De kogel is door de kerk. Het CDA heeft vandaag gestemd en het nieuwe kabinet is een feit. De eerste aanpassingen waren al uitgelekt en stemmen me somber. Ook laat het me zitten met een aantal prangende vragen.
Bij sommigen bekend, bij anderen niet, we hebben een dochter met een verstandelijke beperking. Een 4 á 5 jarige in een 19 jaar oud lichaam. Ze gaat dan ook naar speciaal onderwijs en sinds kort ook naar een stageplaats op een zorgboerderij.
Ze heeft om te kunnen leven een Wajong uitkering en een PGB. Op beide gaat worden bezuinigd en niet zo'n beetje ook. Dit ter stimulering van het 'aan het werk zetten' van haar en haar lotgenoten. Een raar besluit, ik zal uitleggen waarom.
In Almere kennen we verschillende soorten van dagbesteding. De een wat commerciëler dan de ander, maar dat mag geen verschil maken. Om daar te 'mogen' werken moeten de mensen met een Wajong uitkering betalen. Bedragen variëren rond de 75 en 90 euro per dag. Dus bijvoorbeeld ook het personeel bij Tante Truus.
Men draagt bij aan de omzet van dit concept en mag daarvoor betalen. Wanneer ik vertel dat ik dat raar vind, krijg ik steevast als antwoord dat het geen werk is maar dagbesteding en dat daarvoor betaald moet worden. Begeleiding en dergelijke, wordt dan opgevoerd als excuus.
Vreemd, wanneer ik ergens nieuw begin heb ik ook iemand die me inwerkt en later een afdelingschef die me in de gaten houdt. Daar krijg ik dan wél voor betaald en hoef daar niet voor te betalen. Voor mensen met een Wajong gelden dus duidelijk andere regels.
En nu gaat men die mensen korten in de hoop dat men dan gaat werken. Prima hoor, maar welk bedrijf zal deze mensen gaan aannemen? En wanneer dat gebeurd, wie betaald dan de benodigde extra begeleiding van deze mensen? Kortom, is dit niet het paard achter de wagen spannen?
zaterdag 2 oktober 2010
vrijdag 20 augustus 2010
Ojee, ik moet met het OV (deel3)
Gisteren besloot ik om met mijn dochter een bezoekje te brengen aan Naturalis in Leiden. Het natuurhistorisch museum is echt een aanrader overigens!
Via het onvolprezen internet kwam ik er al gauw achter dat het museum op 10 min lopen vanaf het station Leiden Centraal lag. Dat werd dus een dagje treinen. En ja, dan ontkom je niet aan het gebruik van de o zo makkelijke en de hemel in geprezen OV chipkaart.
Dochter Sharon heeft door haar beperking een OV begeleiderspas. Ze kan absoluut niet zelfstandig reizen. Een treinrit naar Almere Buiten zou dan weet-niet-waar kunnen eindigen. Kortom, zij betaald haar reis en de begeleider mag gratis mee. Ze is dus de trotse eigenares van een persoonlijke OV chipkaart. Dit in verband met de extra mogelijkheden die een persoonlijke kaart via internet biedt, zoals het thuis opladen.
Eén van die voordelen is het saldo kopen via internet, zodat je dat even snel op het station op de kaart kunt zetten. Ik had het eerder al gehad over het feit dat, wanneer er iets fout gaat, je te maken kunt krijgen met verschillende klachtenbehandeling van de diverse OV bedrijven.
Ook dit 'even opladen' deed me weer versteld staan van het onbenullige van dit OV chipsysteem.
Er waren dus al verschillende in- en uitcheckpaaltjes per OV bedrijf, die met automatisch opladen in staat zijn je saldo te verhogen tijdens het inchecken, servicemachines in de vorm van ticketautomaten waar je diverse handelingen kunt verrichten. Dus je denkt, ok, ik heb via internet opgeladen, dat saldo zal dus bij het inchecken wel worden bijgeschreven. Nee dus!!
Dan maar naar zo'n servicemachine (de oude vertrouwde ticketautomaat). Daar zijn diverse via internet gepleegde bestellingen op te halen dus dat moet met dat saldo bijschrijven ook wel lukken. Nee dus!! Het wordt maar weer eens tijd om aan te sluiten achter de rij die staat te wachten voor de ticket & informatiebalie. Dat wordt in ieder geval een trein later nemen, vrees ik. Eenmaal aan de beurt leg ik de situatie uit aan de vriendelijke dame achter de counter. "Maar nee, meneer, dat kunt u doen bij de oplaadzuil bij het Grenswisselkantoor aan de overkant van de hal, die is aangesloten op internet."
Benieuwd loop ik naar het door de dame aangeduide Grenswisselkantoor en weer ontwaar ik lange rijen voor de balies. Gelukkig, de desbetreffende zuil staat daar naast en er is slechts één mevrouw bezig met dat ding. Wanneer ze weg loopt is dat ding dan eindelijk voor mij. Uit de gebruiksaanwijzing maak ik op dat je de kaart in de gleuf van de machine moet steken en moet drukken op 'saldo ophalen'. Enigszins verbaasd zie ik dat de lang verwachte bijschrijving van het via internet bestelde saldo op de kaart wordt gezet. Een gevoel van triomf overvalt me.
Maar het is toch van de gekke dat je voor deze handeling wéér op zoek moet naar een ander apparaat als de al hiervoor genoemde? Het blijft een moloch van een systeem, nee eigenlijk meer een octopus met meerdere armen die je allemaal nodig hebt om je treinreis te kunnen knuffelen.
Langzaam dringt het tot me door dat senioren wel een heel parcours moeten afleggen willen ze comfortabel kunnen reizen in Nederland. Maar verdorie, behoor ik met mijn drieenvijftig lentes zelf niet tot diezelfde doelgroep? Ik word oud, maar dochter heeft in ieder geval genoten en dat maakte alle ellende van de dag weer goed.
Heb ik nu alle spelonken van die OV chipkaart gehad of komen er nog meer verrassingen van dit geweldig handige systeem dat van reizend Nederland een Walhalla moet maken? De tijd zal het leren.
zaterdag 3 juli 2010
Vel niet te snel een oordeel
Na een aantal tropische dagen is het eindelijk wat koeler. Het is dan ook achter het toetsenbord wat behaaglijker geworden. Het is weekend, tijd om wat bij te lezen.
Dat lezen bracht me op de site van Geheim van Almere. Al lezende constateer ik ineens dat ik meer met Almere gemeen heb dan ik dacht. Sinds kort heet ik dan ook ambassadeur van Almere.
Niet omdat ik dat nou écht wou, maar een van de functies van de site (weet niet eens meer welke) kon men alleen maar benutten wanneer men zich geregistreerd had. Dus ach, baat het niet dan schaad het ook niet, zullen we maar zeggen.
Zoals ik al aangaf, het was niet een bewuste keuze. Niet omdat ik niet van Almere hou, maar omdat ik het krampachtige ‘op de kaart zetten’ een verspilling van tijd en moeite vind. Moet Almere dan niet gepromoot worden? Ja zeker wel, door de bewoners zal dat zeker gaan gebeuren.
Voor alle duidelijkheid, als oud-Amsterdammer ben ik met hart en ziel van het fenomeen Almere gaan houden. Juist het contrast tussen het ene moment alle rust en natuurschoon en het andere moment een bruisende evenementen stad met een zeer gevarieerd programma maakt Almere uniek.
Helaas kampt Almere met een imagoprobleem. Nee, ik moet het beter zeggen, een imago vooroordeel. En dat is nou precies wat ik met Almere gemeen heb.
Groot gebracht in de Pijp, een volksbuurt in Amsterdam, leerde je wel van je afbijten en lag het hart op de tong. Door schade en schande wijs geworden werd dat in de loop van de jaren wel wat minder maar is, zoals dat zo mooi heet, nog latent aanwezig. Zeker wanneer men aan ‘mijn’ stad Almere komt, steekt het de kop op.
En dan niet alleen naar buitenstaanders maar zeker ook naar organisaties die bij het goedbedoeld promoten van de stad, de ene blunder op de ander maakt. Als Almeerder, en nu dan als ambassadeur, ben ik de mening toegedaan dat ik daar wat van mag zeggen. Kijkt men, net als bij Almere gebeurd, alleen maar naar de buitenkant en ‘hoort’ men alleen de woorden zonder te kijken naar de context of de intentie van de opmerkingen, ja dan kan het niet anders dan dat men denkt dat ik Almere niks aan vind en alleen maar aan het ‘zeuren’ ben.
Het tegendeel is waar en de goede verstaanders hebben aan een half woord genoeg. Die hebben door dat men pas een oordeel kan vellen na het zelf te hebben ervaren. In het geval van Almere is dat simpelweg het brengen van een bezoekje aan de polderstad en ervaren of alle verhalen met een sausje van vooroordelen wel kloppen. In mijn geval is dat een persoonlijke ontmoeting. Ik zal altijd bereid zijn uit te leggen wat ik van Almere vind en hoe ik over het fenomeen Almere denk.
