Over school, PGB en Griekenland

Verleden week werd een belangrijk tijdperk afgesloten. Dat is te zeggen, voor mijn dochter dan. Sharon heeft een beperking, een ernstige ontwikkelingsachterstand maakt van een bijna 21-jarige een klein meisje van zo'n 4 á 5 jaar. Uiteraard ging ze dan ook naar het speciaal onderwijs. Eerst in Hilversum, later in haar eigen woonplaats Almere.

Zoals gezegd werd verleden week een tijdperk afgesloten. De allerlaatste schooldag was een feit. Voor haar geen examen, geen stress, geen uitzicht op vervolgonderwijs... het geeft mij als vader een dubbel gevoel. Trots op het feit dat ze nu naar dagbesteding gaat en aan de andere kant brengt het gevoelens naar boven die gepaard gaan met haar beperking. De dag werd gevuld met een BBQ met klasgenoten, toespraken van directeur en onderwijzers, het in ontvangst nemen van een "certificaat" en een boekje met overdrachtsgegevens voor de dagbesteding. En dan is het over, geen school meer.

Als ouders van een kind met een beperking hebben we gedurende haar schooltijd het nodige voor onze kiezen gehad. De constatering dat je kind een beperking heeft, het kiezen van een gepaste school, de gebrekkige informatie hieromtrent en de ellende met het jaarlijks aanvragen van het broodnodige leerlingenvervoer. Ook wij kunnen zeggen dat we een tijdperk afsluiten.

En dan nu naar dagbesteding. De laatste maanden heeft ze kunnen wennen door een aantal mogelijk geschikte projecten vanuit school als stage te bezoeken. De keuze viel tenslotte op een groep die actief is op Jeugdland in Almere Stad en een zorgkwekerij in Almere Buiten. Op beide locaties voelt ze zich op haar gemak en heeft ze het enorm naar haar zin. Maar er dreigen onweerswolken aan de horizon. Een dag je kind onderbrengen op dagbesteding kost ouders honderd euro per dag. Dat is exclusief het mogelijke vervoer naar de dagbesteding. Sharon 'werkt' maar vier dagen in de week, dat wordt dus vierhonderd euro per week oftewel zestienhonderd euro per maand. Haar WAJONG uitkering dekt dit bij lange na niet. De rest komt dus uit een PGB.

En laat Den Haag in al haar wijsheid besloten hebben om zowel WAJONG als PGB ernstig te gaan korten? Voorlopig hebben we nog beide, maar houden ons hart vast voor de toekomst. Zorgkantoor heeft via een brief al laten weten op vragen voorlopig geen antwoord te kunnen geven. Pas in september zullen alle gevolgen bekend zijn.... fijne gedachte om mee op vakantie te gaan dus.
Maar ja, die vakantie zit er door allerlei oorzaken de komende tijd ook al niet meer in. Misschien gloort er hoop... na al die miljarden steun aan Griekenland mag mijn dochter met beperking mogelijk wel gratis op vakantie naar Griekenland, tóch? Want daar heeft Den Haag wel geld voor namelijk.

De logica van de warme bakker

Stel je eens het volgende voor;

Je koopt je brood altijd bij dezelfde warme bakker en altijd een heerlijk vers halfje wit. Laten we voor het gemak zeggen dat je dat twee euro kost. Op zekere dag heb je een speciale gelegenheid en lekkere trek en koop je een luxe brood van wel vier euro. Tot je stomme verbazing rekent je warme bakker vanaf dat moment ook voor je standaard halfje wit diezelfde vier euro!
Accepteer je dat? Komt het bovenstaande als onwaarschijnlijk op je over, heb je mogelijk nog nooit te maken gehad met het UWV. Daar is het namelijk regel.

Tijdens mijn WW periode heb ik in 2008 activiteiten verricht en die, noem het naïef of stom, niet gemeld. De hele uitleg vergt te veel voor dit blog maar breng ik zeker nog onder de aandacht. De activiteiten bestonden uit het te hulp schieten voor PC problemen bij vrienden en kennissen. Betaling ging via factuur, de bedrijfsnaam was namelijk netjes geregistreerd en belasting en BTW werd gewoon afgedragen zoals het hoort. Ook ben ik altijd veertig uur per week beschikbaar gebleven voor arbeid in verband met mijn WW situatie. Ook werden deze werkzaamheden aangewend om bij te blijven op mijn vakgebied ingeval van een nieuwe dienstbetrekking.
In 2008 zijn op die manier, schrik niet, zesentachtig uur gevuld.

