Knock-out

Na een plotseling ontslag volgen drie en een half jaar WW en contacten met UWV en CWI. Zeker geen makkelijke periode van je leven. Zeker wanneer je er achter komt dat je leeftijd zwaarder worden gewogen dan de IT kennis die je in de afgelopen 30 jaar hebt opgebouwd.

Sollicitatie na sollicitatie gaat de deur uit...
Het resultaat van drie jaar solliciteren is slechts één uitnodiging voor een gesprek. Dat is desastreus voor je zelfbeeld en -vertrouwen. Twijfelen aan jezelf, twijfelen aan je toekomst... het komt er allemaal bij. Het is niet zo verwonderlijk dat het uitmondt in een periode, door de huisarts bestempeld als "zwaar depressief". Pillen en knokken, héél veel knokken helpen me er weer bovenop. Korte anekdote uit die tijd;
Huisarts denkt me te kunnen helpen door me door te verwijzen naar een maatschappelijk werkster. Tijdens het tweede gesprek dat ik met deze aardige jongedame heb, barst ze in huilen uit. Ze weet niet hoe ze me zou kunnen helpen. Tja, zelf een andere baan kiezen, denk ik nog...

Volgende klap komt, wanneer ik in de handen val van een "ondernemer" die mensen als ik wel 'even' zal helpen. Nu dom, toen een laatste strohalm in een stormachtige periode. Het wordt niks maar zadelt me op met een grote schuld aan de bank waaraan ik nu nog braaf betaal.

Volgende ronde... voor onze dochter hebben we een PGB. Gezien de plannen van het huidige kabinet gaan we dat kwijtraken. Het weekendje logeren dat haar en ons een rustpuntje gunt, zal wegvallen. Over twee weken zal ze van school gaan en haar huidige stage omzetten in dagbesteding. Een dagje 'werken' zal haar zo'n honderd euro per dag gaan kosten. En dat zonder PGB en afgeslankte WAJONG uitkering.

Ik ga neer
Klachten van lichamelijke en geestelijke aard brengen me weer in contact met de huisarts. Zich steeds meer ophopende problemen met het geheugen worden verklaard. Jarenlange spanning en stress beginnen hun tol te eisen. Bloeddruk aan de hoge kant en een lekkende hartklep. Met dat laatste kan je heel oud worden, hoor ik medelevende kennissen en vrienden zeggen. Vraag is of ik dat vol hou. Binnenkort naar het ziekenhuis voor hartecho.

De Knock Out
Ineens na jaren een brief op de mat met het logo van het UWV. Bestandsvergelijking van bestanden van belastingdienst en UWV vragen om een onderzoek van hun kant. En geloof me, problemen met je geheugen doen je dan geen goed!
Blijk in de periode van WW een aantal gegevens niet te hebben verstrekt. Niet bewust of moedwillig maar door de ellende van die periode mogelijk ontstaan. Vanmorgen gesprek gehad met iemand die ik tot vier keer gepoogd heb duidelijk te maken dat er problemen met geheugen zijn die zich overigens al openbaarde vóór de ontvangst van de bewuste brief.
Bewust of onbewust fout geweest? Ik weet het niet, echt niet. Ben de laatste paar jaar bezig geweest met overleven. Na de WW periode bewust NIET gekozen voor de bijstand maar dan maar zelfstandig gaan. Dit met vallen en opstaan geleerd... tot nu.
Voor 1 augustus zal ik te horen krijgen wat het besluit is. In het ergste geval een "onterechte toekenning van uitkering". Dat houdt in, terugvorderen van uitkering en daarbovenop 10% boete.
Een voorlopige grove berekening toont een bedrag dat oploopt tot enkele duizenden euro's. En dat wordt de knock-out...

De terugweg maar huis heb ik moeite met kijken op de weg, ik onderdruk tranen en de steen in mijn maag wordt groter hoe dichter ik bij Almere kom. Alles waar je jaren voor geknokt hebt dreigt in een diep ravijn te vallen. Het stormt in mijn hoofd en ik besluit me even uit het leven terug te trekken. Ook komt de gedachte in me op om met alles te kappen, vrijwilligerswerk, bestuursfuncties, netwerken, sociale media... het is me even te veel.
Wordt het opgeven of wéér knokken? Om met Gerard Joling te spreken: "Ik heb er de kracht niet meer voor".

Zo, het opschrijven lucht even op. Reacties die me kwetsen zal ik niet eens lezen. Nogmaals of ik fout ben geweest zal me een zorg zijn, het gaat me nu even om de gevolgen en of ik die aan kan. Voorlopig is het donker en zwart in m'n kop...