Wat dat betreft zou ik best een ambassadeur van Almere genoemd kunnen worden. Oh shit, dat ben ik zojuist geworden. Zie je wel dat vooroordelen vaak niet kloppen?
Dat lezen bracht me op de site van Geheim van Almere. Al lezende constateer ik ineens dat ik meer met Almere gemeen heb dan ik dacht. Sinds kort heet ik dan ook ambassadeur van Almere.
Niet omdat ik dat nou écht wou, maar een van de functies van de site (weet niet eens meer welke) kon men alleen maar benutten wanneer men zich geregistreerd had. Dus ach, baat het niet dan schaad het ook niet, zullen we maar zeggen.
Zoals ik al aangaf, het was niet een bewuste keuze. Niet omdat ik niet van Almere hou, maar omdat ik het krampachtige ‘op de kaart zetten’ een verspilling van tijd en moeite vind. Moet Almere dan niet gepromoot worden? Ja zeker wel, door de bewoners zal dat zeker gaan gebeuren.
Voor alle duidelijkheid, als oud-Amsterdammer ben ik met hart en ziel van het fenomeen Almere gaan houden. Juist het contrast tussen het ene moment alle rust en natuurschoon en het andere moment een bruisende evenementen stad met een zeer gevarieerd programma maakt Almere uniek.
Helaas kampt Almere met een imagoprobleem. Nee, ik moet het beter zeggen, een imago vooroordeel. En dat is nou precies wat ik met Almere gemeen heb.
Groot gebracht in de Pijp, een volksbuurt in Amsterdam, leerde je wel van je afbijten en lag het hart op de tong. Door schade en schande wijs geworden werd dat in de loop van de jaren wel wat minder maar is, zoals dat zo mooi heet, nog latent aanwezig. Zeker wanneer men aan ‘mijn’ stad Almere komt, steekt het de kop op.
En dan niet alleen naar buitenstaanders maar zeker ook naar organisaties die bij het goedbedoeld promoten van de stad, de ene blunder op de ander maakt. Als Almeerder, en nu dan als ambassadeur, ben ik de mening toegedaan dat ik daar wat van mag zeggen. Kijkt men, net als bij Almere gebeurd, alleen maar naar de buitenkant en ‘hoort’ men alleen de woorden zonder te kijken naar de context of de intentie van de opmerkingen, ja dan kan het niet anders dan dat men denkt dat ik Almere niks aan vind en alleen maar aan het ‘zeuren’ ben.
Het tegendeel is waar en de goede verstaanders hebben aan een half woord genoeg. Die hebben door dat men pas een oordeel kan vellen na het zelf te hebben ervaren. In het geval van Almere is dat simpelweg het brengen van een bezoekje aan de polderstad en ervaren of alle verhalen met een sausje van vooroordelen wel kloppen. In mijn geval is dat een persoonlijke ontmoeting. Ik zal altijd bereid zijn uit te leggen wat ik van Almere vind en hoe ik over het fenomeen Almere denk.
Wat dat betreft zou ik best een ambassadeur van Almere genoemd kunnen worden. Oh shit, dat ben ik zojuist geworden. Zie je wel dat vooroordelen vaak niet kloppen?
dinsdag 11 mei 2010
Ojee, ik moet met het OV (deel2)
Dacht je dat je de kinderziektes van de OV Chipkaart al gehad had, komt de volgende verrassing alweer om de hoek kijken. Met de OV Chipkaart verveel je je nooit.
We gaan verder waar we gisteren gebleven waren. Er is dus nu een onpersoonlijke kaart in het gezin, zodat meerdere personen die onafhankelijk van elkaar kunnen gebruiken. We moeten tenslotte straks allemaal aan die kaart (wat God verhoedde, maar dit later).
Zoon gaat met vrienden naar de Arena om de belangrijke wedstrijd Feijenoord-Ajax te bekijken op grote schermen. Uiteraard wordt dit een reis met het openbaar vervoer.
Bij thuiskomst kijkt hij me sip aan. "Pap, ik weet niet wat er is hoor, maar er staat nog maar 0,08 eurocent op de kaart." OK, ik weet dat de Euro ons niet heeft gebracht wat ons beloofd is, dat doen politici wel vaker (ik noem het kwartje van Kok), maar de deur uit gaan met een saldo op de kaart van 31 euro en na afloop 8 cent overhouden? Dat gaat me toch even te ver.
Ik wil als het een goed vader betaamd mijn zoon van repliek dienen, maar weet me net op tijd in te houden. Onlangs vertelde hij namelijk dat hij is aangenomen bij Polar, het bedrijf dat hartslagmeters op de markt brengt. Ik heb zo'n ingeving dat ik die hartslagmeters wel eens nodig zou kunnen hebben als we gebruik blijven maken van de OV Chipkaart. Ik hou me dus even in.
Vraag blijft natuurlijk, wat is er dan gebeurd? "Nou pap," gaat zoon met een zielig stemmetje verder, "we stapten uit bij station Duivendrecht en ik dacht dat ik op correcte wijze uitcheckte... het bleek echter een paal van het GVB te zijn."
Zekerheid voor alles denk ik, voor ik me zoon iets aan doe en ik trek mijn jas aan. Als Gekke Gerritje neem ik mijn zoon op een zaterdagavond even voor 21:00 uur mee naar Almere CS. Je moet wat over hebben voor de OV Chipkaart, nietwaar?
Daar aangekomen hou ik de kaart voor de kaartlezer en ja hoor, saldo 0,08 cent. Via internet was ik al zo goed geïnstrueerd dat ik wist dat je je reishistorie van de laatste 10 transacties kon inzien. Voor je opgewekt kan reizen met dat ding moet je dus eerst door een stapel onduidelijke folders heen, een online cursus "wat te doen met een OV Chipkaart" volgen én... kwam ik in de praktijk achter, een hartslagmeter kopen.
De reishistorie gaf aan dat mijn zoon gelijk had. Maar wat nu? De balie van de klantenservice is nog open en ik kijk, bij gebrek aan een tandartsassistente, weer in de ogen van een NS medewerkster. Op mijn verzoek print ze de reishistorie uit, dat kan namelijk alleen daar. Ik leg de situatie uit en tot mijn opluchting verzucht ze "ja, de situatie op station Duivendrecht is niet helemaal duidelijk inderdaad". Een understatement, men denkt uit te checken bij de NS maar blijkt in de praktijk in te checken bij het GVB. Hierdoor denkt de NS dat je stout bent en houdt dus de 20 euro instaptarief in! En dat voor een reisje van iets meer dan 4 euro.
De dame legt me uit wat te doen en ik krijg de indruk dat ik niet de enige ben met dit probleem, over understatement gesproken. Ze reikt me een formulier aan. "Kijk," zegt ze, "hiermee kunt u onterechte transacties van het GVB terugvorderen."
Daarna drukt ze me een kaartje in de hand. "Voor de NS zijn nog geen formulieren, maar als u dit nummer belt komt alles goed." Ja, dat zal gerust, het is het nummer van de NS Klantenservice, een 0900-nummer van 10 cent per minuut.
Het is maandag. We zijn dus weer een dag verder. Met vastberaden hand pak ik de telefoon en draai het 0900-nummer van het kaartje. De eerste 30 cent zijn al binnen wanneer ik eindelijk na alle menu's een medewerkster aan de lijn krijg.
Ik stel eerst de vraag die me bezighoudt vanaf het moment dat mijn oog op de geprinte reishistorie viel. "Mevrouw, even een algemene vraag, ik zie op het overzicht wanneer ik iets heb opgeladen. Ik zie ook dat het instaptarief wordt ingehouden wanneer ik incheck. Dan zie ik dat er een bedrag van de reis wordt ingehouden wanneer ik uitcheck. Maar ik zie nergens waar het restant van het instaptarief weer op de kaart wordt teruggestort!" Het blijft even stil, aan de andere kant van de lijn... "Ja, dat weet ik niet hoor." is het antwoord. En daar kan je het mee doen. Transparant zijn de transacties op de kaart dus zeker niet.
Rustig leg ik haar de situatie uit. "Heeft u voor mij het nummer van de kaart?", vraagt ze vriendelijk. En ik som rustig het nummer op dat onderaan de print van de reishistorie staat. "Neen meneer, daar heb ik niets aan, ik moet het nummer van de kaart hebben. Dat begint met 3528." Wetende dat ik als klant toch aan het kortste eind trek probeer ik het toch "maar mevrouw, dit is het kaartnummer dat op de print staat als identificatie van de kaart." "Meneer, ik zeg u toch, daar heb ik niets aan." Ik slaak een zucht. Zoonlief is de deur uit gegaan en heeft de kaart op zak. Het nummer kan ik haar momenteel niet geven en ik vertel het haar. "Oh dat komt mooi uit, " zegt ze, "u moet toch morgen terugbellen want het systeem ligt er uit."