Die uren hebben nu grote gevolgen. Men is gaan kijken hoeveel uur er in een week is gewerkt en, net als de warme bakker in de intro, kijkt men naar het hoogst aantal gewerkte uren en trekt die vanaf dat moment gewoon stomweg door. Dus heb je in een week veertig uur gewerkt dan ben je dus je uitkering kwijt. Ongeacht of je de weken daarop (veel) minder uren hebt gedaan. Kortom, die zesentachtig uur kost me nu aan 'onterecht toegekende WW' 6.100 euro. Omdat het niet is opgegeven wordt dat nog verhoogd met een boete van 10% naar boven tot tien euro afgerond. In mijn geval komt daar dus 620 euro bij.

Conclusie: een andere warme bakker is zo gekozen, een ander UWV niet....

Het uitzicht vanuit een dal is best mooi

Mijn vorige blog kwam van heel diep maar luchtte uiteindelijk wel wat op. Iedereen overigens dank voor het medeleven, dat voelde goed.
Inmiddels is de nodige tijd verstreken en kan ik ook wat meer afstand nemen van het gebeuren. Zoals ik al schreef, gedane zaken nemen geen keer en of ik nu wel of niet (onbewust) fout ben geweest, het zij zo. Diep ademhalen en tot 10 tellen helpt ook.

's Nachts om drie uur wandelen met de honden en dan in alle rust even op een bankje gaan zitten geeft je de kans om eens goed rustig na te denken. Heb geen sandalen en geitenwollen sokken maar ben zeker wel spiritueel. Lachen om boeken als The Secret en dergelijke zal je mij nooit zien doen, daar heb ik in 54 jaar al te veel onverklaarbare mooie dingen voor zien gebeuren en meegemaakt. Daaruit put ik ook de kracht om verder te gaan. Iets simpeler gesteld... wat is het alternatief?

Natuurlijk is het makkelijk om de schuld op anderen te schuiven. Zo ben ik ooit beticht snel in een slachtofferrol te kruipen. Hmmm, met hetgeen me steeds overkomt is dat niet zo moeilijk denk ik dan maar. Ook grote voorstanders van het positieve denken zeggen het zelf, "gun jezelf ook eens een rotdag!"

Weet je, wat ook helpt is dat ik geld nooit echt belangrijk heb gevonden. Mee eens, je hebt het nodig, maar het is zeker geen einddoel. Zeker niet in mijn leven. Het enige nut van geld is, dat het een ruilmiddel is. Het gaat me meer er om wat je met dat geld kunt doen. En wat zo vreemd is... Na de moeilijke periode in de WW en de beginperiode als zelfstandige was het (mogelijke) gebrek aan geld de grootste molensteen om mijn nek. Slapeloosheid, stress, zorgen alles werd er mede door veroorzaakt. Pas op het moment dat ik, hoe moeilijk ook, afstand van deze angst nam viel diezelfde molensteen als het ware van mijn schouders af. Ik kwam tot het besef dat ik, onwaarschijnlijk als het lijkt, het altijd wel wist te redden. Zelfs wanneer het echt fout dreigde te gaan, maar ik wel bewust afstand kon nemen, kwam de oplossing haast als vanzelf op mijn pad. Dus ook nu weer is het besluit genomen te slikken en door te gaan.

En wees eens eerlijk, heb je vanuit een dal niet een schitterend uitzicht op de toppen die je nog kunt gaan bedwingen?

Knock-out

Na een plotseling ontslag volgen drie en een half jaar WW en contacten met UWV en CWI. Zeker geen makkelijke periode van je leven. Zeker wanneer je er achter komt dat je leeftijd zwaarder worden gewogen dan de IT kennis die je in de afgelopen 30 jaar hebt opgebouwd.

