvallen. Over twee weken zal ze van school gaan en haar huidige stage omzetten in dagbesteding. Een dagje 'werken' zal haar zo'n honderd euro per dag gaan kosten. En dat zonder PGB en afgeslankte WAJONG uitkering.

Ik ga neer
Klachten van lichamelijke en geestelijke aard brengen me weer in contact met de huisarts. Zich steeds meer ophopende problemen met het geheugen worden verklaard. Jarenlange spanning en stress beginnen hun tol te eisen. Bloeddruk aan de hoge kant en een lekkende hartklep. Met dat laatste kan je heel oud worden, hoor ik medelevende kennissen en vrienden zeggen. Vraag is of ik dat vol hou. Binnenkort naar het ziekenhuis voor hartecho.

De Knock Out
Ineens na jaren een brief op de mat met het logo van het UWV. Bestandsvergelijking van bestanden van belastingdienst en UWV vragen om een onderzoek van hun kant. En geloof me, problemen met je geheugen doen je dan geen goed!
Blijk in de periode van WW een aantal gegevens niet te hebben verstrekt. Niet bewust of moedwillig maar door de ellende van die periode mogelijk ontstaan. Vanmorgen gesprek gehad met iemand die ik tot vier keer gepoogd heb duidelijk te maken dat er problemen met geheugen zijn die zich overigens al openbaarde vóór de ontvangst van de bewuste brief.
Bewust of onbewust fout geweest? Ik weet het niet, echt niet. Ben de laatste paar jaar bezig geweest met overleven. Na de WW periode bewust NIET gekozen voor de bijstand maar dan maar zelfstandig gaan. Dit met vallen en opstaan geleerd... tot nu.
Voor 1 augustus zal ik te horen krijgen wat het besluit is. In het ergste geval een "onterechte toekenning van uitkering". Dat houdt in, terugvorderen van uitkering en daarbovenop 10% boete.
Een voorlopige grove berekening toont een bedrag dat oploopt tot enkele duizenden euro's. En dat wordt de knock-out...

De terugweg maar huis heb ik moeite met kijken op de weg, ik onderdruk tranen en de steen in mijn maag wordt groter hoe dichter ik bij Almere kom. Alles waar je jaren voor geknokt hebt dreigt in een diep ravijn te vallen. Het stormt in mijn hoofd en ik besluit me even uit het leven terug te trekken. Ook komt de gedachte in me op om met alles te kappen, vrijwilligerswerk, bestuursfuncties, netwerken, sociale media... het is me even te veel.
Wordt het opgeven of wéér knokken? Om met Gerard Joling te spreken: "Ik heb er de kracht niet meer voor".

Zo, het opschrijven lucht even op. Reacties die me kwetsen zal ik niet eens lezen. Nogmaals of ik fout ben geweest zal me een zorg zijn, het gaat me nu even om de gevolgen en of ik die aan kan. Voorlopig is het donker en zwart in m'n kop...