Ik bedank haar vriendelijk, ben zo opgevoed, en hang op. Enkele dubbeltjes armer en zonder resultaat.
Hoera het is dinsdag, nu moet het toch eens gaan lukken om de situatie van die handige en voordelige OV Chipkaart op te lossen. Na wederom het 0900-nummer te hebben gebeld leg ik de dame aan de andere kant voor de zoveelste keer de situatie uit. Ik wordt er al aardig bedreven in, wat in ieder geval weer wat dubbeltjes scheelt. Ze kruipt de spelonken van het NS systeem in en loopt me mij de geschiedenis na. Het kost nog even wat moeite maar eindelijk lukt het me zelfs haar uit te leggen wat er aan de hand is. Na wat rekenwerk komt ze erachter dat het juiste tarief 4,35 euro moet zijn. Dat kost een enkeltje Almere CS naar Duivendrecht. Na mijn rekeningnummer te hebben gegeven beloofd ze me dat de overige 15,65 euro zal worden teruggestort. Eureka, we hebben succesvol met de OV Chipkaart gereist!
Het kostte me wel enkele uren, een autorit naar het station en enkele dubbeltjes aan telefoonkosten. En dan heb ik het nog niet over de verloren tijd die ik als ZZP'er normaal gesproken in rekening kan brengen aan een klant.
Conclusie: deze epistels kort samengevat, de OV Chipkaart is een onding, zeker voor senioren. Medewerkers weten niet eens op simpele vragen antwoord te geven. Zelfs met een uitdraai in de hand is de geschiedenis (lees inzicht in ingehouden bedragen) niet duidelijk. En tenslotte schiet de kaart zijn doel, één systeem volledig voorbij. Het maakt wel degelijk uit bij welke organisatie je in- of uitcheckt. En elke organisatie kent haar eigen systeem voor wat betreft het afhandelen van klachten. Ik pleit dan ook tot een boycot van deze kaart tot alles prima is geregeld, wat dat is het nog lang niet het geval. Prettige reis!!!
We gaan verder waar we gisteren gebleven waren. Er is dus nu een onpersoonlijke kaart in het gezin, zodat meerdere personen die onafhankelijk van elkaar kunnen gebruiken. We moeten tenslotte straks allemaal aan die kaart (wat God verhoedde, maar dit later).
Zoon gaat met vrienden naar de Arena om de belangrijke wedstrijd Feijenoord-Ajax te bekijken op grote schermen. Uiteraard wordt dit een reis met het openbaar vervoer.
Bij thuiskomst kijkt hij me sip aan. "Pap, ik weet niet wat er is hoor, maar er staat nog maar 0,08 eurocent op de kaart." OK, ik weet dat de Euro ons niet heeft gebracht wat ons beloofd is, dat doen politici wel vaker (ik noem het kwartje van Kok), maar de deur uit gaan met een saldo op de kaart van 31 euro en na afloop 8 cent overhouden? Dat gaat me toch even te ver.
Ik wil als het een goed vader betaamd mijn zoon van repliek dienen, maar weet me net op tijd in te houden. Onlangs vertelde hij namelijk dat hij is aangenomen bij Polar, het bedrijf dat hartslagmeters op de markt brengt. Ik heb zo'n ingeving dat ik die hartslagmeters wel eens nodig zou kunnen hebben als we gebruik blijven maken van de OV Chipkaart. Ik hou me dus even in.
Vraag blijft natuurlijk, wat is er dan gebeurd? "Nou pap," gaat zoon met een zielig stemmetje verder, "we stapten uit bij station Duivendrecht en ik dacht dat ik op correcte wijze uitcheckte... het bleek echter een paal van het GVB te zijn."
Zekerheid voor alles denk ik, voor ik me zoon iets aan doe en ik trek mijn jas aan. Als Gekke Gerritje neem ik mijn zoon op een zaterdagavond even voor 21:00 uur mee naar Almere CS. Je moet wat over hebben voor de OV Chipkaart, nietwaar?
Daar aangekomen hou ik de kaart voor de kaartlezer en ja hoor, saldo 0,08 cent. Via internet was ik al zo goed geïnstrueerd dat ik wist dat je je reishistorie van de laatste 10 transacties kon inzien. Voor je opgewekt kan reizen met dat ding moet je dus eerst door een stapel onduidelijke folders heen, een online cursus "wat te doen met een OV Chipkaart" volgen én... kwam ik in de praktijk achter, een hartslagmeter kopen.
De reishistorie gaf aan dat mijn zoon gelijk had. Maar wat nu? De balie van de klantenservice is nog open en ik kijk, bij gebrek aan een tandartsassistente, weer in de ogen van een NS medewerkster. Op mijn verzoek print ze de reishistorie uit, dat kan namelijk alleen daar. Ik leg de situatie uit en tot mijn opluchting verzucht ze "ja, de situatie op station Duivendrecht is niet helemaal duidelijk inderdaad". Een understatement, men denkt uit te checken bij de NS maar blijkt in de praktijk in te checken bij het GVB. Hierdoor denkt de NS dat je stout bent en houdt dus de 20 euro instaptarief in! En dat voor een reisje van iets meer dan 4 euro.
De dame legt me uit wat te doen en ik krijg de indruk dat ik niet de enige ben met dit probleem, over understatement gesproken. Ze reikt me een formulier aan. "Kijk," zegt ze, "hiermee kunt u onterechte transacties van het GVB terugvorderen."
Daarna drukt ze me een kaartje in de hand. "Voor de NS zijn nog geen formulieren, maar als u dit nummer belt komt alles goed." Ja, dat zal gerust, het is het nummer van de NS Klantenservice, een 0900-nummer van 10 cent per minuut.
Het is maandag. We zijn dus weer een dag verder. Met vastberaden hand pak ik de telefoon en draai het 0900-nummer van het kaartje. De eerste 30 cent zijn al binnen wanneer ik eindelijk na alle menu's een medewerkster aan de lijn krijg.
Ik stel eerst de vraag die me bezighoudt vanaf het moment dat mijn oog op de geprinte reishistorie viel. "Mevrouw, even een algemene vraag, ik zie op het overzicht wanneer ik iets heb opgeladen. Ik zie ook dat het instaptarief wordt ingehouden wanneer ik incheck. Dan zie ik dat er een bedrag van de reis wordt ingehouden wanneer ik uitcheck. Maar ik zie nergens waar het restant van het instaptarief weer op de kaart wordt teruggestort!" Het blijft even stil, aan de andere kant van de lijn... "Ja, dat weet ik niet hoor." is het antwoord. En daar kan je het mee doen. Transparant zijn de transacties op de kaart dus zeker niet.
Rustig leg ik haar de situatie uit. "Heeft u voor mij het nummer van de kaart?", vraagt ze vriendelijk. En ik som rustig het nummer op dat onderaan de print van de reishistorie staat. "Neen meneer, daar heb ik niets aan, ik moet het nummer van de kaart hebben. Dat begint met 3528." Wetende dat ik als klant toch aan het kortste eind trek probeer ik het toch "maar mevrouw, dit is het kaartnummer dat op de print staat als identificatie van de kaart." "Meneer, ik zeg u toch, daar heb ik niets aan." Ik slaak een zucht. Zoonlief is de deur uit gegaan en heeft de kaart op zak. Het nummer kan ik haar momenteel niet geven en ik vertel het haar. "Oh dat komt mooi uit, " zegt ze, "u moet toch morgen terugbellen want het systeem ligt er uit."
Ik bedank haar vriendelijk, ben zo opgevoed, en hang op. Enkele dubbeltjes armer en zonder resultaat.
Hoera het is dinsdag, nu moet het toch eens gaan lukken om de situatie van die handige en voordelige OV Chipkaart op te lossen. Na wederom het 0900-nummer te hebben gebeld leg ik de dame aan de andere kant voor de zoveelste keer de situatie uit. Ik wordt er al aardig bedreven in, wat in ieder geval weer wat dubbeltjes scheelt. Ze kruipt de spelonken van het NS systeem in en loopt me mij de geschiedenis na. Het kost nog even wat moeite maar eindelijk lukt het me zelfs haar uit te leggen wat er aan de hand is. Na wat rekenwerk komt ze erachter dat het juiste tarief 4,35 euro moet zijn. Dat kost een enkeltje Almere CS naar Duivendrecht. Na mijn rekeningnummer te hebben gegeven beloofd ze me dat de overige 15,65 euro zal worden teruggestort. Eureka, we hebben succesvol met de OV Chipkaart gereist!
Het kostte me wel enkele uren, een autorit naar het station en enkele dubbeltjes aan telefoonkosten. En dan heb ik het nog niet over de verloren tijd die ik als ZZP'er normaal gesproken in rekening kan brengen aan een klant.