Sollicitatie na sollicitatie gaat de deur uit...
Het resultaat van drie jaar solliciteren is slechts één uitnodiging voor een gesprek. Dat is desastreus voor je zelfbeeld en -vertrouwen. Twijfelen aan jezelf, twijfelen aan je toekomst... het komt er allemaal bij. Het is niet zo verwonderlijk dat het uitmondt in een periode, door de huisarts bestempeld als "zwaar depressief". Pillen en knokken, héél veel knokken helpen me er weer bovenop. Korte anekdote uit die tijd;
Huisarts denkt me te kunnen helpen door me door te verwijzen naar een maatschappelijk werkster. Tijdens het tweede gesprek dat ik met deze aardige jongedame heb, barst ze in huilen uit. Ze weet niet hoe ze me zou kunnen helpen. Tja, zelf een andere baan kiezen, denk ik nog...

Volgende klap komt, wanneer ik in de handen val van een "ondernemer" die mensen als ik wel 'even' zal helpen. Nu dom, toen een laatste strohalm in een stormachtige periode. Het wordt niks maar zadelt me op met een grote schuld aan de bank waaraan ik nu nog braaf betaal.

Volgende ronde... voor onze dochter hebben we een PGB. Gezien de plannen van het huidige kabinet gaan we dat kwijtraken. Het weekendje logeren dat haar en ons een rustpuntje gunt, zal wegvallen. Over twee weken zal ze van school gaan en haar huidige stage omzetten in dagbesteding. Een dagje 'werken' zal haar zo'n honderd euro per dag gaan kosten. En dat zonder PGB en afgeslankte WAJONG uitkering.

Ik ga neer
Klachten van lichamelijke en geestelijke aard brengen me weer in contact met de huisarts. Zich steeds meer ophopende problemen met het geheugen worden verklaard. Jarenlange spanning en stress beginnen hun tol te eisen. Bloeddruk aan de hoge kant en een lekkende hartklep. Met dat laatste kan je heel oud worden, hoor ik medelevende kennissen en vrienden zeggen. Vraag is of ik dat vol hou. Binnenkort naar het ziekenhuis voor hartecho.

De Knock Out
Ineens na jaren een brief op de mat met het logo van het UWV. Bestandsvergelijking van bestanden van belastingdienst en UWV vragen om een onderzoek van hun kant. En geloof me, problemen met je geheugen doen je dan geen goed!
Blijk in de periode van WW een aantal gegevens niet te hebben verstrekt. Niet bewust of moedwillig maar door de ellende van die periode mogelijk ontstaan. Vanmorgen gesprek gehad met iemand die ik tot vier keer gepoogd heb duidelijk te maken dat er problemen met geheugen zijn die zich overigens al openbaarde vóór de ontvangst van de bewuste brief.
Bewust of onbewust fout geweest? Ik weet het niet, echt niet. Ben de laatste paar jaar bezig geweest met overleven. Na de WW periode bewust NIET gekozen voor de bijstand maar dan maar zelfstandig gaan. Dit met vallen en opstaan geleerd... tot nu.
Voor 1 augustus zal ik te horen krijgen wat het besluit is. In het ergste geval een "onterechte toekenning van uitkering". Dat houdt in, terugvorderen van uitkering en daarbovenop 10% boete.
Een voorlopige grove berekening toont een bedrag dat oploopt tot enkele duizenden euro's. En dat wordt de knock-out...

De terugweg maar huis heb ik moeite met kijken op de weg, ik onderdruk tranen en de steen in mijn maag wordt groter hoe dichter ik bij Almere kom. Alles waar je jaren voor geknokt hebt dreigt in een diep ravijn te vallen. Het stormt in mijn hoofd en ik besluit me even uit het leven terug te trekken. Ook komt de gedachte in me op om met alles te kappen, vrijwilligerswerk, bestuursfuncties, netwerken, sociale media... het is me even te veel.
Wordt het opgeven of wéér knokken? Om met Gerard Joling te spreken: "Ik heb er de kracht niet meer voor".

Zo, het opschrijven lucht even op. Reacties die me kwetsen zal ik niet eens lezen. Nogmaals of ik fout ben geweest zal me een zorg zijn, het gaat me nu even om de gevolgen en of ik die aan kan. Voorlopig is het donker en zwart in m'n kop...