Mijn vorige blog kwam van heel diep maar luchtte uiteindelijk wel wat op. Iedereen overigens dank voor het medeleven, dat voelde goed.
Inmiddels is de nodige tijd verstreken en kan ik ook wat meer afstand nemen van het gebeuren. Zoals ik al schreef, gedane zaken nemen geen keer en of ik nu wel of niet (onbewust) fout ben geweest, het zij zo. Diep ademhalen en tot 10 tellen helpt ook.
's Nachts om drie uur wandelen met de honden en dan in alle rust even op een bankje gaan zitten geeft je de kans om eens goed rustig na te denken. Heb geen sandalen en geitenwollen sokken maar ben zeker wel spiritueel. Lachen om boeken als The Secret en dergelijke zal je mij nooit zien doen, daar heb ik in 54 jaar al te veel onverklaarbare mooie dingen voor zien gebeuren en meegemaakt. Daaruit put ik ook de kracht om verder te gaan. Iets simpeler gesteld... wat is het alternatief?
Natuurlijk is het makkelijk om de schuld op anderen te schuiven. Zo ben ik ooit beticht snel in een slachtofferrol te kruipen. Hmmm, met hetgeen me steeds overkomt is dat niet zo moeilijk denk ik dan maar. Ook grote voorstanders van het positieve denken zeggen het zelf, "gun jezelf ook eens een rotdag!"
Weet je, wat ook helpt is dat ik geld nooit echt belangrijk heb gevonden. Mee eens, je hebt het nodig, maar het is zeker geen einddoel. Zeker niet in mijn leven. Het enige nut van geld is, dat het een ruilmiddel is. Het gaat me meer er om wat je met dat geld kunt doen. En wat zo vreemd is... Na de moeilijke periode in de WW en de beginperiode als zelfstandige was het (mogelijke) gebrek aan geld de grootste molensteen om mijn nek. Slapeloosheid, stress, zorgen alles werd er mede door veroorzaakt. Pas op het moment dat ik, hoe moeilijk ook, afstand van deze angst nam viel diezelfde molensteen als het ware van mijn schouders af. Ik kwam tot het besef dat ik, onwaarschijnlijk als het lijkt, het altijd wel wist te redden. Zelfs wanneer het echt fout dreigde te gaan, maar ik wel bewust afstand kon nemen, kwam de oplossing haast als vanzelf op mijn pad. Dus ook nu weer is het besluit genomen te slikken en door te gaan.
En wees eens eerlijk, heb je vanuit een dal niet een schitterend uitzicht op de toppen die je nog kunt gaan bedwingen?
Hai Henk,
BeantwoordenVerwijderenIk heb geprobeerd op je vorige blog te reageren, nadat je de reactiemogelijkheid op "anoniem" had gezet, maar het lukte me niet meer de juiste woorden te vinden. Zoals je misschien weet, zit ik in enigszins vergelijkbare omstandigheden qua "werk/inkomen". Als alleenstaande ouder van twee Aspergerkinderen heb ik mezelf (incl. chronische longziekte) volledig over de kop gewerkt, zowel als ZZP-er as in loondienst, en kreeg vervolgens zo'n trap na van mijn werkgever en zijn arbo-hoer ("ik doe alles voor het geld") dat een flinke burnout nog veel flinker werd. Dat is de korte versie, de lange versie geef ik je wel eens bij een kop koffie.
Inmiddels zit ik 9 maanden thuis (gelukkig wel met steun van het UWV, voor zolang het duurt). In een veel te kleine woning, met twee autistische pubers. En nog zijn er mensen (o.a. de huish.thuiszorg die ik vanwege mijn COPD heb) die menen dat ik me moest schamen en me aanstel.
Het gedoe rond de bezuinigingen in de zorg, PGB en GGZ heeft me vorige maand weer een flinke opdonder gegeven.
Maar net als jij heb ik mezelf weer hervonden. En weet je, Henk... Als wij (en onze kinderen!) dan toch in die goot terecht komen omdat tegen de stroom inzwemmen te zwaar is geworden, dan zitten we daar in ieder geval niet alleen...! ;-)
Hou vol!
Groetjes, Ootje Nack (Twitter)