Conclusie: deze epistels kort samengevat, de OV Chipkaart is een onding, zeker voor senioren. Medewerkers weten niet eens op simpele vragen antwoord te geven. Zelfs met een uitdraai in de hand is de geschiedenis (lees inzicht in ingehouden bedragen) niet duidelijk. En tenslotte schiet de kaart zijn doel, één systeem volledig voorbij. Het maakt wel degelijk uit bij welke organisatie je in- of uitcheckt. En elke organisatie kent haar eigen systeem voor wat betreft het afhandelen van klachten. Ik pleit dan ook tot een boycot van deze kaart tot alles prima is geregeld, wat dat is het nog lang niet het geval. Prettige reis!!!
maandag 10 mei 2010
Ojee, ik moet met het OV
Soms krijg je ineens spontaan medelijden met een bepaalde doelgroep in Nederland. Mij overkwam dit afgelopen week ook weer. Ik heb het dit keer te doen met de senioren die afhankelijk zijn van het openbaar vervoer. En dat komt door de invoering, lees door de strot duwen, van de OV Chipkaart.
Tja, OV Chipkaart… staat de OV voor ontzettend vervelend of ongelooflijk voordelig?
Mijn eerste ervaringen zijn ronduit verschrikkelijk en dat zet die kaart voor mij op een behoorlijke achterstand. Maar wat is er dan aan de hand? Een uiteenzetting van de kaart in de praktijk door een gebruiker.
Na zelf een persoonlijke kaart te hebben aangeschaft komen we er achter dat een onpersoonlijke kaart in ons gezin ook welkom is. Op dat moment is mijn persoonlijke kaart wel binnen en voorzien van een bedrag maar nog nooit gebruikt. Zoon en dochter willen nog wel eens op stap met het openbaar vervoer en willen dus een kaart zonder persoonlijke gegevens. Vreemd genoeg kosten beide kaarten hetzelfde bedrag, namelijk €7,50. Nadat ook de onpersoonlijke kaart op de mat is gevallen kan het feest beginnen. En een feest werd het!
Om een workshop te geven in Hoog Catharijne in Utrecht besluit ik de trein te nemen. Opgewekt houd ik mijn kaart voor de incheckpaal op Almere CS. De toegang wordt me echter geweigerd. Zeker wetende dat er voldoende saldo op de kaart staat probeer ik het nog eens. Maar de paal is standvastig en blijft me weigeren. Enigszins geïrriteerd loop ik binnen bij de balie van de klantenservice op het station. Een vriendelijke dame neemt mijn kaart aan en controleert deze.
“Ah,” zegt ze, “ik zie het al, u heeft de kaart al wel geactiveerd voor het openbaar vervoer maar nog niet voor de NS.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Huhh, die kaart moet er toch voor zorgen dat we juist één systeem krijgen of heb ik dat nou mis?” probeer ik nog. Nu is het de beurt aan de baliedame om uit te halen, “ja meneer, ik heb het ook niet bedacht.” Ik houd me in en blijf vriendelijk terwijl ze uitleg geeft. “Voor de NS is het instaptarief €20,- dat bedrag moet dus op de kaart staan. Daarnaast moet u de kaart even voor de NS activeren.” Verwachtingsvol kijk ik haar aan. “Prima mevrouw, dat mag u dan even doen, u heeft de kaart nu toch in uw lezer zitten,” zeg ik vriendelijk. Ik kom van een koude kermis thuis, klantvriendelijkheid bij klantenservice, dat mag je natuurlijk niet verwachten in Nederland.
“Neen meneer, dat moet u even via internet doen, dat kan via de site van de NS.” In een laatste poging probeer ik nog “maar u bent toch van de NS?” Jammer maar helaas.
Ik kies de weg van de minste weerstand, loop terug naar de kaartjesautomaat en betaal met mijn vertrouwde pinpas voor een ouderwets niet digitaal kaartje van karton. De trein heb ik inmiddels gemist en moet dus op het tochtige perron een half uur wachten op de volgende trein. Met weemoed denk ik terug aan mijn behaaglijke stoel achter het stuur van mijn auto, arm uit het raampje en de radio op de favoriete zender. De eerste kennismaking met de OV chipkaart laat diepe sporen na. Maar het kan erger… morgen meer.
Tja, OV Chipkaart… staat de OV voor ontzettend vervelend of ongelooflijk voordelig?
Mijn eerste ervaringen zijn ronduit verschrikkelijk en dat zet die kaart voor mij op een behoorlijke achterstand. Maar wat is er dan aan de hand? Een uiteenzetting van de kaart in de praktijk door een gebruiker.
Na zelf een persoonlijke kaart te hebben aangeschaft komen we er achter dat een onpersoonlijke kaart in ons gezin ook welkom is. Op dat moment is mijn persoonlijke kaart wel binnen en voorzien van een bedrag maar nog nooit gebruikt. Zoon en dochter willen nog wel eens op stap met het openbaar vervoer en willen dus een kaart zonder persoonlijke gegevens. Vreemd genoeg kosten beide kaarten hetzelfde bedrag, namelijk €7,50. Nadat ook de onpersoonlijke kaart op de mat is gevallen kan het feest beginnen. En een feest werd het!
Om een workshop te geven in Hoog Catharijne in Utrecht besluit ik de trein te nemen. Opgewekt houd ik mijn kaart voor de incheckpaal op Almere CS. De toegang wordt me echter geweigerd. Zeker wetende dat er voldoende saldo op de kaart staat probeer ik het nog eens. Maar de paal is standvastig en blijft me weigeren. Enigszins geïrriteerd loop ik binnen bij de balie van de klantenservice op het station. Een vriendelijke dame neemt mijn kaart aan en controleert deze.
“Ah,” zegt ze, “ik zie het al, u heeft de kaart al wel geactiveerd voor het openbaar vervoer maar nog niet voor de NS.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Huhh, die kaart moet er toch voor zorgen dat we juist één systeem krijgen of heb ik dat nou mis?” probeer ik nog. Nu is het de beurt aan de baliedame om uit te halen, “ja meneer, ik heb het ook niet bedacht.” Ik houd me in en blijf vriendelijk terwijl ze uitleg geeft. “Voor de NS is het instaptarief €20,- dat bedrag moet dus op de kaart staan. Daarnaast moet u de kaart even voor de NS activeren.” Verwachtingsvol kijk ik haar aan. “Prima mevrouw, dat mag u dan even doen, u heeft de kaart nu toch in uw lezer zitten,” zeg ik vriendelijk. Ik kom van een koude kermis thuis, klantvriendelijkheid bij klantenservice, dat mag je natuurlijk niet verwachten in Nederland.
“Neen meneer, dat moet u even via internet doen, dat kan via de site van de NS.” In een laatste poging probeer ik nog “maar u bent toch van de NS?” Jammer maar helaas.
Ik kies de weg van de minste weerstand, loop terug naar de kaartjesautomaat en betaal met mijn vertrouwde pinpas voor een ouderwets niet digitaal kaartje van karton. De trein heb ik inmiddels gemist en moet dus op het tochtige perron een half uur wachten op de volgende trein. Met weemoed denk ik terug aan mijn behaaglijke stoel achter het stuur van mijn auto, arm uit het raampje en de radio op de favoriete zender. De eerste kennismaking met de OV chipkaart laat diepe sporen na. Maar het kan erger… morgen meer.
donderdag 22 april 2010
Hoe de gemeente Almere beleid belijdt
Na het op krampachtig wijze op de kaart willen zetten van Almere, is het betrekken van burgers bij alles wat Almere aan gaat één van de speerpunten van de gemeente.
Burgers dienen zich te houden aan een woud van regelgeving die als een lavastroom uit het stadhuis stroomt. Dan mag men toch verwachten dat de burger door diezelfde locale overheid op eenduidige wijze wordt benaderd en behandeld, dat is toch niet teveel gevraagd? Niets is minder waar!
Almere is een unieke stad, bestaande uit diverse kernen, te weten Almere Haven, Almere Stad, Almere Poort, Almere Hout en Almere Buiten. Door de omvang van de momenteel grootste kern, Almere Stad, is deze weer verdeeld in stadsdelen. Zo kent men een Almere Stad-Oost, Almere Stad-Centrum en een Almere Stad-West.
Vier stadsdelen hebben een gebiedskantoor, dat zijn Almere Buiten, Stad West, Stad Oost en Haven. Vanuit deze gebiedskantoren doen de gebiedsmanagers met ondersteuning van de gebiedssecretaris hun werk. Dan nu de opmerking over benaderen op eenduidige wijze.
Als voormalig voorzitter van een bewonersplatform in Stad Oost heb ik regelmatig contact gehad met de gebiedsmanager en -secretaris van dat stadsdeel. Het was dan ook een verrassende ervaring om eens van nabij mee te maken hoe andere gebiedsmanagers met 'hun' burgers om gaan. Die kans werd me geboden door een uitnodiging om aan te schuiven bij een bewonersvergadering in Almere Buiten.
Deze groots opgezette bijeenkomst werd voorgezeten door de gebiedsmanager, die op enerverende wijze de avond leidde. De aanwezige vertegenwoordigers van bewonersgroepen werden op de hoogte gebracht van lopende zaken en kregen een voorproefje van toekomstige plannen met betrekking tot hun stadsdeel. Vragen werden op correcte wijze beantwoord.
