Ik blog voor....., ja, voor wie eigenlijk?

Het is zondagmiddag 15:00 uur. Relaxed achter mijn laptop zittend in de werkkamer boven, bekruipt me een inmiddels bekend verlangen. Het gaat over dit en voorgaande blog verhalen.
Ik schep er genoegen in om het een en ander aan het digitale papier toe te vertrouwen. Wetende dat ik dat daarmee deel met anderen. Als betrokken Almeerder en bijzonder emphatisch aangelegde zestiger komen er iedere week veel verhalen op mijn pad. En, mens eigen, heb ik daar vaak een eigen(wijze) mening over. Om te peilen of die mening er wat toe doet, schrijf ik ze wel eens op. Maar voor wie doe ik dat eigenlijk? Heb jij je dat, wanneer je wel eens blogt, afgevraagd?

Is het ego? Het kijk-eens-wat-ik-vind gedrag? Of is het therapeutisch, het 'van-je-af-schrijven'? Schrijf ik het soms voor jou, als gewaardeerde lezer? De vraag kwam ineens in me op en laat me niet meer los. Oplossingsgericht borrelde het antwoord in me op, vraag het ze! Dus, is het het lezen waard of denk je, "joh, doe maar normaal, dan doe je gek genoeg?"

Soms ben en voel ik me wel eens een ongeleid projectiel. Zich druk makend over zaken waar ik toch geen invloed op kan uitoefenen, zegt men vaak geruststellend. Vaak ook ingegeven door bezorgdheid voor mijn gezondheid en rikketik. Waarvoor mijn dank overigens. Terug naar afgelopen week.
Ook deze week weer de nodige indrukken en prikkels die mijn toetsenbord doen huiveren. Trefwoorden als Adecco, stichting AAP, LSA, Media036, Radio A6, Schoor, begeleid wonen, dagbesteding.. het zijn er veel en veel meer. Natuurlijk kan je achterover leunen en denken dat het je niet raakt. Maar diep van binnen weet (en voel) ik beter. Ik moet er wat mee. Kan ik er niets aan of mee doen, dan op zijn minst mijn gedachten noteren en kijken wat anderen daar dan van vinden. Ik sta altijd open voor gesprekken, andere meningen etc etc. Allemaal onder het motto "je leert iedere dag".

Kortom, krijgen we wat we willen, in mijn geval betrokkenheid voor alles wat speelt in en om Almere? Of moet ik serieus gaan overwegen om Wil, mijn lieve vrouw gelijk te geven. Deze week verzuchtte ze, "misschien moeten we eens besluiten om alles hier achter te laten en Almere te verlaten. Hele nieuwe omgeving en mensen. Zou ook eens goed zijn voor Sharon, denk ik zo."
Een opmerking die steeds weer in mijn gedachten terugkomt de afgelopen dagen.

Ja ik weet het. Groot netwerk in Almere, veel contacten, lieve contacten en leerzame contacten, maar die zijn elders ook op te bouwen. Betrokken ben ik nog steeds, al voel ik dat het minder is geworden. Wat ik namelijk mis in Almere is waardering, dat ene schouderklopje. De mentale ondersteuning om te zien of je al dan niet op de goede weg bent. Misschien is dit nog wat vaag. Ik wil echter voorkomen dat ik verzand in details die er niet toe doen. De essentie van het verhaal snap je wel of snap je niet. Ik hoor het graag. Volgende keer weer een makkelijk hapklaar blog, ik beloof het je.
Prettige zondag nog.