Slot van de avond was de uitreiking van de Buitengewoon Buitenaar Award aan burgers die zich op opvallende wijze hadden ingezet voor hun stadsdeel.
Kortom een voorbeeld hoe menigeen burgerparticipatie graag zou zien. Als onderdeel van het grote geheel zou je dan ook verwachten dat deze werkwijze in alle stadsdelen zou worden toegepast. Dan komt men in Almere bedrogen uit.
Almere, een archipel van eilandjes, houdt stand. Men zou het bijna het Venetië van Flevoland kunnen noemen. Bewonersgroepen, organisaties en zelfs de locale overheid is verzot op het creëren van eigen eilandjes met eigen regels. De verdedigingslinies zouden in de 80-jarige oorlog niet hebben misstaan. Dat maakt niet alleen dat burgers per stadsdeel op een andere manier worden benaderd en geïnformeerd, maar ook een mogelijke samenwerking wordt extreem moeilijk.
Wil men bewonersparticipatie serieus vorm geven dan zou men toch eens moeten beginnen met het dupliceren van de succesvolle aanpak in Almere Buiten, twee keer per jaar een bijeenkomst voor alle actieve bewonersgroepen.
Almere huisvest een leger aan 'betrokken Almeerders' die dit al jaren roepen maar niet gehoord worden. Als een Vreemdelingenlegioen strijden deze voort voor 'hun' stad, 'hun' Almere.
Dat leger is overigens groeiende! Steeds meer burgers verzamelen zich in creatieve groepjes om op eigen wijze de stad een porum en ziel te geven. Maar al dit moois kan pas slagen wanneer vanuit het stadhuis de regels uniform worden opgelegd aan elk stadsdeel zodat alle burgers in welk stadsdeel dan ook, weten waar ze aan toe zijn. En dat systeem van uniforme regels heet beleid en dat belijdt men in Almere op geheel Almeerse wijze, als ware het een verdeel en heers tactiek.
Burgers dienen zich te houden aan een woud van regelgeving die als een lavastroom uit het stadhuis stroomt. Dan mag men toch verwachten dat de burger door diezelfde locale overheid op eenduidige wijze wordt benaderd en behandeld, dat is toch niet teveel gevraagd? Niets is minder waar!
Almere is een unieke stad, bestaande uit diverse kernen, te weten Almere Haven, Almere Stad, Almere Poort, Almere Hout en Almere Buiten. Door de omvang van de momenteel grootste kern, Almere Stad, is deze weer verdeeld in stadsdelen. Zo kent men een Almere Stad-Oost, Almere Stad-Centrum en een Almere Stad-West.
Vier stadsdelen hebben een gebiedskantoor, dat zijn Almere Buiten, Stad West, Stad Oost en Haven. Vanuit deze gebiedskantoren doen de gebiedsmanagers met ondersteuning van de gebiedssecretaris hun werk. Dan nu de opmerking over benaderen op eenduidige wijze.
Als voormalig voorzitter van een bewonersplatform in Stad Oost heb ik regelmatig contact gehad met de gebiedsmanager en -secretaris van dat stadsdeel. Het was dan ook een verrassende ervaring om eens van nabij mee te maken hoe andere gebiedsmanagers met 'hun' burgers om gaan. Die kans werd me geboden door een uitnodiging om aan te schuiven bij een bewonersvergadering in Almere Buiten.
Deze groots opgezette bijeenkomst werd voorgezeten door de gebiedsmanager, die op enerverende wijze de avond leidde. De aanwezige vertegenwoordigers van bewonersgroepen werden op de hoogte gebracht van lopende zaken en kregen een voorproefje van toekomstige plannen met betrekking tot hun stadsdeel. Vragen werden op correcte wijze beantwoord.
Slot van de avond was de uitreiking van de Buitengewoon Buitenaar Award aan burgers die zich op opvallende wijze hadden ingezet voor hun stadsdeel.
Kortom een voorbeeld hoe menigeen burgerparticipatie graag zou zien. Als onderdeel van het grote geheel zou je dan ook verwachten dat deze werkwijze in alle stadsdelen zou worden toegepast. Dan komt men in Almere bedrogen uit.
Almere, een archipel van eilandjes, houdt stand. Men zou het bijna het Venetië van Flevoland kunnen noemen. Bewonersgroepen, organisaties en zelfs de locale overheid is verzot op het creëren van eigen eilandjes met eigen regels. De verdedigingslinies zouden in de 80-jarige oorlog niet hebben misstaan. Dat maakt niet alleen dat burgers per stadsdeel op een andere manier worden benaderd en geïnformeerd, maar ook een mogelijke samenwerking wordt extreem moeilijk.
Wil men bewonersparticipatie serieus vorm geven dan zou men toch eens moeten beginnen met het dupliceren van de succesvolle aanpak in Almere Buiten, twee keer per jaar een bijeenkomst voor alle actieve bewonersgroepen.
Almere huisvest een leger aan 'betrokken Almeerders' die dit al jaren roepen maar niet gehoord worden. Als een Vreemdelingenlegioen strijden deze voort voor 'hun' stad, 'hun' Almere.
Dat leger is overigens groeiende! Steeds meer burgers verzamelen zich in creatieve groepjes om op eigen wijze de stad een porum en ziel te geven. Maar al dit moois kan pas slagen wanneer vanuit het stadhuis de regels uniform worden opgelegd aan elk stadsdeel zodat alle burgers in welk stadsdeel dan ook, weten waar ze aan toe zijn. En dat systeem van uniforme regels heet beleid en dat belijdt men in Almere op geheel Almeerse wijze, als ware het een verdeel en heers tactiek.
woensdag 21 april 2010
...en dan mag je wat vragen, maar durf je dat?
Het is dinsdagmiddag 20 april 2010. Opgewekt stap ik de Mexperience Room binnen. Dat is niet zo vreemd. Wanneer je wel eens te gast bent geweest bij Melinda Wolthuis, de eigenaar van de Mexperience Room, dan weet je gewoon dat je bij elk bezoek een 'experience' gaat meemaken. Het zou dit keer een wel heel speciale experience worden.
Vandaag neem ik deel aan de eerste Durftevragen sessie in Almere.
Als Twitter gebruiker kan je bijna niet om de hashtag #durftevragen heen. Wanneer je dringend verlegen bent om een antwoord op een vraag, dan zal men je al gauw wijzen op het gebruik van de hashtag #durftevragen. Maar wat is dat dan?
Door het gebruik van de hashtag, komt je vraag in de timeline van #durftevragen. Iedereen die daar de timeline bekijkt heeft de mogelijkheid antwoord te geven op je vraag. Door het grote aantal 'deelnemers' is antwoord binnen 15 minuten vrijwel gegarandeerd!
Naast de virtuele Durftevragen worden er sessies in het echte leven gegeven door gedreven sessieleiders. De onder de vlag van de intrigerende omschrijving "Smart & Sexy" bekend staande Lisa Portengen zal vandaag de groep in Almere bijstaan.
Het welkom is dan ook als een warm bad. Men wordt verwelkomd alsof men elkaar al jaren kent. Het mogelijk aanwezige spreekwoordelijke ijs is dan ook vrijwel direct gebroken. Langzaam maar zeker druppelen de deelnemers binnen. Ik maak kennis met bekende en (nog) onbekende gezichten. En dan gaat het beginnen.
Lisa is opgeladen met positieve energie, maar ik kreeg de indruk dat ze dat al heeft als ze in ochtend op staat. Het werkt echter wel aanstekelijk op de groep.
Na een voorstelrondje legt Lisa uit wat de bedoeling is. Iedereen zal de kans krijgen een persoonlijke vraag in te brengen. Die wordt zo duidelijk mogelijk vastgesteld, waarbij de andere deelnemers door het stellen van verhelderende vragen helpen. Is de vraag eenmaal duidelijk dan moet de vraagsteller zijn/haar mond verder houden en zich beperken tot een bedankje hier en daar voor de ingebrachte tips.
Want daar draait durftevragen om, het creëren van een collectieve denktank die in een flow tips afvuurt in antwoord op de vraag. Het geven van tips gaat in een rap tempo om de flow in stand te houden. Ideeën, contacten uit eigen netwerk, hersenspinsels, alles kan worden gebruikt als tip om de persoon met de vraag te helpen zelf een antwoord te vinden.
Het is mij niet bekend of Post-It, je weet wel, van die gekleurde papiertjes met een plakrand, een beursnotering heeft. Als dat het geval is dan nu een tip van mijn kant, kopen die aandelen en wel nu! De tips worden namelijk opgeschreven op Post-It's die op een vel van een flipover worden geplakt, waarop eerder de vraag is geschreven. Door de lawine van tips die uit deze groep kwam, was er bijna een tekort aan Post-It's.
Terwijl je dit allemaal de revue laat passeren, voel je dat de inwendige wens om ook je vraag in te brengen sterker wordt, ook al kwam je alleen maar ter observatie van het fenomeen. Weet je je vraag niet goed vorm te geven schiet de groep je ook te hulp, dus wat let je.
Langzaam dwalen mij gedachten even af naar jaren geleden. Op zeker moment ben ik aanraking gekomen met de Divine Light Mission, een groep in Amsterdam rondom een Indiase Guru. Op regelmatige tijden werd in het pand van DLM een bijeenkomst georganiseerd die, zo merk ik ineens op, veel overeenkomsten heeft met een durftevragen sessie. Bij de DLM bijeenkomsten, satsang genoemd (zoek maar even op Wiki) was het de bedoeling dat je inwendig een vraag waar je mee zat stelde, terwijl je de zaal betrad. Dan gingen alle deelnemers zitten en kon het gebeuren dat iemand uit het publiek spontaan op stond en voor de zaal een verhaal ging vertellen. Dat was gewoon een verhaal uit het dagelijkse leven van die persoon of gewoon iets wat in hem of haar opkwam. Het opvallende van de satsang was, dat in één van de verhalen als het ware op je eerder gestelde vraag antwoord werd gegeven.
Rene, één van de mededeelnemers aan de Almeerse durftevragen, heeft het over de universele principes en ik duikel, na mijn mijn uitstapje naar de ervaringen tijdens de satsang, met mijn gedachten weer in het heden.
Een ander opvallend feit is dat de sessies volgens een succesvol gebleken vast patroon verlopen. Het is een gecontroleerde omgeving waar storende invloeden worden buitengesloten. De focus ligt op het stellen van goede duidelijke vragen en beantwoording in de vorm van tips in een gecontroleerde omgeving. Ikzelf ervaar dit als bijzonder prettig merk ik op. Op internet wordt de hashtag #durftevragen soms te pas en te onpas gebruikt en treedt er wel eens, overigens goedbedoelde, vervuiling op. Die blijft tijdens een sessie achterwege.
Kortom, het is een ervaring die ik iedereen van harte kan aanbevelen. Dit moet je minstens éénmaal hebben meegemaakt en in Almere kan dit vanaf nu dus vaker. Data zijn te vinden op de site www.durftevragen.com
Wilt u meer weten over de mogelijkheden van de Mexperience Room, dan kijkt u op www.mexperience.nl
Vandaag neem ik deel aan de eerste Durftevragen sessie in Almere.
Als Twitter gebruiker kan je bijna niet om de hashtag #durftevragen heen. Wanneer je dringend verlegen bent om een antwoord op een vraag, dan zal men je al gauw wijzen op het gebruik van de hashtag #durftevragen. Maar wat is dat dan?
Door het gebruik van de hashtag, komt je vraag in de timeline van #durftevragen. Iedereen die daar de timeline bekijkt heeft de mogelijkheid antwoord te geven op je vraag. Door het grote aantal 'deelnemers' is antwoord binnen 15 minuten vrijwel gegarandeerd!
Naast de virtuele Durftevragen worden er sessies in het echte leven gegeven door gedreven sessieleiders. De onder de vlag van de intrigerende omschrijving "Smart & Sexy" bekend staande Lisa Portengen zal vandaag de groep in Almere bijstaan.
Het welkom is dan ook als een warm bad. Men wordt verwelkomd alsof men elkaar al jaren kent. Het mogelijk aanwezige spreekwoordelijke ijs is dan ook vrijwel direct gebroken. Langzaam maar zeker druppelen de deelnemers binnen. Ik maak kennis met bekende en (nog) onbekende gezichten. En dan gaat het beginnen.
Lisa is opgeladen met positieve energie, maar ik kreeg de indruk dat ze dat al heeft als ze in ochtend op staat. Het werkt echter wel aanstekelijk op de groep.
Na een voorstelrondje legt Lisa uit wat de bedoeling is. Iedereen zal de kans krijgen een persoonlijke vraag in te brengen. Die wordt zo duidelijk mogelijk vastgesteld, waarbij de andere deelnemers door het stellen van verhelderende vragen helpen. Is de vraag eenmaal duidelijk dan moet de vraagsteller zijn/haar mond verder houden en zich beperken tot een bedankje hier en daar voor de ingebrachte tips.
Want daar draait durftevragen om, het creëren van een collectieve denktank die in een flow tips afvuurt in antwoord op de vraag. Het geven van tips gaat in een rap tempo om de flow in stand te houden. Ideeën, contacten uit eigen netwerk, hersenspinsels, alles kan worden gebruikt als tip om de persoon met de vraag te helpen zelf een antwoord te vinden.
Het is mij niet bekend of Post-It, je weet wel, van die gekleurde papiertjes met een plakrand, een beursnotering heeft. Als dat het geval is dan nu een tip van mijn kant, kopen die aandelen en wel nu! De tips worden namelijk opgeschreven op Post-It's die op een vel van een flipover worden geplakt, waarop eerder de vraag is geschreven. Door de lawine van tips die uit deze groep kwam, was er bijna een tekort aan Post-It's.
Terwijl je dit allemaal de revue laat passeren, voel je dat de inwendige wens om ook je vraag in te brengen sterker wordt, ook al kwam je alleen maar ter observatie van het fenomeen. Weet je je vraag niet goed vorm te geven schiet de groep je ook te hulp, dus wat let je.
Langzaam dwalen mij gedachten even af naar jaren geleden. Op zeker moment ben ik aanraking gekomen met de Divine Light Mission, een groep in Amsterdam rondom een Indiase Guru. Op regelmatige tijden werd in het pand van DLM een bijeenkomst georganiseerd die, zo merk ik ineens op, veel overeenkomsten heeft met een durftevragen sessie. Bij de DLM bijeenkomsten, satsang genoemd (zoek maar even op Wiki) was het de bedoeling dat je inwendig een vraag waar je mee zat stelde, terwijl je de zaal betrad. Dan gingen alle deelnemers zitten en kon het gebeuren dat iemand uit het publiek spontaan op stond en voor de zaal een verhaal ging vertellen. Dat was gewoon een verhaal uit het dagelijkse leven van die persoon of gewoon iets wat in hem of haar opkwam. Het opvallende van de satsang was, dat in één van de verhalen als het ware op je eerder gestelde vraag antwoord werd gegeven.
Rene, één van de mededeelnemers aan de Almeerse durftevragen, heeft het over de universele principes en ik duikel, na mijn mijn uitstapje naar de ervaringen tijdens de satsang, met mijn gedachten weer in het heden.
Een ander opvallend feit is dat de sessies volgens een succesvol gebleken vast patroon verlopen. Het is een gecontroleerde omgeving waar storende invloeden worden buitengesloten. De focus ligt op het stellen van goede duidelijke vragen en beantwoording in de vorm van tips in een gecontroleerde omgeving. Ikzelf ervaar dit als bijzonder prettig merk ik op. Op internet wordt de hashtag #durftevragen soms te pas en te onpas gebruikt en treedt er wel eens, overigens goedbedoelde, vervuiling op. Die blijft tijdens een sessie achterwege.
Kortom, het is een ervaring die ik iedereen van harte kan aanbevelen. Dit moet je minstens éénmaal hebben meegemaakt en in Almere kan dit vanaf nu dus vaker. Data zijn te vinden op de site www.durftevragen.com
Wilt u meer weten over de mogelijkheden van de Mexperience Room, dan kijkt u op www.mexperience.nl
donderdag 25 maart 2010
Voldaan gevoel
Soms heb je dat na een drukke dag. Zo'n gevoel dat alles klopt, dat alles op zijn plaats is gevallen. Op dit moment heb ik zo'n gevoel.
Door omstandigheden waar ik nu niet verder op zal in gaan, kan ik slecht de slaap vatten. Gevolg daarvan zijn Twitter conversaties tot ver in de kleine uurtjes. De laatste tijd zie ik de wijzers van de klok zelfs 03:30 uur aangeven. Is dat laat of juist vroeg?
Stichting Almeriade
Gisteren echter lukte het om me voor 00:00 uur los te weken van het toetsenbord. Een vroege afspraak vandaag was daar de reden van. Op een voor mij heel vroeg tijdstip zat ik al in de auto richting Schiphol. Samen met mede-initiatiefnemer en voorzitter Edo van Tienen ging ik op audiëntie bij Unibail-Rodamco, de eigenaar van vrijwel alle panden in het Stadshart van Almere. Onderwerp van gesprek was de Almeriade, die we dit jaar voor de tweede keer gaan organiseren.
Het werd een open en gezellig gesprek waar informatie over en weer ging. Nu maar wachten wat ze voor ons kunnen betekenen. In ieder geval stapten we voldaan weer de auto in.
Stichting Brussen Flevoland
Eenmaal thuis gekomen gaat de telefoon. Een opgewekte stem vraagt of ik die middag thuis ben. Ik antwoord bevestigend en de volgende afspraak van de dag is een feit.
Het is een journalist die tevens boeken schrijft.
Sinds kort hebben we als bestuur van de stichting besloten om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Een boek over de ervaringen uit het leven van Brussen. Voor de mensen die niet weten wat een Brus is, raad ik van harte een bezoekje aan www.brussenflevoland.nl aan.
Uiteraard gaan we hierbij niet over één nacht ijs en vragen we diverse offertes op. We moeten namelijk een beroep gaan doen op een fonds om de noodzakelijke gelden te kunnen innen. Meerdere offertes zijn dan noodzakelijk.
Ook dit wordt een prettig gesprek, het lijkt niet op te kunnen vandaag.
Stichting NETCollectief
Volgende oppepper was de meeting met mijn kompanen van NETCollectief, een ander initiatief waar ik bij betrokken ben.
Na veel voorbereidende gesprekken moeten we nu spijkers met koppen gaan slaan. We brainstormen over een eerste project en dat krijgt gedurende de sessie een steeds vastere vorm. Zit je eenmaal in een FLOW, maak er dan volop gebruik van!
En nu, nu zit ik bij te komen van de dag, voldaan en moe. Lekker moe.
Ik vermaak me met virtuele vrienden op Twitter en besluit op het laatste moment een blog te schrijven. Dat heb je zojuist gelezen. Missie volbracht, ik ga pitten.
Morgen weer een dag, het is lente en het leven is mooi, dat mag best eens gezegd worden na een lange lange vervelende periode.
Door omstandigheden waar ik nu niet verder op zal in gaan, kan ik slecht de slaap vatten. Gevolg daarvan zijn Twitter conversaties tot ver in de kleine uurtjes. De laatste tijd zie ik de wijzers van de klok zelfs 03:30 uur aangeven. Is dat laat of juist vroeg?
Stichting Almeriade
Gisteren echter lukte het om me voor 00:00 uur los te weken van het toetsenbord. Een vroege afspraak vandaag was daar de reden van. Op een voor mij heel vroeg tijdstip zat ik al in de auto richting Schiphol. Samen met mede-initiatiefnemer en voorzitter Edo van Tienen ging ik op audiëntie bij Unibail-Rodamco, de eigenaar van vrijwel alle panden in het Stadshart van Almere. Onderwerp van gesprek was de Almeriade, die we dit jaar voor de tweede keer gaan organiseren.
Het werd een open en gezellig gesprek waar informatie over en weer ging. Nu maar wachten wat ze voor ons kunnen betekenen. In ieder geval stapten we voldaan weer de auto in.
Stichting Brussen Flevoland
Eenmaal thuis gekomen gaat de telefoon. Een opgewekte stem vraagt of ik die middag thuis ben. Ik antwoord bevestigend en de volgende afspraak van de dag is een feit.
Het is een journalist die tevens boeken schrijft.
Sinds kort hebben we als bestuur van de stichting besloten om een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan. Een boek over de ervaringen uit het leven van Brussen. Voor de mensen die niet weten wat een Brus is, raad ik van harte een bezoekje aan www.brussenflevoland.nl aan.
Uiteraard gaan we hierbij niet over één nacht ijs en vragen we diverse offertes op. We moeten namelijk een beroep gaan doen op een fonds om de noodzakelijke gelden te kunnen innen. Meerdere offertes zijn dan noodzakelijk.
Ook dit wordt een prettig gesprek, het lijkt niet op te kunnen vandaag.
Stichting NETCollectief
Volgende oppepper was de meeting met mijn kompanen van NETCollectief, een ander initiatief waar ik bij betrokken ben.
Na veel voorbereidende gesprekken moeten we nu spijkers met koppen gaan slaan. We brainstormen over een eerste project en dat krijgt gedurende de sessie een steeds vastere vorm. Zit je eenmaal in een FLOW, maak er dan volop gebruik van!
En nu, nu zit ik bij te komen van de dag, voldaan en moe. Lekker moe.
Ik vermaak me met virtuele vrienden op Twitter en besluit op het laatste moment een blog te schrijven. Dat heb je zojuist gelezen. Missie volbracht, ik ga pitten.
Morgen weer een dag, het is lente en het leven is mooi, dat mag best eens gezegd worden na een lange lange vervelende periode.
zaterdag 6 maart 2010
Tja, wat is dat… vertrouwen?
Heeft Almere vertrouwen in de PVV?
Met negen zetels zal de PVV zich gaan nestelen in de Almeerse gemeenteraad. Dat komt omdat 1 op de vijf Almeerders op deze partij heeft gestemd. Sinds het moment dat dit feit als vaststaand werd vastgesteld is een zwarte wolk over Almere getrokken. Alle media, fora en internet sites staan bol van ongeloof, woede en verdriet. Dat is raar.
De PVV, wat je er ook van denken mag, is een rechtmatige partij die mee mocht doen met de verkiezingen. En dus ook nog gewonnen blijkt te hebben ook. Vul voor de naam PVV elke andere willekeurige naam van een partij in en het plaatje is geheel anders. Wonden likken, maar wel acceptatie. Maar omdat het de PVV is, huilen de wolven in het bos heel anders.
Let wel, ik ben geen PVV stemmer, maar realist. Een partij deed mee aan de verkiezingen en die partij won. Dat is alles. En nu, zoals ik zojuist las in een van de reacties, laten ze het nu maar eens gaan waarmaken.
Heeft Almere vertrouwen in de PVV?
Heeft Wilders vertrouwen in De Roon?
Dat is een ander verhaal. Met enige verbazing keek ik op TV toe hoe een lachende Wilders het podium in Almere bestormde, na de verkiezingsuitslag, sorry, ik moet even corrigeren de GEMEENTERAADSverkiezingen.
Niet de lokale eerste man De Roon deed het woord, neen, uit het Haagse was de eerste man zelf gekomen om het volk toe te spreken. Maar waren dit niet de gemeenteraadsverkiezingen dan? Heeft u Bos gezien om de lokale afdeling toe te spreken? Femke soms? Geen van allen dus. Alleen Wilders.
Heeft Wilders vertrouwen in De Roon?
Heeft ACM vertrouwen in de Esplanade als evenemententerrein?
Een grote lege oppervlakte langs het rustieke Weerwater. Een andere uitleg kan ik niet bedenken voor de Esplanade. Geen boulevard, geen gezellige terrasjes of zomers tentjes, niets van dit alles.
Slechts leegte, die soms wordt opgevuld met een verdwaald evenement. Tenminste als dat evenement stofbestendig is.
Door een fout tijdens het aanleggen is de bovenlaag niet die geworden die was bedacht. Zo werden in het verleden al kermisexploitanten weggejaagd door de stofwolken op een warme zomerse dag.
Onlangs werd bekend dat diezelfde Esplanade na een gedegen onderzoek zou worden voorzien van een speciale coating van waterglas. Dit zou alle problemen oplossen.
Nu wil het geval dat er jaarlijks ook een Zakenfestival wordt georganiseerd door Almere City Marketing op de Esplanade. Tenminste, tot voor kort. Want wat konden we onlangs lezen in de Almere Vandaag uit de mond van Hans Snel, directeur van ACM? ”Op zich zaten we goed in het centrum, maar het was toch duur om een tent neer te zetten en in het Topsportcentrum hebben we alles onder één dak en geen plein dat stuift.”
Heeft ACM vertrouwen in de Esplanade als evenemententerrein?
Hebben Almeerders vertrouwen in Almere?
Ondanks al deze vragen en toestanden blijft het vertrouwen en geloof in Almere als stad kaarsrecht overeind staan bij de echte Almeerders. Ook bij mij, als kritische Almeerder. Als bevestiging las ik zojuist een reactie op de site van een van de Almeerse kranten die me uit het hart gegrepen was:
”Laat mensen van buiten lekker negatief zijn over Almere, who cares (behalve de burgemeester), de Almeerders weten beter.”
Hebben Almeerders vertrouwen in Almere?
Met negen zetels zal de PVV zich gaan nestelen in de Almeerse gemeenteraad. Dat komt omdat 1 op de vijf Almeerders op deze partij heeft gestemd. Sinds het moment dat dit feit als vaststaand werd vastgesteld is een zwarte wolk over Almere getrokken. Alle media, fora en internet sites staan bol van ongeloof, woede en verdriet. Dat is raar.
De PVV, wat je er ook van denken mag, is een rechtmatige partij die mee mocht doen met de verkiezingen. En dus ook nog gewonnen blijkt te hebben ook. Vul voor de naam PVV elke andere willekeurige naam van een partij in en het plaatje is geheel anders. Wonden likken, maar wel acceptatie. Maar omdat het de PVV is, huilen de wolven in het bos heel anders.
Let wel, ik ben geen PVV stemmer, maar realist. Een partij deed mee aan de verkiezingen en die partij won. Dat is alles. En nu, zoals ik zojuist las in een van de reacties, laten ze het nu maar eens gaan waarmaken.
Heeft Almere vertrouwen in de PVV?
Heeft Wilders vertrouwen in De Roon?
Dat is een ander verhaal. Met enige verbazing keek ik op TV toe hoe een lachende Wilders het podium in Almere bestormde, na de verkiezingsuitslag, sorry, ik moet even corrigeren de GEMEENTERAADSverkiezingen.
Niet de lokale eerste man De Roon deed het woord, neen, uit het Haagse was de eerste man zelf gekomen om het volk toe te spreken. Maar waren dit niet de gemeenteraadsverkiezingen dan? Heeft u Bos gezien om de lokale afdeling toe te spreken? Femke soms? Geen van allen dus. Alleen Wilders.
Heeft Wilders vertrouwen in De Roon?
Heeft ACM vertrouwen in de Esplanade als evenemententerrein?
Een grote lege oppervlakte langs het rustieke Weerwater. Een andere uitleg kan ik niet bedenken voor de Esplanade. Geen boulevard, geen gezellige terrasjes of zomers tentjes, niets van dit alles.
Slechts leegte, die soms wordt opgevuld met een verdwaald evenement. Tenminste als dat evenement stofbestendig is.
Door een fout tijdens het aanleggen is de bovenlaag niet die geworden die was bedacht. Zo werden in het verleden al kermisexploitanten weggejaagd door de stofwolken op een warme zomerse dag.
Onlangs werd bekend dat diezelfde Esplanade na een gedegen onderzoek zou worden voorzien van een speciale coating van waterglas. Dit zou alle problemen oplossen.
Nu wil het geval dat er jaarlijks ook een Zakenfestival wordt georganiseerd door Almere City Marketing op de Esplanade. Tenminste, tot voor kort. Want wat konden we onlangs lezen in de Almere Vandaag uit de mond van Hans Snel, directeur van ACM? ”Op zich zaten we goed in het centrum, maar het was toch duur om een tent neer te zetten en in het Topsportcentrum hebben we alles onder één dak en geen plein dat stuift.”
Heeft ACM vertrouwen in de Esplanade als evenemententerrein?
Hebben Almeerders vertrouwen in Almere?
Ondanks al deze vragen en toestanden blijft het vertrouwen en geloof in Almere als stad kaarsrecht overeind staan bij de echte Almeerders. Ook bij mij, als kritische Almeerder. Als bevestiging las ik zojuist een reactie op de site van een van de Almeerse kranten die me uit het hart gegrepen was:
”Laat mensen van buiten lekker negatief zijn over Almere, who cares (behalve de burgemeester), de Almeerders weten beter.”
Hebben Almeerders vertrouwen in Almere?
zondag 14 februari 2010
Rumoer in de private sector
Niets is met de komst van internet meer onder vuur komen te liggen dan onze privacy. Er moest zelfs een wet op de privacy komen om ons tegen alle gevaren te beschermen. Maar lukt dat wel zoals dat ooit de bedoeling was?
In de vele maatschappelijke rollen die ik momenteel schijn te vervullen kom ik regelmatig in aanraking met private zaken. Zo heet dat toch? Begrijp overigens niet waarom tegenwoordig alles in het Engels moet worden gezet, maar goed ik pas me aan, privacy dus.
Een van de eerste aanvaringen kreeg ik als vader van een schoolgaande jongeling. Ook al was hij 18, als vader was ik wel eens benieuwd hoe het op school ging. Helaas pindakaas, dat gaat je dan geen moer meer aan. “Sorry meneer,” kreeg ik van een medewerker van school te horen, “die informatie mogen we alleen aan uw zoon verstrekken, wet op de privacy hé….”
Wel vreemd dat je als ouder van dezelfde jongeling wel ineens een brief op de mat krijgt wanneer er sprake is van een gevalletje spijbelen of andere zaken die dan ineens schijnbaar niet onder die wet op de privacy vallen. Dan is mijn antwoord ook “sorry, die informatie kan ik alleen aan mijn zoon geven, wet op de privacy hé…” Het helpt soms om de nare smaak uit je mond te krijgen.
Afgelopen donderdag op de politieke markt nog zo’n staaltje onbegrijpelijk handelen met het oog op de wet op de privacy.
Een zeer betrokken bewoner van de Stad Waar Alles Kan, had 150 handtekeningen bijeen gesprokkeld om een burgerinitiatief op de agenda van de Politieke Markt te krijgen. Onderwerp was het feit dat de in lokale politiek geïnteresseerde burger van Almere tegenwoordig zo’n 7 euro kwijt is aan parkeergelden om het toneelstuk aan Stadhuisplein 1 te kunnen volgen.
Overigens werd het deze bewoner niet in dank afgenomen gezien de buitensporige reactie van VVD’er Gasman. Deze begon een tirade van heb ik jou daar voor het oog van de webcam en het aanwezige publiek. Dan weet u in ieder geval hoe de lokale afdeling van de VVD met een burgerinitiatief om gaat. Maar we hadden het over de wet op de privacy en niet het onbeschoft handelen van een lokaal piepeltje met te groot ego.
Zoals gebruikelijk waren alle ter zake doende stukken ook opgenomen in de schriftelijk bundel die elke bezoeker van de Politieke Markt kan meenemen. Tot mijn stomme verbazing was ook de handtekeningenlijst van het burgerinitiatief opgenomen. 150 namen, adressen, geboortedata en mailadressen werden als ware het verkiezingspamfletten rondgestrooid voor de gretige ogen.
Zo viel op de lijst in de bewuste bundel van de Politieke Markt te lezen dat een lokale politicus op zeer korte termijn zijn 60-jarige verjaardag gaat vieren! Voor het gemak stond zijn adres er al bij, stuur even een kaartje, zal hij op prijs stellen.
Er zal wel weer een ambtelijk verantwoord weerwoord zijn voor dit gebeuren maar als gewone burger vind ik het een grove schending van de privacy van de ondertekenaars van de petitie. Waarvan akte.
Binnenkort meer over privacy en het internet.
In de vele maatschappelijke rollen die ik momenteel schijn te vervullen kom ik regelmatig in aanraking met private zaken. Zo heet dat toch? Begrijp overigens niet waarom tegenwoordig alles in het Engels moet worden gezet, maar goed ik pas me aan, privacy dus.
Een van de eerste aanvaringen kreeg ik als vader van een schoolgaande jongeling. Ook al was hij 18, als vader was ik wel eens benieuwd hoe het op school ging. Helaas pindakaas, dat gaat je dan geen moer meer aan. “Sorry meneer,” kreeg ik van een medewerker van school te horen, “die informatie mogen we alleen aan uw zoon verstrekken, wet op de privacy hé….”
Wel vreemd dat je als ouder van dezelfde jongeling wel ineens een brief op de mat krijgt wanneer er sprake is van een gevalletje spijbelen of andere zaken die dan ineens schijnbaar niet onder die wet op de privacy vallen. Dan is mijn antwoord ook “sorry, die informatie kan ik alleen aan mijn zoon geven, wet op de privacy hé…” Het helpt soms om de nare smaak uit je mond te krijgen.
Afgelopen donderdag op de politieke markt nog zo’n staaltje onbegrijpelijk handelen met het oog op de wet op de privacy.
Een zeer betrokken bewoner van de Stad Waar Alles Kan, had 150 handtekeningen bijeen gesprokkeld om een burgerinitiatief op de agenda van de Politieke Markt te krijgen. Onderwerp was het feit dat de in lokale politiek geïnteresseerde burger van Almere tegenwoordig zo’n 7 euro kwijt is aan parkeergelden om het toneelstuk aan Stadhuisplein 1 te kunnen volgen.
Overigens werd het deze bewoner niet in dank afgenomen gezien de buitensporige reactie van VVD’er Gasman. Deze begon een tirade van heb ik jou daar voor het oog van de webcam en het aanwezige publiek. Dan weet u in ieder geval hoe de lokale afdeling van de VVD met een burgerinitiatief om gaat. Maar we hadden het over de wet op de privacy en niet het onbeschoft handelen van een lokaal piepeltje met te groot ego.
Zoals gebruikelijk waren alle ter zake doende stukken ook opgenomen in de schriftelijk bundel die elke bezoeker van de Politieke Markt kan meenemen. Tot mijn stomme verbazing was ook de handtekeningenlijst van het burgerinitiatief opgenomen. 150 namen, adressen, geboortedata en mailadressen werden als ware het verkiezingspamfletten rondgestrooid voor de gretige ogen.
Zo viel op de lijst in de bewuste bundel van de Politieke Markt te lezen dat een lokale politicus op zeer korte termijn zijn 60-jarige verjaardag gaat vieren! Voor het gemak stond zijn adres er al bij, stuur even een kaartje, zal hij op prijs stellen.
Er zal wel weer een ambtelijk verantwoord weerwoord zijn voor dit gebeuren maar als gewone burger vind ik het een grove schending van de privacy van de ondertekenaars van de petitie. Waarvan akte.
Binnenkort meer over privacy en het internet.
Abonneren op:
Posts (Atom)